Ο πιο επίφοβος εθισμός είναι σε άνθρωπο

«Εθισμός», λέξη ύπουλη, απειλητική, καταστροφική. Όσο κλισέ κι αποτροπιαστικό κι αν ακούγεται, καθένας μας εκεί έξω, κάπου, κάπως, κάποτε έχει εθιστεί σε κάτι. Η ευαισθησία του ανθρώπου να παγιδευτεί σε εθισμό, οξυμένη. Η αδυναμία του να αποδεσμευτεί, αδιαμφισβήτητη.

Οι εθισμοί μας, έχουν να μας πουν πολλά για εμάς. Για ποιον θα χτυπούσε η καμπάνα αν ο Έρνεστ Χέμινγουεϊ δεν ήταν λάτρης του dry martini ή αν δεν περνούσε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του σε σκαμπό των μπαρ;

 

Χειροπέδες στον εγκέφαλο και μυαλό σε αταξία. Εμμονές και πολιορκία του μυαλού μας με δική μας συναίνεση. Η γκάμα των εθισμών, ατελείωτη. Είτε το πεις πόκερ, είτε τσιγάρο και πιοτό, είτε ναρκωτικό, ο εθισμός είναι εθισμός κι ο έλεγχός του σε δορυφορική τροχιά.

Τι γίνεται όμως όταν αυτό το «κάτι» μετουσιώνεται κι αποκτά ύπαρξη; Γιατί εθισμός δεν είναι μόνο η εικόνα ενός χρήστη με σύριγγα στο χέρι. Εθισμός μπορεί να ‘ναι κι ένας άνθρωπος. Τα δεσμά εδώ είναι πιο ισχυρά. Χωρίς να υποβαθμίζουμε τις υπόλοιπες εξαρτήσεις, χειρότερο από εθισμό σε άνθρωπο δεν υπάρχει. Η μετατροπή ενός ατόμου σε ουσία καταστροφική. Καλύτερα ναρκομανής παρά ανθρωπομανής.

Η απόλυτη νάρκωση. Αφού λειτουργεί σαν ναρκωτικό. Ο σφοδρός έρωτας, άλλωστε δεν, είναι πραγματικός. Δεν είναι ένα ευγενές συναίσθημα. Εμμονή είναι. Ο ερωτικός πόθος κι η κοκαΐνη παράγουν τις ίδιες ακριβώς χημικές ουσίες. Απίστευτο, ε;

Κάποιοι αδυνατούν να το καταλάβουν, γελούν ειρωνικά ή το θεωρούν εκνευριστικό. Το ‘χεις βιώσει ποτέ; Εθισμένος σε μια μυρωδιά. Σε μια φωνή. Στο να χαζεύεις, να ακούς και να μιλάς σε έναν άνθρωπο. Να μετράς τις ώρες για να τον δεις, να τον ακουμπήσεις. Να αγωνιάς και να φοβάσαι σε κάθε σιωπή. Να τρελαίνεσαι όταν για λίγο αργεί, να ικετεύεις για λίγο παραπάνω. Να αγαπάς αρρωστημένα και να στεναχωριέσαι διπλά για οτιδήποτε συμβεί. Ένας μόνιμος πυρετός στο κεφάλι σου. Τι άλλο χρειάζεσαι για να αποφανθείς;

Απόλυτη νάρκωση και παράνοια. Εδώ δεν προβλέπεται ημερομηνία λήξης κι οι προσπάθειες να δραπετεύσεις, πέφτουν στο κενό. Αυτή είναι κι η ειδοποιός διαφορά απ’ τις υπόλοιπες καταχρήσεις. Εγχειρίδια σωτηρίας εδώ δεν υπάρχουν.

Πλανάσαι πλάνην οικτρά αν νομίζεις πως θα ξεφύγεις. Ακατόρθωτο να κόψεις τα δεσμά.

Σαν εθισμένος η ανακούφιση κι η ηρεμία, παραμένουν πάντα προσωρινές. Άγχος, διαρκής σκέψη, ζήλια, εμμονή. Υπερβολική ανάγκη που αποκρυσταλλώνεται σε φράσεις τύπου «Σε χρειάζομαι», «Δεν μπορώ χωρίς εσένα», «Αν με αφήσεις, θα τρελαθώ».

Ο έρωτας είναι ανεξέλεγκτος και τα πάντα γύρω σου σου δίνουν τροφή για προβληματισμό. Περιρρέουσα νευρικότητα κι αδιαφορία για ό,τι συμβαίνει τριγύρω. Εσύ με σταυρωμένα χέρια κάθεσαι και παρακολουθείς το βατερλό σου.

Είναι στη φύση του ανθρώπου, τελικά, να εθίζεται σε ό,τι τον καταστρέφει κι ο έρωτας δεν είναι μονάχα αρκουδάκια της αγάπης. Η πιο αδυσώπητη ιδεολογία είναι.

Μήπως έχεις εθιστεί κι εσύ και δεν το ξέρεις;