Η λάσπη είναι ο καθρέφτης μέσα στον οποίο βλέπουν το πρόσωπό τους αυτοί που τη ρίχνουν

Η λάσπη είναι ο καθρέφτης μέσα στον οποίο βλέπουν το πρόσωπό τους αυτοί που τη ρίχνουν. Θα ‘πρεπε να την έχει πει κάποιος μεγάλος και πάνσοφος αυτή τη φράση αλλά επειδή κανείς δεν διεκδίκησε ποτέ την πατρότητά της, έμεινε ορφανή μα πάντα αληθινή.
 

Δυσώδη παράθυρα ανοίγουν μέσα στα σπίτια μας, στις ζωές μας, και ρυπαίνουν το περιβάλλον με τα διαπλεκόμενα λεγόμενά τους, με το ειρωνικό ύφος του δήθεν κατήγορου που όλα τα ξέρει και τίποτα δεν φοβάται, όντας λασπολόγοι. Ο διεστραμμένος τους εγκέφαλος έχει κάνει πάλι το θαύμα του. Εκτοξεύουν τα βέλη τους σε μορφή παρατηρήσεων που χαρακτηρίζονται από πικρά σχόλια. Πάντα άδικοι στους χαρακτηρισμούς και μικροί, πολύ μικροί μέσα στην επίμονη ενασχόλησή τους με τις πράξεις του άλλου. Διαταραγμένες προσωπικότητες με μια μόνιμη πεποίθηση ότι οι ίδιοι είναι τέλειοι.

 

Άνθρωποι  στην ουσία τους κομπλεξικοί, διότι περί αυτών πρόκειται, παραζαλισμένοι από την ποταπότητά τους και μην έχοντας κάτι αξιοσέβαστο να επιδείξουν, κουβαλώντας την ανεπάρκειά τους και υποφέροντας οικτρά, παρασύρονται από τη φαινομενική υποκειμενικότητά τους, κρατώντας στα λερωμένα τους χέρια  το λάβαρο της υποτιθέμενης ανωτερότητάς τους. Ελπίζουν συνειδητά με αυτόν τον τρόπο να γεμίσουν το κενό της ύπαρξής τους με ψεύδη. Άνθρωποι φρενοβλαβείς.

 

Τα κόμπλεξ και η μισαλλοδοξία δεν κάνουν διακρίσεις και δυστυχώς, αν ανήκεις στους καλοπροαίρετους αυτής της γης, μάλλον την έχεις ήδη πατήσει. Είναι αδίστακτοι οι αθεράπευτα κομπλεξικοί. Θα  χρησιμοποιήσουν πρόσωπα και καταστάσεις για να τονώσουν το (Ε)γώ τους. Το παν είναι να αποδείξουν μέσα στην ανυπαρξία τους  ότι το σύμπαν περιστρέφεται γύρω τους, ότι είναι δημοφιλείς, αξιαγάπητοι και τα συναφή. Η ανάγκη για αναγνώριση που εξελίχθηκε σε παθογένεια.

 

Στο στόχαστρο αυτών των παθολογικά ανασφαλών τύπων βρίσκονται επίσης και άνθρωποι με πνευματικό και κοινωνικο-οικονομικό υπόβαθρο που αρνούνται να υποκύψουν στην τάχα χειριστικότητά τους. Εκείνοι που αρνούνται να επηρεαστούν από τα τερτίπια της κουτοπονηριάς και που οι ομολογουμένως έντονες προσωπικότητές τους κερδίζουν εντυπώσεις ανεπιτήδευτα. Πώς να μπορέσει να φτάσει ο κομπλεξικός το μεγαλείο και την απλότητα του χαρισματικού ανθρώπου;

 

Ξεμπροστιάζοντας την παραμικρή σου αδυναμία και διατυμπανίζοντάς την ώστε να σιγουρευτούν πως έγινε γενικώς αντιληπτή, καλύπτουν τις δικές τους πολλαπλές αδυναμίες. Στρέφουν όλη την αρνητική προσοχή σε τρίτους ώστε να προκύπτουν οι ίδιοι αθώοι και αψεγάδιαστοι. Φυσικά και συνηθίζουν να  δείχνουν με το δάχτυλο εξαπολύοντας κρίσεις και επικρίσεις κατά πάντων, δημιουργώντας έτσι στα μάτια των άλλων το νέο εξιλαστήριο θύμα. Κάπως έτσι επιτυγχάνουν αυτή την περίφημη κατασκευή εντυπώσεων. Κι όλα αυτά μέχρι να αντιληφθούν ότι ρεζιλεύονται, αφού στην ουσία είναι θρασύδειλοι.

 

Γι’ αυτό μην πτοείσαι από το φαινομενικό θράσος όσων προσπαθούν να σε μειώσουν με κάθε ευκαιρία. Δεν έχουν άλλον τρόπο να νιώσουν οι ίδιοι άξιοι. Ο φθόνος είναι μία από τις κινητήριες δυνάμεις που θέτουν συνήθως σε λειτουργία τις επιθετικές άμυνες των κακοπροαίρετων. Πάγια τακτική πίσω από την οποία, θα τους βρεις πάντα να κρύβονται. Στη ζωή όμως, όπως και στο κρυφτό που παίζαμε μικροί, αυτός που ‘’μετράει’’ δεν κρύβεται.

 

Αν είσαι λίγο υποψιασμένος, όταν ένας τέτοιος άνθρωπος σου πει καλημέρα, κοίτα έξω και ψάξε το φεγγάρι. Αν όχι, αργά ή γρήγορα, θα βρεθείς μπλεγμένος, παρασυρμένος από τη δίνη της ψευτιάς τους.

 

Προσωπικά σήμερα απόλαυσα την παρέα του εαυτού μου και τον ευχαριστώ γι’ αυτό. Για όλα τα παραπάνω, η λύση είναι η κυνική τεμπέλικη αδιαφορία. Αυτή που σκοτώνει την τοξικότητα. Άλλωστε, δεν μπορεί να σε βλάψει αυτό που δεν επιτρέπεις να σε αγγίξει.

 

Τους αφήνουμε λοιπόν μέσα στο λίγο τους να ζουν.

 

Κρατάμε το επίπεδό μας ψηλά και συνεχίζουμε. Αδιαφορώντας.