Εσωτερικός διάλογος

Δεν ξέρω πώς να εκφράσω όλα όσα νιώθω και κάθε φορά που σκέφτομαι να το κάνω, μένω ακίνητος και αποσβολωμένος, λέγοντας στον εαυτό μου «όχι δεν μπορώ, δεν μπορώ να πω σε κανέναν πώς νιώθω… τι νιώθω… γιατί νιώθω έτσι…», «όχι, κανείς ποτέ δεν θα μάθει τα συναισθήματά μου». Εξάλλου, αυτό που έμαθα όλα τα χρόνια και αυτό που κι εγώ ο ίδιος έλεγα στον εαυτό μου είναι «μην θυμώνεις, δεν είναι σωστό να θυμώνεις, απαγορεύεται να θυμώνεις, όχι, ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ…».

Καταπιεσμένα συναισθήματα και σκέψεις που απεγνωσμένα αναζητούν μια διέξοδο. Πρέπει όμως;

Μήπως είναι πιο εύκολο να επιλέξω την παραίτηση; Μάλλον είναι καλύτερη η παραίτηση, δεν ασχολείσαι ούτε με συναισθήματα, ούτε με ανθρώπους, ούτε με σκέψεις… Τι καλά…

Είμαι όμως καλά; Νιώθω καλά; Λέω δεν πρέπει και μένω σ’ αυτό. Δεν πρέπει γιατί δεν είναι σωστό να εκφράζουμε τα συναισθήματά μας. Κι όμως, θέλω να εμπλακώ στα συναισθήματα, να γνωρίσω άγνωστους δρόμους που καθοδηγούνται από το συναίσθημα… Πώς;

Θέλω να δώσω, θέλω να έρθω κοντά στους ανθρώπους… Δίνω όμως; Τι δίνω στους ανθρώπους και πώς αντιλαμβάνονται αυτά που τους δίνω;
Παρόρμηση, αγωνία και λαχτάρα για επαφή και επικοινωνία. Επιτακτική ανάγκη αναζήτησης ανθρώπων. Θέλω να έρθω κοντά στους άλλους ανθρώπους, θέλω να επικοινωνήσουμε, να κάνουμε παρέα, να με δεχτούν και να τους δεχτώ…

Μα, που πήγαν όλοι οι άνθρωποι; Γιατί κανείς δεν μένει στη ζωή μου; Γιατί όλοι φεύγουν χωρίς εγώ να μπορώ να καταλάβω ποιο είναι το γιατί;

Θέλω να φωνάξω στους άλλους «σας έχω ανάγκη, σας θέλω δίπλα μου, αλλά εσείς δεν με βλέπετε, με αγνοείτε, δεν μ’ ακούτε, δεν με υπολογίζετε. Δεν, δεν, δεν…». Είναι τόσα πολλά τα αρνητικά που βλέπω σε αυτή την προσπάθεια, τα αρνητικά συναισθήματα που βιώνω και τις αρνητικές σκέψεις που κάνω…

Φταίτε; Φταίω; Ποιος φταίει άραγε; Δεν θέλω να σας κατηγορώ, αλλά ίσως μερικές φορές σας κατηγορώ. Σας κατηγορώ, αλλά δεν ξέρω ποιος μου φταίει και γιατί; Μου φταίνε τα παιδικά μου χρόνια (αυτά που λένε οι ψυχαναλυτές και πάντα τα προσπερνούσα βιαστικά;); Μου φταίει ο λάθος τρόπος που βλέπω τα πράγματα; Μου φταίνε οι άλλοι ή φταίω εγώ;

Έχω αναλώσει ώρες και ώρες για να σκεφτώ αυτό και καταλήγω τώρα στο να σκεφτώ: πόση τελικά σημασία έχει αυτό;

Και άντε και να βρω ποιος φταίει, μετά τι κάνω; Τι να κάνω με τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου; Τι να κάνω με όλα όσα γυρίζουν στο κεφάλι μου;

Φταίω, φταις, φταίτε… κι ο θυμός συνεχίζει να πλημμυρίζει τα πάντα μέσα μου και γύρω μου και εγώ συνεχίζω να μην θέλω να τον βλέπω…

Και ίσως θυμώνω με όλα αυτά, αλλά δεν ξέρω να θυμώνω, δεν ξέρω τι να τον κάνω αυτό τον θυμό. Ας τον κρύψω, να μην τον δει κανείς, δεν είναι σωστό.
Τι θα σκεφτούν για μένα; Τι θα γίνει μετά;

Κι αν όλοι φύγουν και μείνω τελείως μόνος;
Όχι, αυτό δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι. Δεν θ’ αντέξω τη μοναξιά, θα καταρρεύσω. Οπότε η μόνη λύση είναι: να δίνω, να δίνω, να δίνω… και κάποια στιγμή ίσως με λυπηθούν και μου δώσουν, ίσως καταφέρω να πάρω… Όμως, θέλω;

Δεν είναι λίγο ζητιανιά να ζητάς συναισθήματα;
Όχι, καλύτερα να μη δείξω ποτέ ότι έχω ανάγκη από συναισθήματα. Σιγά, μην ζητήσω να με αγαπούν. Αν θέλουν ας το κάνουν. Εξάλλου, τους δείχνω την αγωνία μου ότι δεν θέλω να τους χάσω από κοντά μου.

Φοβάμαι να μην σας χάσω μ’ ακούτε; Και θα κάνω τα πάντα να μείνετε εδώ, αλλά εσείς δεν μένετε. Όλοι φεύγετε…

Κι ο φόβος μου επιβεβαιώνεται και μένω μόνος και φοβισμένος, με την αγωνία ζωγραφισμένη στα μάτια, στη φωνή και στη συμπεριφορά μου, στο πρόσωπο και στις κινήσεις μου.

Δεν θέλω να σε χάσω… Θα κάνω τα πάντα… Θα σου δώσω ότι θέλεις αρκεί να μείνεις. Δεν πειράζει. Μη μου δίνεις θα δώσω εγώ και για τους δυο μας.

Αρκεί να μη φύγεις… γιατί όλοι φεύγουν από τη ζωή μου.
Όμως, γιατί όλοι φεύγουν, αφού δεν ζητάω, δεν διεκδικώ, δεν απαιτώ, αφού υποχωρώ, συμβιβάζομαι, κρύβομαι…