Όλοι μας κάποτε γερνάμε

Όλοι μας κάποτε γερνάμε.

Γερνάμε από λόγια βαριά που είπαμε ή που μας είπαν,

από αντίο που ήρθαν νωρίς, βιαστικά,
από πικρές αλήθειες, από μεγάλα ψέματα.

Γερνάμε.
Γερνάμε πριν καν το καταλάβουμε,

προτού ακόμα πλαισιώσουν ρυτίδες το πρόσωπο,
προτού του χαρίσουνε δρόμους για να τρέχουν τα δάκρυα.

Γερνάμε απρόσεκτα, χωρίς ένα φρένο, χωρίς δισταγμό
εξαιτίας της νιότης μας
που δεν ξέρει το “ήρεμα”, το “αργά”, την “ανάπαυση”.

Γερνάμε πολλές φορές το χρόνο
και λίγες φορές αισθανόμαστε έφηβοι.

Έτσι γερνάμε. Από βλακεία γερνάμε.
Πριν την ώρα μας.