Παραμένω καχύποπτος με οτιδήποτε αφαιρεί την ατομική ανθρώπινη δύναμη… ακόμα και όλα αυτά που φαίνονται «ακίνδυνα» ή «φυσιολογικά». Παραμένω επίσης καχύποπτος με ό,τι φαίνεται να χαρίζει την αντίστοιχη δύναμη απλόχερα και «αλτρουιστικά».
Δυο όψεις του ίδιου νομίσματος, οι οποίες λειτουργούν με κρυμμένα χαρτιά.
Αναποδογυρίζοντας τον κόσμο εντελώς, ψάχνοντας αυτό που δεν φαίνεται να υπάρχει, ό,τι μοιάζει ουτοπικό ή παράλογο είναι το μόνο που είναι στέρεο και σταθερό.
Εδώ οι περιγραφές τελειώνουν και τα λόγια χάνουν το νόημά τους. Κι όμως… είναι το μόνο εργαλείο.
Γίνομαι τα μάτια που δείχνουν σε αυτούς που θέλουν να δουν αλλά δεν έμαθαν να τα χρησιμοποιούν. Χρειάζεται η ενδιάμεση αυτή κατάσταση μέχρι το τσούξιμο από την αχρηστία να περάσει, μέχρι να μπορούν τα ίδια τα μάτια του καθενός να δουν.
Όσοι πιστεύουν ότι βλέπουν δεν μπορούν να δουν.
Γιατί η κατάκτηση της αληθινής όρασης πονάει και είναι διαδικασία. Χρειάζεται η εναρμόνιση των ημισφαιρίων, η ένωση του θηλυκού με το αρσενικό, η σύνθεση του συγκεκριμένου με το σφαιρικό, του εσωτερικού με το εξωτερικό, του εκλογικευμένου φαίνεσθαι με τον μυστηριακό συμβολισμό, του απόμακρου με το κοντινό, του φυσιολογικού με το αφύσικο…
Έννοιες παρατημένες, παρεξηγημένες, εμπλουτισμένες με άπειρα ψέματα της υποτιθέμενης γνώσης της τύφλωσης που χαρίζει φυσική όραση και μόνο.
Έννοιες μονόπλευρες, μικρές, που χρειάζονται πολλαπλές αναλύσεις, εκλογικεύσεις και επιχειρήματα για να σταθούν όρθιες… για λίγο.
Παράλληλη ύπαρξη που παραμένει, κάθε στιγμή, πρόκληση καταστροφής ή δημιουργίας, γκρεμίσματος και αναγέννησης από τις ίδιες τις στάχτες της. Άβολη, αβέβαιη πορεία που όλως παραδόξως είναι η μόνη που χαρίζει ακλόνητη σιγουριά και στέρεες βάσεις, άθικτες από οποιαδήποτε φανέρωση, πλάνη ή αβεβαιότητα.
Όλα πρέπει να ανατραπούν, χωρίς καμία εξαίρεση!
Και όλα δείχνουν… όμως μόνο από μέσα προς τα έξω, ποτέ αντίστροφα. Καταχρήσεις της γνώσης που κάποτε φαινόταν αληθινή… Ο θάνατος συχνά εμποδίζει την ανατροπή, τη φανέρωση της αμφισβήτησης από τον ίδιο το γνώστη. Αναχωρητές της ζωής, που δεν τόλμησαν να προκαλέσουν τον ίδιο τον Εαυτό τους, την έσχατη, σημαντική στιγμή. Αδυναμία που ακόμα κυριεύει την ουσιαστική δύναμη…
Και το επόμενο βήμα πάντα άγνωστο, πάντα το ζητούμενο…
Παράλληλη ύπαρξη, σε πολλαπλά επίπεδα, όλα αληθινά, όλα ψεύτικα ταυτόχρονα… Τίποτα δεν καταφέρνει να κλονίσει το κέντρο της ύπαρξης πια, μα παράλληλα, το παραμικρό είναι ικανό να προκαλέσει συμπαντικές εσωτερικές μετακινήσεις, προσκρούσεις, αποκαλύψεις... αθέατες στα αγύμναστα μάτια.
Τίποτα δεν περιγράφεται… η αληθινή όραση που πονά τα φυσικά μάτια δεν λεκτικοποιείται, ούτε μεταφέρεται σε άλλον, ως βίωμα. Όμως, έχει χρέος να μεταβιβαστεί, να δείξει, να βρει τους τρόπους να φανερώσει, όλα όσα παραμένουν κρυμμένα και τα παιδιά-άνθρωποι φοβούνται να δουν.
Γιατί; Γιατί πίστεψαν αυθαίρετα στον ρεαλισμό του δυαδισμού. Ό,τι δεν είναι ικανοί να συνυπάρχουν παράλληλα, ν’ αντιλαμβάνονται περισσότερα από ένα επίπεδα ταυτόχρονα. Πίστεψαν ότι η προσωρινή ζωή τους μεταξύ γέννησης και θανάτου θα είναι παντελώς αδύνατη αν ανοίξουν τα μάτια τους. Φοβούνται το σκοτάδι που βλέπουν και νομίζουν πως είναι φως… τι παράδοξο!
