Υφίσταται το άλλο μισό μας ως άνθρωπος σε αυτόν τον κόσμο; Αν ναι, είναι σίγουρα μία πολύ σπάνια περίπτωση.Ένας άνθρωπος ο οποίος βρίσκεται στη ζωή μας, αποτελεί αντανάκλαση του εσωτερικού μας είναι, το οποίο μέσω αυτού του άλλου ανθρώπου, μας δίνεται η δυνατότητα να αναγνωρίσουμε και να ενωθούμε μαζί του, κι όχι να ενωθούμε απαραίτητα με τον ίδιο αυτό άνθρωπο, που έγινε η αφορμή να δούμε την πραγματική μας φύση και να την γνωρίσουμε.
Ο ερωτικός σύντροφος είναι το «μέσο» για να ανακαλύπτουμε, (στο κομμάτι που του αναλογεί), τις βαθιές αλήθειες που μας αφορούν.
Απόλυτη ταύτιση λοιπόν, με έναν άλλον άνθρωπο στην πλειοψηφία, δεν μπορεί να υπάρξει.
Είναι λάθος που τα ζευγάρια ζουν μαζί, και βρίσκονται κοντά, όλο το 24ωρο.
Επέρχεται ανία μέσω της σιγουριάς, της καθημερινότητας, και της συνεχής δεδομένης παρουσίας. Χάνεται η σπιρτάδα. Χάνεται η εναλλαγή. Σαν να ζει κανείς μόνο τη μέρα, χωρίς να βιώνει τη διαφορετικότητα που έχει η νύχτα. Η εναλλαγή στη ζωή, και η συνεχής κίνηση είναι αυτή που προάγει.
Τον άλλον χρειάζεται να τον αναζητήσουμε. Να μας λείψει. Να έχουμε κάτι νέο να του πούμε όταν θα τον ξαναδούμε. Και φυσικά, να είμαστε μαζί του από επιλογή. Όχι από συνήθεια.
Κάθε άνθρωπος είναι ένα Άτομο. Ατομικότητα. Πνευματική μονάδα. Κι όπως αναπτύσσουμε φιλικές, συγγενικές, ή απλά σχέσεις συμπάθειας, έτσι αναπτύσσουμε και σχέσεις ερωτικές, που δεν αποτελούν όμως την πηγή της ευτυχίας μας, αλλά ένα πολύ σημαντικό της μέρος.
Με αποκλειστικότητα σε ένα είδος σχέσης, ή δίνοντας σε αυτήν, μεγαλύτερη βαρύτητα έναντι των υπολοίπων σχέσεων μας, (φιλικών, συγγενικών κλπ), δημιουργούμε ανισορροπία. Τότε, η σχέση γίνεται καταναγκασμός, εξάρτηση, βάρος...
Γιατί δεν μπορεί να υπάρξει πλήρης ταύτιση;
-Πρώτα απ’ όλα γιατί το πιθανότερο είναι ότι υπάρχει διαφορετικός σκοπός για τον καθένα που βρίσκεται εδώ.
-Διαφορετικού είδους ενδιαφέροντα. Εξωτερικά και εσωτερικά.
-Νοοτροπία, γαλούχηση, συγγενικές καταστάσεις.
-Συνήθειες.
-Υπάρχει απόλυτη ανάγκη Ατομικού χώρου και χρόνου.
-Βρίσκονται σε διαφορετικό στάδιο εξέλιξης. Όχι ανώτερο ή κατώτερο, αλλά διαφορετικό.
Όλα τα παραπάνω μπερδεύονται, αν το ζευγάρι ζήσει μαζί.
«Αναγκάζονται» να υπομείνουν καταστάσεις, ανθρώπους και συνήθειες, που δεν είναι δικές τους, κι αυτό γιατί θίγονται άμεσα θέματα ελευθερίας.
Ο ερωτικός σύντροφος παρόλα αυτά, σίγουρα αποτελεί (όπως ειπώθηκε,) ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της ζωής μας. Όχι όμως όλη μας τη ζωή.
Ο άλλος, έχει να κάνει με αντανάκλαση ενός μόνο μέρους αυτού που είμαστε. Όχι με όλο μας το είναι.
Γι’ αυτό και οι πλατωνικές σχέσεις, ή ζευγάρια που αγαπήθηκαν αλλά η ιστορία τους τελείωσε, αισθάνονται πως αυτός ο άνθρωπος τους σημάδεψε. Γιατί δεν έμειναν ποτέ μαζί του. Έτσι, το ιδανικό που είχε ο ένας για τον άλλον ήταν μόνο μέσα τους, όπως το προσδοκούσαν και το θεωρούσαν πως θα μπορούσε να είναι. Γι’ αυτό θεωρούν πως έχασαν κάτι που το πίστεψαν ως τέλειο.
Όλοι οι άνθρωποι στο σύνολό τους, και οι διαφορετικές σχέσεις της ζωής μας μαζί τους, (φιλικές, συγγενικές, συναδελφικές), μας δείχνουν αυτό που είμαστε. Είμαστε όλα αυτά τα διαφορετικά κομμάτια. Αν μία σχέση από αυτές, πάρει μεγαλύτερη θέση μέσα μας, έρχεται ανισορροπία γιατί αρχίζει και αγγίζεται η Ατομική μας ελευθερία.
Οι άνθρωποι είναι απαραίτητο να έχουν χώρο και χρόνο δικό τους.
Όχι να συμβιβάζονται, ούτε να καταπιέζονται, ούτε να ανέχονται πράγματα.
Γι’ αυτό όταν μας καταπιέσουν πολύ ενώ αγαπάμε, φεύγουμε. Γιατί όταν είναι να διαλέξουμε ανάμεσα στην αγάπη και στην ελευθερία, η ελευθερία είναι αυτή που νικά πάντα, και με διαφορά.
Δεν μπορεί ένας άνθρωπος να είναι όλη μας η ζωή. Και όποιος το πιστεύει δεν θέλει να πειράξει καταστάσεις που δεν τον βολεύει καν να αγγίξει.
Οι άνθρωποι φοβόμαστε να δούμε κατάματα τον εαυτό μας και την αλήθεια. Το θάνατο, τη μοναξιά, τα γηρατειά…
Φοβόμαστε να αντιμετωπίσουμε ένα δομημένο κατεστημένο χιλιάδων ετών ριζωμένο στο είναι μας. Αυτό το κατεστημένο έχει στηθεί, και θρέφει τη σύσταση της σημερινής πραγματικότητας που υφίσταται η κοινωνία μας.
Χρειάζεται να πάμε κόντρα σε πολύ βαθιές πεποιθήσεις και καταγραφές...
Προτιμάμε λοιπόν να ζούμε σχέσεις εξάρτησης, αποτελούμενες από φόβο, ανασφάλεια, βόλεμα… (Υλικό, συναισθηματικό, νοητικό). Οι περισσότεροι όμως, κυρίως επειδή «ταυτοποιούμαστε» μέσω της παρουσίας του άλλου, γιατί αλλιώς, ποιοι είμαστε;
Ο άλλος μας προσδιορίζει. Δεν έχουμε αναπτύξει μέσα μας την ικανότητα του να αυτό-προσδιοριζόμαστε. Όταν όμως είμαστε Ατομικότητα και την έχουμε προσεγγίσει, η Ψυχή μας λαχταρά ελευθερία…
Τότε, όχι πως δεν αγαπάμε. Αγαπάμε. Και πάρα πολύ μάλιστα. Όμως το ότι αγαπάμε, δεν το αποδεικνύει ο βαθμός της θυσίας που θα κάνουμε, ούτε και πόσα πράγματα θα στερηθούμε. Δεν αποδεικνύουμε ότι αγαπάμε όταν δεσμευόμαστε. Το λέει και η ίδια η λέξη: «Δέσμευση». Δεσμά. Αλυσίδες. Όχι άδικα βέβαια.
Γιατί μέσα μας υπάρχουν «ζιζάνια», τα οποία μας λένε τα εξής: «Πως είναι δυνατόν να έχουμε μία σχέση και να πιστεύουμε πως πηγαίνει καλά, ενώ μένουμε χώρια;»
Θέλουμε τον άλλον μαζί μας για να σιγουρέψουμε το ότι «είναι δικός μας». Να έχουμε εγγύηση πως δεν θα μας απατήσει ή θα μας απορρίψει για κάποιον άλλον…
Θέλουμε τον άνθρωπο μας να τον έχουμε κτήμα μας, και όχι σύντροφο μας. Δεσμεύοντας τον όμως κοντά μας, (για να τον προσέχουμε), πρώτα έχουμε φυλακίσει τον ίδιο μας τον εαυτό. Εμείς που είμαστε; Πως ζούμε; Σε ένα συνεχές κυνήγι;
Ο σύντροφός μας θα πάρει τον χρόνο και το χώρο του κοντά μας. Σίγουρα. Αλλά χρειάζεται να είναι μόνο ο χώρος και ο χρόνος που του αναλογεί.
Όποιος εξελίχθηκε πολύ, λέγεται πως «απείχε» από ερωτικές σχέσεις. Επειδή παρουσιάζεται στα μάτια μας μόνος, θεωρήθηκε πως γι’ αυτό και εξελίχθηκε. Πόσο λάθος…
Η ουσία είναι ότι όποιος κι αν ήταν κατά καιρούς δίπλα του, θα ήταν πάρα πολύ δύσκολο «να αντέξει» την ελευθερία του ίδιου, τις απόψεις του, και τη ζωή του. Αυτός είναι και ο λόγος που στην τελική, τέτοιοι άνθρωποι παραμένουν μόνοι. Την ελευθερία τους και τις απόψεις τους, που είναι έξω από τα δεδομένα της κοινωνίας, για να την αντέξει κάποιος μαζί τους, πρέπει να τα έχει γνωρίσει πρώτα ο ίδιος μέσα του, και να έχει υπερβεί πολλά. Σπάνιο αυτό στις μέρες μας…
Η επαφή, και η «τριβή» με ανθρώπους και καταστάσεις είναι ένα μεγάλο «κλειδί» που μας ανάγει. Όποιος δεν το αντιλαμβάνεται, θα έχει πάντα προβλήματα σε όλα τα ήδη των σχέσεων του.
Η αποφυγή κάποιων ανθρώπων από τις ερωτικές, και όλων των άλλων ειδών των σχέσεων, δεν αποτέλεσε ποτέ λύση στο να προχωρήσει κάποιος.
Η απομάκρυνση από τον κόσμο, και η ζωή του ερημίτη, σπάνια οδηγεί στη φώτιση. Μπορεί βέβαια να υπάρχει, αλλά είναι ένα στάδιο πολύ ανώτερο, το οποίο θα αποτελέσει γι’ αυτούς που θα το διαλέξουν επιλογή, κι όχι φυγή. (Λόγω των δυσκολιών στη συναναστροφή, στην αντιμετώπιση, και στην επίλυση των καταστάσεων που δημιουργούνται με την επαφή τους με τους ανθρώπους). Θα το κάνουν κάποιοι, που ήδη όλα αυτά τα έχουν περάσει, δεν τους χρειάζονται πια, και δεν αποτελούν και μέρος του σκοπού τους. Τότε ναι. Αυτοί οι άνθρωποι απομονώνεται.
Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση, έχουμε ανάγκη τους ανθρώπους στη ζωή μας. Σίγουρα όμως όχι για τους λόγους που πιστεύεται από την πλειοψηφία των ανθρώπων.
Αλλά:
1.Για να εκφράσουμε τον εαυτό μας.
2.Για να μπορούμε να βλέπουμε μέσω της αντιμετώπισης μας απέναντι τους το ποιοι είμαστε. Τα τρωτά σημεία που χρειάζεται να μεταμορφώσουμε δουλεύοντας τα, καθώς και τα δυνατά μας σημεία, που μας κάνουν, καί να βλέπουμε την πρόοδος μας, καί να είμαστε ευχαριστημένοι και χαρούμενοι.
Όλα γίνονται ανάλογα με το πώς μας κάνει να νιώθουμε η κάθε στάση τους, ώστε να αποφασίζουμε τι θα γίνουμε, ή ποιοι είμαστε ήδη.
3.Για να παίρνουμε. Όχι από αυτούς. Να παίρνουμε από μέσα μας, χρησιμοποιώντας τους ίδιους ως καταλύτες ιδεών, θέσεων, κολλημάτων, αποφυγών, κάνοντας συνειδητοποιήσεις από αυτές τις συμπεριφορές τους.
4.Για να δώσουμε. Με όποιον τρόπο αναλογεί στην κάθε ξεχωριστή σχέση. Διδάσκουμε κάθε στιγμή με τη στάση μας, αυτά που γνωρίζουμε και είναι κτήμα μας.
Όμως χρειάζεται να θυμόμαστε:
-Όλα τα παραπάνω, αφορούν το πώς βρίσκει κανείς στο δρόμο του αυτή τη θεώρηση των σχέσεων, όταν είναι σε αυτό το στάδιο ωριμότητας ώστε να μπορεί να το κάνει.
-Όταν προβληματιστεί για το αν πρέπει ή όχι να έχει σχέση, και φυσικά, όταν έχει ήδη συνειδητοποιήσει πως η εξέλιξη είναι καθαρά Ατομική υπόθεση.
Δεν γίνεται με επιβολή ή καταναγκασμό.
-Έχουμε μια σχέση, στο βαθμό που μας προάγει. Ότι μας εμποδίζει, ψάχνουμε τους λόγους.
Αν ήδη στο παρελθόν, έχουμε κάνει υπερβάσεις σε αυτούς τους τομείς, έχουμε αναγνωρίσει την «εσωτερική μας φωνή», και αυτή απαιτεί έναν συγκεκριμένο τρόπο δράσης, αυτό ακριβώς πρέπει να πράξουμε, αν μας κάνει να νιώθουμε καλά. Αν έχουμε βιώσει την εσωτερική ελευθερία, δύσκολα να μην αγωνιστούμε για να την έχουμε και στην εξωτερική μας ζωή.
-Όσο θέλουμε να παραμένουμε δεσμευμένοι με έναν άνθρωπο όλο το 24ωρο, αυτό ακριβώς πρέπει να κάνουμε, γιατί αυτό είναι που χρειαζόμαστε. Δεν υπάρχει σωστό και λάθος σε αυτά τα ζητήματα. Τι ζητάμε οι ίδιοι και έχουμε ανάγκη έχει την πρώτιστη σημασία.
Ότι αναφέρθηκε παραπάνω, αφορά πορεία κατά την οποία, πρώτη προτεραιότητα δεν είναι η οικογένεια, ο δεσμός, ή κοινωνία, αλλά η εξέλιξή μας.
Είμαστε μόνοι. Πάντα ήμασταν μόνοι.
Για να σταθούμε όμως έτσι και στη ζωή, πρέπει να είμαστε έτοιμοι γι’ αυτό.
Δεν γινόμαστε λοιπόν ερημίτες, ούτε απέχουμε από τις ερωτικές σχέσεις αν αυτό είναι κάτι που θέλουμε.
Αν το θέλουμε και δεν το κάνουμε για τους –χι- λόγους, προτάσσοντας μέσα μας διάφορες δικαιολογίες, αποκλείουμε από τον εαυτό μας ένα μεγάλο κομμάτι εμπειριών. Σε αυτή τη φάση, θα προσπαθούμε να πείσουμε τον εαυτό μας ότι δεν το χρειαζόμαστε… Τους πάντες χρειαζόμαστε, στο βαθμό που πρέπει για τον καθένα ώστε να ολοκληρωθούμε.
Συμμετέχουμε οπότε σε όλων των ειδών τις σχέσεις. Κάνοντας όμως, μόνο όσα μας κάνουν να νιώθουμε καλά με αυτά, και μας προάγουν, όπως επίσης και όσα δεν μας εμποδίζουν να είμαστε αυτοί που είμαστε.
Αγαπάμε λοιπόν όλους τους ανθρώπους με τους οποίους συναναστρεφόμαστε.
Παίζουμε «όλους τους ρόλους» μεν, αλλά όχι με τους περιορισμούς και τα δεδομένα που υπάρχουν ήδη δε.
Η εσωτερική, αλάνθαστη φωνή μέσα μας, βάζει τους όρους και διαλέγει τη ζωή μας. Η εσωτερική φωνή που είμαστε εμείς…
Επειδή είμαστε ελεύθεροι, γι’ αυτό και απολαμβάνουμε την κάθε είδους συναναστροφή.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου