Όταν όμως τα λόγια αυτά τα ξένα τα αποπήρα, τότε στη ζωή μου είδα, πως τα όνειρα πραγματικότητα τελικά μπορούνε να γινούνε Κάποτε θυμάμαι, το δεν μπορώ άκουγα στα σχέδια που για τη ζωή μου είχα.
Κάποτε, χλευαστικά γελάκια έβρισκα, όταν την προσδοκία του μέλλοντός μου αναφωνούσα.
Κάποτε, τρελό παιδί με βάφτισαν, όταν τον κόσμο τελείως αλλιώτικα από αυτούς τον έβλεπα.
Κάποτε, σα μίλαγα με μάτια πυρωμένα, να σταματήσω μου ‘πανε, γιατί φωτιές θα βάλω.
Κάποτε θυμάμαι, όταν την λάμψη της αγάπης μου έβαλα για οδηγό μου, το φόβο των ματιών τους συνάντησα, και μου ΄παν πως θα μείνω μόνος.
Κάποτε θυμάμαι, καρδιά και ψυχή ένα καμίνι είχα, μα την παγωνιά του συμβιβασμού, του καθωσπρεπισμού και της συρρίκνωσης που μου επέβαλαν έπρεπε να λειώσω.
Όταν τα λόγια τους τα άφησα, πιο σπουδαία από τα όνειρά μου να γίνουνε, τότε τα λόγια αυτά σάρκα και οστά πήρανε και στην πραγματικότητά μου ζούνε.
Όταν όμως τα λόγια αυτά τα ξένα, με χαμόγελο αποδοκιμασίας τα αποπήρα, μαζί με αυτά βεβαίως και τους φορείς τους, τότε στη ζωή μου είδα, πως τα όνειρα πραγματικότητα τελικά μπορούνε να γινούνε.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου