Είναι και δύσκολο, μα και όμορφο να μπορείς να βλέπεις τον εαυτό σου καθαρά, αληθινά και ταπεινά, χωρίς συναισθηματικές προσκολλήσεις και βίαιους χαρακτηρισμούς. Συχνά σε εκπλήσσει, αν και ίσως αργείς λίγο να τα καταλάβεις… είπαμε, είναι αποτέλεσμα εκπαίδευσης και εξάσκησης της «στενής» αμέτοχης παρακολούθησης που πλέον αισθάνεσαι να κάνεις με ασφάλεια. Υπήρχε ένα τραγούδι όταν ήμουν μικρός, «If my friends could see me now», (αν μπορούσαν οι φίλοι μου να με δουν τώρα), που συχνά έρχεται στο μυαλό μου… όχι το τραγούδι, η φράση. Πολλοί δεν θα φαντάζονταν ποτέ, άλλοι δεν θα το πίστευαν, άλλοι θα απειλούνταν, άλλοι θα συμφωνούσαν με ευχάριστη έκπληξη, και πάει λέγοντας. Ο καλύτερος μου φίλος έχει γίνει προ πολλού ο εαυτός μου και έτσι χαμογελάω πονηρά και περιμένω την εξέλιξη.
Πολλοί δεν το έχουν καταλάβει ακόμα – σε βιωματικό επίπεδο εννοώ γιατί από θεωρίες κατά τα πάμε – ότι γύρω μας διαδραματίζονται άπειρα σενάρια, κόσμοι, πραγματικότητες, τα οποία θέλουμε να αγνοούμε. Και όλα όσα θέλουμε να αγνοούμε, θεωρούμε εύκολο να κατακρίνουμε, να απορρίπτουμε, και έτσι βολευόμαστε στην «απ’ έξω», στην ασφάλεια της γνώριμης «ομάδας» μας.
Το όλο σκηνικό, όταν το δεις από απόσταση είναι φοβερά γελοίο και κάποτε αποκαρδιωτική, όλη αυτή η ηθελημένη άγνοια.
Η νέα μόδα πλέον είναι να «διευρύνουμε τη συνειδητότητά μας», να «αφυπνιστούμε», να κάνουμε πιο «θετικές» επιλογές και σκέψεις κλπ κλπ. Γνωστό το παραμύθι, με πληθώρα υποστηρικτών. Αν δεν έχεις περάσει από «μέσα» και αν δεν έχεις καταφέρει να βγεις εντελώς απ’ έξω, από την άλλη, δεν το συνειδητοποιείς πραγματικά.
Όμως, κανένας δεν θέλει να συρρικνώνεται, να διαπερνά βιωματικά, να διεισδύει σε πραγματικότητες, σε ό,τι ειδικά έχει ήδη απορρίψει (θεωρητικά πάντα και βάσει πεποίθησης), να γίνεται μικροσκοπικός και αόρατος...συνειδητά συμμέτοχος. Και έτσι παραμένει θεωρητής, κριτής και αλαζονικά «υπεράνω» όλων όσων δεν τόλμησε ποτέ να αγγίξει.
Τελευταία, προτιμώ τους πραγματικούς ανθρώπους, όπου κι αν βρίσκονται, όποιοι κι αν είναι, όποιες κι αν οι επιλογές τους. Πολλές από αυτές θα σήκωναν τις τρίχες του κεφαλιού σου από την έκπληξη και την άρνησή σου να «συρρικνωθείς»… συνειδητά. Ναι, αυτό κάνει όλη τη διαφορά.
Έχοντας όμως μάθει να παρατηρείς αμέτοχος τον εαυτό σου και το νου σου, διαπιστώνεις πάντα το λόγο της εστίασης της προσοχής σου, αν είσαι πρόθυμος να είσαι ταπεινός, υπομονετικός και εξ’ αρχής αποδέχεσαι αντί να κρίνεις μόνιμα και ανελέητα τις μικρές δράσεις σου. Αλλά πρέπει να μπορείς να βλέπεις καθαρά και κοντά και μακριά... χωρίς τεχητά μέσα. Αναγκαστικά θα γελάσεις και θα χαλαρώσεις, συνειδητοποιώντας ότι ό,τι βλέπεις κοντά είναι το ίδιο και μακριά... όμως αλλιώς, αντιστραμμένο (αν μπορεί να περιγραφεί η διαπίστωση... εξακολουθώ να πιστεύω ότι μόνο βιώνεται).
