“Δε φταις εσύ. Εγώ φταίω”. Μία τόσο κλισέ φράση, συνήθως ειπωμένη με μια μεγάλη δόση ειρωνείας.Υπάρχουν όμως και φορές, που ξεστομίζοντάς την, ξεστομίζεις την αλήθεια σου. Μιαν αλήθεια που όσο σε πονάει, τόσο σου ανήκει.
Που όσο πιο δική σου γίνεται, τόσο σε ματώνει. Αν τώρα πονάς, φταις εσύ. Αποκλειστικά εσύ.
Θα βρεθεί ένας άνθρωπος που σ’ αγαπάει και σιχαίνεται να σε βλέπει να καταρρέεις και θα σου πει “ποτέ δε φταίμε εμείς για το πόσο μας πληγώνουν οι άλλοι”…θα βρεθεί κι εκείνος, ο εντελώς κυνικός, να σε διορθώσει λέγοντάς σου ” όχι, δε φταις εσύ. Αυτός είναι μαλάκας!”.
Κι ίσως να έχουν δίκιο. Από τη δική τους οπτική, σίγουρα έχουν. Όμως εσύ ξέρεις, έχεις δει και την άλλη όψη του νομίσματος. Εσύ ξέρεις πως όταν η φωνή της λογικής σου μέσα στο κεφαλάκι σου σού φώναζε “όχι, εκεί! Μη! Θα καείς”, εσύ εκεί… εκεί που κάνει τζιζ πήγες κ έβαλες το χέρι σου. Όταν τα απλά μαθηματικά, αυτά τα διδαγμένα στις πρώτες τάξεις του Δημοτικού, σου αποδείκνυαν πως 1+1 = 2, εσύ εκεί…να επιμένεις πως ο έρωτας το 1+ 1 το κάνει 1.
Κι ίσως γι’ αυτή σου την επιμονή να φταίνε οι πολλές ταινίες που έχεις δει, η τόση ερωτική ποίηση που έχεις διαβάσει… Ίσως πάλι να θεωρήθηκες από ορισμένους τολμηρή, θαρραλέα, αναρχική. Αυτή που αφήνει την ασφάλεια της τάξης και πέφτει με τα μούτρα στο χάος του έρωτα. Κι ίσως πάλι άλλοι να σε χαρακτήρισαν αφελή, γραφικά ρομαντική, και να ήσουν για εκείνους αυτή “η λίγο πριν τα 30 που πιστεύει ακόμα στον αμοιβαίο έρωτα” και γελάνε πίσω απ’ την πλάτη της.
Σημασία, όμως, δεν έχει ποια πιστεύουν εκείνοι ότι είσαι, αλλά ποια σε κάνει ο πόνος που διάλεξες να ζήσεις. Γιατί, το ξέρεις μάτια μου, αν τώρα πονάς, πονάς γιατί δεν σε προστάτευσες. Γιατί έβλεπες το ντουβάρι κι έτρεξες πάνω του με χίλια. Γιατί στον γκρεμό που σε περίμενε, έκανες το πιο θεαματικό σάλτο μορτάλε.
Γιατί πίστεψες πως αν του δείξεις πώς νιώθεις, εκείνος θ’ αλλάξει. Γιατί ήξερες πως δεν είναι αυτός για σένα… Και δες τον τώρα: ατάραχος κι αλώβητος συνεχίζει την ζωή του. Εχθές ήσουν εσύ, αύριο θα είναι κάποια άλλη… Δεν έχει διαφορά για εκείνον. Στο κρεβάτι του, όλες ίδιες τού μοιάζουν. Και κοίτα κι εσένα : σκουπίζεις αίματα, ράβεις πληγές, μαζεύεις κομμάτια. Ψάχνεις λίγο κουράγιο να σηκωθείς από τον καναπέ, ίσα για να φτάσεις τα τσιγάρα σου.
Με δυσκολία αναπνέεις και με μεγαλύτερη δυσκολία απαντάς στα τηλεφωνήματα των οικείων σου προσπαθώντας να ακουστεί τουλάχιστον η φωνή σου. Μόνο εσύ άλλαξες, τελικά κι όχι εκείνος. Μόνο εσύ, που σκουπίζεις πάλι τα δάκρυά σου με τη μπλούζα σου, και κρέμεσαι πάνω από το κινητό, μήπως και…
Μόνο εσύ ένιωσες. Μόνο εσύ λαχτάρησες. Μόνο εσύ πάλεψες. Μόνο εσύ ήλπιζες. Μόνο εσύ μάτωσες. Μόνο εσύ λύγισες. Και σε ρωτάω: άξιζε τον κόπο τελικά; Πόσος πόνος χρειάζεται να ξοδευτεί, για να νιώσεις για μια στιγμή πλούσιος; Για να νιώσεις για μια στιγμή πως αγαπήθηκες κι εσύ…
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου