Ο καθένας έχει τους δικούς του προσωπικούς μύθους, αλλά υπάρχουν πολλοί που είναι κοινοί για όλους και βρίσκονται καταχωρημένοι στο συλλογικό ασυνείδητο.
Δεν είναι αναγκαίο να αμφισβητηθούν, οπότε το θέμα δεν ενδιαφέρει καθόλου όσους θέλουν να συνεχίσουν να ζουν την υφιστάμενη πραγματικότητά τους. Όμως, για αυτούς που έχουν κουραστεί από τα επαναλαμβανόμενα μοτίβα της ζωής τους και κάτι τους λέει μέσα τους - χωρίς να μπορούν να το αγγίζουν - ότι «δεν μπορεί να είναι μόνο αυτό, κάτι άλλο πρέπει να υπάρχει! Δεν μπορεί να είναι η ζωή ένα ατύχημα ή ένα τυχαίο γεγονός», τότε το θέμα αυτό έχει πολλά να τους προσφέρει.
Οι μύθοι αυτοί, ενόσω υπάρχουν ως καταχωρημένες αλήθειες στο ασυνείδητο, θα εμποδίζουν την οποιαδήποτε απελευθέρωση από ό,τι μας παγιδεύει και θα σαμποτάρουν την οποιαδήποτε προσπάθεια αλλαγής της ζωής μας. καλό είναι, επομένως, να εξετάσουμε μερικούς από αυτούς και, έπειτα, ας συνεχίσει ο καθένας με τον εντοπισμό και τη διερεύνηση των δικών του προσωπικών μύθων.
Η ζωή είναι αυτό που βλέπω, ακούω, διαβάζω, αντιλαμβάνομαι, γεύομαι, μυρίζω, σκέφτομαι.
Αυτό που αντιλαμβάνομαι είναι αντικειμενικό, στατικό και δεν αλλάζει.
Η ζωή συμβαίνει έξω από μένα, ανεξάρτητα από μένα κι εγώ είμαι θύμα της.
Είμαι οι πράξεις μου και κρίνομαι από αυτές.
Το παρελθόν δεν αλλάζει και είμαι δέσμιός του - oρίζομαι από το παρελθόν μου.
Το συναίσθημα δε μου λέει την αλήθεια - δεν μπορώ να το εμπιστεύομαι.
Υπάρχουν καλοί και κακοί άνθρωποι.
Εγωιστής είναι αυτός που ασχολείται με τον εαυτό του.
Αν απορρίψω τις κοινωνικές παραδόσεις, τη θρησκεία, την κοινωνική ηθική, τις πεποιθήσεις και τα «πρέπει» μου, θα είμαι εκτός ελέγχου, θα μεταμορφωθώ σε ζώο, υποχείριο των ζωωδών ενστίκτων μου.
Ακόμα κι αν εγώ θέλω να αλλάξω, οι άλλοι, η κοινωνία, οι συνθήκες δε θα μου το επιτρέψουν.
Η ανάλυση του παρελθόντος μπορεί να με βοηθήσει να διαχειριστώ το παρόν μου.
Αν «βρω τον εαυτό μου» δε θα ταιριάξω με κανέναν. Αν είμαι αυτάρκης, θα είμαι μόνος.
Γιατί δεν αναπτύσσω με σκοπό να απορρίψω τον κάθε μύθο και να φανερώσω την αλήθεια; Απλά θα ήταν άσκοπη κατανάλωση ενέργειας χωρίς ουσιαστικό όφελος.
Όλοι έχουμε διαβάσει και ακούσει άπειρες απόψεις και αλήθειες, τις οποίες, όμως, έχουμε προσπεράσει, μην έχοντας βρει τρόπο εφαρμογής τους στη ζωή μας. Η τακτική του «να σου πω εγώ αυτό που δεν ξέρεις» είναι υποτιμητική και εμποδίζει την ανάληψη ευθύνης του καθενός.
Ο σκοπός είναι να λειτουργεί ο καθένας για τον εαυτό του, για τη δική του διαδικασία μεταμόρφωσης. Αυτό δεν μπορεί να αποτελέσει νοητική (θεωρητική) διαδικασία, παρά μόνο προσωπική-υποκειμενική πρακτική: το δικό σου προσωπικό ταξίδι ζωής μέσα από τα βιώματά σου.
Επιπλέον, δεν υπάρχει καμία υποχρέωση και κανένας εξαναγκασμός, ούτε κάποια εξωτερική αιτία που επιβάλλει σε μας να αλλάξουμε ή να ανταποκρινόμαστε σε προσδοκίες «ανέλιξης» ή «λύτρωσης». Ο καθένας έχει ευθύνη γι’ αυτά που αντιλαμβάνεται ότι τον περιορίζουν ή του στερούν το νόημα της ζωής. Χρέος έχουμε - προς τον εαυτό μας πρώτα - να είμαστε ευτυχισμένοι, σε αρμονία και ισορροπία με τον εαυτό μας. Τότε η ζωή μας αποκτά νόημα, έχουμε όραμα και είμαστε δημιουργικοί.
Χρειάζεται, λοιπόν, να εντοπίσουμε τους υποκειμενικούς μας μύθους που έχουμε καταχωρήσει ως γενικές αλήθειες και να τολμήσουμε την αμφισβήτησή τους. Πίσω από τον καθένα κρύβεται κάποιος φόβος που δεν τολμούμε να αντιμετωπίσουμε φανερά και κατάματα, ενώ κρυβόμαστε πίσω από δήθεν αλήθειες μας.
Η διαδικασία αμφισβήτησης περνά μέσα από την παρατήρηση, την αυτο-παρατήρηση. Χρησιμοποίησε την κριτική σου σκέψη, όχι για να κατηγορείς και να κατακρίνεις τον εαυτό σου, αλλά για να αμφισβητήσεις τις πεποιθήσεις και τις θεωρήσεις σου.
Πώς μπήκαν αυτοί οι μύθοι - ως αλήθειες - στο νου σου; Πώς το ξέρεις ότι αυτή είναι όντως η αλήθεια; Τι θα άλλαζε, αν ήξερες ότι αυτό δεν ισχύει; Τι σε εμποδίζει να αλλάξεις αυτήν την πεποίθηση-μύθο; Τι κερδίζεις κρατώντας την;
Όταν τολμούμε να αναγνωρίσουμε και να αποδεχόμαστε όλα τα κομμάτια μας, όλες τις πλευρές του εαυτού μας, τότε είναι που ενοποιούμαστε εσωτερικά και σταματάμε τον πόλεμο. Όταν κρύβουμε αυτά που δε μας αρέσουν, τα μέρη του εαυτού μας που δε θέλαμε να παραδεχτούμε ότι υπάρχουν σαν κομμάτια του εαυτού μας, τότε απλά συνεχίζουμε και ενισχύουμε τον πόλεμο μέσα μας, ο οποίος εκδηλώνεται με διάφορες μορφές στη ζωή και στις σχέσεις μας.
Η αυτο-παρατήρηση όμως μαθαίνεται, γιατί είναι ξεχασμένη ελιτουργία που χρειάζεται να θυμηθούμε και να κατακτήσουμε συνειδητά.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου