Αντιμετώπισε την Πρόκληση με Φαντασία

“Η βασική διαφορά ανάμεσα σε ένα συνηθισμένο άτομο και σ’ έναν πολεμιστή είναι ότι ο πολεμιστής αντιμετωπίζει τα πάντα ως πρόκληση, ενώ ένα συνηθισμένο άτομο τα θεωρεί ευλογία ή κατάρα”. Carlos Castaneda

Η ζωή άλλοτε είναι υπέρ μας και άλλοτε κατά, αυτό κάνει με την φυση αυτό κάνει και με το ανθρώπινο ζώο. Ναι κάποιες φορές  νιώθουμε ολόκληρο τον κόσμο εναντίον μας. Το θετικό είναι ότι ο τρόπος διαχείρισης είναι δική μας επιλογή, μπορούμε να επιλέξουμε ανάμεσα στο θύμα ή τον πολεμιστή. Κι αυτό όμως δεν είναι πάντα εύκολο.

Η πρόκληση βρίσκεται στην Διαυγή και Αψογη αντιμετώπιση και τη συνειδητοποίηση ότι δεν είμαστε θύμα του κόσμου. Να συνειδητοποιήσουμε δηλ. ότι είμαστε πραγματικά ο κόσμος. Αν προηγουμένως έχουμε αξιολογήσει σωστά τι σημαίνει για τον καθένα από μας καλή και τι κακή ζωή.

Ο Carl Jung έγραψε “η διαφορά ανάμεσα σε μια καλή ζωή και μια κακή ζωή είναι πόσο καλά μπορείς να διασχίσεις μια φωτιά” [εμπόδια]

Ο Άμλετ του Σαίξπηρ είπε ότι “δεν υπάρχει τίποτα είτε καλό ή κακό, αλλά είναι η σκέψη που το κάνει έτσι”

Συνεπώς η διάθεση και η στάση μας απέναντι στις καστάσεις, τα σημασιοδοτούν ως ευχάριστα ή δυσάρεστα. Το θύμα περπατά μέσα στη φωτιά, κλαίγοντας για τον πόνο και θρηνώντας για τα σημάδια του. Ο πολεμιστής μαθαίνει μέσα από τη φωτιά, αντιμετωπίζει τον πόνο και στη συνέχεια τον χρησιμοποιεί ως σκαλοπάτι για μια υψηλότερη κατάσταση της συνείδησης, θεωρώντας τα σημάδια του τρόπαια. Ο πολεμιστής που βρίσεται μποροστά σε ένα εμπόδιο δεν το γκρεμίζει το πηδά, με άψογο τρόπο.

Κατά την Elizabeth Gilbert “η καταστροφή είναι ένα δώρο, είναι ο δρόμος για την αλλαγή”. Ο πολεμιστής εξελίσσεται μέσα από τις δυσκολίες, επιλέγει ανάμεσα στο θάρρος και τη δειλία. Η δειλία είναι ευκολότερη, αλλά οδηγεί στη θυματοποίηση. Το θάρρος είναι πάντα πιο δύσκολο αλλά ταυτόχρονα μια μεγάλη επιβράβευση και οδηγεί στην Δύναμη και την Ανεξαρτησία.

Να ελπίζουμε για το καλύτερο αλλά να είμαστε προετοιμασμένοι και για το χειρότερο.

Για Δύναμη, Ελπιδα και Προνόηση

Όσο κι αν ακούγεται εύκολο στη θεωρία, στην πράξη δεν είναι και τόσο εύκολο με ανθρώπους που χουν βολευτεί στον καναπέ του θύματος, υπήκοου, πιστού ! Η αδικαιολόγητα υψηλή προσδοκία ανθρώπων χωρίς ιδιαίτερη αξία είναι ένας από τους κύριους λόγους. Το σύμπαν όμως δεν είναι σχεδιασμένο για να ταιριάζει με τις προσδοκίες σας, αλλά ανταποκρίνεται στην αξία σας. Μόνο ο δυνατός και ο άξιος επιβιώνει

Ο David McRaney είπε πως “δεν μπορείς να βελτιώσεις τα πράγματα που θαυμάζεις αν ποτέ δεν επιτρέπεις να είναι ατελή. Πρέπει να επιτρέψουμε στους εαυτούς μας να μην είναι τέλειοι. Και αυτό σημαίνει να παραιτηθούμε από τις προσδοκίες μας”

“Όσο αποπροσανατολιστικά, δύσκολα ή ταπεινωτικά μπορεί να είναι τα λάθη μας” κατά την Katheryn Schultz, “είναι τελικά εκείνα μέσα από τα οποία μαθαίνουμε ποιοι πραγματικά είμαστε”.

Αν ο μεγαλύτερος εχθρός της φαντασίας είναι η προσδοκία, η ασφάλεια, η ευκολία και η βολή και ο μεγαλύτερος σύμμαχος είναι ο αποπροσανατολισμός, τότε είναι ζήτημα λογικής να “σπάσουμε” τον φαύλο κύκλο του να είμαστε τα θύματα, συμβιβαζόμενοι με την πιθανή σύγχυση και την αβεβαιότητα, αναμιγνύοντάς τες με παράλογες προσδοκίες ώστε να βελιτωθεί η φαντασία μας.

Αν δεν μπορούμε να το πετύχουμε αυτό θα οδηγηθούμε σε άγχος. Αν όμως το καταφέρουμε τότε θα είμαστε ευχαριστημένοι από την κάθε στιγμή ΤΩΡΑ, στον ΠΑΡΟΝΤΑ ΧΡΟΝΟ, αντί να υποφέρουμε από ματαιωμένες προσδοκίες. ‘Ετσι η ψυχή ανθίζει και καρποφορεί ανεξάρτητα από τις προσδοκίες του εγώ μας.

Το να πούμε “ναι” στην ψυχή δεν είναι ένας εύκολος στόχος για κανέναν

Η Marianne Williamson γράφει πως “βαθύτερος φόβος μας δεν είναι ότι είμαστε ανεπαρκείς, είναι ότι είμαστε ισχυροί πέρα από το μέτρο”. Το ενδιαφέρον είναι ότι όλοι γνωρίζουμε ότι αυτό είναι αλήθεια. Όλοι γνωρίζουμε πως είμαστε πιο ισχυροί από ό, τι επιτρέπουμε στον εαυτό μας.

Ο φόβος μας παραλύει με δύο τρόπους, είτε ως θύματα, είτε ως εν δυνάμει πολεμιστές. Αυτό συμβαίνει γιατί έχουμε βασίσει την ταυτότητά μας με την ταύτιση με κάποια εξουσία, οπότε η ελευθερία προκαλεί άγχος πέρα από την μισητή ΑΝΑΛΗΨΗ ΕΥΘΥΝΗΣ.

Έτσι αποκρύπτουμε τον ισχυρό πολεμιστή και την ίδια στιγμή θυματοποιούμαστε, ανακουφίζοντας έτσι τον εαυτό μας από το άγχος που έρχεται με την αληθινή Ανεξαρτησία. Είναι μια εντυπωσιακή πτυχή πτώσης της ανθρώπινης φύσης. Έτσι, δεν θα πρέπει να ανησυχούμε για τα παιδιά που τα μάθαμε να φοβούνται το σκοτάδι, αλλά περισσότερο για τους ενήλικες οι οποίοι έμαθαν να φοβούνται το φως ζώντας στο σκοτάδι. Εν τέλει ο πόνος προκαλείται όταν επιθυμούμε η παροδικότητα του κόσμου να είναι μόνιμη.

Όπως Neil Gaiman έγραψε “κόλαση είναι κάτι που κουβαλάς μαζί σου, όχι κάποιο μέρος όπου πηγαίνεις”

Η μόνη κόλαση είναι η παράλογη προσδοκία. Αν θυσιάσουμε την ανάγκη για μονιμότητα κι ασφάλεια και αγκαλιάσουμε την περιπέτεια και την απρόσμενη αλλαγή, τότε θα καταφέρουμε να διαφεύγουμε από την “κόλαση”. Αυτό κάνει ολόκληρη η φύση γύρω μας, αλλά ο άνθρωπος θύμα κλεισμένος στις τσιμεντουπόλεις του το αγνοεί πληρώνοντας ασφάλεια ζωής και θανάτου !!

Ας ξεφύγουμε από την νεκρή τυραννία του γραμμικού και ας ανακαλύψουμε τα φράκταλ του ΧΑΟΥΣ. Ας απαλλάξουμε τους εαυτούς μας από τα νεκρό βλέμμα του θύματος που εμπεριέχει και εξαπάτηση και την υποσυνείδητη επιθυμία να προσαρμόσουμε τα πάντα στα δικά μας ρηχά “θέλω” του ασήμαντου “εγώ”. Ας προχωρήσουμε με το ανοικτό βλέμμα του πολεμιστή, Ας αρχίσουμε να ΒΛΕΠΟΥΜΕ αντι να κοιτάμε και ας αποκτήσουμε την δύναμη να δρούμε ΑΨΟΓΑ. Τίποτα δεν θα μπορούσε να είναι ευκολότερο και όμως, φαίνεται πως τελικά είναι πολύ δύσκολο.