Χάνουμε το Μέλλον;

Ο σημερινός άνθρωπος έχει στη διάθεσή του τόσες βέβαιες για τον εαυτό του ιδεολογίες ή ιδεοληψίες που του «εξηγούν» όλα του τα προβλήματα, τόσα αναπαυτικά σχήματα που του «επιτρέπουν» να μη βλέπει ποτέ με τα μάτια του, να μην ακούει ποτέ με τα αυτιά του και να μην αισθάνεται με την καρδιά του, τόσους τελειοποιημένους τρόπους άνευ όρων παράδοσης στην εικονική πραγματικότητα, ώστε μόνη της η νηφάλια γλώσσα, η «αύη ψυχή» του Λόγου είναι, ίσως, ανήμπορη να ξυπνήσει τον άνθρωπο, ώστε μόνο, ίσως, ένας Μεγάλος, Αποκαλυπτικός Μύθος μπορεί, ίσως, να κάνει τον άνθρωπο να αναγνωρίσει το Μηδέν που φέρνει μέσα του και τον Θάνατο που σκορπάει γύρω του...

Αλλά ο Μύθος, και συγκεκριμένα ένας Τραγικός Μύθος, κινδυνεύει να μεταμορφωθεί σε σκοτεινή δεισιδαιμονία, σε επιδείνωση της ενοχής, σε αποκαλυπτική καταδίκη του ανθρώπου στην ολότητά του, αν δεν παρουσιαστεί σαν πρόλογος του Λόγου. Μόνο ένας τέτοιος αυτοπροπαιδευτικός Μύθος μπορεί ίσως, να κάνει τον άνθρωπο να παραδεχθεί αυτό το Μηδέν που είναι η ολοκληρωτική αμφισβήτηση κάθε πραγματικότητας και η απελευθέρωση από κάθε αυταπάτη – αυτό το γόνιμο Μηδέν που είναι η προφητική έρημος που ο κάθε ζωντανός άνθρωπος φέρνει μέσα του και που σ΄ αυτήν καταφεύγει για να αναζητήσει τον εαυτό του: «εδιζησάμην εμεωυτόν», λέει ο Ηράκλειτος ο Εφέσιος... «Λίχα δ΄ άλλων μονοφρών ειμί» λέει ο Αισχύλος...

Και ο Ηράκλειτος και ο Αισχύλος είναι οι δύο ανώτατες ανθρώπινες μορφές που εξέφρασαν και διαπαιδαγώγησαν ένα λαό κι ένα πολιτισμό που έζησε,, σε μιά ανοιχτή πάντα κι άγρυπνη συμβίωση με το Τραγικό και που γι΄ αυτό ακριβώς αναγκάστηκε και βρήκε μέσα του την υπεράνθρωπη δύναμη του Λόγου που μόνο αυτός μπορεί να υπερνικήσει τις «δαιμονικές» δυνάμεις και να εξανθρωπίσει την ανθρώπινη Ιστορία. Και μόνο τότε ίσως, θα ξαναβρεθεί ο Λόγος, ο δυσφημισμένος από όλη την σύγχρονη σοφιστεία και μισολογία - παραλογία, στην πρωταρχική του θέση μέσα στην ιστορική μας ζωή, στην πρωταρχική του σωτήρια λειτουργία, εκεί που τον πρωταντίκρισε ο Ηράκλειτος: σαν προϋπόθεση της διατήρησης της ακεραιότητας και της ενότητας, της υπεροχής της μορφής του ανθρώπου πάνω στην Ύβριν και την τιτανική - π ά λ η των α ν τ ι θ έ τ ω ν - που είναι η μοίρα του, σαν μοναδικό και ακλόνητο - θ ε μ έ λ ι ο - κάθε ανθρώπινης κοινωνίας και συνύπαρξης...