Πόσες λέξεις πόσες προτάσεις μεταδίδονται, μεταφέρονται στον καιρό σαν τα σύννεφα....κάθε ένα έχει την δική του σημασία...
Σύννεφα που αφήνουν βροχές, απλές και τρυφερές, που χαϊδεύουν το χώμα βοηθώντας το να ξεδιψάσει
και να δώσει ζωή στην πιο μικρή ελπίδα της .
Σύννεφα με χαλάζι, που καταστρέφουν ό,τι η γη και η φύση προσπαθεί,
χωρίς να μιλά χωρίς να παραπονιέται, να δημιουργήσει έτσι ώστε το χάδι και η αγκαλιά της
να είναι καταπράσινη όταν κάποιος θέλει να χαθεί μέσα σ' αυτήν
θυμόμενος τα χρόνια της παιδικότητας του...
Ένα χαλάζι που στο διάβα του αφήνει τον θάνατο, την καταστροφή και ξανά από την αρχή ...
Σύννεφα αμίλητα που γοργά φεύγουν από την ματιά σου,
μόνο που αφήνουν πίσω τους την προσμονή, την θλίψη, την στεναχώρια,
το βουβό κλάμα που φωνάζει μέσα στην σιωπή του .
Τα πάντα μιλάνε , φωνάζουν απλά δεν τ' ακούμε...
Μίλα μου λες , δεν μου μιλάς γιατί ?
Μα σου μιλάω απλά δεν ακούς , θέλεις αλλά δεν μπορείς ....
Σταμάτα να λες ότι δεν μιλάω, απλά δεν φωνάζω, δεν μπορώ άλλο, δεν έχω φωνή,
δεν έχω λαλιά, μόνο δυο σύννεφα στα μάτια δεν μπορώ το χαλάζι,
δεν μπορώ την βροχή, στέρεψαν τα σύννεφα και αφήνουν μόνο άμμο ...
Μια άμμο που έρχεται από την Σαχάρα και καταλήγει στα μάτια μου, με καίει, με πονάει,
αλλά μένει εκεί γιατί σ' αγαπώ ...
Γιατί όταν αγαπάς χτίζεις με το χαμόγελο , διακοσμείς με την καρδιά ζεσταίνεις με την ψυχή.....
Σταμάτα να φωνάζεις, δεν μπορώ τις φωνές, δεν έμαθα να ακούω στις στριγκλιές της επιβολής....
Τα σύννεφα είναι άδεια, κενές λέξεις προτάσεις που σταματάνε μπροστά στο στόμα σου ....
Μου μιλάς και δεν καταλαβαίνω, οι λέξεις σου είναι δυνατές, αλλά άδειες από ψυχή....
Μου φωνάζεις και οι φωνές σου ηχούν στ' αυτιά μου σαν τις πέτρες
που πετάει ο μανιασμένος ποταμός από τον καταρράκτη...
Θέλω να κλάψω μα δεν μπορώ δεν έχει νόημα, το κλάμα καθαρίζει τα μάτια ....
την ψυχή η αγάπη και μόνο αυτή...
Κλαίμε για να ξαλαφρώσουμε και αγαπάμε για να ξανανιώσουμε....
Φωνάζεις μέσα μου, με την σιωπή σου και δεν μπορώ να αντιδράσω γιατί απλά πονάω,
από τον φόβο της φωνής που τόσα χρόνια ηχούσε στ΄ αυτία μου
.....Ανθρώπινες σχέσεις .....
Άνθρωποι που έμαθαν να φωνάζουν πολύ και να νιώθουν λίγο...
να αποστασιοποιούνται στο χρόνο και να τους χαρακτηρίζουν αδιάφορους και παρτάκιδες....
Μεγάλωσα με την φωνή, την στριγκλιά και έμαθα να σιωπώ όταν ήθελα να νιώσω....
Μου μιλάς με τα μάτια και σιωπαίνεις με το στόμα, πόσο πολυλογάς είσαι....
Πόσο αδιάφορα είναι τα πάντα, πόσο κενά, και σιωπηλά μπροστά στην κραυγή της σιωπής....
Θέλω να τραβήξω με μανία την ταμπέλα από πάνω μου είπε κάποιος ...
δεν είμαι εαυτούλης όχι απλά ένας κουρασμένος άνθρωπος από τις φωνές της ομιλίας ...
Θέλω να πάψουν τα τύμπανα μου να ηχούν τους κρότους των κενών λέξεων που ακούω γύρω μου,
ίσως έτσι να νιώσω πιο έντονα την κραυγή της σιωπής,
ίσως έτσι με αφήσουν ήσυχο όλοι όσοι ηχηρά νοιάζονται και σιωπηλά αδιαφορούν.
Αφιερωμένο σε όσους έμαθαν να μιλάνε με την σιωπή τους και χαρακτηρίστηκαν ως εγωιστές.
σε όσους έμαθαν να κλαίνε βουβά γιατί κλαίνε για κείνους και όχι για όλους
σε όσους χτίζουν πριν διακοσμήσουν
σε κείνους που μιλάνε όταν έχουν κάτι να πουν και όχι για να γεμίσουν απλά προτάσεις
σε όσους έκλαψαν για όσα δεν πρόλαβαν να κάνουν και όχι για όσα μετάνιωσαν που έκαναν
σε όσους φωνάζουν με τα έργα τους και τις πράξεις τους και όχι με τον στόμφο της ομιλίας τους
στην δυσκολία της αγάπης και όχι στην δυσκολία της επιλογής
στον έναν και μοναδικό άντρα που για μένα υπάρχει στην ζωή όχι γι αυτό που είναι αλλά γι αυτό που κάνει εμένα να είμαι .....
