Μακριά είναι μόνο εκεί που δε θέλεις να πας

Όλα είναι μία γραμμή, ή καλύτερα όλα συνδέονται με μία γραμμή.  Ανέκαθεν οι άνθρωποι επινοούσαν θαυμαστά μέσα για να επικοινωνήσουν βασισμένα –ίσως και λίγο επηρεασμένα– σε αυτή την περιβόητη γραμμή. Γραμμές τηλεφωνικές, ακτοπλοϊκές, αεροπορικές. Γραμμές χαραγμένες σε δρόμους και λεωφόρους, γραμμές συνοριακές που δείχνουν ότι δεν υπάρχουν σύνορα. Αυτές οι γραμμές εκμηδένιζαν αποστάσεις κυριολεκτικά ή μεταφορικά.  Μετέτρεπαν τις αποστάσεις  σε κίνητρα, τους δρόμους σε επιθυμίες, τις θάλασσες σε πάθος, τον ουρανό σε έρωτα και το ταξίδι ξεκινούσε.

Χιλιοειπωμένο και γραφικό έχει καταντήσει το «καμία απόσταση δεν εμποδίζει την αληθινή επιθυμία», αλλά ας μην κοροϊδευόμαστε, ισχύει ξεκάθαρα. Όταν θες να δεις κάποιον, τον δικό σου μοναδικό «κάποιο» θα πάρεις και τρένα και πλοία κι αεροπλάνα κι όλα τα δυνατά μέσα για να πας να τον δεις, έστω για λίγο. Κι όχι, αυτά δεν είναι σενάρια ρομαντικών ταινιών που συμβαίνουν μόνο στις μεγάλες οθόνες. Μα και να είναι, σημαίνει ότι κάπου εκεί έξω υπάρχουν κι αυτοί οι μεγάλοι έρωτες, οι έτοιμοι να ξεπεράσουν τα πάντα, το κάθε εμπόδιο που εμφανίζεται μπροστά τους. Έτοιμοι να τα κάνουν όλα στην άκρη και να φτάσουν μέχρι την άλλη άκρη της Γης.

Μεγάλη υπόθεση η απόσταση, λένε, μεγάλο εμπόδιο. Τι λες; Αλήθεια; Βαθιά νυχτωμένοι αυτοί που το πιστεύουνε. Πιο βαθιά νυχτωμένοι αυτοί που δεν τολμούν και δε ρισκάρουν λόγω της απόστασης. Αυτοί που αρνούνται τον έρωτα και βάζουν σε τρίτη μοίρα τις επιθυμίες και τα πάθη τους. Εκτός εάν… Εκτός εάν, λέω, δε θέλουν. Ναι, μάλλον, αυτό είναι! Δε θέλουν να ρισκάρουν, να προσπαθήσουν και να παλέψουν. Έτσι, αυτοί οι δειλοί χρησιμοποιούν σαν καραμέλα-πρόφαση τα χιλιόμετρα και τις αποστάσεις.

Μακριά είναι μόνο εκεί που δε θέλεις να πας. Το πιο εύκολο πράγμα είναι να μένεις ακίνητος και να περιμένεις τα πράγματα να συμβούν από μόνα τους. Αυτό είναι και το πιο ακατόρθωτο παράλληλα. Οι προφάσεις κι οι δικαιολογίες είναι προϊόντα των δειλών. Αυτών που δεν τολμούν να ξεστομίσουν την αλήθεια και μοιράζουν φρούδες ελπίδες δεξιά κι αριστερά. Όταν, δε, οι συνθήκες είναι συνυφασμένες με την απόσταση έχουν δημιουργήσει το καταλληλότερο άλλοθι στο έγκλημα που έχουν διαπράξει οι ίδιοι.

Και ότι χάλασε το αμάξι θα σου πουν, κι ότι έχει μποφόρ και δεν κινείται το καράβι, κι ότι δε βρήκαν εισιτήρια κι ότι δεν τους δίνουν άδεια απ’ τη δουλειά κι ότι δεν έχουν πού να αφήσουν το χρυσόψαρό τους κι άλλα τέτοια χαζά προκειμένου να μη σου πουν ότι δε θέλουν απλά να έρθουν να σε δουν.

Υπάρχουν, εννοείται, κι αυτές οι περιπτώσεις που συμβαίνουν τα παραπάνω, αλλά δεν είναι συχνές και κατ’ εξακολούθηση. Ρεαλιστές του κόσμου, βάλτε τα γάντια του μποξ μέσα και μην ετοιμάζεστε για επίθεση.  Δε γεννηθήκαμε σε άλλο πλανήτη.  Κατανοούμε πολύ καλά ότι οι συνθήκες μπορεί να μην είναι πάντα οι ιδανικές λόγω οικονομικών ή επαγγελματικών, αλλά δεν κατανοούμε με τίποτα τον άνθρωπο που δεν προσπαθεί να ξεπεράσει αυτές τις δυσκολίες και βάζει πάντα μπροστά την απόσταση.

Τα χιλιόμετρα είναι για να εκμηδενίζονται κι οι δρόμοι για να τους διασχίζουμε και να πηγαίνουμε στους δικούς μας ανθρώπους. Αν πλέον αυτά έχουν καταντήσει άλλοθι, τότε λυπάμαι, αλλά δε μιλάμε για χιλιομετρική απόσταση, αλλά για συναισθηματική. Κι ειλικρινά δεν υπάρχει κάτι χειρότερο απ’ αυτό…