Στη κορυφή του κόσμου, εκεί στο τέλος του δρόμου των λυγμών, εκεί να προσέξεις. Στο τέλος της αγωνίας μπορείς τη θέα να αγναντέψεις , εκεί στην άκρη των καημών, εκεί που τελειώνουν οι λέξεις, εκεί να προσέξεις.
Εκεί στο βράχο όλων των προσπαθειών μπορείς με το φως να παίξεις τώρα που μπορείς να το’ αντέξεις , μόνο θυμήσου σε παρακαλώ πως εκεί δεν υπάρχει τόπος για να τρέξεις , εκεί να προσέξεις.
Εκεί στο φτερούγισμα του αετού, στο παιγνίδισμα του νου να μη πιστέψεις, αυτό να προσέξεις.
Μια στιγμή μια σκέψη κι αντί για τη στέψη στην αρχή θα βρεθείς στα δάκρυα σου μη πνιγείς αυτό να προσέξεις.
Τα αγαθά των ουρανών μη τα ξοδέψεις ,της γης τα εφήμερα φανταχτερά πετράδια μη ζηλέψεις αυτό να προσέξεις.
Ο δρόμος είναι μοναχικός κι η κορυφή χωράει λίγους. Προχώρα χωρίς να αφουγκραστείς των άλλων τους θορύβους.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου