Πόσο περίεργα και όμορφα πλάσματα οι άνθρωποι. Ένα ορμητικό ποτάμι από συναισθήματα που τρέχουν και σκάνε στις όχθες των άλλων. Μπλέκονται, συνδέονται, ενώνονται. Ύστερα λύνονται. Οι κόμποι πονούν όταν κόβονται. Πονάει πολύ κάθε μικρό κομμάτι που φεύγει και θρυμματίζεται. Μουσκεύουν τα δάκρυα την ψυχή. Κι αυτή κουρνιάζει στη γωνιά της αποκαμωμένη…Είναι έντονη η συντριβή. Σε γεμίζει απ’ την αρχή ως το τέλος, απ’ την κορυφή ως τα νύχια. Είναι σίγουρα πιο συγκλονιστική απ’ την αδιάφορη, μέτρια στασιμότητα.
Πόσο απίστευτο πράγμα το συναίσθημα! Αυτό που σε κινεί, σου δίνει αέρα και ενέργεια, αλλά κι αυτό που σε γκρεμίζει.
Πόσο απίστευτη είναι η επαφή! Εκείνη που σου επιτρέπει να αγγίξεις το μέσα του άλλου, εκείνο που κρύβει και σκεπάζει με την όψη…
Σμίγουν και χωρίζουν οι άνθρωποι και δε μένει τίποτα πια... Μόνο εκείνες οι οδυνηρές, ολοζώντανες αναμνήσεις που ουρλιάζουν κυρίως τις νύχτες και ταρακουνούν το μυαλό. Παγωμένες εικόνες που αναδύουν το άρωμα άλλων εποχών, που πέρασαν και δε θα ξαναρθούν.. Φωνές που δε θα ακουστούν ξανά. Ματιές που κάποτε ήταν βουτηγμένες σε μια θάλασσα συναισθημάτων, μα πλέον είναι άδειες. Λόγια που τα σάρωσε ο δυνατός άνεμος μιας θυελλώδους μέρας. Αγκαλιές που πάγωσαν…
Όταν η αγάπη εξατμίζεται και η αγκαλιά κρυώνει, φουρτουνιάζει τόσο η θάλασσα που πια δεν ταξιδεύεται. Μη σκοτεινιάζεις τότε. Να τον ευχαριστείς το βαρκάρη που ταξίδεψε την ψυχή σου σε μια άλλη ψυχόσφαιρα και της γνώρισε μέρη ξένα. Ακόμα κι αν η βαρκάδα διεκόπη βίαια και βούλιαξε η ψυχή, έμαθε τουλάχιστον να βρίσκει τρόπο να φτάνει στη στεριά μόνη της. Στο τέλος της ημέρας έγινε λίγο πιο πλούσια…
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου