Είναι κάποιοι άνθρωποι που η δυναμικότητά τους σε αναγκάζει να τους ξεχωρίσεις ανάμεσα σε πολλούς. Η ισχυρή προσωπικότητα τους είναι ευδιάκριτη ανάμεσα στο πλήθος. Και η έντονη αυτοπεποίθηση τους ορατή από μακριά.Είναι εκείνοι που έχουν μάθει να μετατρέπουν την αδυναμία τους σε δύναμη από ανάγκη και όχι επιλογή. Που φτάνουν συχνά στον πάτο της ψυχής τους και αναδύονται στην επιφάνεια της χωρίς βοήθεια. Αιμορραγούν ακατάσχετα και κλείνουν μόνοι τους τις πληγές τους. Γίνονται παρανάλωμα στις φωτιές του κόσμου και αναγεννιούνται από τις στάχτες τους. Εκείνοι οι δυνατοί αυτού του κόσμου που σου προκαλούν δέος και θαυμασμό ταυτόχρονα. Που θα ήθελες να έχεις συμμάχους και όχι εχθρούς.
Είναι βλέπεις αυτή η στάση, η συμπεριφορά και η αντοχή τους που γίνονται παράδειγμα ζωής για τους άλλους…
Δεν θα τους ακούσεις ποτέ να μεμψιμοιρούν ή να γκρινιάζουν. Δεν θα τους δεις ποτέ να δακρύζουν ή να χτυπιούνται. Δεν θα τους αντικρίσεις να παραπονιούνται και να μοιρολατρούν. Τους βλέπεις καθημερινά να ορθώνουν το ύψος τους πάνω από τη λιποψυχία αυτού του κόσμου. Να μπαίνουν στο στίβο της ζωής χωρίς ελπίδα και να βγαίνουν νικητές. Να στέκονται παλικαρίσια σε κάθε λάβωμα εμψυχώνοντας τους άλλους. Στηρίζονται μόνο στον εαυτό τους και στηρίζουν τους γύρω τους. Παρατάσσονται στην πρώτη γραμμή πυρός σε κάθε αγώνα. Ατενίζουν το ατροφικό τους χέρι να βοηθήσουν τους πονεμένους. Υποβαστάζουν στους ασθενικούς τους ώμους το βάρος των αδύνατων και βασανισμένων. Τρέφουν από την ισχνή σάρκα τους τους πεινασμένους. Και δίνουν πάντα από το λιγοστό τους βιός στους φτωχούς και στερημένους. Γίνονται συχνά τα δεκανίκια των ανήμπορων και ταλαιπωρημένων. Κάνουν ομπρέλα την συμπόνοια τους σκεπάζοντας στωικά από τις καταιγίδες τους κατατρεγμένους. Στέκονται υπομονετικά δίπλα από τους απεγνωσμένους. Μεταγγίζουν την αισιοδοξία τους στους απελπισμένους. Και γίνονται ολόκληροι μία αδιαπέραστη ασπίδα προστασίας για τους μικρούς και αδικημένους.
Κανείς δεν ξέρει πως εκείνες τις ώρες κλείνουν το φως της ύπαρξής τους αφήνουν τις αδυναμίες τους ελεύθερες να σεργιανίσουν στην οντότητα τους. Γίνονται ένα κουβάρι δάκρυα και γλείφουν τις ματωμένες τους πληγές εξαλείφοντας κάθε τους σημάδι. Τρυπάνε τις ψυχές τους με τα νύχια τους αποκαλύπτοντας την ανείπωτη μοναξιά που τους συντροφεύει. Σπαράζουν αντικρίζοντας τους φόβους που ρημάζουν τα σωθικά τους. Τρέμουν από την από την αδυναμία και λυγίζουν μαζεύοντας τα θρύψαλά τους. Κυριεύονται από τις ανασφάλειες και τους φόβους που τους πολιορκούν και παλεύουν με τα θεριά τους. Χτυπιούνται όταν κανείς δε βλέπει, φωνάζουν όταν κανείς δεν μπορεί να τους ακούσει. Και αιμορραγούν όταν κανείς δεν είναι εκεί να δει το αίμα της ψυχής τους.
Και στο πρώτο φως της ημέρας ανακτούν την όμορφη και υπέρλαμπρη εικόνα τους φορώντας την αξιοπρέπεια τους. Στέκονται όρθιοι και αγέρωχοι, πρότυπα δύναμης και αντοχής.
Είναι αυτοί που τους διακρίνει ένα απύθμενο σθένος, μια ακούραστη επιμονή. Οι αδύνατοι-δυνατοί αυτής της γης που κρύβουν περίτεχνα τις αδυναμίες τους, κάτω από την δυναμική τους εικόνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου