Έμαθα να αγαπάω την αγάπη. Να την εξυμνώ, να τη σέβομαι και να τη μοιράζω απλόχερα σε άτομα που, είτε την άξιζαν σε κάθε εκατοστό της είτε δεν μπήκαν καν στο κόπο να την προσέξουν. Γιατί η αγάπη είναι μια πανέμορφη κυρία, που τη λαχταρούν όλοι κι εκείνη δε χαρίζεται πουθενά. Άλλες φορές είναι επιλεκτική στο πού θα δοθεί κι άλλες τρώει τα μούτρα της σαν πρωτάρα. Είναι αμείλικτη και συγχρόνως γενναιόδωρη, είναι τρυφερή κι άλλες φορές δείχνει το άγριο πρόσωπό της.Η αγάπη είναι περίεργη και δύσκολη. Θέλει χρόνο για να γεννηθεί και χρόνο για να πεθάνει. Και μερικές φορές, δεν πεθαίνει και ποτέ. Κρύβεται παντού και ξεφυτρώνει την κατάλληλη στιγμή. Εκφράζεται με ένα φιλί, μια αγκαλιά ή μπορεί και με ένα βλέμμα. Παίζει κρυφτό με κάθε λογής άνθρωπο. Με ανοιχτούς, με κλειστούς, με ιδιαίτερους, με συνηθισμένους. Θέλει πάντα να έχει το πρωταγωνιστικό ρόλο στη ζωή μας και προσπαθεί με κάθε τρόπο. Γιατί πώς θα ήταν η ζωή μας χωρίς την αγάπη; Ανούσια.
Μερικές φορές όμως, η αγάπη, από όμορφη και γλυκιά, μπορεί να γίνει τρομακτική. Γιατί μερικές φορές δεν έχουμε τόσο μέτρο στη ζωή μας, γεγονός που μας οδηγεί στο να υπερβούμε τα όρια του άλλου κι από ‘κει που τον αγκαλιάζαμε με τα συναισθήματά μας, τώρα να τον πνίγουμε απ’ την υπερβολική έκφραση.
Το να εκφράζεις τα συναισθήματα σου προφανώς κι είναι ό,τι πιο όμορφο. Με την αγάπη, οι άνθρωποι συνδέονται μεταξύ τους, υπενθυμίζοντας ο ένας στον άλλον πως υπάρχει καλοσύνη σ’ αυτό τον κόσμο και πως ο ένας έχει τον άλλον. Αλλά το πάρα πολύ, ποτέ δεν έκανε καλό σε κανέναν.
Το να λες όλη την ώρα πόσο πολύ αγαπάς τον άλλον, να τον παίρνεις συνέχεια αγκαλιές και να δίνεις αμέτρητα φιλιά, μπορεί φαινομενικά να δείχνει το πόσο ερωτευμένος είσαι, αλλά είναι και μερικοί άνθρωποι που δεν μπορούν να το διαχειριστούν. Κι έχουν κάθε δικαίωμα να μην μπορούν να το διαχειριστούν. Άλλωστε, δε γεννηθήκαμε όλοι ώστε να αντέχουμε την τόση πολλή αγάπη.
Το πολύ, τρομάζει. Σε κάνει να ασφυκτιάς και να πνίγεσαι ενώ βλέπεις ότι ο άλλος είναι τόσο χαρούμενος κι ευτυχισμένος. Το πολύ, αγχώνει. Φοβάσαι μην απογοητεύσεις, επειδή εσύ δεν ανήκεις σε αυτή τη κατηγορία, επειδή εσύ δεν μπορείς αι ούτε θέλεις να είσαι έτσι. Γιατί όχι, εσένα δε σε ευχαριστεί το να είσαι όλη την ώρα με ένα «σ’ αγαπώ» στο στόμα και να κάνεις γούτσου-γούτσου με το ταίρι σου όπου βρίσκεστε. Γιατί δε σ’ αρέσει να ανοίγεσαι όλη την ώρα, ρισκάροντας να πληγωθείς. Σου αρέσει να είσαι πιο μετρημένος και να εκφράζεις τα συναισθήματά σου όποτε εσύ νιώθεις καλά, χωρίς να σε αναγκάζει κάποιος.
Το πολύ, κάνει και πολύ κακό. Σε γεμίζει αμφιβολίες και σε κάνει να σκέφτεσαι αν θα βρεις ξανά έναν τέτοιο άνθρωπο, να σε αγαπάει τόσο δυνατά και να σε φροντίζει όσο περισσότερο μπορείς. Κι απ’ το φόβο και την ανασφάλεια, αναγκάζεσαι να δεχτείς αυτή τη θηλιά στο λαιμό, που μέρα με τη μέρα να γίνεται όλο και πιο μικρή. Πιάνεις τον εαυτό σου να θέλει να φύγει, να μη θέλει να μιλήσει, να μην κάνει κάτι. Και μετά συνεχίζεται ο φαύλος κύκλος στο μυαλό σου και σκέφτεσαι «μα εκείνος μου το δείχνει όλη την ώρα, αλλά εγώ δεν μπορώ, άρα θα τον στεναχωρήσω άμα του το πω. Όμως δε θέλω να τον στεναχωρήσω, άρα καταλήγω να στεναχωρώ τον ίδιο μου τον εαυτό.»
Γιατί όχι, μπορεί να λέμε «αχ, τι γλυκό που της λέει όλη την ώρα ότι την αγαπάει», αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι έτσι. Δε φτιαχτήκαμε όλοι για να εκφράζουμε συνεχώς τα συναισθήματά μας κι ούτε θέλουμε να το αλλάξουμε αυτό. Το βλέπουμε σαν ένα ξεχωριστό κομμάτι του εαυτού μας που διαλέγουμε να το κρατήσουμε για μας. Θα το πούμε κάποια στιγμή, αλλά αυτή μπορεί να είναι μία φορά στο εξάμηνο. Είμαστε υπερβολικά καλυμμένοι με αυτό και θα έπρεπε να είναι κι όσοι είναι δίπλα μας.
Οπότε ναι, όλα τα πράγματα στη ζωή πρέπει να έχουν κι ένα μέτρο. Και το να εκφράζεις τα συναισθήματά σου είναι σίγουρα μέσα σ’ αυτή τη κατηγορία.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου