Αυθεντικά, ο όρος Τηλεκίνηση εννοεί την άγνωστη δυνατότητα του ανθρώπου να προκαλεί εξ αποστάσεως κινητικά φαινόμενα σε αντικείμενα και ανθρώπους, αποκλειστικά με τη δύναμη του νου ή/και με την ανθρώπινη ενέργεια. Σε αυτά τα παράξενα φαινόμενα ενσωματώθηκαν και τα φαινόμενα κατά τα οποία, με τον ίδιο τρόπο, προκαλείται μία βλάβη ή μια μετατροπή σε ένα αντικείμενο (π.χ. το δημοφιλές λύγισμα ενός κουταλιού, ή το σταμάτημα ενός ρολογιού, ή το σβήσιμο μιας φλόγας κεριού) και όσον αφορά στους ανθρώπους, τα φαινόμενα κατά τα οποία προκαλείται η αιώρηση ή ο μετεωρισμός ενός ανθρώπινου σώματος.
Αργότερα, με την εμφάνιση του κινήματος του New Age, επαναφέρθηκε στο προσκήνιο ένας παλαιότερος σχετικός όρος που είχε συνδεθεί με τον Πνευματισμό (Spiritualism) και τις πρώτες μεγάλες παραψυχολογικές έρευνες, ο όρος Ψυχοκίνηση (Psychokinesis). Πλέον, ο όρος Τηλεκίνηση και ο όρος Ψυχοκίνηση, χρησιμοποιούνται ευρύτατα και οι δύο εναλλακτικά, κι έχουν σχεδόν το ίδιο νόημα αλλά όχι ακριβώς, μα συνήθως χρησιμοποιούνται γενικώς με την ίδια έννοια.
Αυθεντικά, ο όρος Ψυχοκίνηση παλαιότερα εννοούσε τις μετακινήσεις, τις εμφανίσεις και τις εξαφανίσεις, των αντικειμένων πάνω ή γύρω σε ένα τραπέζι μιας «σεάνς» (μιας πνευματιστικής συγκέντρωσης), που προκαλούνταν από το διάμεσο μέντιουμ, επίσης οι εκδηλώσεις του λεγόμενου «Εκτοπλάσματος» (υποτιθέμενες υλοποιήσεις μιας αιθερικής ψυχικής ουσίας που έπαιρνε διάφορα σχήματα, οι περισσότερες των οποίων έχει αποδειχθεί ότι ήταν απάτες), οι μετεωρισμοί του μεγάλου τραπεζιού της «σεάνς» ή των καθισμένων γύρω από αυτό, οι μετακινήσεις που προκαλούνταν στο λεγόμενο «τραπεζάκι» γύρω από τα γράμματα του αλφαβήτου για την «επικοινωνία με τα πνεύματα» (που σήμερα πλέον κατέληξε στο γνωστό παιχνίδι Ouija Board) και σε πολλές περιπτώσεις ακόμη και οι Εξωσωματώσεις και τα λεγόμενα «αστρικά ταξίδια» (Out of Body Experiences).
Όλα αυτά εννοούσε παλαιότερα ο όρος Ψυχο-κίνηση, που χρησιμοποιείται ξανά σήμερα ευρέως, και όχι ακριβώς την Τηλεκίνηση όπως εννοήθηκε από τον Τσαρλς Φορτ και τους μεταγενέστερους. Κατά βάθος, εδώ έχουμε να κάνουμε με δύο διαφορετικές σχολές προσέγγισης των παράξενων φαινομένων.
Η Ψυχοκίνηση κυρίως είχε να κάνει με την κίνηση του «ψυχικού ρευστού» (κατά τις θεωρίες και τα πειράματα του Δρ. Μέσμερ, το Μαγνητικό Ψυχικό Ρευστό και τον «Ζωικό Μαγνητισμό» –Animal Magnetism) ή της «αιθερικής ενέργειας», κλπ. Και όλα αυτά τα παράξενα φαινόμενα Ψυχοκίνησης κατά τις «σεάνς», αποδίδονταν στα πνεύματα τα οποία επικαλούνταν οι παρευρισκόμενοι, που επικοινωνούσαν είτε μέσω του μέντιουμ, είτε μέσα από το «τραπεζάκι» (ή «ποτηράκι»), είτε μέσω ανεξήγητων συνθηματικών χτύπων και θορύβων (από τους οποίους χτύπους ξεκίνησε και το ρεύμα του Πνευματισμού στις Η.Π.Α. από τις εμπειρίες που είχαν οι νεαρές αδελφές Fox της Νέας Υόρκης του 1848, και αρχικά από τους Κουάκερους –Quakers), ή ανεξήγητων φωνών και ακουστικών μηνυμάτων (προγόνων του E.V.P. –Electronic Voice Phenomena), είτε μέσω υλοποιήσεων και αποϋλοποιήσεων. Αποτελούσαν «ψυχικές κινήσεις», ψυχοκινήσεις και κατά τους θιασώτες των «σεάνς», εκδηλωνόταν μια «ψυχοκινητικότητα», εξαιτίας της παρουσίας των πνευμάτων, που αλληλεπιδρούσαν με τους διάμεσους, τα mediums.
Ο όρος Τηλεκίνηση που εισήγαγε ο Τσαρλς Φορτ και οι νέοι ερευνητές, εξέφραζε μια νέα θεώρηση των παράξενων αυτών φαινομένων. Έφερε στο προσκήνιο (μαζί με την Τηλεπάθεια και τα άλλα σχετικά) τις άγνωστες και ανεκμετάλλευτες και ανεξήγητες δυνάμεις του ίδιου του ανθρώπου κι όχι των πνευμάτων και των ψυχών που επικαλούνταν οι Πνευματιστές.
Τα διάφορα παράξενα φαινόμενα που π.χ. εκδηλώνονταν στις «σεάνς» κάθε είδους –όταν ήταν αυθεντικά κι όχι απάτες– προκαλούνταν από τους ίδιους τους παρευρισκόμενους και από τα ίδια τα μέντιουμ κι όχι από τα πνεύματα. Εκδηλώνονταν οι άγνωστες δυνάμεις του ανθρώπου, του ανθρώπινου νου, της ανθρώπινης βούλησης και της ανθρώπινης ενέργειας, που προκαλούσαν τηλεκινητικά φαινόμενα. Aκόμη και οι εξωσωματικές εμπειρίες δεν είχαν να κάνουν με το ότι τα πνεύματα τραβούσαν τις ανθρώπινες ψυχές έξω από τα σώματά τους ή τους εξέπεμπαν οράματα, αλλά η ίδια η ανθρώπινη συνείδηση είχε τη δυνατότητα να προβληθεί έξω από το ανθρώπινο σώμα και να βιώσει εξωσωματικές εμπειρίες, αντιλήψεις και αισθήσεις, είτε κατά βούληση είτε επηρεασμένη από τις συνθήκες. Το «τραπεζάκι» ή «ποτηράκι» κινούταν από την ασυνείδητη τηλεκινητική δύναμη των ίδιων των παρευρισκομένων κι όχι από τα πνεύματα.
Το δημοφιλέστατο κίνημα του Πνευματισμού (αρχής γενομένης από το 1848 στις Η.Π.Α. με τις αδελφές Fox), εξελισσόμενο ουσιαστικά ενέπνευσε και επηρέασε την ίδρυση του Society for Psychical Research (S.P.R., Εταιρία Ψυχικών Ερευνών) στο Λονδίνο το 1882, (ακολουθούμενη από την American Society for Psychical Research, A.S.P.R., στην Αμερική το 1885 και αργότερα σε άλλες χώρες, όπως η Γαλλία και η Ελλάδα –για τις παλιές ψυχικές έρευνες στην Ελλάδα βλέπε το σχετικό κείμενό μου στην ειδική έκδοση Παραψυχολογία & Ανεξήγητα Φαινόμενα, εκδ. Άγνωστο). Κι έτσι έκανε τα πρώτα της βήματα η γνωστή μας Παραψυχολογία και οι (τότε ψυχικές) παραψυχολογικές έρευνες.
(Το ελληνικό «Ψ» στο λογότυπο του αυθεντικού Society for Psychical Research –από το «Ψυχή»– ευθύνεται για τον χαρακτηρισμό που δόθηκε σε αυτά τα ζητήματα ως «φαινόμενα Psi» –Ψ. Απ’ όπου και προέρχεται ο όρος Psionic, «Ψιονικός».) Στα πλαίσια των εργασιών της Εταιρίας Ψυχικών Ερευνών του Λονδίνου και της Νέας Υόρκης, υιοθετήθηκε ο όρος Ψυχοκίνηση για τα ανεξήγητα αυτά παράξενα φαινόμενα που είχαν συνηθίσει οι πειραματιστές στις γραμμές του Πνευματισμού, καθώς και ό,τι αυθεντικά εννοούνταν με τον όρο αυτό.
Ο όρος Ψυχοκίνηση διαδιδόταν προφορικά στους κύκλους αυτούς. Ώσπου το 1914 χρησιμοποιήθηκε στα κείμενα του Αμερικανού «ψυχικού ερευνητή» και συγγραφέα Henry Holt, ο οποίος επιχείρησε να παρουσιάσει μια «ενοποιημένη θεωρία» για τα ψυχικά φαινόμενα, στις βάσεις του Πνευματισμού, υπό το φως των νέων Ψυχικών Ερευνών. Κατά βάσει, συνέχισε να εννοεί αυτήν την «ψυχοκινητικότητα» που περιέγραψα παραπάνω.
Στην επόμενη δεκαετία, κατά τη διάρκεια ψυχικών πειραμάτων η Ψυχοκίνηση υιοθετήθηκε από τον περιώνυμο παραψυχολόγο J. B. Rhine, και σύντομα έγινε ο προτιμητέος όρος ανάμεσα στους παραψυχολόγους. Στο μεταξύ, ο Charles Fort και οι νέοι ερευνητές του Παράξενου χρησιμοποιούσαν ήδη τον όρο Τηλεκίνηση, με την έννοια –και τη σχολή σκέψης– που περιέγραψα επίσης παραπάνω. Οι περισσότεροι παραψυχολόγοι της εποχής προτιμούσαν τον όρο Ψυχοκίνηση, και όχι Τηλεκίνηση, επειδή ο δεύτερος όρος δεν είχε πνευματιστικές προεκτάσεις –και άρα δεν υπονοούσε την ύπαρξη των πνευμάτων, αλλά τον θεωρούσαν και πολύ «αρχαιοελληνικό», κάτι που δεν τους άρεσε, διότι όλα αυτά ήταν μια νέα μονοθεϊστική θρησκευτική έκφραση που επιχειρούσε να συνδυαστεί με την επιστήμη και οι αρχαιοελληνικοί όροι –κατά τις παρεξηγήσεις διάκρισης τους από τους ξένους– είχαν κάτι το «πολυθεϊστικό»
Ο J. B. Rhine, που κατά πολλούς ήταν ο «πατέρας της σύγχρονης Παραψυχολογίας», μεταπείστηκε από αυτές τις θέσεις, και ξεκίνησε το 1934 μια σειρά πειραμάτων στο Πανεπιστήμιο Duke της Βόρειας Καρολίνα, για να επιβεβαιώσει την Ψυχοκίνηση, πλέον με το σκεπτικό της Τηλεκινητικής ικανότητας ιδιαίτερων ανθρώπων. Σε τέτοια πειράματά του, ήταν ο πρώτος που χρησιμοποίησε το ρίξιμο των ζαριών και την επιρροή που μπορούσε να ασκηθεί σε αυτά, για να τεστάρει τις ψυχοτηλεκινητικές ικανότητες. Τα πειράματα του Rhine και των συναδέλφων του απέδειξαν –από τη δεκαετία του 1930 ακόμη– την ύπαρξη Τηλεκίνησης, που λειτουργούσε σε πιθανότητες που κανονικά ήταν μία στο ένα δισεκατομμύριο εάν επρόκειτο για κάτι «τυχαίο».
Βέβαια, έχοντας μελετήσει τα πειράματά του Rhine, κατά τη γνώμη μου θα μπορούσε η διαίσθηση, η «έκτη αίσθηση» ή η πρόγνωση του μέλλοντος –εξίσου παραψυχολογικές ικανότητες κατά τα άλλα– των υποκειμένων στα πειράματα, να έχει προβλέψει τους αριθμούς των ζαριών και όχι να τα επηρεάζει τηλεκινητικά. Εδώ έχουμε ένα από πολλά ενδεικτικά παραδείγματα που θα μπορούσα να καταθέσω, στα οποία διακρίνεται το πιθανό «μπέρδεμα» μεταξύ των διάφορων ιδιαίτερων ικανοτήτων ή φαινομένων, και άρα η μεγάλη δυσκολία στη διακριτική διερεύνησή τους. Ιδιαίτερα, μάλιστα, όταν μπλέκεται μαζί με τη στατιστική και την ψυχολογία, όπως παραδόξως συνηθίζεται στα πειράματα αυτού του είδους.
Επιπλέον, η διάκριση μεταξύ των διαφόρων ικανοτήτων ή φαινομένων θα μπορούσε να είναι τελείως παραπλανητική ως προς τη φύση τους, διότι θα μπορούσαν να ενταχθούν σε ένα ενιαίο πολυεπίπεδο φαινόμενο ή ικανότητα, σε συνδυασμό νου και περιβάλλοντος, ή σε μια άγνωστης μορφής ενέργεια που διατρέχει τα πάντα, όπως π.χ. προτείνεται με το «The Force» στο κινηματογραφικό Star Wars, που χρησιμοποιείται συνεχώς από τους ήρωες για τηλεκινήσεις. Έτσι, σε συνδυασμό με τα μυστήρια του Χρόνου ή ακόμη και με τα Μορφογενετικά Πεδία του Σέλντρεηκ, θα μπορούσαμε να οδηγηθούμε σε μια τελείως διαφορετική προσέγγιση για όλα αυτά.
Τέλος πάντων, έτσι ξεκίνησε η ιστορία της Τηλεκίνησης, πάρα πολύ πριν ο Uri Geller προσπαθήσει για πρώτη φορά να λυγίσει ένα κουτάλι με τον νου του.
Λίγο αργότερα, η Ψυχοκίνηση διαχωρίστηκε ερευνητικά σε δύο κατηγορίες: Στη Μακρο-Τηλεκίνηση, που δημιουργούσε άμεσα παρατηρήσιμα συμβάντα, όπως η εξ αποστάσεως μετακίνηση ενός σπιρτόκουτου ή το σβήσιμο μιας λάμπας ή η πτήση μιας χαρτοπετσέτας ή η ανατροπή ενός φλιτζανιού – και στη Μικρο-Τηλεκίνηση, που δημιουργούσε ασθενή αποτελέσματα σε πολύ μικρή κλίμακα, παρατηρήσιμα συχνά μόνο μέσω στατιστικής αξιολόγησης. Σταδιακά, όλο και περισσότεροι επιστημονικοί ερευνητές άρχισαν να εστιάζονται περισσότερο στη Μίκρο-Τηλεκίνηση, διεξάγοντας πειράματα που σχεδιάζονται με βάση τις «γεννήτριες τυχαίων συμβάντων» μηχανισμούς που παρήγαγαν συνεχώς τυχαία αποτελέσματα, που δεν μπορούν να επηρεαστούν επιτηδευμένα, για να αποκλειστεί η περίπτωση της απάτης.
Η πρώτη τέτοια «γεννήτρια τυχαίων συμβάντων» για πειράματα, είχε σχεδιαστεί από τον Αμερικανό Φυσικό Helmut Schmidt: ήταν ένα «ηλεκτρονικό κορώνα-γράμματα», ένας μηχανισμός που χρησιμοποιούσε την τυχαία παρακμή των ραδιενεργών σωματιδίων για να παράγει ένα αποτέλεσμα όπως στο «κορώνα ή γράμματα» του νομίσματος που στριφογυρίζουμε.
Σημειώστε ότι κάτι ανάλογο έχει χρησιμοποιηθεί στο παράδειγμα της «Γάτας του Σρέντιγκερ».
Μια μικροσκοπική τεχνική, καθαρά τελείως ανεξέλεγκτη, που είναι μάλλον αδύνατον να επηρεαστεί από οποιαδήποτε απάτη. Ο Schmidt, με τέτοιες «γεννήτριες τυχαίων συμβάντων» για την έρευνα της Μικρο-Τηλεκίνησης, πειραματίστηκε με πάρα πολλούς ανθρώπους, πολλοί από τους οποίους φάνηκε ότι ήταν ικανοί να επηρεάσουν κατά βούληση τα αποτελέσματα, με επιτυχία που ξεπερνούσε κατά πολύ το εκάστοτε στατιστικό «τυχαίο».
Αυτή ήταν η δεύτερη μεγάλη απόδειξη για την Τηλεκίνηση, που έχει συντελεστεί εδώ και πολλές δεκαετίες, με πειράματα που έχουν επαναληφθεί εκατοντάδες φορές, υπό διαφορετικές συνθήκες, με διαφορετικές «γεννήτριες συμβάντων», με διαφορετικούς ανθρώπους, από πολλούς διαφορετικούς επιστήμονες και ερευνητές, σε καταστάσεις υπό πλήρη έλεγχο και εποπτεία από συναδέλφους τους. Έτσι, από τότε, σχεδόν όλα τα σχετικά πειράματα μέχρι σήμερα χρησιμοποιούν διαφόρων ειδών «γεννήτριες τυχαίων συμβάντων» και εξετάζουν τη Μικρο-Τηλεκίνηση. Δηλαδή, αν θέλετε τη γνώμη μου, συνήθως «παίζουν» με τη στατιστική και τις πιθανότητες, σαν δεινοί τζογαδόροι.
Η Τηλεκίνηση –ή και Ψυχοκίνηση, πλέον– καταδεικνύει την ικανότητα του μυαλού να επηρεάζει άμεσα την ύλη («Mind Over Matter»), τον χρόνο, την ενέργεια ή τον χώρο, με μέσα και δυνάμεις που δεν φαίνεται να είναι σχετικά με οποιονδήποτε νόμο της Φυσικής.
Είναι η «ανεξήγητη» και παράξενη ικανότητα του νού να επηρεάζει τον φυσικό κόσμο, με μόνο μέσο τη νοητική αυτοσυγκέντρωση και βούληση. Θα μπορούσε να αποτελεί, για κάποιον, την αρχή μιας άσκησης για την μετατροπή του κόσμου σύμφωνα με τη Θέληση.
Το πιο ενδιαφέρον, φυσικά, δεν είναι η συνειδητή Τηλεκίνηση (που ενεργοποιείται από εξασκημένους ή ιδιαίτερα χαρισματικούς ανθρώπους), αλλά η ασυνείδητη Τηλεκίνηση που ενεργοποιείται από ανίδεους και φαινομενικά συνηθισμένους ανθρώπους, χωρίς να το επιδιώξουν συνειδητά, και, αναπόφευκτα, χωρίς συνήθως οι ίδιοι να το παραδέχονται για τον εαυτό τους ή ακόμη και χωρίς καν να το παρατηρούν.
Συνήθως, επίσης, τα φαινόμενα Poltergeist (των «ταραχοποιών» ή «θορυβοποιών» πνευμάτων, Πόλτεργκάιστ, που εκδηλώνονται με χτύπους και θορύβους –όπως η περίπτωση των αδελφών Fox που πυροδότησε το κίνημα του Πνευματισμού– ή με ρίψεις αντικειμένων και επιθέσεις και ζημιές), συνδέονται με την Τηλεκίνηση. Ο πρώτος που το διευκρίνισε λεπτομερώς αυτό, ήταν πάλι ο Τσαρλς Φορτ, ο οποίος διερεύνησε πολλές πληροφορίες και πολλά περιστατικά του τόσο παράξενου και ανησυχητικού φαινομένου Poltergeist, από τη δεκαετία του 1920 ακόμη.
Και παρατήρησε ότι στις περισσότερες των περιπτώσεων εκδήλωσης του φαινομένου, ήταν παρόντα νεαρά κορίτσια στην εφηβεία, τα οποία αντιμετώπιζαν διάφορα προβλήματα, και τα οποία εκδήλωναν ξεσπάσματα μιας ανεξέλεγκτης και ασυνείδητης Τηλεκίνησης, προκαλώντας τα ίδια εξ αποστάσεως τους χτύπους, τους θορύβους, τις ρίψεις αντικειμένων, τις επιθέσεις, τις ζημιές, κλπ. Όπως φυσικά έγινε και με την περίπτωση των κοριτσιών Fox –τα Poltergeist και η Τηλεκίνηση πυροδότησαν το κίνημα του Πνευματισμού, και απ’ αυτό τις Ψυχικές Έρευνες και την Παραψυχολογία!.
Υπάρχουν περιπτώσεις που π.χ. γκρεμίζονται τοίχοι ολόκληροι ή γίνεται π.χ. ανάκατη μια ολόκληρη κουζίνα ή καταστρέφονται ολόκληρα δωμάτια ή τραυματίζονται άνθρωποι από ιπτάμενα αντικείμενα, σαν να τα προκαλεί όλα αυτά μια αόρατη παρουσία μέσα στον χώρο, που, πλέον γνωρίζουμε αρκετά καλά, συνήθως δεν είναι παρά η παρουσία μιας νεαρής με τηλεκινητικές ιδιότητες. (Καλό παράδειγμα, που βασίζεται πάνω σε αυτά τα ερευνητικά συμπεράσματα, είναι το μυθιστόρημα τρόμου Κάρυ –Carrie– του Stephen King, που έχει παρουσιαστεί και στην ομώνυμη κινηματογραφική ταινία του Brian DePalma, με την ταλαντούχα Sissy Spacek στον ρόλο του έφηβου κοριτσιού που έχει αυτές τις ανεξέλεγκτες ικανότητες).
Δύο ενδεικτικές πολύ φημισμένες (και πολύ διερευνημένες) παλαιότερες περιπτώσεις εξαιρετικών Τηλεκινητικών ανθρώπων ήταν οι εξής:
Η περίπτωση της Eusapia Palladino (1854 – 1928)
Ηταν μία πνευματιστική διάμεσος από τη Νάπολη της Ιταλίας. (εικ. επάνω) Ταξίδευε σε όλη την Ευρώπη σε ψυχικά πειράματα και πνευματιστικές συγκεντρώσεις, επιδεικνύοντας εκπληκτικές δυνάμεις: αιωρούνταν ψηλά πάνω από πλήθος συγκεντρωμένων ανθρώπων, υλοποιούσε φρέσκα λουλούδια σε απόσταση από την ίδια, εμφάνιζε οράματα πνευμάτων ορατά σε όλους, αποτυπώματα προσώπων και χεριών πάνω σε υγρό πηλό, μετεώριζε τραπέζια, μερικές φορές μαζί με αυτούς που κάθονταν γύρω από αυτά, έπαιζε μουσικά όργανα ολόγυρά της χωρίς να τα αγγίζει, μετακινούσε έπιπλα με ένα της βλέμμα, κλπ, κλπ.
Αυτόπτες μάρτυρες των εκπληκτικών αυτών φαινομένων υπήρξαν αμέτρητοι σοβαροί άνθρωποι, κι όμως, η περίπτωση της έχει ξεχαστεί και έχει θαφτεί από τους πικρόχολους και επιτηδευμένους σκεπτικιστές. Διερευνήθηκε πάρα πολύ από ένα σωρό επιστημονικούς ερευνητές, λόγιους, δημοσιογράφους, κ.ά.. Γενικά σχεδόν απ’ όλους τότε θεωρούνταν ότι αυτές οι ικανότητές της ήταν αυθεντικές και ότι δεν χρησιμοποιούσε κανένα από τα τρικς των απατεώνων μέντιουμ πνευματιστών που λυμαίνονταν αυτά τα ζητήματα (τότε και σήμερα) και τους οποίους εκείνη την εποχή προσπαθούσε να ξεσκεπάσει ακόμη κι ο Χουντίνι.
Ένας μεγάλος αριθμός σημαντικών επιστημόνων και λογίων της εποχής, είχε πειστεί ότι οι παράξενες ικανότητες της Eusapia Palladino ήταν αληθινές. Το 1905 επισκέφτηκε το Παρίσι όπου διερευνήθηκε και εξετάστηκε από το φημισμένο ζευγάρι του βραβείου Νομπέλ, Πιέρ και Μαρία Κιουρί, που συμπέραναν επιστημονικά την αυθεντικότητα των φαινομένων και συνέγραψαν σχετικό σημείωμα προς τη γαλλική επιστημονική κοινότητα.
Ο νομπελίστας νευροφυσιολόγος Charles Richet, ο οποίος διερευνούσε για πολύ καιρό τα ψυχικά φαινόμενα, επίσης την εξέτασε και αποδέχτηκε άναυδος την αυθεντικότητα των ικανοτήτων της. Ο φημισμένος Cesare Lombroso, στο βιβλίο του After Death – What? Researches in Hypnotic and Spiritualistic Phenomena, παραθέτει πολλά από τα πειράματα που έγιναν με την Eusapia Palladino, που τον οδήγησαν από μια απολύτως υλιστική κοσμοθέαση στην πίστη στα πνεύματα, στις ψυχικές ικανότητες και στην ύπαρξη «ζωής μετά τον θάνατο».
Η Palladino γνωρίστηκε, φυσικά, και με τον Sir Arthur Conan Doyle (τον συγγραφέα του Σέρλοκ Χολμς), ο οποίος ήταν ένθερμος οπαδός της Παραψυχολογίας και του Πνευματισμού, ο οποίος, στο ενδιαφέρον έργο του History of Spiritualism, εξυμνεί παράδοξα πολύ τα ψυχικά φαινόμενα, τις τηλεκινησίες και τις ψυχικές υλοποιήσεις που παρήγαγε η Palladino. To Society for Psychical Research του Λονδίνου, διόρισε μια επιτροπή στην οποία συμμετείχαν αρκετοί αξιόλογοι Βρετανοί επιστήμονες, με πρόεδρο τον Sir Hereward Carrington, η οποία διερεύνησε και εξέτασε τα φαινόμενα που προκαλούσε η Palladino και όλοι τους υπήρξαν –υπογεγραμμένα– αυτόπτες μάρτυρες των ανεξήγητων εκπληκτικών ικανοτήτων της, που αμήχανα χαρακτηρίστηκαν και από αυτούς αυθεντικές.
Αργότερα, η Eusapia Palladino ταξίδεψε στις Η.Π.Α. όπου, ίσως λόγω ηλικίας ή λόγω της συνεχούς πίεσης, οι δυνάμεις της αυτές σταδιακά άρχισαν να την εγκαταλείπουν και η ίδια άρχισε να καταφεύγει σε μικρά τρικ και άτεχνες απάτες, οι οποίες αποκαλύφθηκαν και αναπόφευκτα, δυσφημίστηκε στη Νέα Υόρκη, προς μεγάλη χαρά των εντόπιων σκεπτικιστών. Προσπαθούσε να διατηρήσει τη φήμη της, μάταια, διότι τελικά το ταλέντο της φαίνεται ότι την εγκατέλειψε, ίσως γιατί είχε πια γεράσει. Σήμερα δεν τη θυμάται πια σχεδόν κανείς.
Η περίπτωση της Ρωσίδας τηλεκινητικής Nina Kulagina
Είναι περίπτωση ξεκάθαρα διαπιστωμένη ως αυθεντική και καταγραμμένη σε δεκάδες ταινίες-ντοκουμέντα, (αναζητήστε να δείτε κάποιες από αυτές στο Youtube, είναι εντυπωσιακές). Προϊόν του αγώνα δρόμου της Σοβιετικής Ένωσης με τις παραψυχολογικές έρευνες ενάντια στις αντίστοιχες αμερικανικές κατά την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου, η Nina Kulagina έχει εξεταστεί από αμέτρητους σοβιετικούς και άλλους επιστήμονες και ειδικούς, με εντυπωσιακά επιτυχή αποτελέσματα, όσο και μυστηριώδη, και έχει χαρακτηριστεί από όλους ως αυθεντική.
Μάλιστα, η γυναίκα αυτή πέρασε παραπάνω από τη μισή ζωή της διεξάγοντας πειράματα για χάρη των σοβιετικών επιστημόνων! Η περίπτωση της ήταν τόσο εντυπωσιακή και τα ντοκουμέντα τόσα πολλά, που είχε γίνει παγκοσμίως γνωστή, προκαλώντας το ενδιαφέρον των επιστημόνων από πολλές άλλες χώρες, που συχνά την επισκέπτονταν για να διαπιστώσουν οι ίδιοι με τα μάτια τους την συνταρακτική περίπτωση. Δεν αναφέρθηκε ποτέ από κανέναν τους, ούτε από τους σοβιετικούς, ως μη αυθεντική, (ακόμη και από τους «ανταγωνιστές» Αμερικανούς όπως το Stanford Research Institute). Με αυτές τις περιπτώσεις και με άλλες, μιλάμε για χειροπιαστές αποδείξεις της Τηλεκίνησης, που, ναι μεν χρήζουν ή θα έχρηζαν παραπάνω έρευνας και συμπερασμάτων, αλλά κατά κύριο λόγο ήταν αυθεντικές περιπτώσεις που καταδεικνύουν την αληθινή ύπαρξη αυτών των δυνάμεων κατά την εμφάνιση αυτών των φαινομένων.
Η Nina Kulagina (1927 – 1990) η οποία είχε υπηρετήσει στα τεθωρακισμένα του Κόκκινου Στρατού κατά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο (!) ήταν μια απλή νοικοκυρά, και έφτασε σε μεγάλη φήμη στη δεκαετία του 1960. Μετακινούσε οποιοδήποτε αντικείμενο χωρίς να το αγγίζει, πλησιάζοντας απλώς τα χέρια της από πάνω του, ενώ συχνά το σώμα της κλονιζόταν από συσπάσεις. Άλλες φορές μπορούσε να προκαλεί άνετα αυτά τα φαινόμενα, άλλες φαινόταν να καταβάλλει προσπάθεια, πάντοτε επιτυχημένη, οτιδήποτε κι αν την έβαζαν να κάνει. (Όλο αυτό το κείμενο δεν θα επαρκούσε αν περιέγραφα απλώς περιληπτικά όλα τα γνωστά πειράματα που είχαν γίνει μαζί της).
Σύμφωνα με τα αρχεία της Σοβιετικής Ένωσης, εκατόν σαράντα Σοβιετικοί και άλλοι επιστήμονες μελέτησαν τη νοικοκυρά Kulagina, ανάμεσά τους και τρεις Νομπελίστες.
Χαρακτηριστικό είναι ότι ο Dr. Larry Kettlekamp αναφέρει στο σύγγραμμά του, Investigating Psychics, ότι η Nina Kulagina κινηματογραφήθηκε παρουσία δέκα μεγάλων επιστημόνων σε ελεγχόμενο περιβάλλον, να σπάζει αυγά εξ αποστάσεως, τα οποία είχαν βυθιστεί μέσα σε νερό, να τα διαχωρίζει τηλεκινητικά, να ξεχωρίζει το ασπράδι, τον κρόκο και τα τσόφλια μεταξύ τους, «και μόνο που δεν έκανε ομελέτα με τηλεκίνηση!».
Συνδεδεμένη καθώς ήταν με μηχανήματα, κατά τη διάρκεια αυτής της προσπάθειας καταγράφηκε πολύ αυξημένος καρδιακός ρυθμός, αυξημένη δραστηριότητα των εγκεφαλικών κυμάτων, και ηλεκτρομαγνητικό πεδίο! Για να εξασφαλιστεί ότι δεν θα υπήρχαν εξωτερικές ηλεκτρομαγνητικές επιδράσεις οποιουδήποτε είδους, είχαν τοποθετήσει την Kulagina στο εσωτερικό ενός μεταλλικού κλουβιού, κι αυτή αργότερα από την ίδια θέση άνοιξε τηλεκινητικά ένα κουτί σπίρτα που βρισκόταν μέσα σε έναν γυάλινο θόλο, σκόρπισε τα σπίρτα, και άρχισε να τα μετακινεί σε όλο το τραπέζι. Έπειτα, απομάκρυνε ένα σημαδεμένο σπίρτο από τα υπόλοιπα, για να αποδείξει την ικανότητά της να στοχεύει την τηλεκινητική της δύναμη εκεί ακριβώς που επιθυμούσε. Και άλλα πολλά. Κι αυτό ήταν μόνο ένα από τα αμέτρητα πειράματα Μακρο-Τηλεκίνησης που έγιναν με την Kulagina μέσα στα χρόνια.
Πίστευε ότι είχε κληρονομήσει τις ικανότητές της από τη μητέρα της και τις είχε ανακαλύψει από μικρή, όταν συνειδητοποίησε ότι διάφορα αντικείμενα κινούνταν από μόνα τους γύρω της όταν ήταν θυμωμένη. Σταδιακά, εξασκήθηκε από μόνη της με το χάρισμά της και ανέπτυξε τη δυνατότητα να κάνει τηλεκίνηση με τη συνειδητή θέλησή της. Επίσης, έχει αναφέρει ότι οι καταιγίδες και η δυνατή βροχή, επηρέαζαν αρνητικά την ικανότητά της στην τηλεκίνηση. Ανέφερε, επίσης, ότι κάθε φορά που χρησιμοποιούσε την ικανότητά της, θόλωνε αισθητά η όρασή της, η καρδιά της χτυπούσε γρήγορα και συχνά ένιωθε έναν έντονο πόνο κατά μήκος της σπονδυλικής της στήλης.
Ένα από τα πιο φημισμένα πειράματα με την Kulagina, έγινε σε εργαστήριο του Λένινγκραντ, τον Μάρτιο του 1970. Εφόσον οι επιστήμονες είχαν μελετήσει επαρκώς την ικανότητά της να μετακινεί και να επηρεάζει διάφορα αντικείμενα (ανάμεσα τους ακόμη και πυξίδες ή ρολόγια ή μηχανήματα), ήθελαν να διαπιστώσουν αν οι ικανότητές της προεκτείνονταν και σε κύτταρα, ιστούς, και ζωικά όργανα. Ο μεγάλος Sergeyev ήταν ένας από τους επιστήμονες που ήταν παρόντες όταν στο πείραμα η Kulagina επιχείρησε να σταματήσει τους χτύπους της καρδιάς ενός βατράχου που έπλεε σε ειδικό διάλυμα. Μαρτυρεί ότι η Kulagina εστίασε έντονα στην καρδιά, και την έκανε να χτυπά πολύ γρηγορότερα, έπειτα πολύ αργά, και, χρησιμοποιώντας με ένταση πολύ ενέργεια, τη σταμάτησε.
Στα τέλη της δεκαετίας του 1970, ένα καρδιακό έμφραγμα μείωσε αισθητά τη δραστηριότητά της Kulagina. Άρχισε, ίσως λόγω γήρατος και της ασθένειας, να χάνει σταδιακά τις ικανότητές της (όπως ακριβώς η Eusapia Palladino). Είχε καρδιακές αρρυθμίες, αυξημένο ζάχαρο και πόνους στα μέλη του σώματός της, καθώς και πολλές ζαλάδες όποτε προσπαθούσε τηλεκίνηση. Οι ικανότητές της μειώθηκαν, ίσως μάλιστα και να χάθηκαν, ώσπου πέθανε μόνη το 1990 σε ένα μικρό φτωχικό διαμέρισμα της Μόσχας.
Ο θρυλικός Uri Geller με τις γνωστές και διάσημες ικανότητές του, έχει διερευνηθεί επιστημονικώς πειραματικά το ίδιο ή και περισσότερο από π.χ. τη Nina Kulagina, με εξίσου εντυπωσιακά θετικά αποτελέσματα, από πλήθος επιστημόνων, ερευνητών, επιστημονικών ινστιτούτων, λογίων, δημοσιογράφων, κλπ, αμέτρητες φορές. Έστω και αν για κάποιους συνεχίζει να είναι αμφιλεγόμενος. Κατά τη γνώμη μου –παρακολουθώντας λεπτομερώς την πορεία του μέσα στα χρόνια– είναι μια αυθεντική περίπτωση.
Και το ότι ο ίδιος έχει επιλέξει να μετατρέψει τις ικανότητές του σε σώου (ίσως ακόμη και με τη βοήθεια κάποιων ενισχυτικών κόλπων σε μερικές περιπτώσεις) ενώ έχει πλουτίσει περισσότερο από τον εντοπισμό πετρελαίου και χρυσού για λογαριασμό μεγάλων εταιριών, ή από τη συνεργασία του με όλων των ειδών τις ειδικές κυβερνητικές υπηρεσίες, δεν αναιρεί τη μακρά πορεία του σε αυτά τα ζητήματα, η οποία είναι εξαιρετικά εντυπωσιακή. (Ακόμη και με την επαφή με εξωγήινα σκάφη, βλ. Spectra, μια παλιά πολύ παράξενη ιστορία, για την οποία δεν συζητάει πλέον, αλλά εγώ πολύ θα ήθελα να συζητήσω γι’ αυτό ακριβώς μαζί του … κι όχι για τα κουτάλια).
Είναι πολλοί οι άνθρωποι που παρατηρούν γύρω τους διάφορα τηλεκινητικά φαινόμενα, (γνωρίζω αρκετούς, έχω επίσης παραβρεθεί σε τέτοια περιστατικά ή μού τα έχουν διηγηθεί, ενώ έχουν συμβεί και σε μένα τον ίδιο μερικές φορές), π.χ. να μετακινείται εντυπωσιακά και ανεξήγητα ένα αντικείμενο από μόνο του, ή περισσότερα, ή να ανοίγει ή να κλείνει μια συσκευή ή ένας διακόπτης, κ.ά., και τις περισσότερες φορές θεωρούν έντρομοι ότι αυτό συνέβη εξαιτίας ενός φαντάσματος, μιας αόρατης παρουσίας, δαιμονικών επιρροών, εξωγήινων, εξωδιαστασιακών οντοτήτων, καλών ή κακών πνευμάτων, ακόμη και εξαιτίας μαύρης μαγείας.
Αυτό όμως που έχω διαπιστώσει ξανά και ξανά ότι συμβαίνει, είναι το ότι οι ίδιοι προκαλούν το φαινόμενο, εκδηλώνοντας λανθάνουσες και ασυνείδητες τηλεκινητικές ικανότητες (και το ίδιο περίπου ισχύει και σε πολλές περιπτώσεις τηλεπάθειας). Το κοινό χαρακτηριστικό που παρατήρησα σε όλες ανεξαιρέτως τις περιπτώσεις που έχω υπ’ όψιν μου, είναι το ότι οι άνθρωποι αυτοί εκείνη τη στιγμή α) είτε ήταν ιδιαίτερα χαλαροί –έως αφηρημένοι– και απόλυτα συγκεντρωμένοι και αφοσιωμένοι σε κάτι, εστιακά, συνήθως άσχετο με το όποιο επηρεαζόμενο αντικείμενο αυτό καθ’ αυτό, ή μόνο έμμεσα σχετικό, β) είτε βρισκόντουσαν σε έντονη συναισθηματική έξαρση.
Αυτή ήταν, νομίζω, μια αρκετά καλή μικρή εισαγωγή στη φύση και στην ιστορία του ζητήματος.
Το πολύ καινούργιο με την Τηλεκίνηση που έγινε αυτήν την εποχή, πριν από έναν χρόνο, είναι ότι για μια ακόμη φορά αποδείχθηκε επιστημονικά η Τηλεκίνηση, αυτή τη φορά σε μεγάλο πείραμα με πιθήκους, σε ελεγχόμενες εργαστηριακές συνθήκες, κατά τη μελέτη των δυνατοτήτων του εγκεφάλου των συγκεκριμένων πιθήκων. Υπήρξε εκτενές σχετικό δημοσίευμα στην εφημερίδα New York Times και στο επιστημονικό περιοδικό Nature. Επικεφαλής των πειραμάτων ήταν ο Dr. William Heetderks, διευθυντής των επιστημονικών προγραμμάτων του National Institute of Biomedical Imaging and Bioengineering, και ο Dr. John P. Donoghue, διευθυντής του Institute of Brain Science στο Brown University.
Επίσης, στο ερευνητικό πρόγραμμα συμμετείχαν ερευνητές από το University of Pittsburgh και από το Carnegie Mellon University. Εμφύτευσαν μικρούς αισθητήρες στους εγκεφάλους των πειραματόζωων (πιθήκους Macaques) και με τη νευρωνική δραστηριότητα του εγκεφάλου τους τα πειραματόζωα μπόρεσαν εξ αποστάσεως να λειτουργήσουν και να τηλεκατευθύνουν ένα ρομποτικό χέρι στο να περισυλλέγει και να τους δίνει με ακρίβεια την τροφή που επιθυμούν! Με αυτό οι επιστήμονες απέδειξαν πέραν πάσης αμφιβολίας ότι η προσθετική μικροσυσκευών στον εγκέφαλο μπορεί να επιτύχει λεπτομερές interface μεταξύ εγκεφάλου και μηχανής, με τηλεκινητικά αποτελέσματα, καθώς και την ανοιχτή αυτήν δυνατότητα του εγκεφάλου. Τα αποτελέσματα αυτών των επιτυχημένων πειραμάτων έχουν συνταρακτικές προεκτάσεις, που περιμένουμε να τις δούμε κατά την εξέλιξή τους, αν δεν αποκρυφτούν ή θαφτούν τελικά εντέχνως από τη δημοσιότητα, όπως συχνά συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου