Είναι φορές που η φύση φτιάχνει τις πιο καταπληκτικές ιστορίες και τότε δεν είναι η τέχνη που μιμείται τη ζωή αλλά η ζωή που μοιάζει να έχει βγει από τη φαντασία του πιο εμπνευσμένου καλλιτέχνη.
Το ταξίδι που περιγράφεται παρακάτω, με πρωταγωνιστή τον αυτοκρατορικό πιγκουίνο, μοιάζει βγαλμένο από σενάριο απίθανης ταινίας. Με δράση, ένταση, αγωνία, συναισθήματα αγάπης και αφοσίωσης, δέσιμο βαθύ και καταλυτικό, αγώνα για την επιβίωση. Στις κακές εκδοχές του σεναρίου, το πένθος και η οδύνη θυμίζουν τον τρόπο που διαχειριζόμαστε εμείς οι άνθρωποι την απώλεια με τρόπο που αιφνιδιάζει και συγκινεί.
Το ταξίδι αυτό επαναλαμβάνεται εδώ και χιλιετίες, κάθε χειμώνα, στην καρδιά της αφιλόξενης για τα περισσότερα είδη παγωμένης ερήμου της Ανταρκτικής. Γίνεται ξανά και ξανά, με αυτόν τον μοναδικό τρόπο που η Φύση βάζει τους κανόνες της και φτιάχνει μοτίβα που διατρέχουν τη ζωή στον υπέροχο πλανήτη μας. Διαδρομές που γίνονται με ακρίβεια πάλι και πάλι, σε συνθήκες εξαιρετικής δυσκολίας, με κινδύνους μοιραίους, αλλά και με έναν στόχο ανυπέρβλητο: την παντοδύναμη επιθυμία της αναπαραγωγής.
Είναι η στιγμή που χιλιάδες αυτοκρατορικοί πιγκουίνοι αφήνουν πίσω τους τους ωκεανούς και αρχίζουν τη μεγάλη και δύσκολη πορεία τους στην απομονωμένη ενδοχώρα, μια περιοχή τόσο ανελέητη που κανένα άλλο είδος ζωής δεν επιβιώνει. Σε σειρά, ο ένας πίσω από τον άλλο, ο ένας δίπλα στον άλλο, οι πιγκουίνοι περπατούν κόντρα στις άγριες συνθήκες, κόντρα σε χιονοθύελλες. Τους οδηγεί το πανίσχυρο ένστικτο της αναπαραγωγής που τους στέλνει στην ολόλευκη γη για να ζευγαρώσουν και να γεννήσουν τα αυγά τους.
Η ωοτοκία δεν είναι όμως το τέλος του ταξιδιού αλλά μόνο ένας «σταθμός» του καθώς ακολουθεί η στιγμή που οι θηλυκοί πιγκουίνοι θα εμπιστευτούν τον «απόγονο» στους αρσενικούς και θα φύγουν ξανά με προορισμό εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά, για να βρουν τροφή. Άλλο ένα επικίνδυνο ταξίδι αλλά και παράλληλα ένας αγώνας επιβίωσης και μια τιτάνια μάχη με το χρόνο.
Την ώρα που οι αρσενικοί πιγκουίνοι προστατεύουν με όλες τους τις δυνάμεις το πολύτιμο «φορτίο» τους, οι θηλυκοί πρέπει να βρουν τροφή και να επιστρέψουν εγκαίρως για να θρέψουν και το μικρό τους, που θα έχει πια βγει από το αυγό και θα είναι ένας πεινασμένος νεοσσός. Κάθε ώρα καθυστέρησης μπορεί να σημαίνει πως όλα αυτά έγιναν μάταια καθώς η πείνα μέσα στις τόσο αντίξοες συνθήκες μπορεί να σκοτώσει τον μικρό πιγκουίνο.
Αυτό το υπέροχο ταξίδι, που καταγράφηκε πριν από μια δεκαετία στο περίφημο ντοκιμαντέρ του Luc Jacquet με τίτλο «Το ταξίδι του αυτοκράτορα», παρακολουθεί και ντοκιμαντέρ του BBC που καταγράφει τη ζωή ενός αυτοκρατορικού πιγκουίνου, του Snow Chick, από τη στιγμή που αντικρίζει τον κόσμο μέσα στην παγωμένη ατμόσφαιρα της Ανταρκτικής μέχρι την ιστορική ημέρα που βουτά στον ωκεανό και παίρνει τη ζωή του στα χέρια του.
Και είναι τόσο υπέροχη η περιπέτεια, τόσο εκπληκτικές οι εικόνες και τόσο αγωνιώδης η «δράση» που αποτέλεσε και ένα από τα δυνατά χαρτιά του φετινού εορταστικού τηλεοπτικού προγράμματος του βρετανικού δικτύου.
«Είναι μια αληθινή περιπέτεια η επιβίωση αυτού του μικροσκοπικού πλάσματος μέσα στις πιο άγριες συνθήκες στον κόσμο», λέει ο παραγωγός John Downer.
Οι παρακάτω φωτογραφίες απεικονίζουν τις στιγμές- ορόσημα του εκπληκτικού αυτού ταξιδιού του Snow Chick- αλλά και κάθε άλλου πιγκουίνου.
Η μητέρα γεννά το αυγό και φεύγει σε ταξίδι σχεδόν 200 χιλιομέτρων αναζητώντας τροφή για το μωρό της. Ο πατέρας αναλαμβάνει να «κλωσήσει» το αυγό και να το προστατεύσει από τον πάγο.
Ο μικρός Snow Chick δεν έβγαινε από το αυγό. Αλλά όταν ένας άλλος μπαμπάς πλησίασε με το μικρό του, οι κραυγές του φαίνεται πως ενθάρρυναν τον Snow Chick να κάνει την εμφάνισή του
Αν η μαμά δεν επιστρέψει εγκαίρως, ο μπαμπάς ταΐζει το νεογέννητο με το έκκριμα ενός αδένα στο πίσω μέρος του λαιμού του. Αλλά και πάλι αυτό δεν είναι αρκετό για ένα μικρό στην ανάπτυξη. Ο Snow Chick λιμοκτονεί περιμένοντας τη μητέρα του και η πείνα του είναι τόσο μεγάλη που τσιμπολογάει το χιόνι αναζητώντας κάτι να φάει. Η μητέρα καθυστερεί ύστερα από επίθεση φώκιας που την ανάγκασε να αποκοπεί από την υπόλοιπη αγέλη των πιγκουίνων. Αυτό μπορεί να είναι καταλυτικό για την επιβίωση του μικρού της, αν αργήσει μια- δυο μέρες είναι πιθανό να πεθάνει από πείνα.
Ακριβώς τη στιγμή που ο Snow Chick χάνει τις δυνάμεις του, η μητέρα του επιστρέφει. Το να βρει όμως τον σύντροφο και το μικρό της δεν είναι πάντα εύκολο. Μέσα στο πλήθος αναγνωρίζουν ο ένας τον άλλο από τις κραυγές τους, αυτή είναι η «ταυτότητά» τους για να βρεθούν. Ψάχνοντας εναγωνίως την οικογένειά της, η μητέρα ακούει τελικά τη φωνή του συντρόφου της και η οικογένεια επανενώνεται- στην πραγματικότητα ενώνεται για πρώτη φορά καθώς την τελευταία φορά που ήταν όλοι μαζί ο Snow Chick ήταν μέσα στο αυγό.
Σε ηλικία περίπου έξι εβδομάδων ο Snow Chick, που είναι πια καλυμμένος σχεδόν ολόκληρος με ένα μαλακό γκρι φτέρωμα , μπορεί να περπατήσει μόνος του. Είναι όπως τα περισσότερα μικρά του ζωικού βασιλείου- όπως και τα μωρά των ανθρώπων: κάνει τα πρώτα αδέξια βήματά του και χρειάζεται εξάσκηση για να βρει τον ρυθμό του.
Ο Snow Chick γίνεται δύο μηνών και έχει καταφέρει να επιβιώσει στις πολύ δύσκολες συνθήκες. Όπως κάθε μικρό γυρίζει γύρω- γύρω και εξερευνά τον συναρπαστικό άγνωστο κόσμο που τον περιβάλλει. Φυσικά, υπό το άγρυπνο βλέμμα της μητέρας του.
Υπάρχουν και οι στιγμές αγωνίας που ο μικρός γλιστρά και πέφτει και βγαίνει εκτός οπτικού πεδίου της μητέρας του. Οι απεγνωσμένες κραυγές του χάνονται μέσα στον άγριο άνεμο και η μητέρα του τον αναζητά σε λάθος κατεύθυνση.
Ο Snow Chick κάνει κάτι πολύ λογικό: επιστρέφει στην αποικία των πιγκουίνων και αναζητά απελπισμένα τη μητέρα του προσεγγίζοντας το ένα μετά το άλλο όλα τα θηλυκά.
Ως το πιο μικρό- και πιθανώς το πιο χαριτωμένο- μωρό στην αποικία, ο Snow Chick συχνά δέχεται «επίθεση αγάπης» και από άλλα θηλυκά, πέραν της μητέρας του. Το μητρικό ένστικτο είναι πανίσχυρο στους αυτοκρατορικούς πιγκουίνους, σε τέτοιο βαθμό που πολλά άτεκνα θηλυκά επιχειρούν να τον αρπάξουν και να τον κάνουν δικό τους. Σε ένα καρέ του ντοκιμαντέρ ομάδα θηλυκών τον ποδοπατά σχεδόν μέχρι θανάτου πριν παρέμβει εγκαίρως και με τρόπο σωτήριο ο πατέρας του, διώχνοντας οργισμένος τα διεκδικητικά θηλυκά.
Όπως τα περισσότερα παιδιά- και των ανθρώπων- σε ηλικία δύο μηνών ο Snow Chick είναι πολύ ντροπαλός. Για να κοινωνικοποιηθεί ο πατέρας του τον σπρώχνει κοντά στους συνομήλικούς του πιγκουίνους. Όπως στο σχολείο, είναι δύσκολο στην αρχή να κάνει κανείς φίλους, ειδικά με τα μεγαλύτερα παιδιά. Αλλά τελικά ο Snow Chick βρίσκει τη θέση του ανάμεσα σε σαράντα άλλους πιγκουίνους της ηλικίας του. Αυτό αποτελεί ζωτική εκπαίδευση για έναν πιγκουίνο που πρέπει να μάθει να τα βρίσκει με τους άλλους καθώς με αυτούς θα μοιραστεί τις δυσκολίες και με αυτούς θα «αγκαλιαστεί» για να κρατηθεί ζεστός.
Καθώς φτάνει η άνοιξη, η καλοκαιρία φέρνει νέους κινδύνους. Εμφανίζονται με τη μορφή του θαλασσοβάτη, είδους πουλιού που τρώει μικρούς πιγκουίνους που ξεκόβουν από τους υπόλοιπους. Ο Snow Chick είναι ένας προφανής στόχος. Είναι η ώρα τα προστατευτικά- άτεκνα- θηλυκά να προσέχουν τα μικρά όταν οι γονείς αναζητούν τροφή. Για καλή του τύχη ο Snow Chick χάνει από την επίθεση μόνο μια τούφα από το φτέρωμά του και βρίσκει το χρόνο να κρυφτεί πίσω από άλλους πιγκουίνους, σε ένα κρυφτό που μπορεί να αποβεί μοιραίο.
Τελικά ο θηρευτής τον αφήνει στην ησυχία του και στρέφει την προσοχή του σε ευκολότερους στόχους.
Σε ηλικία πέντε μηνών ο Snow Chick έχει πια ύψος που πλησιάζει τα 1,2 μέτρα και μπορεί να φάει ως και πέντε κιλά ψάρια στην καθισιά του!- που τα φέρνουν φυσικά οι αφοσιωμένοι γονείς του. Παρόλη τη σκληρή προσπάθειά τους και τη φροντίδα που προσφέρουν στο μικρό τους, οι γονείς αυτοκρατορικοί πιγκουίνοι δεν το συνοδεύουν στον τελικό προορισμό του, τον ωκεανό. Αντίθετα, η μαμά κι ο μπαμπάς απλώς φεύγουν χωρίς να κοιτάξουν πίσω. Δεν θα επιστρέψουν ποτέ.
