Τελικά τι και ποιος ορίζει την ευτυχία και την ευχαρίστηση του καθενός;

Πολλοί άνθρωποι ψάχνουν την ευτυχία στον πλούτο κάθε μορφής, στα υλικά αγαθά, στην συσσώρευση κάθε λογής...

Άλλοι πάλι θέλουν λίγα και καλά, θέλουν την ησυχία τους, να μην ξοδεύονται στα πολλά, στις πολλές συναναστροφές ΄΄την πολλή συνάφεια του κόσμου, τις πολλές κινήσεις κι ομιλίες΄΄.

Είναι όμως απαραίτητα κάτι καλύτερο και κάτι χειρότερο; Και το ΄΄καλό΄΄, το ΄΄σωστό΄΄, είναι το ίδιο για όλους;

Μοιάζει σαν μία διαμάχη, άλλοτε με πιο ήπια κι άλλοτε με πιο άγρια χαρακτηριστικά. Παρακολουθούμε σε ζωντανή σύνδεση -αιώνες τώρα- έναν αγώνα αγωνιώδη ανάμεσα στην ποιότητα και την ποσότητα. Έναν αγώνα, ένα μπρα ντε φερ, μια τιτανομαχία μεταξύ του ποιοτικού και του ποσοτικού...

Οι φίλαθλοι, άλλοτε μάζες, άθλιες, κρεμασμένες σαν τσαμπιά ο ένας πάνω στον άλλον κι άλλοτε σοβαρές, συμμορφωμένες, μ’ ένα ποτήρι λευκό κρασί στο χέρι, μάλλον δυσανάλογα μοιρασμένοι -αν και σαφώς περισσότεροι με την ποσότητα (κάποτε ήταν ΄΄κρυφοποιοτικοί΄΄, τώρα απελευθερώθηκαν, πέταξαν τις μάσκες -δεν τους αδικώ...)- φωνάζουν εκατέρωθεν τα συνθήματά τους:

- ''Ουκ εν τω πολλώ το ευ'', οι μεν -πιο φιλοσοφημένοι...

- ''Δώσε και μένα μπάρμπα'', οι δε -πιο λαϊκοί...

Το δικό μας ερώτημα ωστόσο είναι άλλο: Ως πότε θα εξακολουθούμε να τραβάμε ένα σχοινί από εδώ ή από εκεί, ρίχνοντας λάδι σε έναν κοινωνικό και ταυτόχρονα εσωτερικό, σε έναν προσωπικό ΄΄διχασμό΄΄;

Μήπως κι εδώ θα μπορούσε η λύση του όλου δράματος να είναι η σύνθεση, η συμπόρευση, η συνύπαρξη;

Αντί να είναι δηλαδή η λογική του ΄΄ή το ένα ή το άλλο΄΄, γιατί να μην είναι η λογική του ΄΄και το ένα και το άλλο΄΄;

Γιατί πρέπει συνεχώς να διαλέγουμε; Γιατί πρέπει να διχάζουμε εαυτόν και αλλήλους;

Γιατί να μην μπορούμε απενοχοποιημένα να χαρούμε και τη δόξα και το χρήμα, αλλά και την φτώχεια και την ΄΄ερημιά΄΄;

Τελικά τι και ποιος ορίζει την ευτυχία και την ευχαρίστηση του καθενός...;