σαν να μπορούσε να διακόψει την άνοιξη,
γιατί, στο κάτω κάτω,
ο θάνατος μόνο το χρόνο μπορεί να μου κλέψει,
την ευκαιρία να γελάσω,
να φάω ένα μήλο,
να πω έναν λόγο,
να πατήσω το χώμα που αγαπώ,
να ανάψω τον έρωτα για την κάθε μέρα.
Να δώσω το χέρι, να παίξω κιθάρα,
να μεταδώσω την ελπίδα.
Τους χώρους μόνο αλλάζει.
Πού θα ξαπλώσω το κορμί μου,
αν θα χορέψω στο φως του φεγγαριού,
ή θα περάσω το ποτάμι κολυμπώντας.
Αν θα μείνω στο κρεβάτι, αν θα πάρω άλλο δρόμο,
θα καθίσω σ’ ένα κλαδί δέντρου,
ή αν θα τραγουδάω κάτω απ’ τα παράθυρα.
Αλλά, να κλέψει τη ζωή;… Αυτό δεν το μπορεί.
Δεν μπορεί να σκαρώσει αυτή τη φάρσα… γιατί η ζωή…
Η ζωή είναι πυρσός που περνάει από χέρι σε χέρι,
από άνθρωπο σε άνθρωπο, από σπόρο σε σπόρο,
είναι μια μεταβίβαση χωρίς επιστροφή,
μια αέναη κίνηση προς το μέλλον,
σαν το φως που διαλύει το σκοτάδι.
***
Άμλετ Λίμα Κιντάνα
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου