Για να μπορέσεις να αλλάξεις κάτι -ένα οτιδήποτε κάτι- απαραίτητη προϋπόθεση είναι να έχεις τέτοια θέση που, “η όρασή σου” ανεμπόδιστη να σου επιτρέπει να δεις πιο καθαρά την πραγματική φύση αυτού του “κάτι”.
Στην περίπτωση λοιπόν του κοινωνικού γίγνεσθαι, προϋπόθεση είναι μια αυτογνωσιακού τύπου διεργασία, και υπό τις παρούσες συνθήκες φαντάζει ακατόρθωτο για το σύγχρονο άνθρωπο να παραμερίσει τα πέπλα της Ίσιδας ή να βγει από τη σπηλιά του Πλάτωνα.
Θύματα του άκρατου Σχετικισμού, οι λίγοι ικανοί ορθολογιστές απομονώνονται και αποτελούν μόνο χαμηλής έντασης απειλή για τους κρατούντες, οι οποίοι φροντίζουν για την περιθωριοποίηση και εν τέλει την εξάλειψη των πρώτων, καθιστώντας εμάς όλους, τους βολεψάκηδες, αδιάφορους,
εγωκεντρικούς, αδαείς και υποτακτικούς, συνένοχους σε ένα έγκλημα κατά του ίδιου του εαυτού μας και των παιδιών μας. Το τραγελαφικό είναι ότι ενώ για τους κρατούντες το έγκλημα είναι “από πρόθεση”, εμείς πείθουμε τους εαυτούς μας ότι το μερίδιο της συνενοχής μας στο έγκλημα, είναι “από αμέλεια”! “Τι μπορώ να κάνω εγώ;“
Οι κρατούντες, έχουν επενδύσει τα πάντα στην υπάρχουσα κατάσταση και στοχεύουν να διαφυλάξουν και να εξασφαλίσουν το κεφάλαιό τους. «…σε φοβάμαι ανθρωπάκο, σε τρέμω επειδή από σένα εξαρτάται το μέλλον της ανθρωπότητας. Σε φοβάμαι επειδή το κυριότερο μέλημα σου στη ζωή είναι να δραπετεύεις από τον εαυτό σου. Είσαι άρρωστος ανθρωπάκο, Άρρωστος βάρια, δεν φταις εσύ γι αυτό άλλα έχεις υποχρέωση να γιατρευτείς.
Θα είχες από καιρό αποτινάξει τα δεσμά σου αν δεν ενθάρρυνες ο ίδιος την καταπίεση και δεν τη στήριζες άμεσα με τις πράξεις σου. Καμιά αστυνομική δύναμη στον κόσμο δεν θα ήταν ικανή να σε συντρίψει αν διέθετες στην καθημερινή σου ζωή έστω και μια στάλα αυτοσεβασμό, αν συνειδητοποιούσες, πραγματικά συνειδητοποιούσες, πως χωρίς εσένα η ζωή δεν θα συνέχιζε ούτε για μια ώρα. Στο είπε αυτό ο απελευθερωτής σου;
Σε αποκάλεσε “προλετάριο του κόσμου” άλλα δεν σου είπε ότι εσύ και μόνο εσύ είσαι υπεύθυνος για τη ζωή σου κι όχι αόριστα για τη τιμή της πατρίδας και του έθνους σου.
Wilhelm Reich (1897-1957) στο «Άκου ανθρωπάκο»
εγωκεντρικούς, αδαείς και υποτακτικούς, συνένοχους σε ένα έγκλημα κατά του ίδιου του εαυτού μας και των παιδιών μας. Το τραγελαφικό είναι ότι ενώ για τους κρατούντες το έγκλημα είναι “από πρόθεση”, εμείς πείθουμε τους εαυτούς μας ότι το μερίδιο της συνενοχής μας στο έγκλημα, είναι “από αμέλεια”! “Τι μπορώ να κάνω εγώ;“
Οι κρατούντες, έχουν επενδύσει τα πάντα στην υπάρχουσα κατάσταση και στοχεύουν να διαφυλάξουν και να εξασφαλίσουν το κεφάλαιό τους. «…σε φοβάμαι ανθρωπάκο, σε τρέμω επειδή από σένα εξαρτάται το μέλλον της ανθρωπότητας. Σε φοβάμαι επειδή το κυριότερο μέλημα σου στη ζωή είναι να δραπετεύεις από τον εαυτό σου. Είσαι άρρωστος ανθρωπάκο, Άρρωστος βάρια, δεν φταις εσύ γι αυτό άλλα έχεις υποχρέωση να γιατρευτείς.
Θα είχες από καιρό αποτινάξει τα δεσμά σου αν δεν ενθάρρυνες ο ίδιος την καταπίεση και δεν τη στήριζες άμεσα με τις πράξεις σου. Καμιά αστυνομική δύναμη στον κόσμο δεν θα ήταν ικανή να σε συντρίψει αν διέθετες στην καθημερινή σου ζωή έστω και μια στάλα αυτοσεβασμό, αν συνειδητοποιούσες, πραγματικά συνειδητοποιούσες, πως χωρίς εσένα η ζωή δεν θα συνέχιζε ούτε για μια ώρα. Στο είπε αυτό ο απελευθερωτής σου;
Σε αποκάλεσε “προλετάριο του κόσμου” άλλα δεν σου είπε ότι εσύ και μόνο εσύ είσαι υπεύθυνος για τη ζωή σου κι όχι αόριστα για τη τιμή της πατρίδας και του έθνους σου.
Wilhelm Reich (1897-1957) στο «Άκου ανθρωπάκο»
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου