Ο Βρετανός συγγραφέας Άλντους Χάξλεϋ (Aldous Huxley, 1894-1963), είχε πολλά να πει για τους «Παγκόσμιους Ελεγκτές» και το μέλλον που μας επιφυλάσσουν.Στο προφητικό έργο του “Θαυμαστός Καινούργιος Κόσμος”, ο Χάξλεϋ παρουσίασε ένα – θεωρητικώς δυσχερές όσον αφορά τη γένεσή του – μέλλον, στα πλαίσια του οποίου ο πληθυσμός ελέγχεται μέσω όχι του φόβου (όπως στο 1984 του Όργουελ) άλλα μέσω της ηδονής.
«…Καθώς οι «μικροί άνθρωποι» εξαφανίζονται, η οικονομική ισχύς συγκεντρώνεται στα χέρια όλο και λιγότερων. Σε ένα ολοκληρωτικό καθεστώς, οι Μεγάλες Επιχειρήσεις, χρησιμοποιώντας την τεχνολογία και λόγω κυρίως της καταστροφής των μικρών επιχειρήσεων, καταλήγουν να ελέγχονται από το Κράτος… Σε μια καπιταλιστική δημοκρατία, όπως οι ΗΠΑ, ελέγχονται από τις ισχυρές ελίτ… Βλέπουμε έτσι ότι η σύγχρονη τεχνολογία οδήγησε στη συγκέντρωση της οικονομικής και πολιτικής ισχύος και στη δημιουργία μιας κοινωνίας που τελικώς ελέγχεται από τις Μεγάλες Επιχειρήσεις και την κυβέρνηση».
Σε αντίθεση με το Κράτος που περιγράφει ο Όργουελ στο περίφημο βιβλίο του «1984», το οποίο βρίσκεται συνεχώς σε κατάσταση πολέμου, κρατώντας έτσι τους πολίτες του σε διαρκή ένταση, ο Θαυμαστός Καινούργιος Κόσμος, σύμφωνα πάντα, με τον Χάξλεϋ:
«Θα είναι ένα παγκόσμιο κράτος όπου ο πόλεμος θα έχει εκλείψει και όπου πρώτος στόχος των ιθυνόντων θα είναι να αποτρέπουν τους υπηκόους τους από το να κάνουν ταραχές. Αυτό θα το καταφέρνουν με… τη νομιμοποίηση μεγάλου βαθμού σεξουαλικής ελευθερίας, η οποία νομιμοποίηση είναι εφικτή λόγω της κατάργησης του θεσμού της οικογένειας και η οποία θα θωρακίζει τους ανθρώπους ενάντια κάθε μορφή καταστροφικής (ή και δημιουργικής) συναισθηματικής έντασης. Στο ‘1984’ η δίψα για ισχύ και η κατάληψη/διατήρηση της εξουσίας επιτυγχάνονται μέσω της πρόκλησης πόνου [στους άλλους ανθρώπους]. Στον ‘Θαυμαστό Καινούργιο Κόσμο’ όμως η εξουσία καταλαμβάνεται / διατηρείται με την πρόκληση [και ικανοποίηση] ηδονής…
Εάν λοιπόν το πρώτο μισό του 20ού αιώνα υπήρξε η εποχή Τεχνικής/Τεχνολογικής Μηχανικής, το δεύτερο μισό θα είναι κατά πάσα πιθανότητα, η εποχή της Κοινωνικής Μηχανικής, ενώ ο 21ος αιώνας… θα είναι η περίοδος των Παγκόσμιων Ελεγκτών, δηλαδή των κλειστών, επιστημονικού χαρακτήρα ελίτ, οι οποίες θα έχουνε πια τη μορφή κάστας…
Στο έργο του Χάξλεϋ ένα ναρκωτικό που λέγεται soma (πιθανώς από την Ελληνική λέξη «σώμα») συντηρεί τα κοινωνικά αντανακλαστικά. Για τον Χάξλεϋ, κατά συνέπεια, η χρήση ναρκωτικών δεν αποτελεί «προσωπικό βίτσιο» αλλά «πολιτικό θεσμό»:
«…Το πιο πολύτιμο από τα απαραβίαστα δικαιώματα υπηκόων [δηλαδή η χρήση της ναρκωτικής ουσίας] θα συγχρόνως ένα από τα πιο ισχυρά εργαλεία κυριαρχίας που έχει στη διάθεσής τους οι ιθύνοντες. Η συστηματική νάρκωση των ατόμων προς όφελος του Κράτους… αποτελεί κύριο στήριγμα της πολιτικής των Παγκόσμιων Ελεγκτών.
Ο Χάξλεϋ ονόμαζε το soma «όπιο του λαού». Και αυτό, επειδή είναι η ουσία που θα τους κρατάει διαρκώς χαρούμενους και σε κατάσταση υπακοής. Κατά τον Χάξλεϋ το διαβόητο LSD είναι πολύ κοντά στο ενλόγω soma.
Όσον αφορά, τώρα, την αύξηση πληθυσμού, ο Χάξλεϋ και πάλι έχει έτοιμη τη λύση.
Η όλη λειτουργία της οικογένειας και της μητρότητας αντικαθίστανται από μωρά του σωλήνα, από το απελευθερωμένο σεξ, το οποίο δεν έχει πια ως σκοπό την αναπαραγωγή, και από όργια με δυνατή συνθετική μουσική. Οι ομοιότητες με τη σύγχρονη μουσική και τη μαζική υστερία στις ροκ “συναυλίες” είναι ανησυχητικές.
Οι αταβιστικοί ρυθμοί αυτής της μουσικής έχουν στόχο να απαλείψουν κάθε αίσθηση ατομικότητας καθώς και εθνικής ταυτότητας και να δημιουργήσουν στη θέση τους μια αδιαφοροποίητη μάζα. Για τους ανθρώπους, επιπλέον, του Θαυμαστού, Καινούργιου Κόσμου η Ιστορία είναι «μπούρδες»: Δεν υπάρχει παρελθόν αλλά μόνο το άμεσο παρόν, δηλαδή το «τώρα». Ευχερώς αντιλαμβάνεται, λοιπόν, κανείς ότι, στην πραγματικότητα, οι επαναστάσεις των χίππυς και γενικώς της Αριστερός δεν είναι παρά στηρίγματα της εξουσίας.
Η παγκοσμιοποίηση επιδιώκει λοιπόν την καταστροφή των εθνικών πολιτισμών και την αντικατάστασή τους από μια παγκόσμια καταναλωτική κουλτούρα, μια αγοραία (=πορνική) θρησκεία της ηδονής και την υποταγή στο Κράτος. Έτσι, η οικογένεια καταλήγει να δυσφημείται συστηματικώς, ενώ ο φεμινισμός και η «ψυχεδελική επανάσταση» προωθούν υπογείως τις νέες «αξίες», οι οποίες περιγράφονται στο βιβλίο του Χάξλεϋ.
Και το έργο του Όργουελ όμως, μπορεί να θεωρηθεί προφητικό.
Στο ‘1984’ επισημαίνονται οξυδερκείς παρατηρήσεις για την διαλεκτική και τη χρησιμοποίησή της στη χειραγώγηση των ανθρώπων. Αναφερόμαστε φυσικά στο οργουελιανό doublethink [=διπλή σκέψη] που χρησιμοποιούνταν για τον πνευματικό έλεγχο των μαζών στο κολλεκτιβιστικό κράτος που περιγράφει ο Όργουελ:
«Να γνωρίζεις και να μη γνωρίζεις, να έχεις συνείδηση της πλήρους αλήθειας ενώ λες προσεκτικά κατασκευασμένα ψεύδη, να έχεις συγχρόνως δύο αλληλοσυγκρουόμενες απόψεις, γνωρίζοντας ότι είναι αντιφατικό να πιστεύεις και στις δύο, να χρησιμοποιείς τη λογική εναντίον της λογικής, να αποκηρύσσεις [από μέσα σου] την ηθική, ακριβώς όταν την επικαλείσαι, να γνωρίζεις ότι η δημοκρατία είναι ανέφικτη και [ταυτόχρονα]να ισχυρίζεσαι ότι το κόμμα είναι ο φύλακας της δημοκρατίας, να ξεχνάς ό,τι είναι απαραίτητο να ξεχάσεις, αλλά να το επαναφέρεις στη μνήμη τη στιγμή που πρέπει και μετά να το ξεχνάς και πάλι… Εν ολίγοις, ακόμα και για να κατανοήσεις τον όρο doublethink είναι απαραίτητο να χρησιμοποιήσεις ακριβώς αυτό το doublethink».
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου