Η τέλεια γνώση της τέχνης να μην είστε εύθικτοι, να αποφεύγετε την υπερευαισθησία, είναι σημαντική για την ανάπτυξη πνευματικής συνειδητότητας. Μια ανάλυση της ψυχολογίας της ευθιξίας δείχνει ότι είναι αποτέλεσμα παρεξήγησης, συμπλέγματος κατωτερότητας κι ενός «εγώ» που δεν έχει τεθεί υπό έλεγχο. Η ευαισθησία εκφράζεται με την έλλειψη ελέγχου πάνω στο νευρικό σύστημα. Μια σκέψη ότι κάποιος σας πρόσβαλε εισβάλλει στον νου και το νευρικό σύστημα επαναστατεί.Ως αντίδραση, κάποιοι βράζουν μέσα τους, θυμωμένοι ή πληγωμένοι και δεν εκδηλώνουν την έντασή τους αυτή εξωτερικά. Άλλοι εκδηλώνουν τα συναισθήματά τους με μια εμφανή και στιγμιαία αντίδραση που φαίνεται στα μάτια και στο πρόσωπό τους – και συχνά και στα κοφτερά λόγια τους. Και στις δύο περιπτώσεις, η ευθιξία κάνει τον άνθρωπο δυστυχισμένο και δημιουργεί μια αρνητική δόνηση η οποία επηρεάζει επίσης αρνητικά και τους άλλους.
Η ικανότητα να αναδίδει κάποιος πάντα μια αύρα καλοσύνης και γαλήνης θα πρέπει να είναι το κίνητρο της ζωής. Ακόμα κι αν υπάρχει σοβαρός λόγος υπερδιέγερσης, εξαιτίας κακής συμπεριφοράς των άλλων, αυτός που παρ’ όλα αυτά ελέγχει τον εαυτό του σε μια τέτοια κατάσταση, είναι κύριος του εαυτού του.
Η ευθιξία είναι χαρακτηριστικό των ανθρώπινων όντων. Κι όταν γεννιέται αυτό το παράλογο συναίσθημα, τυφλώνει τα μάτια της σοφίας. Ακόμα κι όταν το εύθικτο άτομο έχει άδικο, νομίζει ότι σκέφτεται σωστά, ότι δρα σωστά, ότι νιώθει το σωστό. Μόνο όταν η άγνοια φύγει σταδιακά από την εσωτερική όραση μπορεί κάποιος να αξιολογήσει με ακρίβεια τα θετικά και αρνητικά σημεία στον εαυτό του και τους άλλους χωρίς την προκατάληψη και την αδιαλλαξία του συναισθηματικού εγώ. Τότε προσκυνά μόνο ό,τι είναι καλό και παραμένει υπερβατικά αδιάφορος σε ό,τι δηλώνει ψυχολογική ασθένεια.
Πολλοί άνθρωποι νομίζουν ότι πρέπει να λυπούνται τον εαυτό τους όταν τους κατακρίνουν κι ότι η ευαισθησία φέρνει μια μικρή ανακούφιση. Αλλά τέτοιοι άνθρωποι είναι σαν έναν ναρκομανή, που όποτε παίρνει το ναρκωτικό εθίζεται περισσότερο. Να είστε σκληροί σαν ατσάλι απέναντι στην υπερευαισθησία. Ποτέ να μην είστε εύθικτοι, ούτε να οικτίρετε τον εαυτό σας.
Ένας υπερευαίσθητος άνθρωπος συχνά υποφέρει μάταια: γενικά, οι άλλοι ούτε καν έχουν ιδέα ότι αυτός έχει κάποιο παράπονο, πόσο μάλλον ποιο είναι αυτό. Έτσι, νιώθει ακόμα περισσότερο πληγωμένος στην απομόνωση που ο ίδιος δημιούργησε. Τίποτα δεν πετυχαίνετε με το να σκέφτεστε συνέχεια μια «προσβολή», όπως την έχετε εκλάβει. Είναι καλύτερα να απομακρύνετε, με αυτοκυριαρχία, την αιτία που προκαλεί μια τέτοια ευαισθησία μέσα σας.
Υπάρχει διαφορά μεταξύ συναισθηματικής ευαισθησίας και πνευματικής ευαισθησίας. Αυτοί που είναι πνευματικά ευαίσθητοι παρατηρούν τα συναισθήματά τους με μεγάλη ικανότητα διάκρισης, καθώς επίσης και, με οξυδέρκεια, τα συναισθήματα των άλλων, παραμένοντας όμως αμέτοχοι στις ενοχλήσεις των ψυχολογικών παρορμήσεων – όπως το βούτυρο μπορεί να επιπλέει στο νερό χωρίς να μεταβάλλεται ή να διαλύεται σ’ αυτό.
Η ευθιξία όμως είναι σαν ένα φάντασμα που σας στοιχειώνει. Βασανίζει το νευρικό σας σύστημα και σας κάνει να νιώθετε ότι ολόκληρος ο κόσμος είναι γεμάτος εχθρούς. Ο υπερευαίσθητος συχνά κατηγορεί, ανόητα, τους άλλους για την πίκρα που νιώθει. Θα έπρεπε να προσπαθήσει να καταλάβει ότι την πίκρα του την επέβαλε ο ίδιος στον εαυτό του. Είναι καλύτερο να κατηγορεί κάποιος τον εαυτό του που είναι υπερευαίσθητος, παρά να θυμώνει με τους άλλους.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου