Ο Δρόμος ανοίγει δεν κλείνει ποτέ, αν ξέρουμε να σεβόμαστε όλα μας τα συναισθήματα, το ίδιο καλά όπως τον Εαυτό μας.

Πρωί πρωί…
Δροσιά και ένα αεράκι που κάνει έναν ξύλινο μελωδό από το απέναντι μπαλκόνι να συνοδεύει τιτιβίσματα πουλιών και θροΐσματα φύλλων, ανάμεικτα με φωνές της Πόλης που ξυπνάει…
Και ξυπνάνε μαζί της αυτά που ζουν μέσα μας, σαν αστεράκια του Θεού, σαν μουσική του Θεού, σαν μνήμη του Θεού...
Ο ήλιος μόλις που διακρίνεται… ανεβάζει τις ακτίνες του στην Πόλη, με ΄Ερωτα μοναδικό…
και τότε όλοι οι φόβοι εξαφανίζονται... Δεν υπάρχει παρά μόνο η απλότητα της τρυφερότητας και της φροντίδας, η αθωότητα... το πιο βαθύ άγγιγμα της Ζωής... εκεί που όλα γίνονται ΄Ενα!
Η Πόλη ξύπνησε για τα καλά…
Και ξαφνικά ο μελωδός σταματά…
΄Ετσι όπως σταματούν κάποιες σχέσεις…
Το τέλος σου κόβει την ανάσα…Η άπνοια σταματά τον μελωδό…
Το πένθος για κάτι που τελειώνει χρειάζεται, είναι μια ανθρώπινη ανάγκη και ένας σεβασμός που οφείλεται στην Ζωή.
Μια σχέση που τελειώνει, όσο και να είναι λυτρωτική από μία μεριά, είναι μια αλλαγή στην κατάσταση μέσα σου. Η μοναξιά που μπορεί να βιώνεται μέσα σε μια σχέση, αποσιωπείται, γιατί η φυσική παρουσία του άλλου "κλέβει" τις εντυπώσεις από την Ψυχή. ΄Ομως συναισθήματα υπάρχουν για τον άλλον άνθρωπο, δεν είναι όλα στα παλιά μας τα παπούτσια, γιατί δεν ταιριάξαμε μέχρι τέλος.
Η Ψυχή θέλει να βιώνει το "μαζί" εδώ στον φυσικό κόσμο, είναι επιλογή της, μια επιλογή όμως που θα την αναπτύξει, θα την εξελίξει και θα την ανυψώσει στην μοναδικότητά της και δεν θα την δεσμεύσει, δεν θα την εξαρτήσει από ανάγκες που δεν είναι δικές της, αληθινές...
Σε τέτοιες περιπτώσεις χρειάζεται να βρεις το θάρρος να αλλάξεις πορεία και συντρόφους... ΄Οταν κάποιος δεν βγάζει τα χαρίσματα της Ψυχής μας, αλλά μας βάζει διαρκώς στην αστρική μας εξάρτηση του φόβου, τότε δεν είναι κατάλληλος για τον Δρόμο μας.
Δεν είναι κανένας άνθρωπος τέλειος, αυτό είναι μια πραγματικότητα του φυσικού κόσμου.
΄Ομως υπάρχουν άνθρωποι που έχουν μια δύναμη στην ποιότητα και μαζί τους βγάζουμε κι εμείς το καλύτερο μας, το πιο θεϊκό...
Υπάρχουν άνθρωποι με ποιότητες, αυθόρμητοι... Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν το "Καλό" μέσα τους αφυπνισμένο... Μπορεί να είναι ατελείς στην ολοκλήρωσή τους, αλλά η βασική τους ποιότητα είναι αφυπνισμένη...
Αυτοί θα σε βοηθήσουν με ευγένεια να δουλέψεις τα θέματά σου και ίσως δουλέψουν κι εκείνοι μαζί σου, τα δικά τους. Δουλέψουν δεν δουλέψουν όμως τα θέματά τους, είναι η ευγένειά τους τέτοια, που δεν θα εμποδίσουν με κανέναν τρόπο την εξέλιξή σου, την επιλογή σου, δεν θα επιδράσουν στην ελεύθερη βούλησή σου.
Υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι, κι ας μην είναι τέλειοι...
Η εποχή που έρχεται και που βιώνουμε ήδη, θα φέρει κοντά ανθρώπους με ίδιες ποιότητες... Ο ένας να βγάζει τον καλύτερο εαυτό του άλλου...
Να βγάζει ο άνθρωπος τις βαθύτερες ποιότητές του, της συμπόνιας και της συναίσθησης είναι θέμα επιδράσεων στο πιο τρυφερό μας μέρος…
Και είναι η ατομική ευθύνη του καθενός μας να αντιληφθούμε εγκαίρως ποιά Πηγή επιτρέπουμε να μας δονεί και με ποιά συναισθήματα γεμίζουμε πια τον Κόσμο μας, το είναι μας!
Πένθησε μεν, λοιπόν, για μια σχέση που τελείωσε, αλλά όσο αξίζει στον αυτοσεβασμό σου...
Ο Δρόμος ανοίγει δεν κλείνει ποτέ, αν ξέρουμε να σεβόμαστε όλα μας τα συναισθήματα, το ίδιο καλά όπως τον Εαυτό μας.
Γιατί ο Ποιητής λέει…
Στην καρδιά κάθε χειμώνα,
υπάρχει μια σφύζουσα άνοιξη
και πίσω από το πέπλο της κάθε νύχτας,
περιμένει μια χαμογελαστή αυγή…
(Χαλίλ Γικμπράν)