Ο ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΣ ΔΙΑΒΟΛΟΣ

Όταν τα πλέον ηλίθια ψέματα, είναι γραμμένα στη Βίβλο, αποκτούν αυτόματα ένα αδιαπραγμάτευτο φωτοστέφανο.

Ο Τωβίτ και ο ερωτύλος δαίμων Ασμοδαίος. Μία ερωτική ιστορία της Παλαιάς Διαθήκης που διαβάζει στους ναούς της η Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία.

Στην εγκεκριμένη απ’ την ιερά σύνοδο της Ελλάδος Βίβλο[1] και στο βιβλίο του Τωβίτ, ενός Ιουδαίου της διασποράς, διαβάζουμε την εξής παράξενη, αλλά εντελώς "θεόπνευστη" ιστορία:

Ο ΔΑΙΜΟΝΑΣ ΠΟΥ ΑΓΑΠΟΥΣΕ ΤΗΝ ΑΤΥΧΗ ΕΒΡΑΙΑ ΣΑΡΑ.

Ένας Εβραίος ονόματι Ραγουήλ, ζούσε στην πόλη Ραγούς της Μηδίας και είχε μια κόρη που την έλεγαν Σάρα. Την άτυχη αυτή κόρη: "την αγαπούσε ένας δαίμονας που έβλαπτε μόνο εκείνους που (ερωτικά) την πλησίαζαν» Τωβίτ 6.15.

Η δύστυχη κόρη: «είχε παντρευτεί εφτά άνδρες, αλλά ο Ασμοδαίος (όπως λεγόταν) το πονηρό δαιμόνιο, σκότωσε και τους εφτά που πλάγιασαν μαζί της». Οι δικοί της, εξαιρετικά στενοχωρημένοι, στην αρχή χωρίς να γνωρίζουν την ύπαρξη του δαίμονα, κατηγορούσαν την κόρη για το τραγικό τέλος των ανδρών της, λέγοντας: «Δεν καταλαβαίνεις ότι πνίγεις τους άνδρες σου». Τωβίτ 3.7-9. Η κοπέλα πικραμένη, πήρε την απόφαση να πεθάνει. Μέχρι που στην ζωή της εμφανίστηκε ένας ακόμα υποψήφιος γαμπρός, αυτή τη φορά, ο συγγενής της Τωβίας, ο γιος του Τωβίτ.

Ο Τωβίας ήταν Εβραίος απ’ την Γαλιλαία, που είχε έρθει στα μέρη τους, από την μακρινή Νινευή της Ασσυρίας, όπου ζούσε με τον πατέρα του Τωβίτ[2] από τότε που ο Ασσύριος Σεναχηρείμ, τους είχε φέρει αιχμάλωτους από την Σαμάρεια της Παλαιστίνης. Είχε κάνει όλο αυτό το ταξίδι, για να ζητήσει κατ’ εντολή του πατέρα του, κάποιο παλιό χρέος, απ’ τον πατέρα της δαιμονο-παθούς κόρης. Στην διάρκεια όμως του ταξιδιού, βρέθηκε και συνταξίδεψε μαζί του, ένας παράξενος συνοδοιπόρος, ο Αζαρίας, που όμως, χωρίς ο Τωβίας, ο ήρωας μας να το γνωρίζει, επρόκειτο για τον ενσαρκωθέντα... αρχάγγελο Ραφαήλ!

Όταν οι άγγελοι πεζοπορούν, νοιώθουν ακόρεστη πείνα.
Ο αρχάγγελος λοιπόν Ραφαήλ, ως άνθρωπος, με τ’ όνομα Αζαρίας, είχε αποστολή του να βοηθήσει τον νεαρό Τωβία, στην επικείμενη μάχη του με τον ερωτομανή δαίμονα. Έτσι, όταν κάποτε έφτασαν στον ποταμό Τίγρη της Μεσοποταμίας: «κατέβηκε ο Τωβίας στην όχθη να πλένει τα πόδια του, τότε ένα μεγάλο ψάρι πήδηξε και θέλησε να τον καταπιεί.(!) Ο άγγελος (Ραφαήλ ή Αζαρίας) του είπε: πιάσ’ το. Ο νεαρός (Τωβίας) έπιασε το ψάρι και το έβγαλε στην ξηρά. Τότε ο άγγελος του είπε: Άνοιξε το ψάρι και βγάλε του την καρδιά, το συκώτι και την χολή και φύλαξέ τα καλά. Ο Τωβίας έκανε όπως του είπε ο άγγελος, μετά έψησαν το (υπόλοιπο) ψάρι και το έφαγαν». Τωβίτ 6.5.

Μυστήριο παραμένει το πώς, ο ήρωας μας κατάφερε να βγάλει εντελώς μόνος του έξω από το νερό, ένα τόσο μεγάλο ψάρι, που ήταν ικανό να τον καταπιεί! Αλλά, και το πώς κατάφεραν να φάνε μόνοι τους ένα τόσο μεγάλο ψάρι! Βέβαια, αν θυμηθούμε, ότι τρεις άγγελοι έφαγαν ένα ολόκληρο μοσχάρι, όταν επισκέφθηκαν τον Αβραάμ, (Γεν.18.8) συμπεραίνουμε πως όταν οι άγγελοι πεζοπορούν, νοιώθουν ακόρεστη πείνα!

ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ ΕΑΝ ΕΝΑΣ ΔΑΙΜΟΝΑΣ ΕΝΟΧΛΗΣΕΙ ΕΝΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟ Ή ΓΥΝΑΙΚΑ

«Αργότερα καθ’ οδόν, ρώτησε ο Τωβίας τον άγγελο: αδελφέ μου Αζαρία, τι τα θέλουμε (γιατί φυλάξαμε) την καρδιά, το συκώτι και την χολή του ψαριού; Εκείνος του απάντησε: (ακολουθεί βιβλική συνταγή εξορκισμού!). Εάν κάποιον άνθρωπο ή γυναίκα (προσοχή... ο γελοίος διαχωρισμός μεταξύ ανθρώπου και γυναικός δεν είναι δικός μου![3] ) Ο΄: τον ενοχλεί ένας δαίμονας ή πνεύμα πονηρό (ποιά άραγε η διαφορά;) πρέπει κάποιος να κάψει (Ο΄ να καπνίσει, να λιβανίσει) μπροστά του, την καρδιά και το συκώτι (του ψαριού!) και ο δαίμονας δεν θα τον ξαναενοχλήσει ποτέ πιά. Η δε χολή χρειάζεται στους ανθρώπους που έχουν λευκώματα (ιπποκρατικά γλαύκωση) στα μάτια, αν τα αλείψει μ’ αυτήν θα θεραπευτεί». Τωβίτ 6.6-9.

Στην συνέχειά της, η αφήγηση μας δείχνει, πως με τους θεόπνευστους ψαρο-καπνισμούς του αγγέλου Ραφαήλ, η κοπέλα πράγματι απαλλάχθηκε απ’ τον ερωτύλο δαίμονα και έγινε τελικά γυναίκα του Τωβία: «Και ότε ηθέλησαν (οι νεόνυμφοι Σάρα και Τωβίας) να κοιμηθούν, έλαβε ο Τωβίας το ήπαρ και την καρδίαν του ιχθύος εκ του βαλαντίου και έθεσεν αυτά επί του θυμιάματος και η οσμή του ιχθύος εκώλυσεν (εμπόδισε) το δαιμόνιο». Αποτέλεσμα; «Απέδρασεν (το δαιμόνιο) εις τα μέρη της άνω Αιγύπτου (...ξέρουν και που πήγε!) και βαδίσας (...!) ο Ραφαήλ συνεπόδισε αυτό εκεί και επέδεσε αυτό παραχρήμα» Τωβίτ(S) 8.1-3... Προσέξτε... πολύ ορθά ο Ραφαήλ, δεν πέταξε, αλλά βάδισε μέχρι την Αίγυπτο, επειδή ήταν ενσαρκωμένος (στον άνθρωπο Αζαρία) δεν του επιτρεπόταν να πετάξει!

ΤΟ SEX ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΚΑΙ ΔΑΙΜΟΝΩΝ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ ΚΑΙ ΤΟ ΑΝΤΙΔΟΤΟ, Ο ΨΑΡΟΚΑΠΝΙΣΜΟΣ.

Εντυπωσιακό, επιτέλους... μια δαιμονολογία με αξιόλογη δράση!

Όπως καταλαβαίνετε, θα διασκεδάσουμε αρκετά γιατί ο συγκεκριμένος βιβλικός συγγραφέας, δεν ενδιαφέρεται καθόλου να διατηρήσει κάποιο μέτρο στις δαιμονολογίες του! Έτσι το δαιμόνιο Ασμοδαίος, αν και ουράνιας καταγωγής,[4] όχι μόνο διαθέτει ακόρεστη ανθρώπινη σεξουαλικότητα,[5] αλλά ξορκίζεται με ψαρο-καπνισμούς λες και πρόκειται για ενοχλητικό έντομο!

Μάλιστα, το εξορκισμένο πνεύμα, ανικανοποίητο σεξουαλικά, δεν επιστρέφει ντροπιασμένο κάπου στο άθλιο ουράνιο κρησφύγετό του... για να τελειώνει γρήγορα και το βιβλικό ηλιθιογράφημα... αλλά ο ανεκδιήγητος βιβλικός αυτός συγγραφέας, μετά τον ψαρο-καπνο-ξορκισμό, προσθέτει με ύφος ειδικού, διάφορες σπιρτόζικες λεπτομέρειες, για την συμπεριφορά του δαίμονα!

Ο γυναικάς δαίμονας Ασμοδαίος.

Ο ερωτοχτυπημένος αυτός δαίμονας, είχε ένα συντριπτικό πλεονέκτημα απέναντι στους άνδρες αντεραστές του... αυτός ερωτευμένος, αέρινος και διεισδυτικός, βρισκόταν μονίμως θρονιασμένος μέσα στο αντικείμενο του πόθου του, μέσα στο σώμα της αγαπημένης Σάρας... σαν το σκουλήκι μεσ’ το μήλο!

Το μόνο που μπορούσε να τον ξετρυπώσει από την τρισευτυχισμένη αυτή κατάσταση, ήταν αυτή η καταραμένη η ανυπόφορη ψαροκαπνίλα! Όταν τον λιβάνισαν με ψαρίλα αυτή λέει πρώτα τον έκανε να... "κολλάει" (ο επιστημονικός όρος είναι… ψαροκαπνιστική δυσκαμψία... πρόκειται για συνηθισμένη αντίδραση δαιμόνων, σε εξαιρετικά δυσάρεστες οσμές!)... Όμως ένας δαίμονας, δεν το βάζει εύκολα κάτω, έτσι παρά το "κόλλημά" του, δίνει μιά... και εκτινάσσεται λέει με ένα δαιμονισμένο άλμα, από την Συρία που βρισκόταν, κάπου στην Άνω Αίγυπτο, δηλαδή τουλάχιστον... 1800 χιλιόμετρα μακριά!

Δυστυχώς όμως, για τον φιλήδονο, σαλταδόρο Ασμοδαίο, τη σκηνή παρακολουθούσε ο ταχύτερος δαιμονοκυνηγός του ουρανού, ο αρχάγγελος Ραφαήλ! Αυτός για να μην προδώσει την κρυφή ιδιότητά του, συγκρατήθηκε και δεν πέταξε, αλλά «βαδίσας» όρμησε ξωπίσω του! Βέβαια σαν άγγελος που ήταν, βάδιζε... κάπως γρήγορα... ας πούμε κάτι σαν... τον υπηρέτη του Μινχάουζεν! Ο λαγοπόδαρος λοιπόν Αζαρίας, οσφραινόμενος σαν λαγωνικό στον αέρα, την ψαροκαπνίλα που άφησε πίσω του ο κακός συνάδελφός του, εντόπισε γρήγορα τον γυναικά Ασμοδαίο, κάπου στην Άνω Αίγυπτο.

Ο αδιόρθωτος χαδιάρης δαίμονας κι εκεί λέει γλυκοκοιτούσε μελαψές Βεδουίνες, που έσκυβαν να βγάλουν νερό από κάποιο πηγάδι σε μια όαση της Άνω Αιγύπτου! Έπεσε λοιπόν πάνω του... και μετά από σύντομη πάλη, μέσα σ’ ένα σύννεφο σκόνης που μόνο άγγελοι μπορούσαν να παρακολουθήσουν, τον "έδεσε" χειροπόδαρα!

«Πάντες οι άγγελοι του θεού αλάλαζαν από χαρά»

Η κερκίδα των ασπροφορεμένων αγγέλων, ξέσπασε σε ζητωκραυγές και χειροκροτήματα, (κατά πως λέει αλλού και η Βίβλος: «πάντες οι άγγελοι του θεού αλάλαζαν από χαρά» (Ιωβ 38.7) ενώ οι μαυροντυμένοι αντίπαλοί τους, ξέσπασαν σε βρισιές και αναθεματισμούς! Κάποιοι μάλιστα απ’ αυτούς έδειξαν τον κακό χαρακτήρα τους κάνοντας και... άσεμνες χειρονομίες!

Δυστυχώς οι διασκεδαστικές αυτές βιβλικές λεπτομέρειες τελειώνουν κάπου εδώ κι έτσι απ’ το θεόπνευστο αυτό βιβλικό κώμιξ, δεν θα μάθουμε ποτέ... αν ο Ραφαήλ άφησε δεμένο στην Αίγυπτο τον Ασμοδαίο, κάτω από κάποια χουρμαδιά, αν τον έκλεισε σε ειδικό ουράνιο δεσμωτήριο (με άσεμνες φωτογραφίες γυναικών στους τοίχους για να παρηγορείται!), ή αν τον μετέφερε ξανά πίσω στην Συρία, για να υποφέρει, βλέποντας ανήμπορος και δεμένος την αγαπημένη του Σάρα, να απολαμβάνει ανενόχλητη πια τις γήινες χαρές του γάμου της, με τον νεαρό Τωβία, που τον νίκησε με ένα απλό θυμιατήρι, γεμάτο από τα ξεραμένα σπλάχνα του δαιμονο-διωκτικού ψαριού!

Ναι, το σατιρίζουμε λίγο παραπάνω, για να αντέξουμε το απελπιστικά χαμηλό επίπεδο της θρησκευτικής παράνοιας και να τονίσουμε καλύτερα το καταγέλαστο του πράγματος, αν και δεν αμφιβάλλω καθόλου πως το κείμενο αυτό και από μόνο του, είναι εξαιρετικά γελοίο!

Ακόμα και σε όσους έκαναν συνήθειά τους, να δέχονται αδιαμαρτύρητα τις θεολογικές ασυναρτησίες, έντονη απορία προκαλούν, απλές ερωτήσεις όπως: που ήταν ο τόσο πετυχημένος δαιμονοκυνηγός, ο αεικίνητος άγγελος Ραφαήλ, όταν οι πρώτοι σεξομανείς δαίμονες: «οι γιοι του θεού είδαν τις θυγατέρες των ανθρώπων, ότι ήσαν ωραίες (σεξουαλικά θελκτικές!) και έλαβαν εξ αυτών για γυναίκες όσες διάλεξαν»; Γέν.6.2.

Γιατί οι εξίσου αθώες εκείνες γυναίκες, απλά θύματα της διεστραμμένης ερωτικής διάθεσης «των υιών του θεού», πλήρωσαν τον αφύσικο έρωτα των αγγέλων, με την ζωή τους στον κατακλυσμό... ενώ στο βιβλίο του Τωβίτ, η Σάρα απαλλάσσεται από κάθε παρόμοια μομφή, αν και για χάρη της ο ερωτευμένος μαζί της δαίμονας Ασμοδαίος, σκότωσε ήδη εφτά αθώα παλικάρια;
    
Αλήθεια, πώς έμαθε τελικά ο Τωβίτ, ο Εβραίος[6] συγγραφέας του ομώνυμου βιβλίου, ότι ο καπνιστός δαίμονας μόλις "ξεκόλλησε", απ’ την Σάρα, κατέφυγε στην Άνω Αίγυπτο; Του αφηγήθηκε όλες αυτές τις λεπτομέρειες το βράδυ γύρω απ’ την φωτιά, ο εκδικητής δαιμόνων, ο άγγελος Ραφαήλ;

ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΠΟΥ ΔΙΑΒΑΖΕΙ ΚΑΤΑΜΑΓΕΜΕΝΟΣ Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΛΑΟΣ 2000 ΧΡΟΝΙΑ ΤΩΡΑ.

Τελικά, είναι αυτό βιβλίο θεού, ή μήπως έχουμε χαθεί στις ασυναρτησίες κάποιων γελοίων αναγνωσμάτων, αρχαίας θεολογικό-σεξουαλικής ψυχαγωγίας!

Δυστυχώς όμως, η κατάσταση είναι σοβαρή και δεν θα βγάλουμε άκρη μόνο με χαλαρή σάτιρα. Γι’ αυτό με κουράγιο και προσοχή στη λεπτομέρεια, πρέπει να επανέλθουμε στην κριτική αναμόχλευση του θεολογικού αυτού βούρκου.

Δυστυχώς πρέπει να παραδεχθούμε, πως όταν τα πλέον ηλίθια ψέματα, είναι γραμμένα στη Βίβλο, αποκτούν αυτόματα ένα αδιαπραγμάτευτο φωτοστέφανο. Όμως και μόνο η απλή ύπαρξη του βιβλίου του Τωβίτ στην εγκεκριμένη από τον θεό Βίβλο, (παρακαλώ να το διαβάσετε και να γελάσετε ή να κλάψετε με θαρραλέα αποδοχή της άγνοιας που μέχρι χτες ονομάζαμε πίστη) έπρεπε να αναγκάσει τους αξιοπρεπείς ανθρώπους των τελευταίων τουλάχιστον αιώνων, να προσέξουν καλύτερα την Ιουδαιο-χριστιανική Βίβλο. Και επιτέλους, αφού δεν έγινε ούτε τους τελευταίους αιώνες, ας το κάνουμε εμείς σήμερα! Η ΒΙΒΛΟΣ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ, ΕΝΑΣ ΟΛΟΚΛΗΡΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΤΥΠΙΚΗΣ ΜΑΓΕΙΑΣ

Δεν είναι λοιπόν φανερό, ότι και μόνο απ’ το βιβλίο του Τωβίτ, προκύπτει ατόφιος ολόκληρος ο κόσμος της τυπικής μαγείας; Δεν αποδέχεται εδώ η ίδια η Βίβλος, την ουσία της χειρότερης δεισιδαιμονίας, παρουσιάζοντας ανθρώπους να δέχονται επίθεση (και μάλιστα σεξουαλική) από τους δαίμονες; Δεν παραδέχεται ως λειτουργικούς, γελοίους μηχανισμούς κατάμαυρης μαγείας και εξορκισμών, με παράξενα υλικά (εδώ καπνιστό γουλιανό!) που λύνουν ανθρώπους και δένουν δαίμονες;

Με την βιβλική αυτή ιστορία δεν νομιμοποιείται ο κάθε οπαδός της Βίβλου να πιστεύει, ότι υπάρχουν δαίμονες που μπορούν με το παραπάνω να ερωτευτούν γυναίκες, αλλά και να σκοτώσουν αθώους αντεραστές από σεξουαλική ζήλια; Αυτές δεν είναι και οι βασικές θέσεις της καθεαυτού μαγείας; Δεν είναι όλα αυτά στο κέντρο της αρχαίας παγκόσμιας δεισιδαιμονο-μαγείας; Δεν αποτελούν όλα αυτά, τα χειρότερα όρια θρησκευτικής πλάνης;

Γελοία καταγωγή πρέπει να έχει και η ιδέα του καπνιστού δαίμονα!
Αλήθεια αναρωτηθήκατε έστω και μια στιγμή, γιατί καπνίζουν τον δαίμονα οι δαιμονολόγοι της Βίβλου; Η απάντηση είναι απλή, διότι στην εποχή τους, ο υποκαπνισμός ήταν πράγματι μια εντυπωσιακή μέθοδος επίτευξης λυτρωτικών και θηρευτικών αποτελεσμάτων: «το κάπνισμα χρησιμοποιείται σε ειδικές κυνηγετικές περιστάσεις, προς εξαναγκασμό εξόδου από τα κοιλώματα δένδρων βράχων ή υπόγειας κρύπτης των θηραμάτων. Το κάπνισμα αυτό προκαλείται δια της καύσεως ξηρών χόρτων και θείου»... Επίσης: «το κάπνισμα ή υποκαπνισμός των φυτών καταπολεμούσε τα παράσιτα. Στην ανθο¬κομία ο υποκαπνισμός ήταν συχνότατος. Καίγοντας δηλητηριώδη σκευάσματα τα βλαβερά παράσιτα έπεφταν νεκρά ασφυκτιώντας» ... Να λοιπόν γιατί «το κάπνισμα με δυσώδεις ουσίες, ήταν συνηθισμένο μαγικό μέσον εκδίωξης δαιμόνων και θεραπείας ασθενειών των καθυστερημένων λαών».[7]

Η απίθανη αυτή ιστορία, με κάθε σοβαρότητα έχει και συνέχεια! Όταν επέστρεψε τελικά στο πατρικό του ο Τωβίας, έτριψε με την χολή του ψαριού τα μάτια, του επί οκταετία τυφλού πατέρα του από «λεύκωμα» (γλαύκωμα) «και ενεφύσησεν εις τους οφθαλμούς αυτού και επέβαλεν το φάρμακο επ’ αυτόν και απέδωκεν (ιατρεύθη)». Τωβίτ(S) 8.1-3. «Και επέχρισε την χολήν επί τους οφθαλμούς αυτού και διέτριψεν αυτούς και ελεπίσθη(σαν) απ’ αυτού τα λευκώματα». Τωβίτ 11.12.

Τότε ο Αζαρίας ο άγγελος, τους κάλεσε ιδιαιτέρως και τους αποκαλύφθηκε: «εγώ είμαι ο Ραφαήλ[8] εις εκ των επτά αγγέλων, που ενώπιον του θεού παρουσιάζονται. Τότε ταράχθηκαν και προσκύνησαν (ο άγγελος συνέχισε δικαιολογούμενος για τον ρόλο του Αζαρία) όλο τον καιρό που ήμουν μαζί σας, δεν έτρωγα τίποτα, ούτε έπινα, αλλά εσείς με βλέπατε (να τρώω και να πίνω!) σαν σε όραμα. Τώρα λοιπόν γράψτε πάντα ταύτα τα συμβάντα και ευχαριστήστε τον θεό, γιατί εγώ, ιδού αναβαίνω προς τον αποστείλαντά με, και ανέβη (ανελήφθη)». Τωβίτ 12.15-20. Μήπως σας θυμίζουν κάτι όλα αυτά;

Η στιγμή του αποχαιρετισμού πρέπει να ήταν εξαιρετικά συγκινητική!
Ο ήρωάς μας ο Τωβίτ, δακρυσμένος κουνούσε το χέρι του στον ευεργέτη του άγγελο καθώς αυτός... ανέπτυσσε ταχύτητα διαφυγής απ’ την γήινη βαρύτητα. Όμως... τα φίδια της ανησυχίας άρχισαν ήδη να τον ζώνουν. Ξέχασε βλέπετε να ρωτήσει τον καλό αυτόν άγγελο, αν υπάρχει περίπτωση να ξαναεπιστρέψει ο βρωμο-γυναικάς ο Ασμοδαίος! Αναρωτιόταν ήδη, μήπως έπρεπε να κρατήσει λίγο ψαρόνεφρο, για να κάψει στα μούτρα του λιγούρη δαίμονα, έτσι και επανεμφανιστεί γλυκοκοιτώντας ξανά την γυναίκα του, που άλλωστε... ήταν και παλιό του αίσθημα!

Καθώς έβλεπε τον άγγελο να ανεβαίνει στον ουρανό, αισθάνθηκε απελπιστικά μόνος. Τι θα κάνει αν ο Ασμοδαίος εμφανιστεί αργότερα, ορεξάτος και ξαναμμένος, ορεγόμενος τις κόρες του ή αργότερα τις νύφες του; Μαύρες σκέψεις του κατέστρεφαν την ευτυχία, καθώς συνειδητοποιούσε ότι δεν έκανε αρκετές ερωτήσεις για το μέλλον! Τι θα καπνίσει στο θυμιατό του, τώρα που δεν έχει άλλα απ’ τα θαυματουργά σπλάχνα ψαριού; Μήπως πρέπει να πεταχτεί εγκαίρως μέχρι τον ποταμό Τίγρη, να ψαρέψει κανέναν θαυματουργό γουλιανό, για να έχει καλού κακού λίγο ψαρόνεφρο στην άκρη.. αχρείαστο να είναι; Μήπως πρέπει να διδάξει την δαιμονοδιωκτική αυτήν μέθοδο και σε άλλους;

Ερωτήσεις, που δεν σκέφτηκε να υποβάλει εγκαίρως, του κατέστρεφαν την χαρά του αποχωρισμού! Αχ, πόσο ποιοτικότερη θα ήταν η ζωή μας, αν οι άγγελοι δεν ήταν υποχρεωμένοι να επιστρέφουν τόσο γρήγορα στους ουρανούς;

Αλήθεια, μόνο τα σπλάχνα ψαριού ξορκίζουν δαίμονες, ή μήπως κι άλλες δύσοσμες ουσίες, ξορκίζουν (θεραπεύουν) κι άλλες μορφές δαιμονισμένων; Άραγε μόνο ο Ραφαήλ δένει δαίμονες, ή κι άλλοι άγγελοι τα καταφέρνουν εξίσου καλά; Άραγε μόνο ο Ασμοδαίος κυνηγάει γυναίκες ή υπάρχουν κι άλλοι ηδονοβλεψίες δαίμονες; Μήπως θα ήταν σκόπιμο, να καπνίζουμε προληπτικά λίγα σπλάχνα ψαριού, για να αποτρέπουμε τον κάθε σεξουαλικά ξεσηκωμένο "Ασμοδαίο" να πλησιάσει αόρατος καθώς είναι, απαρατήρητος τα κορίτσια μας;!

ΓΙΑ ΤΗΝ ΨΑΡΟΣΟΥΠΑ ΓΟΥΛΙΑΝΟΥ ΤΙ ΓΝΩΜΗ ΕΧΕΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ;

Μήπως ένα άρωμα... από ψαρόσουπα γουλιανού, είναι αποτελεσματική προστασία για τα κορίτσια μας; Τι συμβαίνει με τ’ αγόρια μας; Μήπως υπάρχουν και γι αυτά ανάλογοι ερωτομανείς δαίμονες; Και τι ψάρι πρέπει να βρούμε γι’ αυτούς; Μήπως υπάρχουν γυναικόσχημοι δαίμονες που ειδικεύονται στους μοναχικούς οδοιπόρους; Στους ασθενείς; Στους ηλικιωμένους; Πόσες απ’ τις υπόλοιπες ταλαιπωρίες της ψυχής και του σώματός μας, οφείλονται άραγε σε δαίμονες... μήπως όλες; Μήπως;

Αν οι παραπάνω ερωτήσεις σας φαίνονται υπερβολικές, τότε δεν έχετε παρά να κάνε κάτι, που δεν κάνατε ποτέ σας... να διαβάσετε επιτέλους τις περιπέτειες του Τωβίτ στην δική σας Βίβλο! Και επιτέλους ρωτήστε κάποιον πνευματικό της εμπιστοσύνης σας: ισχύουν οι δαιμονο-ηλιθιότητες αυτού του βιβλίου, ή μήπως καταργήθηκαν; Αν καταργήθηκαν, τότε γιατί εξακολουθεί αυτό το δαιμονο-μαγικό βιβλίο (του Τωβίτ) να βρίσκεται μέσα στην Βίβλο;

Ποιος αμφιβάλει λοιπόν, ότι τέτοια αναγνώσματα, όπως ο βιβλικός Τωβίτ, αργά αλλά σταθερά, συντηρούσαν για αιώνες το ψιλοβρόχι της δεισιδαιμονίας, αρχικά στα μυαλά των φιλεύσεβων Ιουδαίων και αργότερα, μέσα απ’ τον Ιουδαιο-χριστιανισμό προκάλεσαν την μαύρη δαιμονο-καταιγίδα του μεσαίωνα;

Κάποιοι θα πουν ότι όλα αυτά ανήκουν στην Παλαιά Διαθήκη και δεν τα υιοθέτησε ο Χριστιανισμός. Δεν είναι καθόλου έτσι. Επί του παρόντος, δείτε τι λένε για τις δαιμονολογίες του Τωβίτ δύο απ’ τους μεγαλύτερους πατέρες της εκκλησίας.

Ο ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΨΑΡΟΚΑΠΝΙΣΜΑ

Χωρίς τον παραμικρό υπαινιγμό απόρριψης του Τωβίτ και του δαίμονα Ασμοδαίου, ο Ιωάννης Χρυσόστομος[9] γράφει: «Τωβίτ καλείται το βιβλίο, επειδή την περί αυτού ιστορία (όχι παραμύθι) περιέχει. Στα Εκβάτανα δε υπήρχε η θυγατέρα του Ραγουήλ ονόματι Σάρα. Ταύτην ουκ επέτρεπεν γαμηθήναι ο δαίμων Ασμοδαίος και επτά (παλικάρια) λαβόντες αυτήν απέκτηνε»... Και τελειώνοντας την περίληψη του βιβλίου παραδέχεται: «Το ήπαρ και η καρδιά (του ιχθύος) θυμιώμενα θα διώξουν τον δαίμονα. Η δε χολή θα καθαρίσει τα λευκώματα». Τα ίδια ακριβώς επαναλαμβάνει και ο επονομαζόμενος "Μέγας" Αθανάσιος ο θεολόγος, αυτός που συνέταξε το περιεχόμενο της Κυριακής λειτουργίας και στο «κατά Ελλήνων» βιβλίο του κατέκρινε τις δεισιδαιμονίες... των Ελλήνων![10]

Μάλιστα, ο Ιωάννης Χρυσόστομος, ξεπέρασε κατά πολύ τον οποιονδήποτε βιβλικό Τωβίτ, αφού συνέταξε δικούς του εξορκισμούς δαιμόνων, που μέχρι σήμερα αποτελούν το επίσημο κείμενο εξορκισμών της εκκλησίας! Αναφερόμενος δε στην περίπτωση του Τωβίτ επιβεβαιώνει ότι: «τον Τωβίτ ομματώσας και το φως αυτού χαρισάμενος»! Παραδέχεται λοιπόν άμεσα ως αληθινή, όχι μόνο την ύπαρξη του σεξουαλικού δαίμονα Ασμοδαίου, αλλά και την θεραπεία της οφθαλμικής πάθησης (λεύκωμα) με την επάλειψη εντοσθίων ψαριού!

Αλήθεια πότε έζησε ο Τωβίτ ο συγγραφέας αυτού του παράξενου βιβλίου; Στο ίδιο το βιβλίο διαβάζουμε: «εγώ ο Τωβίτ οδηγήθηκα αιχμάλωτος στην Νινευή την εποχή του Ενεμερσσάρου (Σαλμανάσαρου Ε΄ 762-722 π.Χ.) ο οποίος με διόρισε προμηθευτή του (ότι κι αυτός σχετίζεται με τα τρόφιμα και την βασιλική κουζίνα, δεν πρέπει να θεωρηθεί... παρά καθαρή σύμπτωση). Όταν πέθανε ο Ενεμερσσάρος τον διαδέχθηκε[11] ο Σενναχηρίμ (704-681)». Τωβίτ 1.10-15.

Κατά την εσωτερική μαρτυρία του βιβλίου λοιπόν, ο συγγραφέας έζησε τον έβδομο αιώνα π.Χ. Κατά τους ειδικούς, που συνεκτιμούν το συγγραφικό ύφος, τους εξελληνισμένους όρους και το γενικότερο εκφραστικό ύφος, το βιβλίο είναι ξαναγραμμένο πολύ αργότερα: «Το βιβλίο (του Τωβίτ) εγράφη πρωτοτύπως εβραϊστί ή αραμαϊστί, δια να δείξει πως ο θεός επιτρέπει μεν τις δοκιμασίες των ευσεβών ανθρώπων, δεν εγκαταλείπει όμως αυτούς, αλλά και εν τη παρούση ζωή ανταμείβει την αρετή αυτών... Πότε ακριβώς και υπό τίνος εγράφη, δεν δύναται τις να είπει, ειμή μόνο ότι τούτο εγράφη (το ορθότερο είναι ξαναγράφτηκε) από τις αρχές του Γ΄ μέχρι το τέλος του Β΄ προ Χριστού αιώνος»[12] Άρα η αντιγραφή του τοποθετείται τουλάχιστον από το 300 π.Χ. και εντεύθεν.

ΕΝΟΧΛΗΤΙΚΑ ΦΟΡΤΙΑ ΦΑΝΕΡΗΣ ΜΑΓΕΙΑΣ

Βέβαια οι ευφυέστατοι διαχειριστές των "ιερών" αυτών κειμένων, για να απαλλαγούν από τα ενοχλητικά φορτία φανερής μαγείας, που ενίοτε περιείχαν, εφηύραν τον όρο «δευτεροκανονικά» (!) και: «μόνο αναγιγνωσκόμενα στους κατηχουμένους».[13] Δεν γνωρίζω αν μ’ αυτό το εφεύρημα, κατάφεραν να αποτρέψουν τις ερωτήσεις, ή ο φόβος και η άγνοια που βασίλευε ανάμεσα στους πιστούς των περασμένων αιώνων, ήταν αρκετά να εξασφαλίσουν την αδιατάρακτη παρουσία τέτοιων κειμένων στον βιβλικό κώδικα! Γνωρίζω μόνο, ότι σήμερα που η υποτυπώδης κριτική σκέψη και οι βασικές ελευθερίες έκφρασης επανεδραιώνονται, θα ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρον έως διασκεδαστικό, αν κάποιος προσπαθούσε να μας εξηγήσει, τι θα πει... δευτεροκανονική θεοπνευστία!

Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι, η συμμετοχή του καθαρά δαιμονολογικού βιβλίου Τωβίτ, στον κανόνα[14] της Π. Διαθήκης δεν μπορεί να θεωρηθεί τυχαία. Η ύπαρξη του βιβλίου Τωβίτ στον κανόνα της Βίβλου, μας αποκαλύπτει κάτι σημαντικό.

Υπήρχε μια χονδροειδής δαιμονολογική και μαγο-θεραπευτική πτυχή του Ιουδαϊσμού, που για κάποιους λόγους αφαιρέθηκε ή επικαλύφθηκε προσεκτικά στα υπόλοιπα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης. Γιατί εκβάλλει δαίμονες ο Ιησούς;

Γνωρίζοντας ότι ο Ιησούς στην Καινή Διαθήκη εκβάλλει ασταμάτητα δαίμονες, ο συσχετισμός της συμπεριφοράς του με το βιβλίο του Τωβίτ είναι αναπόφευκτος! Το απολύτως δαιμονολογικό, κείμενο του «Τωβίτ», θέτει λοιπόν μια σειρά από σημαντικές ερωτήσεις σε όποιον θέλει να εξετάσει την δαιμονοδιωκτική συμπεριφορά του Ιησού.

Η κεντρική μας ερώτηση είναι: Γιατί εκβάλλει δαίμονες ο Ιησούς;
Είναι με κάποιον ιδιαίτερο τρόπο ο συνεχιστής του δαιμονοδιωκτικού πνεύματος του Τωβίτ; Ενώ ο Ιησούς εκβάλλει συνεχώς δαίμονες, γιατί στην υπόλοιπη Παλαιά Διαθήκη, εκτός από την περίπτωση του Τωβίτ και ελάχιστων ακόμα εξαιρέσεων, μια τέτοια δαιμονοδιωκτική πρακτική σχεδόν απουσιάζει από τους παλαιοδιαθηκικούς θεραπευτές; Υπήρξε άραγε, στους προχριστιανικούς χρόνους, μια ξαφνική στροφή της ιουδαϊκής θεολογίας προς την δαιμονοδιωκτική θεραπευτική... ή μήπως όλες αυτές οι δαιμονολογικές περιγραφές αν και ελάχιστες σε ολόκληρη την Π. Διαθήκη, μαρτυρούν μια επιμελώς κρυμμένη πλευρά της βιβλικής δαιμονολογίας;

Μια προσεκτικότερη ματιά στα αρχεία αυτής της βιβλικής θρησκείας, θα μας βοηθήσει να διαμορφώσουμε άποψη, για το ενδεχόμενο μιας άλλης εντελώς διαφορετικής προέλευσης του δαιμονο-θεραπευτικού Χριστιανισμού και να ανακαλύψουμε μια νέα βάση αξιολόγησης των λόγων και των έργων του ανθρώπου, που ενσάρκωσε με τόση επιτυχία τον κεντρικό ήρωα της Καινής Διαθήκης.
---------------------
ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ:

[1] Τα αποσπάσματα είναι από την επονομαζόμενη μετάφραση των τεσσάρων καθηγητών (ή Β. Βέλλα), της Ελληνικής Βιβλικής Εταιρίας. Η μετάφραση αυτή είναι εγκεκριμένη απ’ την ιερά σύνοδο της Ελλάδος, με αριθμό πρωτοκόλλου 1492.
[2] Όλως περιέργως και ο Τωβίας ήταν αυλικός (οικονόμος) του Βασιλιά Σαλμανάσαρ!
[3] Η ανεκδιήγητη αυτή έκφραση: «ανθρώπου ή γυναικός», (!) υπάρχει στο πρωτότυπο των Ο΄ και ο παράξενος αυτός διαχωρισμός, αφήνει αστεία υπονοούμενα... για τις γυναίκες! Βέβαια η εξήγηση είναι απλή, στη φτωχή Εβραϊκή γλώσσα, για τον άνδρα και τον άνθρωπο υπάρχει μόνο μια λέξη και ο μεταφραστής... έκανε την ζημιά του!
[4] Οι δαίμονες κατά την Βίβλο, είναι άγγελοι που ξέπεσαν μαζί με τον αρχηγό τους Σατανά από τον ουράνιό τους ρόλο.
[5] Υπενθυμίζουμε εδώ ότι η σεξουαλική δαιμονολογία, ξεκινάει από το πρώτο κιόλας βιβλίο της Βίβλου την Γένεση, όπου: «είδαν οι υιοί του θεού τις θυγατέρες των ανθρώπων ότι ήταν όμορφες και πήραν για γυναίκες τους όσες από εκείνες τους άρεσαν» (Β.Β.) Γένεσις 6.1.
[6] «Το δε βιβλίο του Τωβίτ είναι Εβραϊκό» Μιχ. Γλύκας «Βίβλος χρονική» 321.4.
[7] Κ. Παλαιολόγος Επιμελ. Εργαστ. φυσικής Πανεπ. Αθηνών. Βλ. Δρανδ. «καπνισμός»
[8] «Ραφαήλ του μεγάλου» Τωβίτ 3.16. Το όνομα Ραφαήλ σημαίνει: «ο θεός πολεμάει»
[9] Ιωάννης Χρυσόστομος Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως: Σύνοψις Παλαιάς και Καινής Διαθήκης «Βιβλίον Τωβίτ» 56.360.55.
[10] Αθανάσιος θεολόγος: Σύνοψις Παλαιάς Διαθήκης. «Βιβλίον Τωβίτ» 28.372.49.
[11] Στην πραγματικότητα μεσολαβεί ο Σαργών Β΄ (722-705 π.Χ.) αλλά τέτοιες ανακρίβειες είναι εντελώς συνηθισμένες στα ιστορικά δεδομένα της Βίβλου.
[12] Π. Μπρατσιώτης, καθηγητής εισαγωγής και ερμηνείας στην Π. Διαθήκη των Ο΄ του πανεπ. Αθηνών. (Δρανδάκης: «Τωβίτ»).
[13] Ο Αθανάσιος ο Θεολόγος (Σύνοψις 28.289.21) είναι ο πρώτος που μετονόμασε σε δευτεροκανονικό τον Τωβίτ, ενώ ο προγενέστερος του Κλήμης Αλεξανδρείας αγνοεί αυτόν τον σκόπιμο τεμαχισμό!
[14] «Τον Τωβίτ, την Σοφία Σολομώντος, καθώς και την Ιουδίθ, αναγνώρισε ως κανονικά βιβλία η εν Καρθαγένη (418μ.Χ.) σύνοδος δια του λβ΄ κανόνος» Πρωτοσύγκελος Ευστάθ. Δ. Σκάρπας. Βλ. επίσης Δρανδάκης «Αγία Γραφή». «Ο παρών κανών (λβ΄) ορίζει ότι εις την Εκκλησία, άλλο τι να μην αναγιγνώσκεται εις όνομα αγίων γραφών, εκτός απ’ τα κανονικά τούτα βιβλία... Αυτές δε είναι οι κανονικές Γραφές: Γένεσις, Έξοδος, Λευιτικόν, Αριθμοί, Δευτερονόμιο, Ιησούς του Ναυή, Κριταί, Βασιλειών (βίβλοι δ΄) Παραλειπομένων (βίβλοι β΄) Ιωβ, Ψαλμοί, Σολομώντος (βίβλοι δ΄) Προφητών (βίβλοι ιβ΄) Ησαΐας, Ιερεμίας, Ιεζεκιήλ, Δανιήλ, Τωβίτ, Ιουδίθ, Εσθήρ, Έσδρα (βίβλοι β΄)». Σύνοδος Καρθαγένης (418μ.Χ.) Κανών ΛΒ΄. Πηδάλιον ορθοδόξου εκκλ. σελ. 480.

ΔΕΣ: Ίνκιουμπι: Οι Νυχτόβιοι Ενεργειακοί Δαίμονες του Σεξ
------------------
ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ:

Ο ΤΣΙΦΟΡΟΣ ΣΑΤΙΡΙΖΕΙ ΤΟΝ ΒΙΒΛΙΚΟ ΤΩΒΙΤ 

Τό δαιμόνιο της Σάρρας

Κατάλαβες μωρή τί πά νά μάς κάνουνε; —Κατάλαβα, μπαμπά. —Καί ξέρεις τί πρόκειται νά φτιάξεις; —"Ε, καλά, πρωτάρα είμαι, μπαμπά; Εχω φάει εφτά (γαμπρούς), στον όγδοο θά οτομαχιάσω; —Μπράβο παιδί μου, εσύ θά πάς μπροστά.Ο μικρός ό Τωβίας, ο γιος του Τωβίτ, έβγαλε τό πρώτο χνούδι στ' απάνω τ' αχείλι, χόντρυνε ή φωνή του καί σάμ­πως νά τά παρακοίταζε τά κοριτσόπουλα πού αντάμωνε στό δρόμο του. "Ανθισε καί πάνω στους φράχτες ανθίζανε οι αγριοτριανταφυλλιές, σπυριάσανε οι καρπόσποροι των κλαδιών, λυσσάγανε τά πουλιά στό εαρινό τους ρεσιτάλ, κάπως αλλιώτικα μύριζε ή γής άμα τήν οσμιζότανε κανένας τά πρωινά καί τ' απόβραδα, ολόκληροι οι κάμποι φορέσανε τόν πράσινο μανδύα τους καί τά πρώτα καλοκαιρινά ζουζούνια αρχίσανε κι αυτά νά πετάνε, σαλπίζοντας τό καραμουζάκι τους στό σκοπό τής αναγέννησης.

Όλα πηγαίνανε καλά καί σάμπως μονάχα ό Τωβίτ, ο άγιος άνθρωπος, δέν αισθανότανε γερά τά κότσια του. Κάτι κομαρούλες, κάτι πονάκια, κάτι παράξενα, όλα εκείνα τά πολλά καί τά τίποτα πού είναι παρέα τού γεροντάματου, τόν είχανε ζώσει από κάθε μεριά. Κι επειδή δέν ήθελε νά πάνε χαμένα κείνα τά «αργύρια» πού βρισκόντουσαν «εν Ράγοις τής Μηδίας παρά Ραγουήλ», διότι όσο άγιος καί δί­καιος, ήτανε κι άπό τήν άλλη μεριά καί Σημίτης ο άνθρω­πος, φώναξε τό παλικαράκι του, τόν Τωβία καί τόν κάθησε κάτω στά σοβαρά.

— Αγόρι μου, τού είπε, γέρασα καί θ' ακούσεις καμιά μέρα ξαφνικά τά χαμπάρια μου. Σ' αφήνω λοιπόν τάς καλύτερος τών συμβουλών. Θάψε με κι άν πεθάνει ή μαμά σου θάφτηνε παρέα μου νά μήν πληρώνουμε καί διπλούς τάφους στό Δήμο πού αφορμή γυρεύει νά εισπράττει, νά 'σαι δίκαιος καί καλός σ' όλα σου τά έργα, πάρε γυναίκα καί παπούτσι από τόν τόπο σου, γιατί ή εγχώριος βιομηχανία θέλει κι υποστήριξη, δίνε σε κείνους πού πεινάνε, όποιος δέ δίνει, στό τέλος καταντάει νά του τά πάρουνε μέ τό ζόρι, νά ευλογείς τόν Κύριο, πού μάς έκανε τους ανθρώπους, νά μέ­νεις ταπεινός, άλλα δέκα τάλαντα πού έχω δώσει στον Ραγουήλ, έν Ράγοις τής Μηδίας, νά πάς νά τά πάρεις, διότι όλα καλά, άλλα τό παραδάκι είναι παραδάκι καί νά μη λέμε καί λόγια. Κατάλαβες;

Βεβαίως κατάλαβε τό Τωβιάκι, άπό τήν ίδια ράτσα κρά­ταγε καί αυτό, λεφτά στή μέση, γινότανε νά μήν καταλάβει; Του 'δωσε λοιπόν μιά γραφή ό πατέρας του «Πληρώσατε εις διαταγήν του υιού μου Τωβία τά τάλαντα άτινα ελάβατε παρ' εμού προς φύλαξιν», φώναξε κι έναν άνθρωπο πού ήξερε τό δρόμο γιά τους Ράγους καί άρχισε τίς συμφωνίες. —Θά πάς τό παιδί μέχρι κειπέρα. Πόσα θέλεις; Έτυχε όμως νά μήν είναι άνθρωπος, άλλα ό άγγελος Ραφαήλ, εκείνος πού φώναξε καί τό μυστικό τό 'ξερε μόνο ό ίδιος ό Ραφαήλ. Έκανε λοιπόν τίς συμφωνίες του ο άγγελος.

—Θέλω μιά δραχμή τήν ήμερα.
—Πολλά δέν είναι;
—Τόσα παίρνω γώ.

Τέλος πάντων, μιά δραχμή; Μιά δραχμή. Γεμίσανε λοιπόν τά ταγάρια τους, έκλαψε ή Άννα, ή μανούλα του Τω­βία, αφού οί γυναίκες μέχρί τό Λαύριο νά πάς τό 'χουνε τά­μα νά τό κλαίνε γιά τό καλό καί ξεκινήσανε σιγά - σιγά οί δυό στρατοκόποι, τό παιδί κι ό άγγελος, νά πάνε γιά τό χρήμα. Τό βραδάκι λοιπόν, έτσι πού 'πεφτε ό ήλιος καί χρύσω­νε τά νερά τού ποταμού του Τίγρι, κάτσανε νά ξαποστάσουνε οτήν όχθη νά φάνε καί τίποτα. Καί ξαφνικά μέσα άπό τό ποτάμι, πετιέται μιά ψαρούκλα καί κάνει έτσι ν' αρπάξει τό Τωβιάκι, τό παιδί. Τραβήχτηκε όμως ό Τωβίας καί μέ τή φόρα, έχασε τά νερά του τό ψάρι καί βρέθηκε στην ξηρά. Τό Τωβιάκι καταχάρηκε.

— Νά μέ φάς ήθελες, ε; "Αμ, τώρα έννοια σου καί θά σέ φάω γώ, είπε του ψαριού πού σπαρτάραγε ηλίθια όπως σπαρταράνε τά ψάρια πού πεθαίνουνε δραματικά σάν πρωταγωνιστές τού κινηματογράφου.

Κι έκανε νά τό μαγκώσει άλλα ό άγγελος τόν σταμάτη­σε.

— Μήν τό φάς, τού λέει. Είναι φαρμακωμένο.
—"Ε, κι έτσι θά τό παρατήσουμε κοτζάμ ψάρι, τρεις εκατό πράμα;

Τό συλλογίστηκε βέβαια κι ό άγγελος κι υστέρα θυμήθη­κε. Έβγαλε λοιπόν τήν καρδιά, τό συκώτι καί τή χολή τού ψαριού, τά 'δωσε στον Τωβία καί του 'δωσε μαζί καί μιά συμβουλή.

— Αυτά νά τά φυλάξεις θά μάς χρειαστούνε. Καί το ψάρι άς τό φάμε. Όσο φαρμάκι κι άν έχει κανένας, άμα τού βγάλεις τήν καρδιά, τό συκώτι καί τή χολή, μή φοβάσαι. Δέν μπορεί πιά νά σού κάνει τίποτα.

Ψήσανε λοιπόν τό ψάρι, τό μπουζουριάσανε καί πρωί -πρωί πήρανε τό δρόμο τους. Καί στό δρόμο απάνω τού εξή­γησε ο άγγελος τού μικρού.

— Τό συκώτι καί τήν καρδιά τού ψαριού νά τά 'χεις μέσα στό ταγάρι σου γιά γιατρικό. "Αμα δεις κανέναν καί τον πιάσει τό δαιμόνιο καί κάνει παλαβομάρες, νά τά καπνίσεις καί νά τόν βάλεις ν' ανασάνει τήν τσίκνα. Καί θά δείς πού θα γίνει καλά. Καί μέ τή χολή, άμα τρίψεις τά μάτια κανενός στραβού θά ξαναβρεί τό φώς του.

Τό πίστεψε ό Τωβίας, τά 'κρυψε καλού κακού τά καρδιοσκωτοχόλια καί ξαναπήρανε τό δρόμο τους. "Ε, δρόμο παίρνουνε δρόμο αφήνουνε, κάποτε τήν είδανε κι από μα­κριά τή Ράγη, τό μέρος πού πηγαίνανε. Σταμάτησε λοιπόν ό άγγελος καί συμβούλεψε πάλι τό παιδί.

— Αδερφούλη μου, τού λέει, νά 'μαστε καί φτάσαμε. Το βράδυ, πρώτα ό Θεός, θά τή βολέψουμε στό σπίτι του Ραγουήλ. "Ακου τώρα καί μερικά πράματα νά τά ξέρεις γιά να μήν πιαστούμε καί Κώτσοι. Αυτός ό Ραγουήλ έχει μιά κο­ρούλα, ωραίο πραματάκι, Σάρρα τή λένε. Καί γιά νά πάρεις πίσω τό παραδάκι τού πατέρα σου, πρέπει νά τήν παντρευ­τείς τή Σάρρα, αλλιώς δέ βλέπουμε τσεντέζιμο. Άλλωστε,εδώ πού τά λέμε, καί Θεού θέληση είναι νά τήν πάρεις εσύ αυτήν τήν κοπέλα.

Ωραία κουβέντα, άλλα κάτι είχε ακουστά καί ό Τωβίας καί τό ξεφούρνισε.

— Νά τήν πάρω, βεβαίως, αφού λές ότι είναι καί νόστι­μη, γιατί νά μήν τήν πάρω; Αλλά σάμπως έχω ακουστά κά­τι σουσούμια γιά δαύτην. Λένε, δηλαδή, ότι αυτό τό κοριτσάκι τό γλυκό καί τό αθώο, έχει φάει εφτά άντρες μέχρι σήμερα. Καλή είναι, άξια είναι, αλλά όποιος τήν πάρει καί πάει νά κλειστεί μαζί της σά γαμπρός, τό πρωί, λέει, τόν βρίσκουνε τούμπανο. Καί τώρα δηλαδή τί; Νά τήν πάρω εγώ καί νά τρέχεις τό πρωί γιά στεφάνια νεκρώσιμα; Καθόσον, λένε, έχει τό διάολο μέσα της καί μόλις βρεθεί μόνη της μέ άντρα, κάτι του κάνει καί τόν καθαρίζει.
— Ξέρεις γιατί γίνεται αυτό, έκανε συλλογισμένα ό άγ­γελος. Ας πα νά λένε ότι έχει δαιμόνια καί τέτοια, άλλα εμέ­να δέ μου τό βγάζεις από τό μυαλό ότι ή μικρά δέ θέλει γαμπρό γιά νά μή φανερώσει πού έχει ό γέρος της τό παραδάκι. Σού λέει: «γιατί να πάρω άντρα καί νά μην τά φάω μό­νη μου; Κορόιδο είμαι νά βάλω άλλον νά κουμαντάρει τό βιός μου;». Γι' αυτό αδερφέ μου σέ συμβούλεψα νά κρύψεις κείνα τά συκώτια και τήν καρδιά τού ψαριού. Αμα βρεθείς μόνος μαζί της, βάλ' τους φωτιά, κάνε την ν' ανασάνει τήν τσίκνα τους καί θά τή δεις νά γίνει αρνάκι. Είναι Θεού θέλη­ση πού μας έστειλε τό ψάρι καί είναι μαγικά μαντζούνια αυτά. Καί τή γυναίκα, έτσι καί τήν υποτάξεις μιά φορά καί τήν κάνεις τού χεριού σου, ύστερα δέν ακούει κανένα καί «ούκ επανελεύσεται τό δαιμόνιον είς τόν αιώνα τού αιώνος».

Φτάσανε λοιπόν καμιά φορά, βρήκανε τό σπίτι τού Ραγουήλ, ανταμώσανε άπ' όξω τή Σάρρα, τους έμπασε στό σπίτι, τους καλωσόρισε ό Ραγουήλ, φώναξε καί τή γυναίκα του τήν Εδνα, «ρέ πώς μοιάζει ό νεαρός με τόν Τωβίτ!», μά­θανε καί γιά τήν υγεία τού Τωβίτ καί καταχαρήκανε καί πο­νηρός ό Ραγουήλ κατάλαβε ότι τό παιδί τού δικού του είχε έρθει γιά τό παραδάκι. Δήθεν κιόλας καταλυπηθήκανε πού ό Τωβίτ, ό πατέρας τού Τωβία, είχε χάσει τό φως του, καί ύστερα σφάξανε κι ένα αρνί θυσία, τό φάγανε, ντερλικώσανε όπως γίνεται άμα πάει μουσαφίρης στό συγγενή του, πού χαμογελάει άπ' όξω καί βράζει άπό μέσα του, καί κει απάνω στό κρασί, λέει ό άγγελος.

—Μπάρμπα Ραγουήλ, εμείς εδώ δέν ήρθαμε βέβαια τόσο δρόμο γιά νά σού πούμε τά Κάλαντα. Εμείς, μπάρμπα Ραγουήλ, τό παιδί ό Τωβίας δηλαδή, έχει ακούσει γιά τήν κορούλα σου τή Σάρρα καί έφ' όσον νά πούμε, έ, είσαστε καί σόι επιτέλους, μιά γυναίκα τού πέφτει άπό τή ράτσα του, είπαμε, άμα τό θέτε καί σεις, ή ώρα ή καλή, νά τά μπουρμπουδιάσουμε τά παιδιά, νά παντρευτούνε, νά κά­νουνε καί φαμίλια, τέλος πάντων νά μή χαθεί ή ράτσα.

Κατάλαβε ό Ραγουήλ. Σού λέει: «Τούτοι δω γιά τό χρή­μα ήρθανε καί πάνε νά τό πάρουνε μέ ωραίο τρόπο, μπρά­βο τους!» Εκανε πώς συλλογίζεται λοιπόν κι ύστερα τόν έπιασε τό μελαγχολικό.

—Βρέ παιδάκι μου, νά τού τή δώσω τού παλικαριού, καλό παλικαράκι φαίνεται, δέ λέω, άλλα τά ξέρετε τά δικά μας;
—Ποια δικά σας;
—Τό δαιμόνιο της Σάρρας. Άστε τα ρέ παιδιά γιατί εί­μαι δυστυχισμένος πατέρας. Εφτά φορές τήν έχω παντρέ­ψει κι άντρα τό κορίτσι μου δέ γνώρισε. Καλή, χρυσή, γελα­στή, χαριτωμένη, τά πάντα. Μόλις κλειστεί σέ δωμάτιο μέ άντρα, τήν πιάνει τό δαιμόνιο καί τό πρωί τόνε βγάζουνε νε­κρό. Μάλιστα! Αυτό τό πραματάκι πού βλέπετε, έχει φάει εφτά, σά νά 'τανε σουβλάκια. Γι' αυτό σας λέω. Αστε την νά πάει κατά Καπερναούμ καί άμετε καί σεις στό καλό. Γιά ντουζίνα θά τό πάμε;

Τά 'πε ό Ραγουήλ καί λυπόταν πονηρά, άλλα γελιέται ό άγγελος; «"Αν είναι νά πεθάνει, άς πεθάνει, επέμενε. Μιά φορά, σύμφωνα μέ τό νόμο τού Μωυσή, τό παιδί από δώ πρέ­πει νά πάρει τήν κόρη σου. Αοιπόν γιά νά μή λέμε λόγια, άν­τε νά τους παντρέψουμε νά τελειώνουμε».

Σάμπως κατάλαβε ότι είναι ζόρικοι τούτοι δώ, ό Ρα­γουήλ, σού λέει «αν πώ όχι θά τό χάσω τό παραδάκι, άσε λοιπόν νά τήν πάρει, νά τόν ξεκάνει καί νά γλιτώσουμε». Φώναξε τή γυναίκα του, φέρανε τά βιβλία, τους πάντρεψε σύμφωνα μέ τό νόμο τού Μωυσή, σφράγισε τήν πράξη, κάθησε νά ξαναφάει καί πήρε καί τήν κόρη του ιδιαιτέρως.

—Κατάλαβες μωρή τί πά νά μάς κάνουνε;
—Κατάλαβα, μπαμπά.
—Καί ξέρεις τί πρόκειται νά φτιάξεις;
—"Ε, καλά, πρωτάρα είμαι, μπαμπά; Εχω φάει εφτά, στον όγδοο θά οτομαχιάσω;
—Μπράβο παιδί μου, εσύ θά πάς μπροστά.

Έπιασε κι ή Εδνα ή πεθερά κι ετοίμασε τό νυφικό δωμάτιο, βάλανε τή νύφη μέσα νά ετοιμαστεί, νά ετοιμάσει δη­λαδή νά τό τουμπανιάσει τ' αγόρι, φάγανε ξανά οι άπ' όξω καί τέλος πάντων τόν στείλανε τό γαμπρό νά κοιμηθεί μέ τη νύφη.

Κλείστηκε λοιπόν ό Τωβίας, άλλα τούτος εδώ ήτανε ορ­μηνεμένος από τόν άγγελο, δέν ήτανε κορόιδο σάν τους άλ­λους εφτά. Πονηροί ή Σάρρα καί ό Ραγουήλ ό πατέρας της; Πιό πονηρός τούτος έδώ. Αντε καί νά δούμε ποιος θά τή φέρει τού άλλου.

Άρχισε τό χαμόγελο ή νυφούλα. «Έλα κοντά αγοράκι μου». Ζύγωνε ό Τωβίας. Τι λέτε; Πριν ζυγώσει άνοιξε τό ταγάρι του, έβγαλε από μέσα τήν καρδιά καί τό συκώτι τού ψαριού κι άναψε φωτιά.

—Τί κάνεις εκεί;
—Κάτι άρωματάκια έχω μαζί μου, χαμογέλασε ό γαμ­πρός, νά μας άρωματίσουνε τό δωμάτιο. Έλα δώ ν' ανασά­νεις νά δεις τί ωραία πού μυρίζουνε.

Γυναίκα ήτανε ή Σάρρα, αρώματα άκουσε, τί είχε νά χάσει; Πήγε λοιπόν κοντά καί άρχισε νά όσμίζεται τά ψαροεντόσθια.

— Αυτά μυρίζουνε ψαρίλα.
—"Ετσι είναι στην αρχή. Ανάσανε πέντε - έξι καλές καί θά δεις.

Στην τέταρτη πρέζα, άρχισε νά μαστουρώνει τό κοπελάκι. Άντε μιά ακόμα, μαγεμένα καί θεϊκά τά ψαρονέφρια τήν κάνανε λιάδα. Πάει! Ξεχνάει καί τόν πατέρα της μέ τίς παραγγελίες του, ξεχνάει πώς έπρεπε νά τόν σκοτώσει τό γαμπρό, ξεχνάει καί τά λεφτά καί πέφτει στην αγκαλιά του.

 'Απ' όξω κοιμότανε δήθεν ό άγγελος καί χαιρότανε ό Ραγουήλ. Φώναξε καί τή γυναίκα του. «Έλα ν' ανοίξουμε ένα λάκκο καί νά τόν θάψουμε τό πρωί, χωρίς νά μάς πά­ρουνε καί μυρωδιά, άντε γιατί αυτός τώρα κλωτσάει νά ξεψυχήσει καί κρίμα στό παιδί, άλλα τί νά τού κάνω γώ, φιρί -φιρί τό πήγαινε».

Σκάψανε λοιπόν τή λακκούβα, ξημέρωσε ό θεός τήν ήμερα, φωνάξανε καί μιά «παιδίσκη τους», ένα δουλάκι να πούμε.

—Τρέχα νά δεις τί γίνεται στή νυφική κάμαρα.Μπήκε ή παιδίσκη, είδε τους νιόνυφους νά κοιμούνται άγκαλίτσα. Πάει λαχανιασμένη στον Ραγουήλ καί τού λέει:
—Καλέ αυτοί κοιμούνται ακόμα, αφεντικό
—Πώς κοιμούνται;
—Ντρέπομαι, άλλα ωραία, πολύ ωραία, καί στά δικά μου.

Αμάν, πάει ό Ραγουήλ, ξυπνάει μέ τρόπο τήν κόρη του καί τήν παίρνει κατά μέρος.

— Τί έγινε βρέ αθεόφοβη;

Κατέβασε τά μάτια τό Σαρράκι, πολύ ευχαριστημένο, πολύ ευτυχισμένο καί τού τά 'πε σωστά:

— Δέ γίνεται τίποτα, μπαμπά! Καί ξέρεις γιατί; Γιατί αυ­τόν τόν αγάπησα.

Κακό απρόσμενο, απαίσιο, άλλα τί μπορούσε πιά νά κάνει ό Ραγουήλ. Έδωσε τήν ευλογία του, έδωσε τό παραδάκι, έκανε καί δεκατέσσερις μέρες γλέντι μέ πολλούς καλε­σμένους καί συλλογιζότανε ότι ή αγάπη είναι θέληση τού θεού κι ότι όσο πονηρός κι άν είσαι, δέν μπορείς νά πάς κόντρα μέ τό θεϊκό Νόμο, γιατί τά λεφτά μπορείς νά τά κερ­δίσεις μέ ματσαράγκα, τήν αγάπη όμως ποτέ αφού μάς τήν έδωσε ό Κύριος μέσα στά δώρα του, ενώ τά λεφτά πού τά φτιάσαμε μόνοι μας οι άνθρωποι, μπορεί νά μάς τά πάρει ό,τι ώρα καί μ' όποιο τρόπο τού κάνει κέφι.

Νίκος Τσιφόρος "Βιβλικά χαμόγελα"