Οι μικροί πιγκουίνοι παραμένουν ενωμένοι, όλοι μαζί, ελπίζοντας οι γονείς τους να επιστρέψουν φέρνοντας λαχταριστά ψάρια. Δεν θα γυρίσουν όμως ποτέ. Καθώς περιμένουν, οι μικροί πιγκουίνοι απαλλάσσονται από τις τελευταίες τούφες της γκρι «ενδυμασίας» τους για να αποκαλύψουν το χαρακτηριστικό ασπρόμαυρο φτέρωμα που θα έχουν για μια ζωή.
Τελικά, παρακινημένοι από την πείνα, οι μικροί «αυτοκράτορες» ακολουθούν το ένστικτό τους και κατευθύνονται προς τον ωκεανό. Ο Snow Chick, που ήταν κάποτε ο πιο ντροπαλός από τους συνομήλικούς του, είναι ο πρώτος που βουτά στο παγωμένο νερό- έστω και κατά λάθος, όταν ένα κομμάτι πάγου σπάει με αποτέλεσμα να κάνει βουτιά, θέλει δε θέλει. Σε κάθε περίπτωση γίνεται το πιο έμπειρο μέλος της ομάδας και οδηγεί τους υπόλοιπους στον ωκεανό που θα αποτελέσει το σπίτι τους για τα επόμενα τέσσερα χρόνια.
Θα επιστρέψει μόνο όταν θα είναι αρκετά μεγάλος ώστε να κάνει το ταξίδι προς την περιοχή της αναπαραγωγής, για να βρει το ταίρι του και να αναπαραχθεί. Όπως οι δικοί του γονείς, και οι γονείς των γονιών του. Όπως γινόταν επί χιλιετίες και όπως θα συνεχίσει να συμβαίνει ξανά και ξανά σύμφωνα με τους νόμους της Φύσης, ακόμα και στην πιο αφιλόξενη μεριά του πλανήτη μας.
Όταν θα είναι κι εκείνος έτοιμος να κάνει το μεγαλειώδες αξιοθαύμαστο ταξίδι του.
Το ταξίδι που περιγράφεται παρακάτω, με πρωταγωνιστή τον αυτοκρατορικό πιγκουίνο, μοιάζει βγαλμένο από σενάριο απίθανης ταινίας. Με δράση, ένταση, αγωνία, συναισθήματα αγάπης και αφοσίωσης, δέσιμο βαθύ και καταλυτικό, αγώνα για την επιβίωση. Στις κακές εκδοχές του σεναρίου, το πένθος και η οδύνη θυμίζουν τον τρόπο που διαχειριζόμαστε εμείς οι άνθρωποι την απώλεια με τρόπο που αιφνιδιάζει και συγκινεί.
Το ταξίδι αυτό επαναλαμβάνεται εδώ και χιλιετίες, κάθε χειμώνα, στην καρδιά της αφιλόξενης για τα περισσότερα είδη παγωμένης ερήμου της Ανταρκτικής. Γίνεται ξανά και ξανά, με αυτόν τον μοναδικό τρόπο που η Φύση βάζει τους κανόνες της και φτιάχνει μοτίβα που διατρέχουν τη ζωή στον υπέροχο πλανήτη μας. Διαδρομές που γίνονται με ακρίβεια πάλι και πάλι, σε συνθήκες εξαιρετικής δυσκολίας, με κινδύνους μοιραίους, αλλά και με έναν στόχο ανυπέρβλητο: την παντοδύναμη επιθυμία της αναπαραγωγής.
Είναι η στιγμή που χιλιάδες αυτοκρατορικοί πιγκουίνοι αφήνουν πίσω τους τους ωκεανούς και αρχίζουν τη μεγάλη και δύσκολη πορεία τους στην απομονωμένη ενδοχώρα, μια περιοχή τόσο ανελέητη που κανένα άλλο είδος ζωής δεν επιβιώνει. Σε σειρά, ο ένας πίσω από τον άλλο, ο ένας δίπλα στον άλλο, οι πιγκουίνοι περπατούν κόντρα στις άγριες συνθήκες, κόντρα σε χιονοθύελλες. Τους οδηγεί το πανίσχυρο ένστικτο της αναπαραγωγής που τους στέλνει στην ολόλευκη γη για να ζευγαρώσουν και να γεννήσουν τα αυγά τους.
Η ωοτοκία δεν είναι όμως το τέλος του ταξιδιού αλλά μόνο ένας «σταθμός» του καθώς ακολουθεί η στιγμή που οι θηλυκοί πιγκουίνοι θα εμπιστευτούν τον «απόγονο» στους αρσενικούς και θα φύγουν ξανά με προορισμό εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά, για να βρουν τροφή. Άλλο ένα επικίνδυνο ταξίδι αλλά και παράλληλα ένας αγώνας επιβίωσης και μια τιτάνια μάχη με το χρόνο.
Την ώρα που οι αρσενικοί πιγκουίνοι προστατεύουν με όλες τους τις δυνάμεις το πολύτιμο «φορτίο» τους, οι θηλυκοί πρέπει να βρουν τροφή και να επιστρέψουν εγκαίρως για να θρέψουν και το μικρό τους, που θα έχει πια βγει από το αυγό και θα είναι ένας πεινασμένος νεοσσός. Κάθε ώρα καθυστέρησης μπορεί να σημαίνει πως όλα αυτά έγιναν μάταια καθώς η πείνα μέσα στις τόσο αντίξοες συνθήκες μπορεί να σκοτώσει τον μικρό πιγκουίνο.
Αυτό το υπέροχο ταξίδι, που καταγράφηκε πριν από μια δεκαετία στο περίφημο ντοκιμαντέρ του Luc Jacquet με τίτλο «Το ταξίδι του αυτοκράτορα», παρακολουθεί και ντοκιμαντέρ του BBC που καταγράφει τη ζωή ενός αυτοκρατορικού πιγκουίνου, του Snow Chick, από τη στιγμή που αντικρίζει τον κόσμο μέσα στην παγωμένη ατμόσφαιρα της Ανταρκτικής μέχρι την ιστορική ημέρα που βουτά στον ωκεανό και παίρνει τη ζωή του στα χέρια του.
Και είναι τόσο υπέροχη η περιπέτεια, τόσο εκπληκτικές οι εικόνες και τόσο αγωνιώδης η «δράση» που αποτέλεσε και ένα από τα δυνατά χαρτιά του φετινού εορταστικού τηλεοπτικού προγράμματος του βρετανικού δικτύου.
«Είναι μια αληθινή περιπέτεια η επιβίωση αυτού του μικροσκοπικού πλάσματος μέσα στις πιο άγριες συνθήκες στον κόσμο», λέει ο παραγωγός John Downer.
Οι παρακάτω φωτογραφίες απεικονίζουν τις στιγμές- ορόσημα του εκπληκτικού αυτού ταξιδιού του Snow Chick- αλλά και κάθε άλλου πιγκουίνου.
Η μητέρα γεννά το αυγό και φεύγει σε ταξίδι σχεδόν 200 χιλιομέτρων αναζητώντας τροφή για το μωρό της. Ο πατέρας αναλαμβάνει να «κλωσήσει» το αυγό και να το προστατεύσει από τον πάγο.
Ο μικρός Snow Chick δεν έβγαινε από το αυγό. Αλλά όταν ένας άλλος μπαμπάς πλησίασε με το μικρό του, οι κραυγές του φαίνεται πως ενθάρρυναν τον Snow Chick να κάνει την εμφάνισή του
Αν η μαμά δεν επιστρέψει εγκαίρως, ο μπαμπάς ταΐζει το νεογέννητο με το έκκριμα ενός αδένα στο πίσω μέρος του λαιμού του. Αλλά και πάλι αυτό δεν είναι αρκετό για ένα μικρό στην ανάπτυξη. Ο Snow Chick λιμοκτονεί περιμένοντας τη μητέρα του και η πείνα του είναι τόσο μεγάλη που τσιμπολογάει το χιόνι αναζητώντας κάτι να φάει. Η μητέρα καθυστερεί ύστερα από επίθεση φώκιας που την ανάγκασε να αποκοπεί από την υπόλοιπη αγέλη των πιγκουίνων. Αυτό μπορεί να είναι καταλυτικό για την επιβίωση του μικρού της, αν αργήσει μια- δυο μέρες είναι πιθανό να πεθάνει από πείνα.
Ακριβώς τη στιγμή που ο Snow Chick χάνει τις δυνάμεις του, η μητέρα του επιστρέφει. Το να βρει όμως τον σύντροφο και το μικρό της δεν είναι πάντα εύκολο. Μέσα στο πλήθος αναγνωρίζουν ο ένας τον άλλο από τις κραυγές τους, αυτή είναι η «ταυτότητά» τους για να βρεθούν. Ψάχνοντας εναγωνίως την οικογένειά της, η μητέρα ακούει τελικά τη φωνή του συντρόφου της και η οικογένεια επανενώνεται- στην πραγματικότητα ενώνεται για πρώτη φορά καθώς την τελευταία φορά που ήταν όλοι μαζί ο Snow Chick ήταν μέσα στο αυγό.
Σε ηλικία περίπου έξι εβδομάδων ο Snow Chick, που είναι πια καλυμμένος σχεδόν ολόκληρος με ένα μαλακό γκρι φτέρωμα , μπορεί να περπατήσει μόνος του. Είναι όπως τα περισσότερα μικρά του ζωικού βασιλείου- όπως και τα μωρά των ανθρώπων: κάνει τα πρώτα αδέξια βήματά του και χρειάζεται εξάσκηση για να βρει τον ρυθμό του.
Ο Snow Chick γίνεται δύο μηνών και έχει καταφέρει να επιβιώσει στις πολύ δύσκολες συνθήκες. Όπως κάθε μικρό γυρίζει γύρω- γύρω και εξερευνά τον συναρπαστικό άγνωστο κόσμο που τον περιβάλλει. Φυσικά, υπό το άγρυπνο βλέμμα της μητέρας του.
Υπάρχουν και οι στιγμές αγωνίας που ο μικρός γλιστρά και πέφτει και βγαίνει εκτός οπτικού πεδίου της μητέρας του. Οι απεγνωσμένες κραυγές του χάνονται μέσα στον άγριο άνεμο και η μητέρα του τον αναζητά σε λάθος κατεύθυνση.
Ο Snow Chick κάνει κάτι πολύ λογικό: επιστρέφει στην αποικία των πιγκουίνων και αναζητά απελπισμένα τη μητέρα του προσεγγίζοντας το ένα μετά το άλλο όλα τα θηλυκά.
Ως το πιο μικρό- και πιθανώς το πιο χαριτωμένο- μωρό στην αποικία, ο Snow Chick συχνά δέχεται «επίθεση αγάπης» και από άλλα θηλυκά, πέραν της μητέρας του. Το μητρικό ένστικτο είναι πανίσχυρο στους αυτοκρατορικούς πιγκουίνους, σε τέτοιο βαθμό που πολλά άτεκνα θηλυκά επιχειρούν να τον αρπάξουν και να τον κάνουν δικό τους. Σε ένα καρέ του ντοκιμαντέρ ομάδα θηλυκών τον ποδοπατά σχεδόν μέχρι θανάτου πριν παρέμβει εγκαίρως και με τρόπο σωτήριο ο πατέρας του, διώχνοντας οργισμένος τα διεκδικητικά θηλυκά.
Όπως τα περισσότερα παιδιά- και των ανθρώπων- σε ηλικία δύο μηνών ο Snow Chick είναι πολύ ντροπαλός. Για να κοινωνικοποιηθεί ο πατέρας του τον σπρώχνει κοντά στους συνομήλικούς του πιγκουίνους. Όπως στο σχολείο, είναι δύσκολο στην αρχή να κάνει κανείς φίλους, ειδικά με τα μεγαλύτερα παιδιά. Αλλά τελικά ο Snow Chick βρίσκει τη θέση του ανάμεσα σε σαράντα άλλους πιγκουίνους της ηλικίας του. Αυτό αποτελεί ζωτική εκπαίδευση για έναν πιγκουίνο που πρέπει να μάθει να τα βρίσκει με τους άλλους καθώς με αυτούς θα μοιραστεί τις δυσκολίες και με αυτούς θα «αγκαλιαστεί» για να κρατηθεί ζεστός.
Καθώς φτάνει η άνοιξη, η καλοκαιρία φέρνει νέους κινδύνους. Εμφανίζονται με τη μορφή του θαλασσοβάτη, είδους πουλιού που τρώει μικρούς πιγκουίνους που ξεκόβουν από τους υπόλοιπους. Ο Snow Chick είναι ένας προφανής στόχος. Είναι η ώρα τα προστατευτικά- άτεκνα- θηλυκά να προσέχουν τα μικρά όταν οι γονείς αναζητούν τροφή. Για καλή του τύχη ο Snow Chick χάνει από την επίθεση μόνο μια τούφα από το φτέρωμά του και βρίσκει το χρόνο να κρυφτεί πίσω από άλλους πιγκουίνους, σε ένα κρυφτό που μπορεί να αποβεί μοιραίο.
Τελικά ο θηρευτής τον αφήνει στην ησυχία του και στρέφει την προσοχή του σε ευκολότερους στόχους.
Σε ηλικία πέντε μηνών ο Snow Chick έχει πια ύψος που πλησιάζει τα 1,2 μέτρα και μπορεί να φάει ως και πέντε κιλά ψάρια στην καθισιά του!- που τα φέρνουν φυσικά οι αφοσιωμένοι γονείς του. Παρόλη τη σκληρή προσπάθειά τους και τη φροντίδα που προσφέρουν στο μικρό τους, οι γονείς αυτοκρατορικοί πιγκουίνοι δεν το συνοδεύουν στον τελικό προορισμό του, τον ωκεανό. Αντίθετα, η μαμά κι ο μπαμπάς απλώς φεύγουν χωρίς να κοιτάξουν πίσω. Δεν θα επιστρέψουν ποτέ.
Οι μικροί πιγκουίνοι παραμένουν ενωμένοι, όλοι μαζί, ελπίζοντας οι γονείς τους να επιστρέψουν φέρνοντας λαχταριστά ψάρια. Δεν θα γυρίσουν όμως ποτέ. Καθώς περιμένουν, οι μικροί πιγκουίνοι απαλλάσσονται από τις τελευταίες τούφες της γκρι «ενδυμασίας» τους για να αποκαλύψουν το χαρακτηριστικό ασπρόμαυρο φτέρωμα που θα έχουν για μια ζωή.
Τελικά, παρακινημένοι από την πείνα, οι μικροί «αυτοκράτορες» ακολουθούν το ένστικτό τους και κατευθύνονται προς τον ωκεανό. Ο Snow Chick, που ήταν κάποτε ο πιο ντροπαλός από τους συνομήλικούς του, είναι ο πρώτος που βουτά στο παγωμένο νερό- έστω και κατά λάθος, όταν ένα κομμάτι πάγου σπάει με αποτέλεσμα να κάνει βουτιά, θέλει δε θέλει. Σε κάθε περίπτωση γίνεται το πιο έμπειρο μέλος της ομάδας και οδηγεί τους υπόλοιπους στον ωκεανό που θα αποτελέσει το σπίτι τους για τα επόμενα τέσσερα χρόνια.
Θα επιστρέψει μόνο όταν θα είναι αρκετά μεγάλος ώστε να κάνει το ταξίδι προς την περιοχή της αναπαραγωγής, για να βρει το ταίρι του και να αναπαραχθεί. Όπως οι δικοί του γονείς, και οι γονείς των γονιών του. Όπως γινόταν επί χιλιετίες και όπως θα συνεχίσει να συμβαίνει ξανά και ξανά σύμφωνα με τους νόμους της Φύσης, ακόμα και στην πιο αφιλόξενη μεριά του πλανήτη μας.
Όταν θα είναι κι εκείνος έτοιμος να κάνει το μεγαλειώδες αξιοθαύμαστο ταξίδι του.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου