Όταν αφήνεις τον άλλον ελεύθερο να σε αγαπήσει, τότε μόνο, όταν και εσύ νιώθεις ελεύθερος να αγαπήσεις...

Ο Έρωτας που συμβαίνει μέσα σε ένα ζευγάρι, είναι ότι πιο όμορφο μπορεί να βιώσει ένας άνθρωπος στον Φυσικό Κόσμο...Νομίζω...όχι νομίζω, είμαι σίγουρος, ότι δεν υπάρχει τίποτα άλλο στον Φυσικό Κόσμο, που να δίνει την μορφή της τελειότητας του Όντος που Είμαστε...

Ξαφνικά και χωρίς καμία προσπάθεια, έρχονται οι Αρχές μέσα μας σε μια τέλεια ισορροπία..

Ο ένας γίνεται η προτεραιότητα του άλλου, είναι εντελώς φυσιολογικό αυτό...
Και έρχεται το επόμενο λεπτό, που αν δεν προσέξουμε, οι προτεραιότητες αλλάζουν.

Όταν ο Έρωτας χρειάζεται να γίνει ψυχική σύνδεση, οι άνθρωποι συνήθως το παραβλέπουν, εντυπωσιασμένοι από αυτό που βίωναν με το πρωταρχικό αίσθημα...

Και ξαφνικά αποσύρονται και ο καθένας βάζει ξανά σε προτεραιότητα τον εαυτούλη του (δεν λέω τον Εαυτό του ε?)

Και τότε ο Έρωτας περνάει στην φάση της ανίας και ο καθένας από την μεριά του νομίζει ότι σταμάτησε το ενδιαφέρον και σταματάει να είναι τρυφερός με τον άλλον. Η σχέση μετά γίνεται δεδομένη, ανιαρή, χλιαρή και ο καθένας αγαπάει "υποχρεωτικά"... Μένει στην σχέση περισσότερο από βολή, παρά από αγάπη...

Όταν ο άλλος παραμένει η προτεραιότητά μας και θέλουμε να είναι καλά, τότε θα κάνουμε τα πάντα για να είμαστε εμείς εκείνος ο άνθρωπος που θα τον κάνει να νιώθει καλά, το ίδιο χρειάζεται να συμβεί και από τον άλλον...

Δεν το έχω δει να συμβαίνει αυτό...

Γιατί την στιγμή που οι άνθρωποι χρειάζεται να αφήσουν ο ένας τον άλλον να μπει πιο βαθιά, τότε φοβούνται και κλείνουν...

Ξαφνικά και χωρίς ουσιαστικό λόγο, ο ένας δεν είναι προτεραιότητα του άλλου πια, αλλά μέσον να καλύψει τις πλασματικές του ανάγκες. Αρχίζουν και βγαίνουν μέσα στην σχέση, φόβοι, ανασφάλειες, υποκρισίες...Πόλεμος!

Και ο καθένας από την μεριά του ψάχνει να βρει τι έγινε ο Έρωτας...Μπορεί και να μην ψάξει ποτέ...Μια σχέση περνάει στην σφαίρα του δεδομένου σε χρόνο dt

Το να μείνει ή να φύγει κανείς από μια συμβατική σχέση, είναι συνάρτηση πολλών παραγόντων, αλλά όχι της Αγάπης...

Μετά επιμένεις σε μια σχέση, που δεν έχει τίποτα άλλο να σου προσφέρει, από το να σε κάνει διαρκώς να βγάζεις τον χειρότερο εαυτό σου...

Όλοι ανεξαιρέτως οι άνθρωποι θέλουν να είναι χαρούμενοι και ευτυχισμένοι και το κάνουν με λάθος τρόπους, επιλέγοντας διαρκώς αυτό που θα τους κάνει δυστυχισμένους στην Ψυχή, παρ' όλα αυτά κάνουν σαν αυτό που επέλεξαν πρέπει, οφείλει, να τους φέρει ευτυχία...

Και όταν τα κομματάκια του παζλ δεν ταιριάζουν μεταξύ τους, τα κόβουν και τα ράβουν, ώστε να ταιριάξουν ντε και καλά...

Δεν ξέρουν τι είναι το βάθος...Δεν ξέρουν τι είναι το ύψος...Μα κάθε πράγμα στην Ζωή μας είναι τότε μόνο ολοκληρωμένο, όταν δεν προσαρμόζεις το πράγμα στην ζωή σου, ούτε την ζωή σου στο πράγμα, αλλά επιτρέπεις και στα δύο να ενωθούν ελεύθερα...

Δύσκολο είναι να αγαπάς έναν άλλον άνθρωπο...Και είναι από αυτά τα πράγματα στην Ζωή μας, που προσπαθούν οι άνθρωποι ή να το προσαρμόσουν στην ζωή τους, ή να προσαρμοστούν σ' αυτό και έτσι σε καμία κατάσταση δεν επιτρέπουν στα δύο να ενωθούν ελεύθερα.

Υπάρχουν αυτές οι αξιώσεις από τον άλλον, γιατί η μοναδική μέριμνα του κάθε ανθρώπου είναι να νιώσει εκείνος καλά, και δεν τον ενδιαφέρει αν την ίδια στιγμή ο άλλος δεν μπορεί να προσαρμοστεί στο "καλά" του άλλου...

Παρατηρώντας τα ζευγάρια και τις σχέσεις τους, έχω σκεφτεί πολλές φορές τούτο το "κόψε-ράψε" κάθε κομματιού ενός παζλ που όφειλε να γίνει ολοκληρωμένο, αλλά δεν ολοκληρώνεται ποτέ, παρά μόνο με βία, ίσως και μπόλικη καταπίεση.

Είναι σαν να επιλέγω ένα παντελόνι δύο νούμερα μικρότερο, για να φαίνομαι πιο αδύνατος...Και αγωνίζομαι να το κουμπώσω...

Κουμπώνει μεν, αλλά με καταπιέζει, με συνθλίβει, μου αφαιρεί εκείνη την αίσθηση της ελευθερίας, όταν το ρούχο ταιριάζει απόλυτα στο σώμα μου και μου επιτρέπει να κάνω αυθόρμητες κινήσεις, να μην κάθομαι σαν αγγούρι, απλά και μόνο γιατί θέλω να φαίνομαι πιο αδύνατος...

Ο Έρωτας ο αληθινός προκύπτει όταν δεν θέλεις να φαίνεσαι τίποτα, όταν δεν επιλέγεις έναν άνθρωπο για να τον προσαρμόσεις στην ζωή σου ή να προσαρμοστείς εσύ στην δική του, όταν δεν κόβεις και δεν ράβεις κομμάτια, που όφειλαν να ταιριάξουν μεταξύ τους με το πρώτο.

Και τότε μόνο όλα γίνονται μαγικά ταιριαστά...

Όταν αφήνεις τον άλλον ελεύθερο να σε αγαπήσει, τότε μόνο, όταν και εσύ νιώθεις ελεύθερος να αγαπήσεις...

Όμως οι άνθρωποι δεν την ξέρουν την ελευθερία...ούτε καν τι σημαίνει...

Και πως η ελευθερία η δική μου γίνεται καταπιεστική για τον άλλον, ή του άλλου, γίνεται καταπιεστική για εμένα, ούτε θα το πάρουμε είδηση ποτέ, αν δεν νιώσουμε βαθιά τούτο το προνόμιο που μας έχει δοθεί...Να επιτρέπουμε στα πράγματα να ενώνονται ελεύθερα...

Όταν αυτό το προνόμιο το τιμήσεις, δεν θα περιμένεις τίποτα από τον άλλον, που δεν θα μπορείς εσύ πρώτος να το έχεις βιώσει μέσα σου.

Μέχρι να το νιώσει όμως αυτό ένας άνθρωπος, σαφώς χρειάζεται να κάνει σχέσεις που αντί να τον ολοκληρώνουν, τον κάνουν ακόμα περισσότερο δυστυχισμένο.

Γι' αυτό είπα ότι σε έναν αληθινό Έρωτα, ο ένας είναι η προτεραιότητα του άλλου...Να είμαι εγώ εκείνος ο άνθρωπος που θα κάνει τον άλλον να νιώθει καλά...

Ρώτησα προχτές κάποιον αγαπημένο άνθρωπο..."με αγαπάς για εμένα, ή για εσένα"?

...και ποιός μπορεί να απαντήσει με το χέρι στην καρδιά, αν δεν ξέρει ούτε καν ότι μπορεί να αγαπάει κάποιον με τόσο βαθιά και μεγάλη ελευθερία?

Πολλά πράγματα στην Ζωή του χάνει ο άνθρωπος, γιατί παραμένει ένα βιολογικό ον και τα βιολογικά όντα είναι πάντα εξαρτημένα και μισά...