Όταν οι μάσκες πέφτουν

Κάποιος, κάπου, κάποτε είχε πει: «όταν κάποιος σου δείχνει ποιος είναι, πίστεψέ τον».Μετά απο καιρό έμαθα οτι τελικά έτσι είναι.

Το θέμα λοιπόν στο οποίο αναφέρομαι είναι οι άνθρωποι. Οι άνθρωποι που έχουμε γύρω μας , δίπλα μας, αυτοί τους οποίους επιλέξαμε να είναι κοντά μας και μετά απο πολλά χρόνια, -ίσως και πιο λίγα για μερικούς-, αποδείχτηκαν όχι και τόσο άξιοι τελικά.

Είναι αυτά τα γνωστά σε όλους μας άτομα τα οποία ήταν κοντά και το δέσιμο μεταξύ μας ήταν μεγάλο, έντονο, γεμάτο υποσχέσεις για ένα κοινό μέλλον.Έρχεται λοιπόν αυτή η στιγμή που το άτομο που έχεις απέναντι σου, φίλος ή σύντροφος, σε κάνει να αμφισβητήσεις όλα όσα μέχρι τότε ήξερες για εκείνον αλλά και για την όποια σχέση είχατε μέχρι πρότινος.

Φυσικά μιλάω για αυτή την γνώριμη στιγμή που, ενώ η μέρα σας ξεκίνησε αρμονικά σαν όλες τις άλλες, κάτι γίνεται και ταράζει τα έως τότε γνώριμα δεδομένα σου και αυτό γιατί ο άνθρωπος που έχεις απέναντί σου έχει ξαφνικά κάτι που σου φαίνεται ξένο και άσχημο.

Είναι η φάση που μιλάς στους φίλους σου χαρούμενος για την καινούργια σου σχέση και ενώ στην αρχή ήταν όλα καλά, όχι πολύ καιρό μετά τους βλέπεις να αρχίζουν να «βάζουν νερά». Και να σου τα προβλήματα, οι γκρίνιες και τα λόγια τα κακά και όλα όσα συνεπάγονται. Γιατί ως γνωστόν οι φίλοι φαίνονται στα δύσκολα αλλά ως ακόμα πιο γνωστό οι φίλοι φαίνονται και στις χαρές σου.
Δεν μπορώ να πω με απόλυτη σιγουριά πως αυτό που περιγράφω γίνεται απο ζήλια ή από κάτι παρόμοιο. Εγώ απλά θα το αποδώσω στο πως κάποια άτομα έρχονται στη ζωή μας για να μας δείξουν κάτι και μετά να φύγουν.

Ή απλά είναι αυτό που λένε «υπό προϋποθέσεις». Δεν είναι βέβαια μόνο αυτά τα σημάδια, αλλά η κατάληξη είναι πάντα ίδια. Η ζωή σου συνεχίζεται χωρίς αυτούς και η δική τους χωρίς εσένα.
Φυσικά το θέμα δεν τελειώνει εκεί. Μακάρι να μαθαίναν όλοι τόσο γρήγορα και απλά. Η συνέχεια είναι οτι σε πιάνουν βέβαια οι τύψεις και οι αμφιβολίες μήπως φταίς εσύ για όσα έγιναν, μήπως να δώσεις άλλη μία ευκαιρία, μήπως τα παρεξήγησες τα παιδιά και διάφορα τέτοια ενοχικά.

Αλλά όχι φίλοι μου, δε φταίτε... Ευτυχώς, κάποια στιγμή έρχεται αυτή η μέρα που αναπάντεχα πέφτουν οι μάσκες και πάει κάθε κατεργάρης στον πάγκο του. Όλο αυτό δεν ξέρω αν οφείλεται στο γεγονός οτι μεγαλώνουμε και αφήνουμε πίσω μας τα παραμυθάκια και τα μεγάλα λόγια του καθένα ή στο ότι πλέον οι καιροί δυσκόλεψαν και βοήθησαν στο να φανερωθούν κάποια πράγματα όπως πραγματικά είναι και όχι όπως θα θέλαμε. Έτσι φαινόταν. Φυσικά δε μιλάω μόνο για φιλίες ή σχέσεις ερωτικές. Αναφέρομαι και στα δύο.

Το θέμα παίρνει πιο σοβαρή τροπή όταν ο άνθρωπος αυτός με την όμορφη μάσκα είναι σύντροφός σου, και τότε τα πράγματα δραματοποιούνται αυτόματα. Όλα ήταν μαγικά, εκείνος ή εκείνη υπόδειγμα και έδειχναν ενδιαφέρον, μέχρι που ξαφνικά όλα σταμάτησαν. Όταν λέω ξαφνικά το εννοώ. Εκεί που ήσασταν μες τα μέλια ξαφνικά γίνατε μες στα ξύδια, παντώς είδους, ενίοτε και τα ποντικοφάρμακα.

Είναι αυτό το they just are not that in to you (από τη γνωστή ταινία βεβαίως-βεβαίως), δηλαδή απλά δεν σε γουστάρει. Συμβαίνει και στα καλύτερα σπίτια.Τελικά, το συμπέρασμά μας είναι ότι οι άνθρωποι αλλάζουν ή απλά δείχνουν τον πραγματικό τους εαυτό. Δε θέλουν όλοι το καλό σου, ακόμα και αν κάποτε σε ήθελαν χαρούμενο. Δεν είναι οτι είναι κακοί ή ξαφνικά καταστρώνουν σχέδιο δολοφονίας σου, απλά μεγαλώνοντας καταλαβαίνεις ποιον θέλεις και ποιον όχι δίπλα σου, ποιος σου κάνει καλό και ποιος γεμίζει με ασχήμια την ψυχή σου. Την πρώτη λοιπόν φορά που θα σου δείξει ο άλλος το ποιος είναι πραγματικά, πίστεψε τον...