Σύμφωνα με τους αρχαίους Ελληνες,ο ιστορικός χρόνος διαιρείται σε 4 εποχές, σε τέσσερις μεγάλες χρονικές περιόδους.Παρόμοια διαιρευση του χρόνου συναντάμε στα αρχαιά κείμενα των Ινδών, στις Βεδες.
Η πρώτη περίοδος σύμφωνα με τους αρχαίους Έλληνες ήταν η Χρυσή εποχή ακολουθήσε η ασημένια εποχή μετα η χάλκινη εποχή και τέλος η σιδερένια εποχή.
Στη χρυσή εποχή, στον πλανήτη γη κατοικούσε το πρώτο και αιώνιο ανθρώπινο είδος.
Είχε κατά κύριο λόγο αιθερικό σώμα, τεράστιο ηλεκτρομαγνητικό πεδίο νοήσεως, στην ουσία επρόκειτο για φωτεινές οντότητες οι οποίες λειτουργούσαν μετατρέποντας την μορφή τους σε ύλη και την ύλη τους σε μορφή.
Αυτο σημαίνει ότι είχαν την δυνατότητα να ταξιδέψουν τηλεπαθητικά να αγγίξουν της ανώτερες βαθμίδες αντιλήψης να προσεταιρισθούν τις Ιδέες να αποκτήσουν οποιο σχήμα επιθυμούσαν και όχι εικόνα εφόσον η ύλη τους ήταν ρευστή, ελάχιστα βαριά και μπορούσε να πραγματοποιήσει συνειδητά ανακατανομή των μορίων της.
Οι οντότητες αυτές χαρακτηρίζονται από συμπόνια και αγνότητα.
Δεν γνωρίζουν το ψέμα και δεν επιδιώκουν υλικά αγαθά ούτε επιβολή η δύναμη.
Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη και τον Ησίοδο η περίοδος αυτή είχε διάρκεια δώδεκα χιλιάδων ετών.
Τα τέσσερα στοιχεία σε πιο λεπτοφυή μορφή αποτελούν την ουσία και την πρωτάρχη των ουράνιων σωμάτων.
Ο αερας ήταν αιθερας το νερό έπαιρνε όλες του τις μορφές ταυτόχρονα και γεννούσε δυναμικά όντά σε όλους τους πλανήτες, η Γη δεν βρισκόταν στο υλικό πεδίο αλλα σε ένα επίπεδο μεταξυ της σκέψης και της υλοποιήσης.
Τέλος η φωτια ήταν το ΄΄ιερόν πυρ΄΄ η ανάσα της ψυχής του κόσμου, η ιδιά η ζωή.
Στην επόμενη εποχή την ασημένια άρχισε να βαραίνει η προσωπικότητα των ανθρώπων να γίνεται πιο εγωιστική και πιο κυριαρχική .
Στην ασημένια εποχή εμφανίζονται οι ημίθεοι, οι γίγαντες και τα πλάσματα μεταξυ ζωών και ανθρώπων, όπως οι Γρύπες, οι Σφίγγες οι Κένταυροι.
Ωστόσο η ασημένια εποχή η οποία αποτελεί την εποχή καθόδου του νοητικού στο υλικό πεδίο διατηρηίσε την αρετή την φιλίά τον αυτοσεβασμό και πέρα από τα ξεχωριστά πλάσματα αναπτυχθήκαν και οιπρώτες ανθρώπινες κοινότητες, ενώ ο άνθρωπος πηρέ την μορφή που έχει σήμερα.
Για την εποχή αυτή γραφεί ο Πλάτων στον Τιμαιο (22 γ – 33β) ΄΄
Πολλές και κατά πολλούς τρόπους μετατροπές εχουν γίνει και θα γίνονται από πυρ και ύδωρ οι μεγαλύτερες, από άπειρα δε αλλα αίτια οι μικρότερες.
Αλλα η αλήθεια είναι ότι πραγματοποιειται παρέκκλισή των σωμάτων που περιφέρονται στον ουρανό και σε μακρά χρονικά διαστήματα η γη καταστρέφεται από το Πυρ.
Οι θεοί τιμωρούν συχνά τους ανθρώπους για την αδικία τους, κάνοντας καθαρισμό της γης με πλημμύρες- κατακλυσμούς.
Όταν η πυθαγόρειοι στο τέλος της μέρας τους αναρωτιόνται Ίι θα μπορούσα να κάνω καλυτέρα πώς μπορώ να ξαναβρώ τα πολύτιμα πράγματα που έχασα, στην ουσία ψάχνουν να συνδεθούν με την πηγή της ζωής .
Εμείς ζούμε στην Σιδερένια εποχή οπού ο κόσμος αναπαράγεται από τον εαυτό του σε ένα είδος μεταφορικής ανθρωποφαγίας .
Αυτό συμβόλιζε η έκσταση της διονυσιακής λατρείας, η κατάποση του αίματος και η κατανάλωση ωμών κρεάτων.
Οι πυθαγόρειοι ακολουθούν άλλη κατεύθυνση και εστιάζονται στην εσωτερική ζωή και στην συνειδητοποίηση των αληθινών δυνατοτήτων του ανθρώπου.
Ο δρόμος προς την εσωτερικότητα είναι αυτος που συγκρούεται με τον δρόμο προς την επιβίωση. Είναι προφανές ότι ο άνθρωπος έχει δυο φύσεις και αποτελείται από αυτές τις δυο για να αποκτήσει οντότητα, χωρις αυτές δεν υπάρχει. Επομένως ο άνθρωπος ακόμα και στην τέλεια ευτυχία του ,στην τέλεια ολοκλήρωση του αποτελεί μια μόνιμη αντίφαση.
Οι πυθαγόρειοι προσπαθούν να κτίσουν μια γέφυρα αναμεσά στο εδώ και το τώρα και τον άφθαρτο αόρατο κόσμο που φέρουμε μέσα μας και τον οποιο μας εμποδίζει η ανεπάρκεια της αντίληψης μας να συναισθανθούμε.
Πρόκειται για μια εσωτερική προβολή η οποία συμβαίνει συνέχεια μέσω της ανάμνησης, μια ανώτερης ποιότητας όντων όπως λέει ο Πλάτων στον Φαιδρο .
Οι πυθαγόρειοι εξηγούν τον κόσμο με ένα ιδιαίτερο τρόπο.
Προσπαθούν να ξεφύγουν από την παγίδα των αισθήσεων και από το κοινωνικό κομματι του εαυτού μας που βιώνει μια πραγματικότητα φθοράς και πόνου.
Υπάρχει ένα σχέδιο και ένας υψηλός στόχος ο οποίος διέπει την λειτουργία του συμπαντος.
Η φύση αναγκάστηκε να προσαρμοστεί στους πιο ισχυρούς και βίαιους των ανθρώπων και αυτό συνέβη επειδή τα νήματα της ατομικής μας εξέλιξης κινούνται από ισχυρές αρνητικές οντότητες .
Όταν λεμέ αρνητικές δεν εννοούμε τη ηθική πλευρά του καλού και του κακού αλλα την επικράτηση του υλικά ισχυρότερου έναντι του ηθικά ισχυρότερου.
Αυτό εννοει ο Γκαντι όταν λέει΄΄μόνο θεός γνωρίζει την απολυτή αλήθεια αυτό που εγώ γνωρίζω είναι μόνο η σχετική αλήθεια. Άρα η υποταγή μου πρέπει να είναι στην αλήθεια και όχι στην συνέπεια’’.
Το πώς αντιλαμβάνεται κάνεις την αλήθεια επηρεάζεται από τα πιστεύω τις αξίες αλλα και το επίπεδο δονητικής συνειδητότητας που ο κάθε ένας μας βρίσκεται κάθε στιγμή.
Στην πραγματικότητα είμαστε συνεχώς σε επαφή με την πρωταρχική αιτία των πάντων. Είμαστε κάθε στιγμή σε επαφή με το μυστήριο που μας απορροφά αλλα και με το φως που μας απογειώνει.
Τις περισσότερες όμως φορές δεν το κατανοούμε,
ζούμε μέσα στη φανταστική αντίληψη που έχουμε για τον εαυτό μας και για τον κόσμο Οι πυθαγόρειοι πίστευαν ότι την υψίστη πραγματικότητα πρέπει να την πλησιάσουμε σαν ελεύθερες ανθρώπινες οντότητες .
Με όλα τα μέρη που αποτελούν αυτό που λέμε άνθρωπο, σκέψεις συναίσθημα σώμα πρέπει να αγγιχθούν από την δύναμη και τον τρόπο που έχει το κάθε ένα όταν απελευθερωθεί αυτό ονομάζετε και πορεία αφύπνισης .
Εδώ και πάρα πολύ καιρό ο άνθρωπος εξελίσσεται αναζητώντας την γνώση της πραγματικότητας.
Πρέπει να υπερβεί τον κόσμο του σκοταδιού αυτό αλώστε είναι και ο στόχος που προσπαθούν να πέτυχουν όλοι οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι και οι φιλόσοφοι όλων των εποχών .
Να ανακαλύψουν την κρυμμένη πραγματικότητα . Ο Ηράκλειτος λέει ότι όταν κάποιος ξυπνήσει καταλαβαίνει ότι υπάρχει ένα κοινο συμπάν με πολλές παράλληλες πραγματικότητες και ευθεία πορεία του χρόνου.
Οποίος εξακολουθεί να κοιμάται ζει μέσα στον ιδιαίτερο κόσμο που έχει φτιάξει ο ίδιος στη δική του πραγματικότητα και έξω από την δική του πραγματικότητα.
Το σκοτάδι που όλοι αντιμετωπίζουμε είναι η καλύτερη απόδειξη ότι υπάρχει το φως.
Σήμερα όπως και την εποχή των πυθαγορείων σκοτώνουμε, εκμεταλλευόμαστε βαδίζουμε προς την εξουσία με τον ίδιο τρόπο που γινόταν πριν από δυο χιλιάδες χρονιά.
Είμαστε μπερδεμένοι όπως λένε οι πυθαγόρειά στο παιχνίδι των σκιών κατι που επαναλαμβάνει ο Πλάτωνας στον μύθο του σπηλαίου . Στο σημείο αυτό υπάρχει μια αντιστροφή των αξίων : ότι στον κόσμο θεωρούμε επιτυχία ευτυχία και ολοκλήρωση είναι ακριβώς το αντίθετο.
Ο Πυθαγόρας υποστήριζε ότι πρέπει να ξεχάσουμε ποιοι είμαστε τον αιώνα που αντιπροσωπεύουμε, τα ρούχα που φοράμε το σώμα μας ,τα μάτια μας τα αυτιά μας και όλες τις αισθήσεις και τις αντιλήψεις του υπάρχοντος κόσμου.
Μπορούμε να θεωρήσουμε ότι ο κόσμος αυτός είναι μια κουρτίνα που πίσω του κρύβονται εκατοντάδες χιλιάδες επιλογές ύπάρξης.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου