Κάθομαι δίπλα σε γνωστούς μου, τους ακούω να συζητούν για τον έρωτα και ο καθένας δίνει την δική του εκδοχή. Με κάποιους συμφωνώ, με κάποιους διαφωνώ, οι εμπειρίες των ανθρώπων είναι λογικό να διαφέρουν, έχουν χάσμα και κενό μεταξύ τους.Ο καθένας διασχίζει τον χάρτη της δικής του ζωής, είτε συντροφικά, είτε μοναχικά, αλλά ο παρονομαστής είναι κοινός. Όλοι και όλες κάπου, κάποτε, κάποιον τον ερωτεύτηκαν μέχρι τρέλας.
Άσχετα αν στην πορεία της ζωής τους κατέληξαν σε μίζερες σχέσεις αντί να επιλέξουν τους θανατηφόρους έρωτες. Άσχετα αν τους τελείωσε η επιθυμία και ξεκίνησε η υποχρέωση μέσα τους.
Αυτόπαγιδεύτηκαν γιατί αποφάσισαν να κρίνουν λογικά και με ψυχραιμία κάθε τους κίνηση. Δεν υπάρχει μεγαλύτερος παραλογισμός και αυτόκαταπίεση από αυτό νομίζω.
Συνεχίζω να τους ακούω να περιγράφουν γλαφυρά το σκηνικό δράματος που ζουν αλλά για να πούμε την αλήθεια, υπεύθυνοι για όλη αυτή την αποκαλούμενη τραγωδία είναι οι ίδιοι. Μόνοι τους εγκλωβίστηκαν στην ανασφάλεια της σιγουριάς που προσφέρει η μιζέρια.
Παρατηρώ την κατάντια της ζωής τους και την επικίνδυνη δειλία τους, στερούνται μόνοι τους χαρές που η ζωή απλόχερα τους προσφέρει. Επέλεξαν να πλανηθούν μέσα στην πολιτεία που έχει συνέχεια θόρυβο και στερήθηκαν την απομόνωση σε μια ερημική παραλία. Έπνιξαν αθόρυβα μέσα τους φλογισμένους πόθους και επιθυμίες από την ατολμία τους να εκφραστούν ελεύθερα. Αυτό τώρα πληρώνουν για αυτό τους πνίγουν τα απωθημένα και μας περιγράφουν υποτιθέμενους έρωτες.
Ξεχάσατε ότι ο έρωτας δεν περιγράφεται. Όποιος κατάφερε και τον περιέγραψε δεν τον έζησε ποτέ, ούτε καν τον προσέγγισε.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου