Υπάρχει ένας κόσμος υπέροχος πίσω απ’ την καθημερινότητά μας. Ένας κόσμος καλά κρυμμένος, που μοιάζει με καταπράσινο κήπο πίσω από ένα ψηλό φράχτη καλυμμένο με πυκνό κισσό και βουκαμβίλιες. Για να μη φτάνουν τα αδιάκριτα βλέμματα, για να στεγνώσουν οι γεμάτες ζήλια γλώσσες. Είναι ο κόσμος που φτιάξαμε μαζί. Εσύ κι εγώ. Απ’ την πρώτη στιγμή που συναντηθήκαμε, απ’ τα πρώτα λόγια που ανταλλάξαμε, που έφτασαν, μέσα σε λίγες ώρες, να με βγάλεις απ’ τα σκοτάδια της σκληρής μου πραγματικότητας. Μιας πραγματικότητας, που μόνος μου είχα φτιάξει και μέσα της είχα εγκλωβίσει όλη μου την ύπαρξη.Γιατί μου φέρεσαι σαν να ‘με εύθραυστος, ενώ την ίδια στιγμή αναγνωρίζεις τη δύναμή μου. Γιατί, δεν στο έχω πει ακόμα, αλλά καταφέρνεις κάθε μέρα να σπας μία-μία τις αλυσίδες μου. Σήκωσες το πέπλο του κυνισμού μου και το πέταξες μακριά με δύο κινήσεις. Όμως δεν έχω νιώσει ούτε μια φορά γυμνός ή εκτεθειμένος. Αντίθετα, νιώθω πιο πλήρης από ποτέ και πιο ασφαλής. Γιατί ξέρω πως ό,τι κι αν γίνει, εσύ είσαι εσύ κι εγώ είμαι εγώ. Ίσοι μα όχι ίδιοι.
Ίδιοι. Ποιος είναι ίδιος με κάποιον με εντελώς διαφορετικό τρόπο ζωής; Με εντελώς διαφορετικά βιώματα; Σε άλλη ηλικία; Και στην τελική, γιατί να πρέπει να είμαστε ίδιοι; Σε αυτό βέβαια το ερώτημα, πρέπει να διασαφηνιστεί κατά πόσο διαφέρουμε. Αν μπορούμε να βρούμε μια φόρμα να βοηθήσει. Να φέρει ο κάθε ένας από εμάς ένα χαρακτηριστικό του για να φτιάξουμε τον δικό μας κόσμο.
Φαίνεται λίγο ουτοπικό, όμως αυτό που νιώσαμε, πράγματι μπορούμε να το εξελίξουμε. Και να εξελιχθούμε, εφόσον θέλουμε. Εφόσον, αποδεχθούμε ότι στα πρώτα βήματα μιας σχέσης, η ίδια θεωρείται «ατελής». Μπορεί, όντως, ένας από εμάς, να παρατηρεί και να ασκεί κριτική σε κάποιες συμπεριφορές του άλλου, καθώς επίσης και να εκφράζει διάφορα παράπονα ή κι επιθυμίες και να ζητά περισσότερο ενδιαφέρον και προσπάθεια. Η αλήθεια όμως είναι πως αν κάποιος είναι ειλικρινής με τον εαυτό του, δεν υπάρχει περίπτωση να μη βρει κάτι που θα προτιμούσε να είναι διαφορετικό στον άλλον.
Γιατί τόσα χρόνια μεγαλώναμε εντελώς διαφορετικά, ναι, αλλά παράλληλα είναι σαν να μεγαλώναμε μαζί. Μια νοητή τεντωμένη γραμμή ένωνε τις κινήσεις μας, προσάρμοζε τα βιώματά μας, κι όσο περνούσαν τα χρόνια όλο και μίκρυνε. Για να έρθει αυτή η στιγμή που θα συναντηθούμε κι η γραμμή πια θα έχει εξαϋλωθεί. Δε χρειάζεται πια.
Τώρα μπορούμε να είμαστε μαζί. Να ακούμε ο ένας τον άλλον, να αγγίζουμε ο ένας τον άλλον, με μια απλή αγκαλιά ή ακόμα και με μια σφιχτή χειραψία. Να σεβόμαστε τις ανάγκες μας και να ονειρευόμαστε μαζί. Να σχεδιάζουμε. Να ονειρευόμαστε. Όλα μαζί.
Να εξελίσσεσαι, βέβαια, δε σημαίνει μόνο αυτό. Η ουσιαστική εξέλιξη σε μια σχέση είναι η ίδια η καθημερινότητά σας. Είναι η υποχώρηση σε μια έντονη στιγμή, είναι η ανάγκη να κρατάς την ψυχραιμία σου σε μια δύσκολη κατάσταση, είναι η δύναμη που δίνεις στον άνθρωπό σου, ενώ πίστευες πως δε θα μπορούσες να το κάνεις ποτέ. Στην πραγματικότητα, εξέλιξη είναι να μη νιώθεις την ανάγκη να αλλάξεις κάτι, αλλά να σε οδηγεί αυτός που κοιμάται δίπλα σου κι η κοινή σας πορεία.
Γιατί με εκείνη, είναι όλα όπως πρέπει…
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου