Το σώμα του ανθρώπου έχει τη δύναμη να εκφράζει πάντα την ψυχή τόσο στην υγεία όσο και στην αρρώστια.Έχετε αναρωτηθεί ποτέ αν είναι «σωστό» να ασχολείται κανείς με το σώμα ή την εικόνα του σώματός του; Αν είναι υγιές να φροντίζει το σώμα του και να νοιάζεται για την εικόνα του; Και γενικότερα είναι σωστό να φροντίζει τον εαυτό του;
Η απάντηση είναι ναι. Όμως, για πάρα πολλά χρόνια και πολλές φορές συμβαίνει και σήμερα, το να ασχοληθεί κάποιος με την φροντίδα του δικού του εαυτού ήταν εγωιστικό, απαράδεκτο και συνεπώς απαγορευτικό. Μεγαλύτερη σημασία και αξία για κάποιον θα έπρεπε να έχουν και είχαν οι ανάγκες του άλλου συνήθως εις βάρους του δικού του εαυτού.
Ευτυχώς στις μέρες αυτό έχει αρχίζει να αλλάζει, αλλά δεν έχει αλλάξει εντελώς. Η φροντίδα του εαυτού σε όλα τα επίπεδα θα έπρεπε για τον καθένα είναι η νούμερο αξία στη ζωή του. Διαφορετικά δεν μπορεί να φροντίσει και κανέναν άλλο με υγιή τρόπο.
Και δεν χρησιμοποιώ τυχαία το χαρακτηρισμό «υγιή». Η υγεία του ανθρώπου δεν αρκείται μόνο στη σωματική υγεία και ούτε μόνο στην απουσία μιας αρρώστιας ή μιας αναπηρίας. Υγεία είναι η κατάσταση πλήρους φυσικής, ψυχικής και κοινωνικής ευεξίας. Δυστυχώς έχει καταλήξει να θεωρείται ως μια υπόθεση του σώματος και να υποβαθμίζεται. Από πληρότητα ζωής γίνεται η απόκτηση ενός υγιούς και γυμνασμένου σώματος και η καλή λειτουργία μιας μηχανής σε ιατρικό επίπεδο.
Ο άνθρωπος οφείλει να φροντίσει τον εαυτό του σε όλα τα επίπεδα. Να φροντίζει τις σχέσεις του φιλικές, συντροφικές, συγγενικές. Να φροντίζει το μυαλό του, να φροντίζει την ψυχή του. Να φροντίζει το σώμα του μέσω της άθλησης, μέσω της διατροφής, μέσω της ιατρική παρακολούθησης.
Υπό αυτή την έννοια η φροντίδα του σώματος ως μέρος της φροντίδας του εαυτού είναι όχι μόνο επιθυμητή και υγιής, αλλά αναγκαία.
Το σώμα του ανθρώπου έχει τη δύναμη να εκφράζει πάντα την ψυχή τόσο στην υγεία όσο και στην αρρώστια. Έχει τη δύναμη να απεικονίζει τις απαγορευμένες σκέψεις που μπορεί να γεμίζουν ενοχές. Μπορεί να φανερώνει συναισθήματα που δεν τολμάμε να αναγνωρίζουμε και απωθούμε. Μπορεί να συμβολίζει κομμάτια του εαυτού και της προσωπικότητάς μας με τα οποία δεν έχουμε έρθει ποτέ σε ειλικρινή επαφή. Τότε είναι που το σώμα καλείται να κάνει μια δύσκολη δουλειά με πολλούς διαφορετικούς τρόπους: με την εμφάνιση των διάφορων παθήσεων, ψυχοσωματικών συμπτωμάτων, μέσα από το φαγητό, με τη συνεχή ενασχόληση με την εικόνα του σώματος.
Όταν η ενασχόληση με την εικόνα του σώματος γίνεται συνεχής και η απόκτηση ενός υγιούς και γυμνασμένου σώματος γίνεται καταναγκαστική ανάγκη δεν μιλάμε για υγιή φροντίδα εαυτού. Η φροντίδα του σώματος παίρνει τη μορφή παγίδας. Γιατί κάτι υγιές και επιθυμητό, καταλήγει να γίνεται παθολογία που σίγουρα δεν αφορά μόνο το σώμα. Χρησιμοποιείται από το άτομο ως μια καλή δικαιολογία και με όρους υγείας, ενώ έχει να κάνει με παθολογία που μπορεί να εξελιχθεί σε ανορεξία, διάφορους ψυχαναγκασμούς, κατάθλιψη, κοινωνική απόσυρση και πολλές ψυχικές ασθένειες.
Στην καταναγκαστική ενασχόληση με την εικόνα του σώματος έχει κανείς να δει, να ανοίξει και δουλέψει με θέματα αυτοκριτικής, αυτοπεποίθησης, αυτοεκτίμησης, ασφάλειας, φόβου, εμπιστοσύνης, θυμού που καθρεφτίζουν τις στάσεις ζωής του κάθε ανθρώπου και εφαρμόζονται στις σχέσεις με τους άλλους ανθρώπους και με τον εαυτό του.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου