ΜΕΤΡΟΝ ΑΧΡΗΣΤΟΝ

Αν υπάρχει μια εποχή που έχει καταρρίψει ΑΠΟΛΥΤΑ το περίφημο "μέτρον άριστον" είναι τούτη δω η παράνοια που έχουν μεταφράσει σαν καθημερινότητα οι άνθρωποι. Η υπερβολή σ΄ολο το μεγαλείο της. Υπερβολικές, βουλιμικές επιθυμίες για το οποιοδήποτε σκατό κυκλοφορεί. Κσι δεν μιλάω μόνο για τους εθισμένους αποχαυνωμένους καταναλωτές της ύλης, στο "όλοι" συμπεριλαμβάνεται και η λεγόμενη ελιτ του πνεύματος, της επιστήμης της τεχνολογίας. Που θέλουν να φτάσουν αυτοί οι άνθρωποι επιτέλους? Τι θέλουν να αποκτήσουν? Υπάρχει ένα όριο, έστω και χαμένο κάπου στο βάθος του ορίζοντα, που να είναι ΤΟ ΟΡΙΟ ΙΚΑΝΟΠΌΙΗΣΗΣ αυτής της απύθμενης και αρρωστημένης απληστίας που έχει θερίσει κάθε έννοια λογικής στον ανθώπινο νου? Αναρωτιέμαι υπήρξε τελικά, ποτέ, ένα τέτοιο όριο?

Γιατί κάποιος θέλει να τα έχει όλα? Γιατί κάποιος θέλει να μάθει τα πάντα? Για να γίνει τι? ΘΕΟΣ? Και να κάνει τι όταν γίνει θεός του χρήματος ή θεός του πνεύματος? Να υποτάξει τους υπόλοιπους? Να τους κοιτάει από ψηλά? Να παίζει με τις μάζες? Να γίνει το μέγιστο οικοδόμημα ανάμεσα στα χαμόσπιτα? Μας τα έχουν πρήξει στη κυριολεξία οι κάθε είδους σωτήρες, μεσσίες, όσοι είδαν το φως το αληθινό, μας τα έχουν πρήξει στο ίδιο βαθμό κι ίσως χειρότερα ακόμα από εκείνους που ονειρεύονται τα ηλίθια μπιχλιμπιδια που θέλουν ν΄αποκτήσουν.

Ο πολιτισμός της βουλιμίας....

Γυρνάς το μάτι από τη μία και βλέπεις ανθρώπους που καταναλώνουν όλη τη ζωή τους να αγοράζουν... να αγοράζουν ασταμάτητα, να δουλεύουν σαν σκλάβοι, τρελλαμένοι, για να αγοράζουν. Οτιδήποτε τους πλασάρρουν εκείνοι που καταναλώνουν όλη τη ζωή τους για να πουλάνε. Κι από την άλλη υπάρχει ένας κόσμος υποτίθεται πνευματικός που κάνει τι ακριβώς? Ονειρεύεται σενάρια αθανασίας, ονειρεύεται να δημιουργήσει νέους Αδάμ? Δισεκατομμύρια πειραματατόζωα μιας παρανοϊκής κοινωνίας που έχει χάσει ΚΑΘΕ ΜΕΤΡΟ. Μια απίστευτη Βαβέλ που ΘΕΛΕΙ, ΘΕΛΕΙ, ΘΕΛΕΙ κι άλλα, κι άλλα... ΟΛΑ.

Ο ανθρωπάκος που δεν έχει τίποτα συνθλίβεται γιατί αυτά που του υπέδειξαν σαν γνώμονα για την επιτυχία κοστίζουν. Συνθλίβεται ανάμεσα σε χρέη που δεν ξέρει πως δημιουργήθηκαν, σε αρρώστιες που δεν ξέρει πως να γιατρέψει, σε μια καθημερινότητα που δεν την ορίζει ΠΟΤΕ. Κι ο "επιτυχημένος" ανθρωπάκος δεν μπορεί να σταματήσει. Δεν ξέρει που είναι τα όρια της ευτυχίας του. Δεν μπορεί να την αντλήσει από πουθενα γιατί πάντα ΚΑΤΙ ΛΕΙΠΕΙ. Ολη η υπόλοιπη φύση που είναι δίπλα του γεμάτη από χιλιάδες είδη που δεν ανήκουν στο βασίλειό του του φαίνεται ταπεινή, ανούσια, κατώτερή του.... Το σκυλάκι που έχει στο σπίτι, το γατάκι, το θεωρεί υπολελειμμένο στου νου σε σχέση με τη δική του απίστευτη ικανότητα εφυίας που υποτίθεται πηγάζει από το ότι είναι η.... κορωνίδα της δημιουργίας...

Θαυμάστε μια κορωνίδα... Θαυμάστε τον εφυέστατο άνθρωπο... Με τις ιδιαίτερες ικανότητες που του έχουν δοθεί σαν προνομιούχο παιδί από κάποιο δημιουργό. Θαυμάστε τον μεγάλο άνθρωπο , τον σούπερμαν και τον μπάτμαν μαζί σε μια συσκευασία που έχει το θράσος να νοιώθει ανώτερος από μια αμοιβάδα...Την ώρα που ο σκύλος του είναι ξαπλωμένος κάπου κι ονειρεύεται χωρίς να υπάρχει τίποτα άλλο να τον ενοχλήσει εκτός από αυτό που η φύση επιβάλλει.. το αφεντικό του το πανέξυπνο, αυτός ο τιτανας της γνώσης, είναι στημέος σε μια ουρά... για να παρακαλάει για μια δουλειά, για να αγοράζει μπιλχιμπίδια, για να πληρώνει χαράτσια, για να αλλάζει κάθε τρεις και λίγο ρουχα, παπούτσια, αυτοκίνητα, κινητά, ακίνητα, για να σχεδιάζει να πληρώσει ή να αγοράει κι αλλα, κι άλλα, κι άλλα....

Εχοντας στο μεσοδιάστημα ξεχάει τι πρέπει να τρώει, αναζητάει τη συμβουλή του διατροφολόγου, έχοντας ξεχάσει πως να κοιμάται αναζητάει την βοήθεια από χάπια και ξύδια, έχοντας ξεχάει πως να γ@μαει, αναζητάει βοηθήματα κι ανωμαλίες για να το καταφέρει... έχοντας ξεχάσει πως είναι το σώμα του τι ζητάει, τι πραγματικές ανάγκες έχει, τι τον ζωντανεύει και τι τον πεθαίνει τελικά, ικευτεύει για φάρμακα για νυστέρια, έχοντας ξεχάσει να αναπνέει κοιτάζει με λαχτάρα τους αναπνευστήρες και τα μηχανήματα υποστήριξης της ζωής του... κι όλα αυτά μέχρι ο σκύλος του να σηκωθεί από τον ύπνο να ψάξει για ένα κόκκαλο, να το μασουλήσει και να γυρίσει από την άλλη ευτυχισμένος να συνεχίσει το όνειρό του....

Τι να πρωτοδιαλέξει κανείς από τις ουρές των φουκαριάρηδων για να δώσει το βραβείο ηλιθιότητας? Τους τρελλαμένους που ικευτέουν για μια ρύμιση στα χαράτσια τους σε εφορίες και τράπεζες? Τους τρελλαμένους που περιμένους σαν τους πανίβλακες για να πάρουν πρώτοι το αι-χασου? Τους τρελλαμένους που περιμένουν ένα θεό να τους σώσει? Η τους άλλους τους άλλης πνευματικής διάστασης ψωνισμένους οι οποίοι κάνουν όλα τα παραπάνω αλλά φαντασιώνονται πως είναι κάτι άλλο.....

Ο υποτίθεται ανεπτυγμένος κόσμος καταρρέι σαν χάρτινος πύργος.... Κι ο λεγόμενος υποανάπτυκτος σφαγιάζεται ανελέητα....

Κι αυτό το "μέτρον άριστον".. ακούγεται σαν μια ηχώ από κάποιο άλλο πλανήτη, που δεν καταλαβαίνει κανείς πλέον το νόημα του. Ισως ελάχιστοι. Διάσπαρτοι ένας εδώ κι ένας παραπέρα. Που με τεράστιο κόπο προσπαθούν να κάνουν το αυτονόητο. Προσπαθούν να κρατήσουν τη ζωή τους ανάμεσα σε όσους έχουν ξεχάσει πως μοιάζει. Η καλύτερα που δεν έμαθαν ποτέ σε τι χρησιμεύει τελικά. Γιατί που να χτυπηθούμε κάτω ΔΕΝ ΘΑ ΜΑΣ ΑΦΗΣΟΥΝ να τη βρούμε αυτή την άγνωστη. Τα τέρατα που εμείς οι ίδοι πλάσαμε με την απληστία μας, με τους φόβους μας, με τη βουλιμία μας, αυτά τα τέρατα δρουν ερήμην μας πλέον. Εχουν ξαμοληθεί σε κάθε γωνιά του πλανήτη και σπέρνουν την αρρώστεια τους χωρίς να μπορεί να τα ελέγξει κανένας. Σάρκα από τη σάρκα μας. Πλασμένα από τα διαστρεβλωμένα όνειρά μας. Καλοαναθρεμένα από τη μωροδοξία μας και το βουλιμικό εγώ μας, αλωνίζουν τώρα ελεύθερα και ορίζουν το μέλλον των αγέννητων ακόμα...

Δεν είναι εξωγήινοι, δεν είναι δαίμονες, δεν είναι θεοί, είναι ο ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ ΣΟΥ, που σκέπασες μ΄ενα σεντόνι και τον άφησες να σχηματίζει το αληθινό σου πρόσωπο, ενώ εσύ το έπαιζες κορωνίδα της δημιοιυργίας. Είναι το γερασμένο τέρας πίσω από τη κουρτίνα που δεν θέλεις να παραδεχτείς πως υπάρχει ΕΞ ΑΙΤΙΑΣ σου. Το χειρότερο από όλα είναι πως όλα αυτά τα βλέπεις σαν μια ΦΥΣΙΚΗ ΤΑΞΗ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ. Σαν μια ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ. Σαν την ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΕΦΙΚΤΗ ΛΥΣΗ. Κι ενώ όλα τα αυτά τα τέρατα έχουν βγει τελικά από την ίδια μήτρα, το δικό σου μυαλό, το μυαλό όλης της ανθρώπινης ιστορίας, είναι οι βασιλιάδες που έχρισε ο άνθρωπος σαν τέτοιους, για να τους εξυπηρετεί και να τους υπηρετεί... έχει βρει ένα σωρό ονόματα, και στρατόπεδα, και ιδεολογίες, και κάθε είδους κατηγοριοποιήσεις, για να λες δεν φταίμε εμείς... οι άλλοι φταίνε . Για να δικαιολογείς τα αδικαιολόγητα πετώντας μόνιμα το μπαλάκι.. στον άλλον. Που δεν ξέρει το σωστό που εσύ ξέρεις και που τελικά κανείς δεν ξέρει τη τύφλα του.

Κάτω από το χαράτσι κρύβεται αυτός που το έφτιαξε, κάτω από αυτόν που το έφτιαξε βρίσκεται αυτός που τον διατάζει, κάτω από αυτόν που τον διατάζει βρίσκεται το όραμα που εξυπηρετεί, κάτω από το όραμα που εξυπηρετεί βρίσκεται αυτός που του πέρασε από το μυαλό κι ονειρεύτηκε να το υλοποιήσει, κάτω από αυτό βρίσκεται η επιλογή ανάμεσα σε δυο διαφορετικούς δρόμους, κι ανάμεσα σ΄αυτούς , αυτός που έπρεπε να διαλέξει πάνω σε ποιον θα χτιστεί όλο το οικοδόμημα. Και ω τι έκπληξη μάντεψε ποιος είναι αυτός ο κάπιοος....

Αλλά και σ΄αυτό ακόμα έχεις μια καλή δικαιολογία... Δεν φταίω εγώ. Το φίδι έφταιγε...

Μήπως ήρθε η ώρα, ξανά ν΄αφήσει το κατοικιδιο σου να σε εκπαιδεύσει εκ νέου? Μήπως αυτό που μας λείπει είναι να κατεβάσουμε μερικές κλίμακες πιο κάτω το ψωνισμένο εγώ μας και να ανατρέξουμε στη γνώση που προσφέρει η απλότητα, και να απαιτήσουμε επί τέλους, να έχουμε τόσα όσα χρειάζονται για να σπάσουμε τα δεσμά της εξάρτησης? Ισως ο λευκός άνθρωπος για να εκτιμήσει εκ νέου την αληθινή αξία της ζωής που τόσο επιδεικτικά έχει φτύσει, να πρέπει να τα χάσει όλα. Αρχίζω και σκέφτομαι πως τη τελική λύση θα την δώσουν και πάλι τα τέρατα πέφτοντας στο ίδιο λάθος. Θα έχουν πιστέψει πως είναι αθάνατα, θα έχουν σιγουρευτεί πως είναι οι κυρίαρχοι του κόσμου, θα φτάσουν την απληστία τους πέρα από κάθε όριο, και τότε ίσως ο κατεστραμένος ανθρωπάκος, πιάνοντας πάτο, ξυπνήσει. Οπως ξυπνάει κανείς πατώντας φρένο στον ύπνο του μετά από ένα εφιάλτη...