Πόσες φορές συμβιβαστήκαμε; Για να μην πληγώσουμε τον άλλον. Για να το προσπαθήσουμε με την ψευδαίσθηση ότι τώρα θα είμαστε περισσότερο ενθουσιασμένοι. Ότι οι παλιές αγάπες ξεχνιούνται με μια καινούρια και ότι μια χαμένη ιστορία μπορεί να γίνει αυτή η ιστορία που περιμέναμε, για να μας αλλάξει τη ζωή. Μα πόσες φορές μια αγάπη μας έκανε να χαθούμε μπροστά στη ζωή;Όμως νέο προς όλους μας. Όταν συμβιβαζόμαστε, όποια μορφή και αν έχει o συμβιβασμός αυτός, δείχνει στην πραγματικότητα πόσο αδύναμοι είμαστε. Μια αδυναμία που δε μας αφήνει να διεκδικούμε όσα μας αξίζουν. Όσους μας κάνουν ευτυχισμένους και μας χαρίζουν το φως, αλλά εμείς συνεχίζουμε να ‘χουμε κλειστά παράθυρα και να αρνιόμαστε οποιαδήποτε ακτίνα φωτός.
Και η ζωή περνάει και εμείς μένουμε με όλες τις λάθος επιλογές μας. Αυτές που δε μας ταιριάζουν, μόνο και μόνο γιατί αυτές είναι διαθέσιμες. Δεν είναι έτσι ο έρωτας όμως, αγάπη μου. Ούτε ο σεβασμός προς τον εαυτό σου. Καλύτερα μόνος σου. Να μην πληγώνεις ούτε τον άλλον ούτε και τον εαυτό σου.
Αν έχεις τη δύναμη που χρειάζεται, θα τρέξεις προς αυτόν που αγαπάς και δε θα μείνεις εκεί που σ’ αγαπάνε. Μπορεί αυτό να ταΐζει τη ματαιοδοξία σου, αλλά δε θα ταΐσει ποτέ την καρδιά σου, ούτε καν το μυαλό σου. Γιατί αυτό θα συνεχίσει να πλάθει φανταστικούς διάλογους και σκέψεις γεμάτες νοσταλγία και πόνο. Και ενώ εσύ θα παλεύεις για το επόμενο βήμα, αυτό θα σε τραβάει με μανία προς το παρελθόν και αργά ή γρήγορα, θα τα καταφέρει. Κι εσύ θα τα αφήσεις όλα και θα γυρίσεις. Μα ίσως να είναι αργά και ίσως έπρεπε να είχες λίγο τσαγανό πιο πριν για να μην πληγώνεις όσα άτομα σ’ αγάπησαν με όλη τους την ψυχή, όσο άλλοι ποτέ δεν μπόρεσαν.
Μπορεί να συμβιβάζεσαι και όταν είσαι με αυτόν που αγαπάς πραγματικά. Και να βάζεις αυτήν τη γαμημένη την αγάπη πάνω απ’ τον εαυτό σου. Πάνω από οτιδήποτε θέλησες ποτέ σου. Μόνο και μόνο για να ευχαριστήσεις τον άλλον. Τόση αγάπη του έχεις πια αυτού του ανθρώπου, που θα σε πνίξει η αδικία, θα σε σκοτώσει. Γιατί μπορεί να υπάρχει η αγάπη, μα αν δεν υπάρχει η εκτίμηση, είναι κάτι άρρωστο και παροδικό.
Όσο και να θέλεις να το τραβήξεις για να κρατήσει, θα λήξει και εσύ θα απομείνεις με λίγο χαμένο σεβασμό και πληγές σε όλο σου το σώμα, απ’ τα δάκρυα που χαράμισες και το χρόνο που δε θα γυρίσει ποτέ πίσω. Και αυτά απλά θα σου υπενθυμίζουν όλα όσα έχασες. Γιατί απλά φοβήθηκες να διεκδικήσεις το δίκιο σου, τον εαυτό σου, ίσως και την αξιοπρέπειά σου.
Μα κι εσύ συμβιβάζεσαι. Εσύ που είσαι βολεμένος με μια σχέση, γιατί απλώς δεν υπάρχει κάτι καλύτερο στον ορίζοντα. Μια σχέση χωρίς μέλλον, ούτε καν παρόν, για να λέμε και του στραβού το δίκιο. Και απλώς υπάρχεις σε αυτή τη σχέση, πετάς δυο «σ’ αγαπώ» μέρα παρά μέρα, πέντε αγκαλιές την εβδομάδα, δυο εξόδους και τρεις μέρες στο σπίτι. Και αυτό το ονόμασες σχέση. Γιατί απλά ήθελες να το ζήσεις, και ας είναι λάθος ο άνθρωπος και ας η σχέση μοιάζει πιο πολύ με πρόγραμμα παρά με οτιδήποτε άλλο. Και ας συμβιβάζεσαι καθημερινά με προσποιούμενα συναισθήματα και πράξεις καθορισμένες. Χωρίς αυθορμητισμό και έρωτα και πάθος.
Άφησέ το. Ό,τι και να είναι αυτό που ψάχνεις, δεν είναι η σχέση, μα ο έρωτας. Και αυτό, όσα καλά και να το ψάχνεις, δε θα το βρεις. Εκείνο θα σε βρει πρώτο και δε θα σου αφήσει χρόνο ούτε να αντιδράσεις- όχι ότι θα μπορούσες να κάνεις και τίποτα. Δεν το σταματάς, δεν μπορείς. Αυτό ψάχνεις λοιπόν. Γι’ αυτό αν ζεις οτιδήποτε άλλο, απλά για να ξέρεις, συμβιβάζεσαι.
Μα γίνεται και να μην μπορείς να ζήσεις με αυτόν που αγαπάς, όχι από εγωισμό ή από αδυναμία, μα επειδή ο άνθρωπος αυτός δε σου άξιζε και ποτέ. Φύγε από οτιδήποτε μέτριο αφού δε σε γεμίζει, αφού νιώθεις μοναξιά μέσα στην ίδια τη σχέση, αφού σε καταρρακώνει. Δώσε όσες ευκαιρίες λαχταράς στα νέα πρόσωπα που γνώρισες ή ακόμα και στα παλιά. Δώσε για να μη μετανιώνεις μετά. Δώσε αλλά κάποια στιγμή, κάπου σταμάτα. Εκεί που φτάνει ο εαυτός σου και σου σηκώνει το τοίχος του.
Είναι ύπουλος ο συμβιβασμός. Ντύνεται σαν ευκαιρία, σαν ευκαιρίες που τις δίνεις και τις δίνεις και στον άλλον μα και στον εαυτό σου. Μα στην πραγματικότητα ο χρόνος δεν υπήρξε ποτέ φίλος του και τα μασκαρεμένα ψέματα και οι ψευδαισθήσεις θα βγουν στην επιφάνεια και θα δείξουν πόσο αδύναμοι υπήρξαμε. Ποσό αδύναμοι, δυστυχώς, συνεχίζουμε να είμαστε.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου