Έχω την αίσθηση ότι το να ελπίζει κανείς, φαίνεται σαν κάτι ιδιαίτερα θετικό στα ματιά του πολύ κόσμου. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Πηνελόπη. Όλοι έχουν να πουν για τη πιστή και υπομονετική Πηνελόπη που δεν έχασε την ελπίδα της προσμένοντας τον Οδυσσέα. Αντιθέτως το όνομα της ωραίας Ελένης έχει γραφτεί με μελανά γράμματα ανά καιρούς… αυτή δεν υπόμεινε, έφυγε με την επιλογή της, δίχως να υπολογίσει τις συνέπειες.Είναι αρετή η υπομονή, δε θα διαφωνήσω. Είναι χρήσιμο και να υπομένεις και να επιμένεις για αυτό που σου ‘λαχε να ζήσεις, διαφορετικά δεν θα μάθεις ποτέ το τέλος. Δεν θα δικαιωθείς, κατά κάποιο τρόπο, για το κόπο και την ακλόνητη πίστη που έδειξες στην ελπίδα να πραγματοποιηθούν τα όνειρά σου. Θα σου μείνουν ερωτηματικά, «τι θα μπορούσε να γίνει αν…», άσχημο πράγμα να τα έχεις συντροφιά σου.
Μα η ελπίδα είναι καταφύγιο που στεγάζει τους απελπισμένους, της γης τους πονεμένους, είναι από τις επιλογές, η τελευταία. Αυτός που δεν έχει, ελπίζει, αυτός που φοβάται να έχει, αυτός που δεν ρισκάρει για να έχει, καταλήγει να ελπίζει. Και ευτυχώς που ελπίζει, διαφορετικά χάνεται κάθε νόημα για ζωή, θα ήταν όλα ανούσια χωρίς την ελπίδα της αλλαγής.
Είναι πράγματι μία νότα αισιόδοξη η ελπίδα, μα και δίκοπο μαχαίρι. Αν για πολύ καιρό μένεις και ελπίζεις, χάνεις τη ζωή που θα μπορούσες να ζεις… μια ζωή αισιόδοξη, όχι επειδή ελπίζεις για τα όμορφα, αλλά επειδή τα όμορφα έχεις στο χέρι σου για να τα χαίρεσαι κάθε μέρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου