Το ξεμασκάρεμα του ερπετού

Γεννήθηκε γαμώφιδο στου Αβραάμ το γένος
Σφάζει αρχαίες πατριές με γυναικείο μένος.
Όλο τον κόσμο διαιρεί δύο χιλιάδες χρόνια
Τα έθνη κάνει αχταρμά, τα δίνει σε κλεφτρόνια.
Πουλάει φτηνιάρικο καλό, μούφα ελεημοσύνη
Πίνει το αίμα με μπουρί, γαμεί νοημοσύνη.
Σφαγή, πουστιά και διχασμός, αιώνες προμελέτης
Τοκογλυφία, τεκτονισμός και λείπει ο ηγέτης.
Ισλάμ, Μεσσίας, παπαδαριά, της μήτρας εφευρέσεις,
Των δούλων τα αποχέσματα χυσοβολούν αιρέσεις.
Η αστροπύλη άνοιξε σε δράκους άλλης Γης,
Φυλάξτε τα κουλούρια σας, ΤΟ ΠΕΟΣ ΓΑΡ ΕΓΓΥΣ !!!

(Από την συλλογή: «Ο Αντίχυστος ήρθε και την έχει μεγάλη»)

«Πᾶν γὰρ ἑρπετὸν πληγῇ νέμεται»
(Τα ερπετά κουμαντάρονται με πλήγματα)
Μέγας Ηράκλειτος, DK B11.

Παρατηρώντας κυνικά το επιταχυνόμενο σάπισμα του πτώματος που αποκαλείται «δυτικός πολιτισμός» και αντλώντας εκ του παρελθόντος πληροφορίες για τα αποτελέσματα της μελλοντικής νεκροψίας, δεν μπορώ παρά να καγχάσω για το μέγεθος της υπανθρώπινης ηλιθιότητας.

7,5 δισεκατομμύρια ΗΜΙΖΩΑ σέρνουν τα τουμπανιασμένα σαρκία τους και τα καρκινοπαθή μυαλά τους στην επιφανειακή γλίτσα αυτού του υποβαθμισμένου πλανήτη. Ανάμεσά τους είναι ζήτημα αν υπάρχουν 7,5 εκατομμύρια (δηλαδή ποσοστό 1 τοις χιλίοις) οι οποίοι να έχουν ανοσία στην αρρώστια που λέγεται «θρησκευτική πεποίθηση». 

Είμαι σίγουρος ότι θα χτυπήσω (για ακόμα μια φορά) τα υψηλότερα ποσοστά δημοφιλίας λέγοντας την ξεβράκωτη αλήθεια. Έχω προειδοποιήσει με κάθε δυνατό τρόπο ότι δεν χαϊδεύω αυτιά, ούτε μασάω τα λόγια μου, ούτε συλλέγω οπαδούς. Η αποστολή μου εδώ είναι διαφορετική. Χέζω τις αγάπες, τις συμπάθειες, τα μίση, τους εγωισμούς, τις καλοσύνες, τις ευπρέπειες και όλες αυτές τις γήινες υπερμαλακίες.

Το μόνο καθήκον που έχω σε αυτή τη σκατότρυπα του γαλαξία που λέγεται Γαία, είναι η προσήλωση προς το έργο. Η πορεία προς εκείνη την κατεύθυνση που αν την ακολουθήσει κάποιος με εμμονική συνέπεια θα βρεθεί σε μια άλλη διάσταση. Θα έχει ανοίξει μια μυστική πόρτα προς έναν κόσμο ανεξάντλητων δυνατοτήτων. Θα είναι εντελώς ελεύθερος από τα δεσμά που έχουν κατασκευάσει γι αυτόν τα ιερατεία και οι υποχθόνιοι κύριοί τους. Ταυτόχρονα θα είναι εντελώς υπεύθυνος για την πτήση του στο θαυμαστό όσο και επικίνδυνα άγνωστο διάστημα.

Ιστορικά κανένας δούλος δεν ξεφορτώθηκε ποτέ τις αλυσίδες του αν προηγουμένως δεν είχε ξεπαστρέψει τον αφέντη του. Αν αυτός που τον καταπίεζε παράμενε ζωντανός, απλά γινόταν ένα διάλειμμα στο κάτεργο και σύντομα οι αλυσίδες επανέρχονταν βαρύτερες. Ή το ακόμα χειρότερο: Η σκλαβιά περνούσε σε άλλο επίπεδο, γινόταν αόρατη μαζί με τις σιδεριές. Έπαυε να πληγώνει τα χέρια και τα πόδια του δούλου. Διακτινιζόταν ύπουλα στο υποσυνείδητο και τον εξουσίαζε καθολικά. 

Η μητέρα όλων των δουλειών είναι η δουλεία προς τον θεό. Προς εκείνον τον πούστη που βρίσκεται θρονιασμένος στην κορυφή της εξουσιαστικής πυραμίδας. Κάτω από αυτό το μοχθηρό σίχαμα του σύμπαντος τοποθετούνται κλιμακωτά ως μπιμπίκια γεμάτα πύον οι τυχάρπαστοι της κλαδικής του: αρχιερείς, βρωμομασόνοι, μεγαλοτοκογλύφοι και πολιτικάντηδες. Πρόκειται για αναλώσιμες πιθηκοσακούλες τίγκα στο σκατό. Σκίζεις μια κι ενώ πνίγεσαι από τη μπόχα, εμφανίζονται άλλες δέκα στη θέση της. Αν δεν κόψει κάποιος το κεντρικό κεφάλι του ερπετού δεν υπάρχει περίπτωση να απελευθερωθεί από την κυριαρχία του. Όσους τυράννους και να ανατρέψει, όσους τοκογλύφους και να παλουκώσει, άμα δεν εξοντώσει το θεϊκό υπερπαράσιτο που βρίσκεται στην κορυφή, δεν έχει πετύχει τίποτα.

Για τους πανύβλακες που έχουν ακόμα αμφιβολίες για το τι πραγματικά βρίσκεται πίσω από τις θρησκείες πού ακολουθούν ως λοβοτομημένα πρόβατα, αρκεί να ρίξουν μια ματιά στα σύμβολα της γαμημένης πίστης τους. Υπάρχει ένα διαχρονικό και διαπολιτισμικό στοιχείο που βγάζει μάτι: Εκείνο που πραγματικά πρεσβεύουν και διδάσκουν ΟΛΕΣ οι πουτανοθρησκείες αυτού του πλανήτη είναι η ΛΑΤΡΕΙΑ ΤΟΥ ΟΦΕΩΣ.

H σιωπηλή συνωμοσία που λαμβάνει χώρα στις μέρες μας, δηλαδή η συντονισμένη προσπάθεια για ενοποίηση όλων των πουστροδογμάτων σε μια παγκόσμια χλαπάτσα, αυτό ακριβώς υποδηλώνει. Ότι δεν υπάρχουν ουσιαστικές διαφορές πέρα από τα επιμέρους τελετουργικά. Ο θεός τον οποίο λατρεύουν και προσκυνούν όλα τα ιεραρχικά κνώδαλα είναι ο ίδιος: Το αιώνιο ερπετό.

Από την εμφάνιση του γενετικά τροποποιημένου ζώου που ονομάζεται άνθρωπος και πριν ακόμα από τον σχηματισμό των πρωτόγονων κοινωνιών, ένα πράγμα είναι φανερό: Το νέο είδος δεν βρίσκεται ούτε στην κορυφή της πνευματικής αλυσίδας, ούτε σε αυτήν της τροφικής όπως θα δούμε παρακάτω. Μια σειρά πειραμάτων των εξωγήινων γενετιστών πάνω στους συμπαθείς τριχωτούς εκπροσώπους του μαϊμουδόσογου καθώς και ασελγειών πάνω σε άλλα λιγότερο συμπαθή είδη έχουν ως αποτέλεσμα την παραγωγή διάφορων υβριδίων (εκ του ύβρις). Από την μυθολογία μαθαίνουμε πως οι διάφορες εκδοχές του homo religionis συνυπάρχουν με τους δημιουργούς τους, τους Μηχανικούς, τους αποκαλούμενους «Ανουνάκι» ή «Τι-Τα-Άν» ή «Τιτάνες» ή «Ελοχίμ» ή σκέτα «θεούς».

Η μυθολογία της Μεσοποταμίας μιλάει ξεκάθαρα ήδη από το Ελληνικό έτος 2.000 (βαρβαρικόν έτος 5.000 Π.Κ.Ε.) για «Εκείνους που κατέβηκαν στη Γη από τον ουρανό». Μάλιστα εδώ έχουμε μια από τις πρώτες αναφορές για τον παγκόσμιο κατακλυσμό και για το ζευγάρι των ανθρώπων που διέσωσε ο θεός Ένκι (Προμηθέας). Οι Σουμέριοι κάθε άλλο παρά φαντασιόπληκτοι ήταν. Επρόκειτο για ένα λαό με ορθολογικότατη συγκρότηση και εξόχως πραγματιστικές απόψεις. Τα επιτεύγματά τους στα μαθηματικά, στην γεωμετρία, στην αστρονομία και στην πολιτική οργάνωση είναι εντυπωσιακά ενώ τα έπη τους μιλούν για πολέμους που διεξάγονται στους αιθέρες με διαστημικά όπλα. Σε κάθε περίπτωση, θα ήταν μεγάλο λάθος να μην πάρουμε πολύ σοβαρά τις διαπιστώσεις και τις σκόρπιες πληροφορίες που μας άφησαν.

Παρόλο που μυοσκελετικά και οργανικά το από τους ξένους νεοδημιουργηθέν είδος μοιάζει πάρα πολύ με τα άλλα είδη με τα οποία μοιράζεται τον πλανήτη, υπάρχει ένα μοναδικό στοιχείο που δεν απαντάται σε κανένα από τα υπόλοιπα ζώα παρά μόνο στον μεταλλαγμένο πιθηκάνθρωπο. Είναι το λεγόμενο «θρησκευτικό συναίσθημα». 

Ο «φόβος του ανθρώπου για το άγνωστο» έχει χρησιμοποιηθεί πολλές φορές ως πηγή προέλευσης του θρησκευτικού συναισθήματος. Όπως καταλαβαίνετε πρόκειται για φιλολογική κλαπαρχιδιά. Αυτός ακριβώς ο «φόβος» αδυνατεί να εξηγήσει τόσο τις περιπτώσεις αφοβίας για το άγνωστο όσο και αυτές του φόβου για το γνωστό. Άρα είναι εγγυημένα μια λογική μπλόφα που σκοπό έχει να στείλει την μπάλα έξω από το γήπεδο. Ο «φόβος για το άγνωστο» έχει τόση σχέση με το θρησκευτικό συναίσθημα όση και το αναρχοκομμούνι με το έθνος.

Πολύ πιο πιθανή φαίνεται η άποψη κάποιων όπως π.χ. του μοριακού βιολόγου Ντην Χέιμερ ότι υπάρχει «θρησκευτικό γονίδιο», άποψη που πολλοί συνάδελφοί του απορρίπτουν με βδελυγμία. Μεταξύ μας, ο συμπαθέστατος Ντην είναι πολύ πίσω στην έρευνα ακόμα και από μένα που δεν έχω τις επιδοτήσεις του. Αν είχε διαβάσει Αρχαία Ελληνική Γραμματολογία θα γνώριζε ότι όχι απλώς υπάρχει θρησκευτικό γονίδιο, αλλά και ότι το γονίδιο αυτό είναι σκόπιμα εμφυτευμένο στο ανθρώπινο DNA. 

Το κρίσιμο ερώτημα είναι: «τι χρειάζεται το θρησκευτικό συναίσθημα στον άνθρωπο για να υπάρχει στο DNA του;». Παρόλο που έσπαγα το κεφάλι μου εδώ και χρόνια δεν κατάφερνα να βρω ούτε ένα (1) λόγο. Αντίθετα, όταν άλλαξα το ερώτημα σε «τι χρειάζεται στους θεούς το θρησκευτικό συναίσθημα του ανθρώπου;», βρήκα πάνω από είκοσι λόγους μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου. Όλο το πλέγμα των εξουσιαστικών, δουλοκτητικών, αποθησαυριστικών και πειθαρχικών λεπτομερειών, αλλά κυρίως η ουσία του ψυχοενεργειακού μοντέλου των Μηχανικών στηρίζεται σε αυτό ακριβώς το ξεφτιλισμένο συναίσθημα.

7,5 δισεκατομμύρια τυφλά όντα αποτελούν έναν τεράστιο κινητήρα που παράγει συνεχώς ψυχοζωική ενέργεια για τους αχόρταγους υπερδιαστατικούς φιδογενείς κτήτορες. Η ομαλή λειτουργία του εξαρτάται από την ψυχική διάθεση των ημίζωων και την βούληση να χορηγούν εθελοντικά τον χρόνο τους ως καύσιμο των θεών.

Επιπρόσθετα κάποιοι συνωμοσιολόγοι αναφέρουν ως συμπληρωματικό κίνητρο την χρυσοθηρική μονομανία των ερπετοειδών κυριάρχων. Την άσβεστη δίψα τους για το κίτρινο μέταλλο που σε εμάς τους γήινους είναι εντελώς άχρηστο. Πριν από οποιοδήποτε καταδικαστικό συμπέρασμα, καλά θα κάνουμε να δουμε τα πραγματικά στοιχεία της υπόθεσης: Όντως ο χρυσός δεν τρώγεται, δεν κάνει για κατασκευή εργαλείων λόγω του ότι είναι πολύ μαλακός και δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως ανταλλακτικό μέσο αφού είναι εξαιρετικά βαρύς. Αν δεν υπήρχε η κοσμηματοποιία που απορροφά πάνω από το 50% της παραγωγής, θα μιλούσαμε για το πιο άχρηστο μέταλλο του πλανήτη. Πιο παλιά έφτιαχναν δόντια που ξεκόλλαγαν, ήταν βλαχοκίτς, στοίχιζαν μια περιουσία και ο κάτοχος χεζόταν πάνω του όταν έβλεπε κανένα ρεμάλι να τον περιμένει στην γωνία του δρόμου με μια τανάλια στο χέρι. Τελικά ο χρυσός αντικαταστάθηκε από τα κεραμικά υλικά που είναι φθηνά και μεγάλης αντοχής και γλύτωσε το πόπολο από το άγχος.

Η χρησιμότητά του ως ανταλλακτικού μέσου πάλι δεν στέκει με τίποτα. Το λογιστικό χρήμα είναι πολύ πιο εύχρηστο αφού έχει μηδενικό κόστος παραγωγής, φύλαξης και μεταφοράς. Επικουρικά υπάρχουν οι συμφωνίες μεσιτείας και ανταλλαγής προϊόντων και υπηρεσιών (clearing & bartering) που καλύπτουν όλο το φάσμα των αναγκών.

Πώς λοιπόν γίνεται και αυτό το άχρηστο από κάθε άποψη μέταλλο να είναι σε τόσο υψηλή τιμή και μάλιστα διαχρονικά; Όχι λόγω σπανιότητας γιατί υπάρχουν άλλα πιο σπάνια στοιχεία. Τιμολογιακά ναι, πρόκειται για ΤΟ χειραγωγούμενο προϊόν, δίχως άλλο. Να θυμηθούμε ότι ο Αλέξανδρος τον υποτίμησε έναντι του ασημιού με ένα διάταγμα για να κάνει ζημιά στην οικονομία των Περσών πριν εξαπολύσει την περιβόητη εκστρατεία του. Όμως ακόμα και η χρηματιστηριακή χειραγώγηση του χρυσού δεν δικαιολογεί την τιμή του. Μάλλον συμβαίνει κάτι άλλο. Ενδεχομένως υπάρχουν χρήσεις του που δεν τις γνωρίζουμε.

Περιττό να πούμε ότι ο χρυσός περιστρέφεται γύρω από τη γυναίκα. Είπαμε ότι πάνω από το μισό της παγκόσμιας παραγωγής κάθε χρονιάς καταλήγει σε κοσμήματα. Μόνο οι βέρες και τα δαχτυλίδια όλου του πλανήτη είναι 70 εκατομμύρια κιλά συν 30 εκατομμύρια σε βραχιόλια, κολλιέ, σκουλαρίκια, καρφίτσες. Η συμπαντική πατριαρχική σταθερά λέει ότι το 95 % των «αντικειμένων» (εννοείται ότι συμπεριλαμβάνω σκυλιά, γατιά και άντρες) που περιστρέφονται γύρω από το θηλυκό είναι άχρηστα τόσο για την επιβίωση όσο και για την πρόοδο του είδους. Για να παρουσιάζεται ο χρυσός ως δορυφόρος της ματαιόδοξης ηλίθιας σίγουρα κάτι πολύ ύποπτο κρύβεται παραμέσα. 

Για πάμε να κάνουμε μερικές απλές και λογικές σκέψεις: Η ανθρώπινη φάρα έχει από την αρχή της ιστορίας που συλλέγει τον χρυσό σαν ατέλειωτη στρατιά από βλαμμένα μυρμήγκια. Πόσος είναι αυτός ο χρυσός; Οι επίσημες πηγές λένε ότι όλος ο εξορυχθείς χρυσός της ιστορίας είναι από 155 έως 187 εκατομμύρια κιλά (με άλλα 57 εκατομμύρια να παραμένουν στα έγκατα της γης). Επειδή πάντα δίνω χώρο στον αντίπαλο (για να τον μακελέψω ανεπανόρθωτα), θα πάρω το μεγαλύτερο νούμερο. Από τα 187 εκατομμύρια κιλά λοιπόν, μας λένε ότι τα 100 είναι σε μπιζουτιέρες, τα 33 σε κεντρικές τράπεζες και τα υπόλοιπα 54 σε χέρια ιδιωτών.

Αυτή η δήθεν επιστημονική εκτίμηση περί ποσοτήτων εμπεριέχει τουλάχιστον 4 καραμπινάτα ψεύδη. Οι συντάκτες της: 1) Αφήνουν επίτηδες έξω τις «χαμένες» ιστορικές περιόδους. Δεν γνωρίζουμε πόσοι πολιτισμοί προϋπήρξαν του σημερινού των οποίων ο συσσωρευμένος χρυσός έχει εξαφανιστεί εντελώς. 2) Προσπαθούν να μας πείσουν ότι ο κυριότερος σκοπός της χρυσοθηρίας είναι να φτιάχνονται μπιχλιμπίδια για να στολίζονται με αυτά οι πανηλίθιες. 3) Ισχυρίζονται ότι μόνο 33 εκατομμύρια κιλά έχουν οι κεντρικές τράπεζες και 54 εκατομμύρια οι ιδιώτες. 4) Ουσιαστικά με μοναδικό στοιχείο την παραγωγή των τελευταίων 60 χρόνων βγάζουν αυθαίρετα και μεροληπτικά συμπεράσματα για την συνολική ποσότητα του παραχθέντος χρυσού της ιστορίας.

Οι παντογνώστες δείχνουν να παραβλέπουν το γεγονός ότι οι μεγάλες αποικιακές δυνάμεις (Αγγλία, Γαλλία, Ισπανία, Πορτογαλία, Ολλανδία) επί τουλάχιστον 600 χρόνια απομυζούσαν χρυσό από τις αποικίες τους και το μόνο χόμπι στο οποίο ξόδευαν τα αποθέματά τους ήταν οι μεταξύ τους πόλεμοι. «Ξόδευαν» είναι φυσικά σχήμα λόγου αφού ο χρυσός απλά άλλαζε χέρια. Από τα κράτη πήγαινε στους βιομήχανους όπλων, στους τσιφλικάδες και στους τοκογλύφους. Αν μετακινιόταν από την τράπεζα ήταν μόνο για να πάει να παρκάρει σε άλλη τράπεζα το οποίο σημαίνει ότι όλος σχεδόν ο χρυσός της ιστορίας βρίσκεται στις τράπεζες.

Ακόμα και για τα επίσημα καταγεγραμμένα αποθέματα, η αλήθεια κάπως διαφορετική από αυτήν που διατυμπανίζουν: 7 χώρες κατέχουν περί τα 25 εκατομμύρια κιλά και μαζί με τις φυλασσόμενες ράβδους των επόμενων 14 πλησιάζουν τα 33 εκατομμύρια. Έχουν δηλαδή όλο τον τραπεζικό χρυσό του πλανήτη στα θησαυροφυλάκιά τους. Θεωρητικά πάντα γιατί υπάρχει ένας περίεργος κανόνας: Όταν δίνεις κάπου τον χρυσό να στον φυλάξουν, δεν τον ξαναβλέπεις. Έτσι έπραξαν πολλές χώρες κατά την διάρκεια των παγκοσμίων πολέμων και τώρα κάνουν τον ζητιάνο. Η Ρουμανία στον ΑΠΠ έστειλε τον χρυσό της στη Ρωσία για να τον σώσει και εδώ κι 103 χρόνια τον ζητάει πίσω και δεν της απαντάει κανείς. Ο τσάρος πέθανε, τα Σοβιέτ διαλύθηκαν και ο Πούτιν κάνει την πάπια και δεν σηκώνει το τηλέφωνο. Η Νεοελλάδα στον ΒΠΠ έστειλε τις ράβδους της για ασφάλεια στην Αγγλία και εκεί βρίσκονται ακόμα (εκτός αν τις έφαγε ο Φάφνιρ). Ακόμα και αυτή η Γηραιά Αλβιών κάποια στιγμή έστειλε τον δικό της χρυσό μαζί και των άλλων στον Καναδά από όπου δεν επέστρεψε ποτέ!!!

Στους ιδιώτες κατόχους πέφτει το δούλεμα της αρκούδας. Κανείς δεν ξέρει ποιος έχει, πόσο έχει και πού το έχει. 180 χώρες ή έχουν ελάχιστα ή δεν έχουν καθόλου αποθέματα ή δεν έχουν καμία πρόσβαση σε αυτά. Οι οικονομίες τους λειτουργούν έτσι κι αλλιώς άνευ χρυσού. Σε όλο τον πλανήτη, τα καταγραμμένα νούμερα αρνούνται επίμονα να ταιριάξουν με τα πραγματικά, όσο και να τα μαγειρεύουν οι κατά τόπους οικονομικές υπηρεσίες. Στο Φορτ Νοξ που υποτίθεται ότι βρίσκεται το μεγαλύτερο μέρος του χρυσού των ΗΠΑ, ο τελευταίος λογιστικός έλεγχος έγινε το 1954 !!! Κανείς δεν ξέρει αν ο χρυσός υπάρχει ακόμα, αν έχει αντικατασταθεί από βολφράμιο ή αν έβγαλε φτερά και πέταξε προς άγνωστη κατεύθυνση. Όταν το 2012 η Γερμανία ζήτησε να δει τον χρυσό της που βρίσκεται στα χέρια της Fed οι Αμερικάνοι απάντησαν ότι κάτι τέτοιο δεν είναι δυνατόν …για λόγους ασφαλείας !!! Για να δουλεύονται τα κήτη μεταξύ τους, φανταστείτε τι φύκι τρώμε εμείς οι σαρδέλες.

Η Morgan Stanley πούλαγε για είκοσι χρόνια (!) χρυσό και πολύτιμα μέταλλα σε φυσική μορφή σε πανηλίθιους επενδυτές που έκαναν «διασπορά κινδύνου». Επειδή κανένας δεν έπαιρνε σπίτι του τις ράβδους ή εταιρεία είχε σύμβαση με κάποιο θησαυροφυλάκιο και χρέωνε τους πελάτες με φύλακτρα! Όταν μια ημέρα τα μέταλλα ζητήθηκαν από κάποιον πελάτη, η Morgan δεν είχε ούτε μισή ουγγιά να δώσει !!! Ούτε θησαυροφυλάκιο βρέθηκε, ούτε χρυσός σε φυσική μορφή, ούτε τίποτα. Μόνο ένα πάκο χαρτιά που έγραφαν ποσότητες οι οποίες υπήρχαν μόνο στη σφαίρα της φαντασίας! Υποβλήθηκαν μηνύσεις αλλά φυσικά έγινε εξωδικαστικός συμβιβασμός και κάποιοι λιγότερο ηλίθιοι από τους υπόλοιπους ηλίθιους πήραν πίσω τα φύλακτρα και κάποιους τόκους (σε λογιστικό χρήμα).

Σκοτεινότατο ρόλο παίζουν η ΤΔΔ (BIS) και το ΔΝΤ (IMF). Η πρώτη κάνει κουμάντο στη παγκόσμια διακίνηση χρυσού με πλήρη αδιαφάνεια ενώ το δεύτερο κατέχει και εμπορεύεται μεγάλες ποσότητες ληστεύοντας ως νέος Αττίλας τα κράτη.

Να σημειωθεί ότι σήμερα η κάθε αποθηκευμένη μπάρα χρυσού έχει τουλάχιστον 4 κατόχους με επίσημα πιστοποιητικά αποκλειστικής ιδιοκτησίας!!! Αν βάλουμε στο παιχνίδι και τους προσθεσμιακούς κατόχους τότε έχουμε πάνω από 100 ιδιοκτήτες για κάθε μπάρα χρυσού!!! Φανταστείτε τι έχει να γίνει όταν κάποιοι αποφασίσουν να ζητήσουν τον χρυσό τους. Τέλος πάντων, με τον σημερινό ρυθμό εξόρυξης (2,5 - 3 εκατομμύρια κιλά τον χρόνο) πριν το 9030 τελειώνει το ψέμα καθώς τα παγκόσμια αποθέματα ορυκτού χρυσού εξαντλούνται. (Έτσι κι αλλιώς αυτή η έκδοση του κόσμου τελειώνει σύμφωνα με πολλές παραμέτρους το προαναφερθέν έτος). 

Κατά προσωπική μου εκτίμηση ο πραγματικός χρυσός είναι τουλάχιστον 10πλάσιος, ενώ αν ληφθούν υπόψη και οι προϊστορικές περίοδοι, πιθανόν να είναι εκατονταπλάσιος του αναφερομένου. Αλλά έπειτα, ποιος είμαι εγώ για να αμφισβητήσω τους Βαρουφάκηδες και τους Παπαδήμους;

Δεν αποκλείεται να είναι ένας ακόμη αστικός μύθος το ότι οι Ανουνάκι ρουφάνε τα αποθέματα χρυσού και ότι πριν από κάθε επανεκκίνηση του κόσμου, ο συγκεντρωμένος χρυσός εξαφανίζεται μυστηριωδώς. Επιλέγω να μην ασχολούμαι καθόλου με εικασίες αλλά να μένω πάντοτε και αποκλειστικά στα τεκμηριωμένα γεγονότα. Εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι αρχαιόθεν ΟΛΕΣ οι θρησκείες και τα ιερατεία της πουστιάς τους έχουν ψύχωση με τον χρυσό σε φυσική μορφή αλλά και ως πρωτεύον χρώμα και υλικό στις εικαστικές τους αναζητήσεις. Ναοί, αγάλματα, εικόνες, σκεύη, αναθήματα, όλα εμπεριέχουν τον χρυσό η είναι ατόφιος χρυσός. 

Αν στην δυτική τεχνοτροπία χρειάζεται μερικές φορές λίγη φαντασία για να διακρίνει κανείς το σχήμα του ερπετού, στην ανατολική πλευρά τα πράγματα είναι ξεκούραστα. Όσο πλησιάζει κανείς προς την ασιατική μήτρα που ξέρασε την Μεγάλη Μητέρα θεά και όλα τα βδελύγματα του δρακονιανού γαλαξία, νιώθει να τυφλώνεται από την υπερβολική δόση του κίτρινου ενώ το αγαπημένο μοτίβο είναι τι άλλο από φίδια και δράκους σε όλες τις δυνατές πόζες.

Ινδουισμός και φίδι είναι έννοιες ταυτόσημες. Τις ίδιες ρίζες μοιράζεται και ο δημοφιλής στη Δύση Βουδισμός. Τα ερπετά του Βισνού δήθεν συμβολίζουν την ετοιμότητα μέσα στον διαλογισμό. Αρχίδια μάντολες με περιτύλιγμα φύλλα πράσινου τσαγιού.

Αυτό που κρύβουν τα γκουρουδόφιδα από τα ζώα είναι ότι τα τσάκρα και οι υπόλοιποι συσχετισμοί που ελλοχεύουν πίσω από το κηρύκειο δεν είναι γήινη επιστημονική γνώση. Οι θεοί που την παρέδωσαν στον αχταρμά των βιορομπότ είναι ερπετοειδή. Ως και η περίφημη «στάση του λωτού» δεν είναι τίποτε άλλο από το κουλούριασμα του φιδιού.

Είναι προφανές ότι χρυσός και οφιολατρεία όχι απλά συναντιούνται σε πολλά σημεία αλλά ότι βαδίζουν χέρι-χέρι επί χιλιετίες. Χρυσολατρεία και χρυσοθηρία είναι εμφυτευμένες στο μπαζο-DNA μας. Ως κοινωνία μελισσών τα ανθρωποειδή τείνουν να συλλέγουν μανιωδώς κάτι το οποίο δεν το χρησιμοποιούν ποτέ. Κάποιος άλλος έρχεται ανά τακτά χρονικά διαστήματα και τρυγάει το μέλι που αποθησαυρίζουν τα μικρόνοα εργατικά έντομα. Το γιατί δεν το αντιλαμβάνονται σημαίνει ότι κάτι δεν πάει καλά με τα μυαλά τους.  

Είδαμε ότι οι ερπετοειδείς Μηχανικοί κατασκευάζουν κατά παραγγελία το ανθρώπινο είδος το οποίο για να είναι υπάκουο θα πρέπει να έχει έμφυτο το θρησκευτικό συναίσθημα. Αυτή η διαστροφή της ορθολογικής αντίληψης του κόσμου αναλύεται σε δύο συνιστώσες: Την θεολατρεία και την θεοφοβία. Αυτές οι δύο σοβαρότατες ασθένειες του νου για να πετύχουν το μέγιστο αποτέλεσμα οφείλουν να βρίσκονται σε πλήρη και αδιατάρακτη ισορροπία. Ο δούλος θα πρέπει να λατρεύει και να φοβάται τον αφέντη του ισόβαθμα. Αν λατρεύει περισσότερο γίνεται οκνηρός και άχρηστος, αν φοβάται περισσότερο γίνεται νευρικός και ασταθής.

Για να λειτουργήσει λοιπόν με αποτελεσματικότητα το θρησκευτικό γονιδιακό εμφύτευμα προς την κατεύθυνση που έχουν επιλέξει οι κατασκευαστές, τρία πράγματα πρέπει να συμβούν:

1) Οι θεοί πρέπει να θεωρηθούν ως πατέρες του ανθρώπινου γένους
2) Οι προθέσεις τους πρέπει να μασκαρευτούν
3) Η μορφή τους πρέπει να γίνει αποδεκτή στους ανθρώπους.

Το πρώτο είναι εύκολο. Οι θεοί δίνουν στα ημίζωα την θρησκεία, τον λόγο, τις τέχνες, τις επιστήμες και την πολιτική παραμύθα. Όταν λέμε «επιστήμες» δεν εννοούμε βέβαια τις δικές τους προηγμένες επιστήμες αλλά μια φτηνιάρικη, μπακαλίστικη εκδοχή τους για να βολεύουν τις πεζές ανάγκες τους τα προκατασκευασμένα ανδράποδα. 

Το δεύτερο είναι επίσης εύκολο. Δεν υπάρχει ηθικός νόμος ή ηθικοί κανόνες που να δεσμεύουν τους αποικιοκράτες-θεούς. Σκοτώνουν, βασανίζουν, βιάζουν, τρώνε και εξολοθρεύουν τους θνητούς όποτε τους καβλώσει. Τα δυστυχή πειραματόζωα βρίσκονται και δαρμένα και με το κουλούρι ξεχειλωμένο. Αυτό που γίνεται είναι ότι θεσμοθετούνται κάποιες διαδικασίες ως προς τον σφαγιασμό των ποιμνίων. Αν οι διαδικασίες τηρούνται, όλα είναι ΟΚ. Οι πράξεις των θεών όσο δολοφονικές και διεστραμμένες και να είναι, μεταμφιέζονται σε «θεία δίκη», «νέμεση», «μήνι» και άλλες τέτοιες μάντολες. Οι θεοί όση μοχθηρία και να δείξουν, παραμένουν φορείς της καλοσύνης, της ηθικής, της δικαιοσύνης και πάει λέγοντας. Το θεϊκό δούλεμα δεν έχει όρια.

Στο τρίτο ζήτημα όμως υπάρχει ένα μικρό πρόβλημα: Η μορφή των ξένων είναι σημαντικό στοιχείο της οντότητάς τους και δεν είναι ούτε εύκολο να αλλάξει αλλά ούτε και σκόπιμο μόνο και μόνο για να είναι ήσυχοι οι δούλοι. Έτσι εφευρίσκονται διάφορα κόλπα εξαπάτησης των οφθαλμών. Αφενός οι θεοί παρουσιάζονται σπάνια και μόνο σε λίγους «εκλεκτούς», δηλαδή μυημένους. Αφετέρου πάμπολλες φορές παίρνουν ανθρώπινη μορφή ή χρησιμοποιούν άλλες μορφές (π.χ. ζώων ή πτηνών), οικείες στο ανθρώπινο μάτι. Εν κατακλείδι, παρά την εισαγωγή της ανθρωπομορφικής παράδοσης που μέσω της τέχνης τείνει να εξωραΐσει σταδιακά τα αποκρουστικά τέρατα του εξωγήινου παρελθόντος και τις ανθρωποφαγικές τελετουργίες τους, οι θεοί παραμένουν τερατόμορφοι και πεινασμένοι. Σε γενικές γραμμές το σχέδιο της παραλλαγής τους γνωρίζει επιτυχία αν και οι μπουφέδες με ανθρώπινο κρέας μεταμφιέζονται πλέον σε «ανθρωποθυσίες» και «φόρους αίματος».

Μια νέα παπάτζα που λέγεται φιλοσοφία φορτώνεται στο ανθρώπινο σκατοείδος ως μάστιγα. Χάρη σε αυτήν, οι θεοί συγχωνεύονται σε ένα πρόσωπο. Ως δια μαγείας, απελευθερώνονται από τα δεσμά της ύλης και μετατρέπονται σε αφηρημένες οντότητες, σε ιδέες, σε θολά σύννεφα και σε ένα σωρό υψιπετείς μπαρούφες. Τα ιερατεία επειδή βρίσκονται κοντά στο θεόσογο έχουν στα υψηλά τους κλιμάκια γνώση για την πραγματική μορφή των θεών. Αυτή η γνώση περνάει ύπουλα στις απεικονίσεις των θεϊκών κατορθωμάτων, στα τελετουργικά σύνεργα που χρησιμοποιεί το παπαδαριό, ακόμα και στα μπακαλοτέφτερα που θεωρούνται από τα ζώα ως «ιερές γραφές».

Στην Αίγυπτο πολλά ζώα είναι ιερά αλλά τα φίδια βρίσκονται υπεράνω των υπολοίπων (για κάποιο λόγο φαντάζομαι). Συμβολίζουν λένε την αναγέννηση της φύσης και την αιώνια ζωή. Παπάρια μαραμένα στον κώλο της μούμιας με άλλα λόγια. 

Όπου και να κοιτάξει κανείς στην Αίγυπτο το μόνο που βλέπει είναι φίδια. Από το κεφάλι του Φαραώ ως τις μαγγανείες των ιερατικών κύκλων και ως τις ταφικές απεικονίσεις, οι κόμπρες και τα σκατόφιδα είναι πάντα σε πρώτο πλάνο. 

Οι αρχαίοι Έλληνες επειδή κάτι γνωρίζουν παραπάνω για τα τεκμαινόμενα από τα σημερινά Νεοελληνότουβλα του Χριστού, αποδίδουν το φαραωνικό όνομα Αμενχοτέπ (= ο Άμμων είναι ικανοποιημένος) ως ΑμένΟΦΙΣ (= ο όφις του Άμμωνος). Σημειωτικά χρησιμοποιούν το φίδι γύρω από το ραβδί, γνωρίζοντας πολύ καλά πως δηλώνει την διπλή έλικα που περιέχει τις γενετικές πληροφορίες. Ξέρουν τι παίζεται οι τυπάδες γιατί στέλνουν κάθε τόσο σοφούς απεσταλμένους επιπέδου Θαλή για να χακάρουν το υπερπαρελθόν και να αποσπάσουν πληροφορίες. Η ισχύς του Αιγυπτιακού ιερατείου είναι τέτοια που για χιλιάδες χρόνια αποκρύπτει όλη τη γνώση ακόμα και από τους Φαραώ. Το δούλεμα προς τους γήινους συνεχίζεται με αμείωτη ένταση.

Στο ελλαδομάγαζο, Έχιδνα, Τυφώνας, Πύθωνας, Κάμπη, Λερναία Ύδρα, Κέρβερος, Σκύλλα, Ερινύες, κ.α., το μυθολογικό Πάνθεον βρίθει ερπετών και φιδοτεράτων. Με δεδομένο ότι οι βάσεις της θρησκείας δόθηκαν στους ανθρώπους από τους ίδιους τους «θεούς», τεκμαίρεται ότι η οφιολατρεία λόγω παλαιότητας δεν είναι ανθρώπινη επινόηση αλλά ότι το τιτανικό είδος ήρθε ήδη μολυσμένο στο ηλιακό μας σύστημα. Άγνωστο παραμένει το πώς και το γιατί μολύνθηκε.

Επειδή τίποτα δεν είναι τυχαίο σε αυτόν τον μάτριξ κόσμο, ξαναδείτε με προσοχή τα φιλμ της σειράς Alien και ειδικά εκείνα που πραγματεύονται το ανακάτεμα του DNA. (Alien Resurrection και Prometheus). Στο πρώτο μάλιστα ο διαστημικός σταθμός που γίνονται τα ερπετογενετικά πειράματα λέγεται Auriga. (Η λέξη σημαίνει Ηνίοχος αλλά και Εριχθόνιος των Αθηνών. Ο δε χρυσός στα λατινικά λέγεται Aurus, εξ ού και το σύμβολο Au. Τέλος το σχήμα του εξωγήινου σκάφους ήδη από το πρώτο Alien δεν είναι τίποτε άλλο από το δίδυμο ερπετό… Συμπτώσεις της μήτρας είναι όλες αυτές, μη μασάτε… χεχε!).

Πιθανό είναι ότι οι Τιτάνες έχουν διφυή υπόσταση (ανθρωποειδούς και ερπετοειδούς) και τούτη η ιδιαιτερότητα ενίοτε διαχωρίζεται και στους (μεταλλαγμένους) απογόνους. Κάποιοι διαθέτουν περισσότερα «ανθρώπινα» στοιχεία ενώ κάποιοι άλλοι έχουν μονάχα τα μοχθηρά ένστικτα του ερπετοειδούς. Έτσι εξηγείται η σχέση αγάπης-μίσους των θεών με τα ερπετά καθώς και η κοινή γενεαλογία τους από την Γαία. Ο Δίας πολεμάει με τον Τυφώνα και ο Απόλλων σκοτώνει τον δράκο Πύθωνα (ή κατ’ άλλη εκδοχή την δράκαινα Δελφίνη). Αλλού ο Δίας εμφανίζεται ο ίδιος ως ημι-ερπετό ενώ ο Απόλλων παρουσιάζεται ως προστάτης των φιδιών όπως και η Αθηνά, ενώ ο Άρης έχει γιό φίδι.

Ο σχηματισμός των αρχαίων Ελληνικών πόλεων σαφώς εμπεριέχει το ερπετικό σπέρμα. Στην Μινωική Κρήτη η Μεγάλη Μητέρα Θεά απειλεί κραδαίνοντας τα φίδια ως θανατηφόρα όπλα του κράτους της. Στην ηπειρωτική Ελλάδα, ο Κάδμος σκοτώνει το ερπετό που ήταν γιος του Άρη (!) και ιδρύει την Θήβα. Μετά από περιπέτειες για την ασεβή πράξη του, τελικά μυείται στα χθόνια μυστήρια και μεταμορφώνεται μαζί με την γυναίκα του σε φίδι!

Στην Αθήνα τα ίδια και χειρότερα. Ο ιδρυτής της πόλης ο βασιλιάς Κέκροπας είναι μισός άνθρωπος και μισός ερπετό. Σε ένα δίκτυο σπηλαίων κάτω από την Ακρόπολη φωλιάζει το θείο φιδοβρέφος ο Εριχθόνιος ο οποίος βρίσκεται υπό την προστασία της Αθηνάς (!) και που αργότερα θα γίνει κι αυτός βασιλιάς της πόλης. Εννοείται ότι είναι μισός άνθρωπος μισός φίδι.

Κι ενώ γενικά στον πλανήτη γίνεται της φιδοπουτάνας, συμβαίνει το απροσδόκητο: Μια φουρνιά υπερήρωες ξεσοΐζει από την μολυσμένη ερπετοφάρα των θεών και αναπτύσσει ιδιότητες που δεν είχαν προβλεφθεί για το γένος των δούλων. Είναι δυνατοί, υπερήφανοι, έξυπνοι, ατρόμητοι και το χειρότερο: δεν έχουν θρησκευτικό συναίσθημα! Κατά παράδοξο τρόπο το θρησκευτικό εμφύτευμα απουσιάζει από το DNA τους!! Τα άσχημα νέα δεν τελειώνουν εδώ. Πίσω από τους υπερήρωες ακολουθεί μια ομάδα απλών ανθρώπων που έχουν κι αυτοί αποβάλλει το εμφύτευμα και των οποίων ο αριθμός αυξάνεται καθημερινά. Αυτό σημαίνει μόνο ένα πράγμα: Οι απόγονοι των βελτιωμένων πιθήκων που δημιούργησαν οι Μηχανικοί βρίσκονται σε τροχιά εξελικτικής αυτονόμησης!!! 

Για ποιο λόγο έχει συμβεί αυτό, κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος. Για όλα υπάρχει περιθώριο λάθους. Μπορεί οι Τιτάνες γενετιστές να πήραν αψήφιστα τους κινδύνους του έργου ή μπορεί η ζωή η ίδια να τους εκδικήθηκε για το θράσος τους. Η αστοχία υλικού φέρνει την αντίσταση και η αντίσταση την αλλαγή. Δίχως αμφιβολία, κρίνοντας από την συμπεριφορά του, ο εργοδηγός που ονομάζεται Προμηθέας έχει ανακατέψει την γονιδιακή τράπουλα πριν και μετά τον Κατακλυσμό, αφήνοντας ως επιστήμων την φύση να αποφασίσει ποιες θα είναι οι απαντήσεις στα μοιραία ερωτήματα.

Κορυφαία μορφή της γήινης αντίστασης είναι ο ισόθεος Ηρακλής. Μέγας και ανελέητος ειδιστής δεν άφησε τρικέφαλο κοπρόσκυλο, δεν άφησε δαιμονο-Κένταυρο, δεν άφησε μεταλλαγμένη αγριόκοτα, κωλομπαρεμένο ερπετό, κακιασμένη δρακοσαύρα, ξεγοφιάρη μετακάπρο, δεν άφησε βδελυρό φιδοϋβρίδιο σε χλωρό κλαρί. Από μωρό παιδί τους γαμούσε ολωνών τις μάνες, πνίγοντας, αποκεφαλίζοντας και ξεπαστρεύοντας χωρίς οίκτο ό,τι μίασμα σερνόταν στο έδαφος, αδιαφορώντας αν στις φλέβες του έτρεχε θεϊκό αίμα.

Αυτή ακριβώς η ποιότητα της πρακτικής περιφρόνησης προς την τερατική μορφή των θεών τοποθετεί τον Ηρακλή στο βάθρο του πρώτου καθαρού φυλετιστή όλων των εποχών. Δεν είναι συμπτωματικό ότι αυτός ελευθερώνει τον άλλο πυλώνα της γήινης αντίστασης τον Προμηθέα σκοτώνοντας το σκατοπούλι του Δία. Επίσης απελευθερώνει και τον άλλο ήρωα, τον Θησέα, από τις φυλακές των Μολοσσών. Μαζί με τους Αχιλλέα και Οδυσσέα -γνωστούς για την περιφρόνηση προς τους θεούς και το παλούκι από το οποίο έχουν περάσει τις τερατογονίες των τελευταίων- αποτελούν την άπαιχτη σπισιστική πεντάδα εναντίον της αποικιακής αρχής. 

Ο σημερινός βεγκανικός αντισπισισμός που αποπειράται την εξύψωση όλων των κατώτερων μορφών ζωής υπεράνω του ανθρώπου, αποσκοπεί ακριβώς στο ροκάνισμα της ανθρώπινης θέλησης για δύναμη. Στοχεύει στο προκαταβολικό καπέλωμα της επανάστασης που έρχεται. Οι φασισταριστεροί τυραννίσκοι και οι ερπετοχυσορουφήχτρες κουκουλοφόροι των Εξαθλίων δεν είναι απλές τσιμπουκλούδες του Σόρος και της Νέας Μητριαρχικής Τάξης. Είναι πεμπτοκλασάτοι υπάνθρωποι των μοχθηρών ερπετοειδών. Η Παλαιά ΟφιολατρικήΤάξη της Γαίας-Εκάτης είναι το δόγμα που υπηρετεί με θρησκευτικό φανατισμό αυτός ο ψευτοαναρχικός εμετός. Είναι όλοι τους κακής ποιότητας βιορομπότ όπως οι λαθρομετανάστες. Είναι ασιατικής καταγωγής δούλοι του ερπετού και αυτό φαίνεται ξεκάθαρα στο τοξικό βλέμμα τους.

Στην Ορφική αίρεση και στην βρωμερή θεογονία της που εμφανίζεται τον 6ο αιώνα Π.Κ.Ε. (Ελληνικός αιώνας 65ος) οι θεοί είναι όλοι αιμομικτικά ερπετοειδή. Ο Ζεύς τεκνοποιεί με την μητέρα του την Παμμητέρα η οποία φέρνει στη ζωή πλήθος από φιδοκοσμικά σιχάματα. Η ορφική αρχιπουστιά αποσκοπεί στην διάλυση των υπολειμμάτων του πατριαρχικού φυλετικού ιερατείου και ειδικά των κομματιών του που υποστηρίζουν την ηρωολατρεία ως μεταβατικό στάδιο για την πλήρη θρησκευτική απεξάρτηση. Είναι η διείσδυση του χθόνιου ιερατείου της Εκάτης που στρώνει τον δρόμο για τον μονοθεϊσμό και την παλιννόστηση του Κρόνου. Κομβικό σημείο του Ορφισμού είναι η αναδημιουργία του θρησκευτικού γονιδιακού εμφυτεύματος. Χωρίς αυτό οι γήινοι είναι ανεξέλεγκτοι.

Ούτε ιερό ούτε όσιο δεν έχουν οι ορφικοί διαστρεβλωτές των πάντων. Ο Χαλδαίος γαρ δύσκολα κρύβεται ακόμα και φορώντας την προβιά του ελληνόφωνου. Ο τρόπος που χρησιμοποιούν την ιερατική βλασφημία είναι εμφανέστατα ασιατικός και μητριαρχικός. Έχουν άχτι κυρίως τον Πανερπετοκτόνο Υπεράνθρωπο Ηρακλή τον οποίο δεν διστάζουν να αποκαλέσουν «Δράκοντα ελικτό». Αυτόν που τους είχε γαμήσει τα σπίτια όσο ζούσε προσπαθούν να τον εντάξουν μετά θάνατον στις βρωμερές ορδές τους.

Ο τρόπος δράσης τους και η προσπάθεια καθιέρωσης ενός παντελώς άγνωστου (και απ’ ό,τι φαίνεται ανύπαρκτου ιστορικά) «μεσσία»-τραγουδοποιού ως προφήτη, δείχνουν καταφανώς την βαβυλωνιακή καταγωγή της κομπίνας τους. Όλη αυτή η ασκητική μειξοπαρθενίαση, η εχθρότητα προς την ίδια την ζωή και η πεισιθανάτια δοξολογία με τις γνωστές παπάρες περί «αθανασίας της ψυχής», αποτυγχάνει παταγωδώς να αναπαραχθεί σε Ελληνικό έδαφος. Αυτό που επιτυγχάνει είναι να διαβρώσει σε έσχατο βαθμό το ήδη σάπιο δέντρο της τιτανικής θρησκείας και να πολλαπλασιάσει τον διχασμό σε όλα τα στρώματα της κοινωνίας.

Το ότι η Ευριδίκη δαγκώνεται από φίδι και πεθαίνει, μονάχα ως ξεκάρφωμα από την κατηγορία της ερπετικής συνωμοσίας μπορεί να εκληφθεί. Άραγε οι περί τον ομιχλώδη Ορφέα δεν έχουν κατανοήσει τον ρόλο που καλείται να παίξει η νέα θρησκεία και υπέρ τίνος είναι αυτός; Τι σύμπτωση αλήθεια που την ίδια περίπου εποχή (65ος αιώνας) εξαπλώνεται στην Μακεδονία η λατρεία του κερασφόρου φιδοθεού Άμμωνος Ρα ή Άμμωνος Διός όπως τραβεστοποιείται από το συνωμοτικό ιερατείο που προωθεί τον συγκρητισμό (την Πανθρησκεία της εποχής). Κάποιοι θέλουν να είναι σίγουροι ότι η θρησκευτική γάγγραινα θα σαπίσει αμετάκλητα το σώμα του έθνους.

Ο σπουδαγμένος από νέος στην Τύρο της Φοινίκης σε Χαλδαίους μάγους απατεώνας παλαιομασόνος Πυθαγόρας (580-496 Π.Κ.Ε.), πάει για διδακτορικό 22 χρόνια στην Αίγυπτο (!) και μεταδιδακτορικό 12 χρόνια στη Βαβυλώνα (!). Κατόπιν μυείται σε Δήλο και Δελφούς στο Εκατικό ιερατείο από την Θεμιστόκλεια (ή Αριστόκλεια) και αμολιέται ανά τον τότε Ελληνικό κόσμο για να διαδόσει την ύπουλη διδασκαλία των μεντόρων του. Αυτός και ο συνεχιστής του ο Πλάτων (427-347 Π.Κ.Ε.) είναι τα δηλητηριώδη δόντια του ασιατικού ερπετού που επιστρέφει για να δαγκώσει τους επαναστατημένους δούλους.

Ευτυχώς μετά από εξεγέρσεις πολιτών που δυσφορούσαν για τον τεκτονικό ιστό αράχνης που είχε απλωθεί στην Μεγάλη Ελλάδα, ο Πυθαγόρας καταδιωκόμενος επιλέγει να σκυλοψοφήσει από απεργία πείνας. Πίσω του δεν έχει αφήσει τίποτα γραπτό επειδή πάντα φοβόταν τα αποδεικτικά στοιχεία. Το τεκτονικό δίκτυο που είχε στήσει επιβιώνει με αυξανόμενη εσωστρέφεια και συνεχίζει να διαδίδει μυητικά τις Κρόνιες θεωρίες περί ψυχής που αναπλάθουν το λατρευτικό εμφύτευμα. 

Ένα αιώνα αργότερα στην Αθήνα, οι αντίρροπες στον πυθαγορισμό ιερατικές δυνάμεις (μάλλον από φυλετικό ένστικτο) εξοντώνουν τον υβριστή Σωκράτη (469-399 Π.Κ.Ε.) και πνίγουν έγκαιρα την συνωμοσία της άρχουσας συμμορίας. Ο χέστης Πλάτωνας αφού αποτυγχάνει τρεις (3) φορές να εφαρμόσει τις πολιτειακές αρχιδιές του σε πραγματικές συνθήκες, αναγκάζεται να στραφεί στις ουράνιες σφαίρες όπου αναπτύσσει πλέον τις ιδέες του για να μην πάρει σειρά στα σφηνάκια με το κώνειο.

Στο στρατιωτικο-πολιτικό στερέωμα, η παρακμή της Αθήνας, της Σπάρτης και της Θήβας μετά από συνεχείς εμφυλίους πολέμους έχουν σημάνει την ώρα των Μακεδόνων. Όμως το αλληλοφάγωμα των ιερατείων δεν έχει αφήσει τίποτε πια καθαρό. Ο Μέγας Αλέξανδρος φημολογείται πως προέρχεται από ερπετά. Η μάνα του που κατάγεται από το γένος των Μολοσσών είναι ιέρεια της Μεγάλης Μητέρας Θεάς. Κυκλοφορεί με ερπετά τυλιγμένα στα χέρια της, κοιμάται με φίδια, ενώ ισχυρίζεται ότι γκαστρώθηκε από τον Δία (!) ο οποίος για να την γονιμοποιήσει σωστά πήρε την μορφή ερπετού! 

Πετώντας στα σκουπίδια τις ερπετολογικές και θεοκτηνοβατικές εικασίες, μένουμε ωστόσο με κάμποσα σκληρά πολιτικά ερωτήματα:

…Ποιος Δίας είναι αυτός που υποθετικά γονιμοποιεί την Ολυμπιάδα; Ο Ολύμπιος Ζεύς ή ο Άμμων Ρα – Ζεύς;

…Για ποιο λόγο το ιερατείο επανεισάγει από την πίσω πόρτα την οφιολατρεία που είχε εξοβελίσει ο ισόθεος Ηρακλής και οι συμπολεμιστές του;

…Ποιος δολοφονεί τον Φίλιππο;

…Ποιος φροντίζει να προωθηθεί στο θρόνο ο νεαρός Αλέξανδρος;

 …Είναι ο Αλέξανδρος πραγματικός γιος του Φιλίππου;

…Από ποιούς ελέγχεται το Μακεδονικό κράτος;

Η ισχυρή και άκρως αινιγματική προσωπικότητα της Ολυμπιάδας αφήνει περιθώριο για άπειρα σενάρια. Εφόσον ο γιός της είναι ο κύριος ωφελημένος από την δολοφονία του Μακεδόνα βασιλιά η ηθική αυτουργία της δολοφονίας του δικαιολογημένα πέφτει στην ίδια. Όμως αρκούν οι μηχανορραφίες μια ξένης για να ανοιχτεί ο δρόμος προς τον σημαντικότερο θρόνο εκείνης της εποχής; Ειδικά όταν υπάρχουν νόμιμοι διεκδικητές με άψογες περγαμηνές φυλετικής καταγωγής; Κάτι μου λέει πως η συνωμοσία είναι πολύ εκτενέστερη απ’ ό,τι αφήνεται να φανεί.

Ο Αλέξανδρος αναλαμβάνει μια μυστηριώδη όσο και σκοτεινή εκστρατεία δήθεν κατά της Περσίας αλλά οδηγεί τον στρατό του στην οφιολατρική Ινδία και στις παρυφές του Θιβέτ, άγνωστο για ποιους λόγους. Να σημειωθεί πως όταν κατακτά την Αίγυπτο και πριν ακόμα ξεκινήσει για το αρχαίο Drang nach Osten, επισκέπτεται το ιερό του Άμμωνος Διός όπου γίνεται δεκτός με μεγάλες τιμές από το χθόνιο ιερατείο και αναγνωρίζεται ως πραγματικός υιός του θεού.

Δύο πολύ σοβαρά θέματα πρέπει να προσεχθούν εδώ: Πρώτον, η ύπουλη διείσδυση της ερπετικής μυθολογίας στην εν εξελίξει ελληνική ιστορία και δεύτερον, ο διχαστικός και ανθελληνικός ρόλος του θρησκευτικού συγκρητισμού. 

Κοινό στοιχείο και των δύο ανωτέρω τάσεων είναι το ότι καθοδηγούνται από το οφιολατρικό-μητριαρχικό ιερατείο. Η μαγάρα των μάγων και των ερπετόδουλων ιερέων και ιερειών έχει συγκεντρωθεί στις φιδοφωλιές που αποκαλούνται Μαντεία και από εκεί συντονίζει επί αιώνες την διχόνοια, τις εμφύλιες συρράξεις και τον σκοταδισμό. Με πολλά προσωπεία, άλλοτε με το ψευτο-όσιο του Ορφισμού, άλλοτε με το Διοκεντρικό του ανανεωτικού 12θεϊσμού, άλλοτε με το ύπουλο βαβυλωνιακό της πυθαγορικής θεοσοφίας, η υποχθόνια κάστα των οφιολατρών και της Εκάτης έχει εκμηδενίσει το αρχαίο φυλετικό (πατριαρχικό) ιερατείο και προωθεί την θρησκεία της νέας εποχής στην διαιρεμένη και κουρασμένη από τους αλλεπάλληλους πολέμους Ελλάδα.

Η εγκαθίδρυση της ηγεμονίας των Μακεδόνων έρχεται να κουμπώσει απόλυτα με το θρησκευτικό σκηνικό που στηνόταν εδώ και πολύ καιρό. Και πάλι, δεν είναι τυχαίο που οι Λακεδαιμόνιοι αν και διαβρωμένοι από την μητριαρχία, είναι οι μόνοι που παραμένουν πιστοί στις αρχαίες παραδόσεις. Πάντα επιφυλακτικοί απέναντι στο καινούργιο, αρνούνται κατηγορηματικά να συμμετάσχουν στα μεγαλεπήβολα σχέδια του νεαρού Μακεδόνα. Εκείνο που τους υποψιάζει είναι το ύφος του θεού που έχει καθώς και οι ανεξιχνίαστες προθέσεις του.  

Πάνω από 40 προσωπικότητες σύγχρονοι του Αλεξάνδρου περιγράφουν με εξαντλητικές λεπτομέρειες το εξωπραγματικό από πολλές απόψεις στρατιωτικό του εγχείρημα και ούτε ένα (1) από τα συγγράμματά τους δεν σώζεται εκτός από σκόρπιες φράσεις που ανακαλύπτουμε σε μεταγενέστερους συγγραφείς. Η πιο εξωφρενική, ενδιαφέρουσα, πολυκαταγεγραμμένη και επιτυχημένη (;) εκστρατεία στην ιστορία του πλανήτη στερείται θεμελιώδους βιβλιογραφίας (!!!).

Ο Αρριανός γράφει πεντακόσια χρόνια μετά (!) και θεωρείται κορυφή. Όχι ένα και δύο και τρία αλλά ΠΕΝΤΑΚΟΣΙΑ (500) ολόκληρα χρόνια μετά το πάρτι! Πλάκα μας κάνουν; Τι αρχίδια συνέγραψε; Πού τον ήξερε τον Αλέξανδρο; Πού στην κωλοτρυπίδα συναντήθηκαν; Σε τι περιβάλλον; Ο ένας ήταν στην Κάτω Βλαχολίμνη και ο άλλος στον Σείριο. 

Ο μέγας απατεώνας ο Ψευδοκαλλισθένης έχει σφετεριστεί ακόμα και το όνομα του αρχαίου ιστορικού. Γράφει …650 χρόνια μετά (!) ο τυφλοπόντικας, είναι δηλαδή εντελώς για τον πούτσο καβάλα. Μυθιστορήματα γράφουν οι μαλάκες, από το μυαλό τους τα βγάζουν τα «γεγονότα». Βάζουν σάλτσα μπόλικη, ανακατεύουν τις ψωλιές τους με θολόνερο μπας και πιάσουν κανένα μαλάκα πελάτη. Τίποτα. Το αβίαστο συμπέρασμα είναι ένα: Το πιο διαφημισμένο κομμάτι της Ελληνικής ιστορίας είναι και το πλέον σκοτεινό και απροσπέλαστο*. 

*(Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι τα υπόλοιπα λούζονται στο φως).

Τι πιθανότητες έχει να χάθηκαν ήδη από την αρχαία εποχή οι πρωτογενείς πηγές της Ασιατικής Εκστρατείας ενώ ταυτόχρονα να διασώθηκαν χιλιάδες σελίδες χριστιανικών σκουπιδιών και ασημαντοτήτων; 

Αυτή είναι μια ερώτηση που η μάζα των πανεπιστημιακών φιλολόγων και ιστορικών προτιμά να αποφεύγει. Όταν παρόλα αυτά κάποιος τους την τρίβει επίμονα στη μούρη, επιλέγουν κατά κανόνα να ξεγλιστρούν με σκατιές του τύπου: «Δεν έγινε επιλογή στο τι χάθηκε και στο τι σώθηκε. Όλα τα υπόλοιπα αποτελούν θεωρίες συνωμοσίας».  

Με άλλα λόγια τα καθηγητικά μασονάκια της κρατικοδίαιτης διανόησης θεωρούν τους ηγεμόνες της Ελληνιστικής περιόδου αλλά και τους Ρωμαίους ως βλάκες που δεν ήξεραν τι να κρατήσουν αρχείο και τι όχι. Στην ουσία θεωρούν εμάς ως πανύβλακες που πληρώνουμε ένα σκασμό λεφτά και μας φεύγει ο τάκος στο αναμάσημα ηλιθιοτήτων. Κι αυτό για να πάρουμε ένα σκατοπτυχίο από τα ψωλοχυσάδικα που οι ίδιοι ονομάζουν «πανεπιστήμια».

Και όμως η στεγνή λογική λέει ότι και επιλογή του τι θα «σωθεί» έγινε αλλά και ότι οι απόψεις που ισχύουν σήμερα για όλο το εύρος των πολιτικών ελευθεριών είναι σύμφωνες με αυτό που διακηρύσσει το ιερατείο. Φυσικά η ιστορική έρευνα έρχεται να δικαιώσει την λογική. Κατά την πλήρη επικράτηση του χριστιανισμού (τον 4ο αιώνα Κ.Ε.) τα χειρόγραφα που αντιβαίνουν με οποιοδήποτε τρόπο στο δόγμα όχι μόνο δεν αντιγράφονται αλλά καίγονται υποχρεωτικά. Πολλά αρχαία χειρόγραφα δεν υπάρχουν πια αλλά εξακολουθούν υπάρχουν οι κώδικες με τα νομοθετήματα του τρισάθλιου ρωμαιοβυζαντινού οφιολατρικού πολιτικού εκτρώματος που περιγράφουν τις ποινές για τους κατόχους απαγορευμένων συγγραμμάτων.

Κατά τις καταιγιστικές πολιτικές αλλαγές των Ελληνιστικών χρόνων τα ίχνη της ερπετολατρικής συμμορίας δείχνουν να χάνονται. Η θρησκευτική ανακατωσούρα είναι τέτοια που ως και οι πιο φανατικοί πολυθεϊστές φτάνουν να απορούν με τις ποσότητες των νέων θεών που εισάγονται προς κατανάλωση. Οι οφιολάτρες δεν έχουν εξαφανιστεί, απλά έχουν πέσει με τα μουτρα στη δουλειά. Ακόμα και στην πιο μικρή πόλη στήνουν φάμπρικες συγκρητισμού. Όλα τα βοθρολύμματα της Ανατολής συγχωνεύονται υπό την εποπτεία τους με τους πατρώους θεούς. Αν προηγουμένως εμφανιζόταν που και που κανένα ξέμπαρκο φίδι στους ναούς, τώρα η παρουσία των ερπετών γίνεται υποχρεωτική. 

Εκλάμψεις παρηγοριάς όπως ο Θεόδωρος ο άθεος (340-250 Π.Κ.Ε.) και ο Επίκουρος (341-270 Π.Κ.Ε.) εμφανίζονται κατά περιόδους αλλά οι φωνές της ανθρώπινης αντίστασης αραιώνουν συνεχώς παρά την θρυλούμενη «θρησκευτική ελευθερία». Έχει βέβαια κάποιος την ελευθερία να πιστεύει στην μαύρη οχιά αντί για την καφέ οχιά, αλλά δεν δικαιούται να μην πιστεύει. Κι ενώ το πόπολο αποβλακωμένο παρακολουθεί σπασμωδικά τις αλλαγές, η εμφύλια ελληνοσφαγή συνεχίζεται αμείωτη σε παγκόσμιο πια επίπεδο εμπλουτισμένη με νέα όπλα, ελέφαντες, καμήλες, βιορομπότ, κλπ.

Έχει φτάσει η ώρα. Ενώ οι Ρωμαίοι προελαύνουν συστηματικά μέσα στο διχασμένο Ελληνιστικό τοπίο καταλαμβάνοντας μια-μια τις άρρωστες πόλεις του, η ορφική πουστιά είναι έτοιμη να επαναληφθεί. 6 αιώνες από την πρώτη της εμφάνιση, ξαναπαρουσιάζεται σχεδόν ατόφια. Ο νέος Ορφέας είναι ένας ολότελα άγνωστος ο οποίος λέγεται Ιησούς και ισχυρίζεται ότι είναι γιος του θεού. Γεννιέται, μεγαλώνει και σαυροψοφάει χωρίς να τον ξέρει ΚΑΝΕΝΑΣ στα μέρη που (υποτίθεται ότι) «έζησε».

Τούτη τη φορά επειδή το σχέδιο έχει αναπτυχθεί στην ασιατική ακτή και συγκεκριμένα στη βοθρολάσπη της Ιουδαίας, καταφέρνει να παραγάγει μια αναλαμπή, όμοια με ανάφλεξη ανθρώπινης κλανιάς. Η Χαλδαιο-ιουδαϊκή χολέρα του μονοθεϊσμού αποτυγχάνει εκ νέου να ριζώσει σε Ελληνικά χώματα (τα οποία συμπεριλαμβάνουν πλέον και αρκετές ακτές της Μεσογείου περιμετρικά). Το Ελληνικό πνεύμα παρότι καταρρακωμένο από αιώνες συνεχών μαχών εξακολουθεί να αντιστέκεται στο δηλητήριο του ερπετού. Η παλιννόστηση του Τιτάνα Κρόνου με την μορφή του αναγεννώμενου Γιαχβεδικού πτώματος αφού δεν επιτυγχάνεται με την πειθώ, ανατίθεται στα ρωμαϊκά όπλα. Ο Ζεύς ηττάται από τον ουροβόρο και κατευθύνεται προς τα Τάρταρα ενώ οι Έλληνες Άθεοι Εθνικοί ακολουθούν την τύχη του φυλετικού ιερατείου τους: Σφάζονται αμείλικτα από τους οφιολάτρες και τα Κρόνια χριστιανο-εβραϊκά ορκ που φορούν πλέον με υπερηφάνεια την χλαμύδα του Ρωμαίου στρατιώτη.

Έχει ιδιαίτερη σημασία το ότι οι αβρααμικές θρησκείες εμφανίζονται την στιγμή που καταρρέει το διπλό τοίχωμα της αρχαίας ψευτο-πολυθεϊστικής (οφιολατρικής) απάτης. Με βάση τις εκπληκτικές ενοράσεις που έχει καταθέσει πριν από αιώνες ο Μέγας Ηράκλειτος, οι λογικές διεργασίες κυρίως στον Ελληνικό Χώρο έχουν αρχίσει να διαλύουν το μυθολογικό περίβλημα της θρησκείας. Είναι θέμα χρόνου πια η αποκάλυψη των εμβόλιμων δοξασιών, μυστηρίων, εξουσιασμών και ελέγχων του ανθρώπινου όντος. Για να σώσει τους τυράννους και των τριών επιπέδων (θεούς, αυτοκράτορες και τοκογλύφους) ο Χριστιανισμός εξαπλώνεται σαν θανατηφόρα επιδημία. Όχι μόνο δεν απελευθερώνει κανέναν όπως είχε υποσχεθεί αλλά υποδουλώνει τους πάντες, ακόμα κι αυτούς που δεν είχαν ασχοληθεί ποτέ με τις λατρείες. Η θρησκευτική βαρβαρότητα αποκτάει σάρκα και οστά και θα κρατήσει χίλια τετρακόσια χρόνια. Το ερπετό της Εκάτης που είχε γίνει οχιά της Ολυμπιάδας και φίδι της Κλεοπάτρας, τώρα καταλήγει φιδάκι της Παναγίας.

Ο χριστιανισμός στρέφεται ευθέως εναντίον των Ελληνικών πληθυσμών για λόγους που αφορούν την ηρακλειδική κληρονομιά. Η περιφρόνηση προς τον χρυσοφάγο θεό αναγορεύεται σε υπέρτατο έγκλημα. Το Κρόνιο κράτος του Βυζαντίου καταδιώκει με ασύλληπτο μίσος όσους από τους Έλληνες δεν διαθέτουν θρησκευτικό συναίσθημα.

Με την εμφάνιση του ισλαμισμού, η Κρόνιο-γιαχβεδική εξουσία γίνεται αφόρητα πιεστική. Υπό την απειλή των τουρκομογγολικών ορδών ο χριστιανικός συγκρητισμός δείχνει να πετυχαίνει μέσα σε λίγες δεκαετίες ό,τι δεν είχε καταφέρει όλους τους προηγούμενους αιώνες. Πολλοί Έλληνες έχοντας να διαλέξουν ανάμεσα στο χειρότερο και το χείριστο, επιλέγουν το πρώτο.

Εκ πρώτης όψεως, το Ισλάμ δείχνει να έχει μικρότερη σχέση με το ερπετό. Κι αυτό για δύο λόγους: α) γιατί ως η νεότερη των μεγάλων θρησκειών δεν έχει άμεση επαφή με τις οφιολατρικές ρίζες της και β) γιατί απαγορεύει την εικονική αναπαράσταση του θεού αντιγράφοντας επακριβώς το Ιουδαϊκό πρωτότυπο. 

Χτισμένη εξ ολοκλήρου με καθαρόαιμα οφιώδη υλικά (θεός, άγγελοι, προφήτες, θαύματα, γραφές) η ισλαμική εκδοχή είναι ένα ερπετικό τεχνούργημα, που περνάει ένα βήμα μπροστά από τον χριστιανισμό. Με την απαγόρευση της απεικόνισης του θείου λύνει οριστικά το θέμα της μορφής που αποτελούσε τρωτό σημείο στις παλαιότερες θρησκείες. Προφανώς το γονιδιακό εμφύτευμα που έχει εφαρμοστεί στους πιστούς του Μωχαμέτη είναι νέας τεχνολογίας. Τα ισλαμικά βιορομπότ πιστεύουν φανατικά ότι έχουν δίκιο σε όλα και ότι δικαιούνται να αρπάξουν ό,τι τους γυαλίσει. Η διαφορά είναι πως προτίθενται να θυσιαστούν για τον θεό τους αν χρειαστεί, κάτι που είχαμε δει σε μικρή κλίμακα με τους πρώιμους χριστιανούς. Η συμπεριφορά τους προσομοιάζει με εκείνη των κατώτερων μορφών εξαρτημένης ζωής όπως του τρισηλίθιου σκύλου που είναι πρόθυμος ακόμα και να πεθάνει για το σκάρτο αφεντικό του που τον βασανίζει καθημερινά. 

Στην αραβική τέχνη το μοτίβο του κουλουριασμένου φιδιού παρεισφρύει αθόρυβα στα αφηρημένα γεωμετρικά σχέδια ενώ η νοοτροπία του μουσουλμανικού όχλου είναι η πιο ερπετική όλων των θρησκειών. Η υπουλία, η μοχθηρία και η μισαλλοδοξία των φανατικών πιστών του είναι παροιμιώδεις. Με την ιεροποίηση του πολέμου και της σφαγής των απίστων τα χασανάκια για ενάμιση αιώνα σαρώνουν. Οι ηγέτες τους ζουν την χρυσή εποχή των χαλιφάτων έχοντας καταλάβει Περσία, Μεσοποταμία, Βόρεια Αφρική, Ιβηρική χερσόνησο κι ένα κομμάτι της Γαλατίας. Παρά την φυσιολογική κούραση που παρουσιάζουν οι νεοφώτιστοι Άραβες, η εμφάνιση των Τουρκόσαυρων από τα βάθη της Ασίας ανανεώνει την ισχύ του ερπετικού κύματος. 

Καθώς η σύγκρουση των πολιτισμών κορυφώνεται, και ο ισλαμικός δράκος καταπίνει τον Ελλαδικό χώρο μαζί με τα Βαλκάνια, η μάχη των ανθρώπων για την αποτίναξη της θεϊκής κηδεμονίας δείχνει χαμένη. Μουσουλμάνοι και χριστιανοί ενδιαφέρονται για το ποιός θα κόψει τα περισσότερα λαρύγγια και οι αμφισβητούντες τον θεό αποτελούν πρωτεύοντα στόχο και των δύο. Το μόνο θετικό στοιχείο στην σύγκρουση των δύο μεγάλων αιρέσεων του μετα-βαβυλωνιακού Ιουδαϊσμού είναι ότι ο συνεχής πόλεμος και η αναγκαστική ρευστότητα των γεωπολιτικών συνθηκών έχουν πριμοδοτήσει τα αρσενικά στοιχεία και στα δύο αυτά οφιολατρικά ρεύματα. Υπάρχει ένας σαφής μισογυνισμός που καθόλου τυχαία στρέφεται εναντίον του ιερατείου της Εκάτης. 

Η αντεπίθεση του δυτικού χριστιανισμού ενισχυμένου από ισχυρές δόσεις βόρειου παγανισμού αναγκάζει σε αλλεπάλληλες ήττες το Ισλάμ και πετυχαίνει την εκδίωξή του από την Ευρώπη. Η προσθήκη της αμερικανικής ηπείρου στο καρτέλ του Τζέχου και η σταυροφόρος αποικιοκρατία υποβαθμίζουν περαιτέρω την μουσουλμανική ισχύ και υποχρεώνουν τα λυσσασμένα σαβουρόσκυλα του Μωχαμέτη να μαζευτούν πίσω στο αρχικό τους γιδομαντρί. Έκτοτε το ιερατείο της Εκάτης ξαναρχίζει εσωτερικά να ροκανίζει και να μεταλλάσσει τον πατριαρχικό χριστιανισμό ο οποίος σπάει σε τρία μεγάλα ρεύματα και άπειρα μικρότερα. Μια ατέρμονη σειρά θρησκευτικών πολέμων κατατρύχει τα Ευρωπαϊκά κρατίδια, μεταθέτοντας διαρκώς στο μέλλον τα αναπάντητα ερωτήματα για τις προθέσεις του θεού και για την σκοπιμότητα διατήρησης της αμύθητης περιουσίας του.

Η επανεισαγωγή της αρχαιοελληνικής φιλοσοφίας στα εκπαιδευτικά ιδρύματα που ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια στις μεσαιωνικές πόλεις, εκτός από τα πλεονεκτήματα που δίνει στους Ευρωπαίους έναντι των Ασιατών, έχει και ορισμένες παρενέργειες. Τα κείμενα που διδάσκονται είναι επιλεγμένα, κομμένα και ραμμένα στις επιδιώξεις των βασιλέων, του κλήρου και των ευγενών. Αν και κουτσουρεμένα όσο δεν παίρνει, σακατεμένα, κακομεταφρασμένα και κολοβά εκεί που τα νοήματα είναι σημαντικά, τα αρχαία γραπτά φαίνεται ότι μεταδίδουν το μαγικό άγγιγμα. Επειδή κάποιοι από τους δούλους μπορούν και διαβάζουν ανάμεσα στις γραμμές των κειμένων, τα θανάσιμα ερωτήματα του Ηρακλείτου και του Πρωταγόρα αναδύονται μέσα από τις σκατιές του Πλάτωνα.

…Ο θεός είναι ένας ή περισσότεροι;

…Ποιοι είναι οι θεοί και τι θέλουν από τους ανθρώπους;

…Υπάρχει ζωή μετά τον θάνατο ή όλα είναι μια κασκαρίκα αυτών που έχουν την εξουσία;

…Οι απλοί άνθρωποι τι πρέπει να κάνουν; Να δέχονται σαν βλάκες όσα τους λένε οι ιερείς ή να ψάξουν μόνοι τους για την αλήθεια;

…Αν οι θεοί είναι καλοί όπως λένε οι γραφές, τότε γιατί όλοι οι βασιλιάδες και οι επίσκοποι που τους υπηρετούν είναι δηλητηριώδη φίδια;

Είναι σαν να έχουν βρυκολακιάσει οι περίεργοι Έλληνες. Όσο διαδίδονται τα αρχαία κείμενα, τόσο αγριεύει η πλέμπα. Στο σημείο αυτό, το οφιολατρικό ιερατείο κάνει κίνηση ματ. Πετάει στην αρένα τον αποδιοπομπαίο τράγο. Ρίχνει στο πόπολο μια βραδυφλεγή και βρώμικη βόμβα που λέγεται ΑΝΤΙΣΗΜΙΤΙΣΜΟΣ. 

Η ανάλυση της έννοιας είναι απλή: «Αντισημιτισμός = οι Εβραίοι φταίνε για όλα». Μιλάμε για την απόλυτη καραμέλα των ηλιθίων. Μερικοί την πιπιλάνε αιώνες κι ακόμα να λιώσει. Εδώ που τα λέμε η επιλογή των αργυραμοιβών γύφτων ως εξιλαστήριων θυμάτων είναι ευρηματική. Είναι ανάδελφη και μισητή ράτσα με αναρίθμητα και απύθμενα συμπλέγματα κατωτερότητας. Πρόθυμοι να πουλήσουν ακόμα και τα αδέρφια τους ή τις κόρες τους άμα είναι να βγάλουν λεφτά, πρόκειται ασυζητητί για τον περιούσιο λαό. Για όποιο έγκλημα και να τους κατηγορήσει κανείς είναι ικανοί. Βέβαια όλα υπόκεινται στους φυσικούς νόμους: Πρακτικά είναι αδύνατον να φταίνε αυτοί για όλα τα στραβά του κόσμου, γιατί κάτι τέτοιο θα απαιτούσε …θεϊκές ικανότητες. Όμως αυτή η απλή σκέψη αποτελεί ακατανόητη σύλληψη για την αποβλακωμένη πλέμπα. 

Η κατάσταση ξεπερνά τα όρια της γελοιότητας. Μερικές φορές ακόμα και οι ίδιοι οι Εβραίοι κατηγορούν τους εαυτούς τους για να τρολλάρουν τους πάντες! Το αποτέλεσμα είναι μια άνευ προηγουμένου φάρσα με άπειρα κωμικοτραγικά επεισόδια. Βραβείο ηλιθιότητας παίρνουν οι χριστιανοί οι οποίοι καταδιώκουν τους Εβραίους γιατί δήθεν σταύρωσαν τον Ιησού (που ήταν Εβραίος)!!! Από τη μια βρίζουν όλη την Εβραϊκή φυλή και από την άλλη προσκυνάνε τον θεό τους τον Ιεχωβά, τους Εβραίους προφήτες, τους Εβραίους αγίους, τους Εβραίους αποστόλους, κ.ο.κ.. Κατηγορούν τους Εβραίους ότι πιστεύουν μόνο στο χρήμα και οι ίδιοι σέβονται και ακούν μονάχα όποιον έχει λεφτά. 

Άντε τώρα να εξηγήσει κάποιος σε αυτόν τον θρησκευόμενο οχετό τα δύσκολα: Ότι η Μεγάλη Μητέρα θεά και η Παναγίδα (στα τεμένη της οποίας τον δεκαπενταύγουστο κάνουν τάματα και πάνε γονατιστοί) είναι το ίδιο πρόσωπο. Άντε να τους πείσει ότι οι Οβραίοι είναι κουρδιστά τρολλάκια του μεγάλου παίχτη. Δηλαδή αναλώσιμοι βαλέδες για όλες τις βρωμοδουλειές όπως ήταν πριν από αυτούς οι Σουμέριοι, οι Αιγύπτιοι και οι Βαβυλώνιοι. Μιλάμε για χάος απροσμέτρητο. 

Ας προσπαθήσει κάποιος να ψήσει τους ουγκ να σταματήσουν να ατενίζουν ηλιθιωδώς τις νυχάρες των ποδιών τους. Ας δοκιμάσει να τους υποψιάσει ότι πρέπει να ψάχνουν πιο ψηλά για το φίδι. Ότι ο Εβραίος δεν τους απειλεί γιατί δεν ξέρει τι να απειλήσει. Αν καταφέρει κάποιος να τους κάνει να καταλάβουν όλα τα παραπάνω, ίσως να έχει μια πιθανότητα στο τρισεκατομμύριο να τους ψιθυρίσει ότι ο εχθρός που ψάχνουν βρίσκεται στον σβέρκο τους και λέγεται ΘΕΟΣ.

Τα στοιχεία αφθονούν αλλά φεύ, κανείς δεν ασχολείται. Η περιβόητη «ποιμαντορική ράβδος» του βρωμο-ορθόδοξου χριστιανισμού δεν είναι τίποτε άλλο από αυτούσιο το σήμα κατατεθέν της λατρείας του ερπετού.

(Ξανα)δείτε το Conan the Barbarian του 1982 μπας και γίνει το θαύμα. Ουροβόρος όφις, μαύρος ήλιος, μαύρη σελήνη, θρησκείες ψευτο-αγάπης και πάνω απ' όλα ο άθρησκος Κόναν να θυμίζει Ηρακλή και Προμηθέα μαζί. Τα μηνύματα είναι ουκ ολίγα. Δείτε και το Conan the Barbarian του 2011 που νοηματικά δεν έχει καμία σχέση ούτε με το έργο του Ρόμπερτ Χάουαρντ ούτε με την πρώτη ταινία, και ίσως να καταλάβετε τι συνέβη μέσα σε αυτά τα 30 χρόνια στον κόσμο.

Ούτε οι ίδιοι οι μητροπολίτραγοι δεν ξέρουν τι ακριβώς συμβολίζει η χρυσοποίκιλτη ράβδος με το διπλό ερπετό που χουφτιάζουν σαν ψωλή. Ελπίζω να παρατηρήσατε την εκπληκτική ομοιότητα του χριστιανικού όφεως με τα ινδουιστικά, τα βουδιστικά και τα 12θεϊστικά ερπετά.

Για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα, κάτι μουρμουρίζουν τα πουτανόρασα για μια μαλακία που είχε και καλά πει ο Τζέχος, «γίνεσθε ουν φρόνιμοι ως οι όφεις», τους παρότρυνε δηλαδή να γίνουν συνετοί όπως ο …Σατανάς!!! Άλλοι λένε ότι συμβολίζει το χάλκινο φίδι που ύψωσε στην έρημο ο μάγος Μωυσής και ότι δήθεν προσυμβολίζει τον …Χριστό στο σταυρό. Οπότε για να καταλάβουμε, κατά τον Μωυσή ο Χριστός παρομοιάζεται με ερπετό, όπως ακριβώς και ο Διάβολος!!! (Χριστός = ερπετό = Διάβολος). Πρόκειται για δύο άπαιχτες θεολογικές ερμηνείες της οφιολατρικής ράβδου.

Στο μαγαζάκι του Πάπα, το ερπετό κάνει βόλτες. Στο κέντρο της παπικής στοάς τέσσερα ερπετά ανεβαίνουν προς τα ουράνια, ίσως για να ενωθούν μέσω του αγίου πνεύματος με τον όφι-πατέρα τους. Ακόμα και στο ηλιο-φιδολατρικό (βλ. Άμμων Ρα - Ζεύς) χρυσό μαρτζαφλάρι που κρατάει ο εξ Αργεντινής αρχιμασόνος, τα φίδια εναλάσσονται με τις ακτίνες. Στους γιακάδες των αμφίων του ο διπλός όφις είναι ίδιος με τον κινέζικο. Μαλτέζικοι σταυροί του ανόσιου τάγματος και φιδοψαράνθρωποι έρχονται γραμμή από τις φιγούρες των Ανουνάκι που βλέπετε στα σουμεριακά ανάγλυφα.

Η προτεσταντική φιδολατρεία έχει πάει το θρήσκευμα σε άλλα επίπεδα, ειδικά στην Άγρια Δύση του αμερικάνικου υπερπολιτισμού. Ζωντανά ερπετά, θωπείες, φιδαγιάσματα, από γενετικό ένστικτο οι οφιολάτρες πάστορες έχουν αναβιώσει τα Ελευσίνια Μυστήρια και τις οφεολιτανείες του τοξικότερου μέρους της Ελληνικής αρχαιότητας. (Λεπτομέρεια: Ο κροταλίας δάγκωσε τελικά τον ηλίθιο ιεροκήρυκα της φωτογραφίας ο οποίος αφού αρνήθηκε να πάρει αντίδοτο για το «θεϊκό» δηλητήριο, απεβίωσε).

Το ότι το ανθρώπινο γένος είναι μια ράτσα δούλων, έχει γίνει κατανοητό. Κοινό γνώρισμα όλων των δουλοκτητικών καθεστώτων είναι ότι σε κάποια περίοδο της ιστορίας τους, αργά ή γρήγορα, έρχονται αντιμέτωπα με την εξέγερση των μειονεκτούντων. Όσοι έχουν ζήσει περιόδους γενικού ξεσηκωμού ομολογούν ότι το κλίμα της επανάστασης είναι εξωπραγματικό. Υπάρχει τέτοιος ηλεκτρισμός στην ατμόσφαιρα που δεν μπορεί να περιγραφεί με λέξεις. Είναι σαν αυτός ο γυμνοσάλιαγκας που λέγεται άνθρωπος να ανεβαίνει τέσσερα επίπεδα ύπαρξης μέσα σε λίγα λεπτά. Είναι σαν να ξεβουλώνουν τα ρουθούνια του από χιλιετίες δουλικής μύξας και να οσφραίνονται επιτέλους το επικίνδυνο άρωμα της πραγματικής ύπαρξης.

Μια τέτοια μετεωρική άνοδος του ανδράποδου στις σφαίρες όπου πλανώνται οι Τιτάνες, επιφέρει αυτομάτως τον αναπόφευκτο ίλιγγο του ύψους. Σε ελάχιστο χρόνο αυτός ο υπαρξιακός χάκερ, ο μπουκαδόρος, ο πειρατής που έχει βρεθεί μέσα στην ψυχή του υπερσυστήματος καλείται να δημιουργήσει. Αυτός που δεν έχει αγγίξει ποτέ στη ζωή του μουσικό όργανο, είναι αναγκασμένος να πάρει στα χέρια του την κονσόλα των θεών και να συνθέσει επιτόπου απόκοσμες μελωδίες.

Η ζάλη της δημιουργίας που φέρνει την πτώση είναι η προμελετημένη παγίδα των Μηχανικών. Το φτωχό και σκάρτο DNA του γενετικά προγραμματισμένου δούλου των θεών είναι ανίκανο να σηκώσει το βάρος της υπερμετάλλαξης και κρασσάρει υποχρεωτικά.

Κάθε επανάσταση κουβαλάει μαζί της ένα φορτίο μιζέριας. Για να φτάσει κάποιος σε επανάσταση δεν το κάνει όταν οι συνθήκες είναι ανθηρές αλλά όταν συμβαίνει το αντίθετο. Όταν υπάρχει φτώχεια, απελπισία και καταπίεση και μάλιστα σε υπερβολικό βαθμό. Οι επαναστάσεις αποτυγχάνουν ακριβώς γιατί δεν μπορούν να ξεφορτωθούν το φορτίο μιζέριας που κουβαλάνε. Τρεις είναι οι λόγοι: α) η πνευματική και ψυχολογική ελαττωματικότητα του όχλου, β) η ιστορική ανεπάρκεια των ηγετών και γ) η αδυναμία αναγνώρισης του εχθρού. 

Είναι εντυπωσιακό. Σε μια μακρά σειρά ανθρώπινων επαναστάσεων και εξεγέρσεων, ο θεός βρίσκεται στο απυρόβλητο. Στις σπάνιες περιπτώσεις που βρίσκεται (εν μέρει) στο στόχαστρο, πετυχαίνει να ξεγλιστρήσει σαν χέλι. Γιατί άραγε;

Δεν είναι ο οργανωτής της προηγούμενης κατάστασης;

Δεν είναι ο προστάτης του τυράννου;

Δεν είναι ο κυρίως ωφελούμενος;

Δεν είναι μέσω ο καθησυχαστής των καταδυναστευόμενων πληβείων;

Στην γελοία εκδοχή της «ιστορίας» που μας έχει παραδοθεί από τις προηγούμενες γενιές ηλιθίων, βλέπουμε τους επαναστατημένους δούλους, ενίοτε και τους αρχηγούς των επαναστάσεων να επικαλούνται την βοήθεια του …θεού στο έργο τους!!! Αυτό από μόνο του θα αποτελούσε λογικό παράδοξο, αν φυσικά ζούσαμε σε λογικό κόσμο.

Όταν ένα σύστημα πίστης έρχεται να αντιμετωπίσει ένα σύστημα λογικής εάν το ματς διεξαχθεί στα ουράνια όπου δεν ισχύουν οι λογικοί κανόνες, η λογική θα χάσει από την πίστη γιατί τα ζώα προτιμούν να πιστεύουν από το να σκέφτονται. Εάν το ματς διεξαχθεί στο έδαφος, η λογική πάλι θα χάσει γιατί τα ζώα δεν θέλουν οι λογικοί κανόνες να επεμβαίνουν στα πιστεύω τους. 

Δυστυχώς όλα έχουν να κάνουν με το ελαττωματικό μυαλό του δούλου. Ελάχιστοι έως κανένας δεν ασχολείται με την ουσία των πραγμάτων και η πλειοψηφία χτυπιέται να βρει το λαχείο με το οποίο θα κερδίσει χωρίς κόπο τα πάντα. Υπάρχει άραγε περίπτωση να γίνει κάποιος σοφός χωρίς να κουράσει ποτέ το ρημάδι το νιονιό του;
  
Η κατάληξη των ανθρώπινων επαναστάσεων είναι συνήθως οικτρή γιατί ανίκανες να στοχεύσουν ψηλά, αφήνουν ανέγγιχτη την πηγή του εξουσιασμού. Αφού ο κύριος υπεύθυνος διασώζεται, η επαναδόμηση του καταπιεστικού οικοδομήματος είναι πανεύκολη. Όπως είναι αναμενόμενο, αφού ο αρχιεξουσιαστής γλυτώνει τον αποκεφαλισμό, ανακαλύπτονται ένα σωρό άλλοι υπαίτιοι χαμηλού βαθμού οι οποίοι καρατομούνται για απλή συνέργεια. 

Η χορήγηση επιθετικού προσδιορισμού ανήκει στα στάνταρντ τρυκάκια του αρχιπαπατζή. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη απάτη από την ταξική, την εθνική και την θρησκευτική επανάσταση. Και οι τρεις αρνούνται πεισματικά να δουν το πρόσωπο του δυνάστη που βρίσκεται στην κορυφή της πυραμίδας. Ασχολούνται με τους υπηκόους του, τους υπηρέτες του και τους βοθρατζήδες του και ποτέ με τον ίδιο τον νταβατζή.

Επανάσταση η οποία δεν στρέφεται πρωτίστως εναντίον του θεού είναι καταδικασμένη να εκφυλιστεί σταδιακά σε απολυταρχικό τέχνασμα του ιδίου. Κι αυτό γιατί ο θεός δεν είναι κάτι το αφηρημένο. Έχει περιουσία, κτήματα, κτίρια, ράβδους χρυσού, μετοχές και επενδύσεις. Δεν διαφέρει σε τίποτα από τους Ρότσιλντ, τους Ροκφέλερ, τον Μπάφφετ, τον Σλιμ ή τον Γκέιτς παρά μόνο στο μέγεθος: Αυτοί είναι σκνιπάκια μπροστά του.

Μοιραία οποιαδήποτε πολιτική μεταβολή που επηρεάζει την περιουσία του θεού ή έστω την πυραμίδα της εξουσίας του, έρχεται σε αντίθεση με την ύπαρξή του. Οι αντιδράσεις του δεν εκδηλώνονται όπως θα περίμενε κανείς στο πεδίο της ηθικής ή στη μέλλουσα ζωή (την οποία αναμένουν τα βόδια). Ο θεός κινητοποιεί στρατούς, τεθωρακισμένα, ληστοσυμμορίες, μαφιόζους και μακελάρηδες κάθε είδους. Χώρια από τις παπαριές περί αγάπης που διακηρύσσει, όταν αυτό το ερπετικό ον κάνει πόλεμο είναι πιο αδυσώπητο από οποιονδήποτε τύραννο σε οποιαδήποτε φάση της ιστορίας. Ο Ισπανικός Εμφύλιος είναι ιδανική περίπτωση για μελέτη.

Καμιά επανάσταση δεν μπορεί να κάνει ουσιαστικές αλλαγές στις ανθρώπινες συνθήκες αν δεν εξοντώσει πρώτα το μίασμα που λέγεται θεός. Δύο επαναστάσεις (Γαλλική και Ρωσική) αποπειράθηκαν να εκθρονίσουν το ερπετό αλλά προσγειώθηκαν ανώμαλα. Η Γαλλική έχασε γρήγορα το παιχνίδι αφού δεν μπόρεσε να προσφέρει εναλλακτική και μετατράπηκε σε καρμανιόλα ιδεών. Η Ρωσική κράτησε λίγο παραπάνω γιατί εισήγαγε μια μορφή ηρωολατρείας που αντικατέστησε επιφανειακά την θεολατρεία χωρίς όμως να τολμήσει ποτέ να αποκαλύψει το οφιολατρικό παρασκήνιο της τελευταίας.

Αποτέλεσμα της αμφισβήτησης προς την θεϊκή απολυταρχία είναι οι θρησκευτικοί πόλεμοι που σαρώνουν εδώ και δυόμιση αιώνες την γηραιά ήπειρο με τον μανδύα «εθνικών» συγκρούσεων. Ποιος έχει την εντύπωση ότι οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι δεν ήταν θρησκευτικοί πόλεμοι; Ειδικά ο δεύτερος είναι η ξεκάθαρη επιστροφή του παγανισμού εναντίον της χριστιανικής λαίλαπας. Η Γερμανία ήταν ο ιδανικός τόπος γι αυτό. Αποτελούσε ένα έθνος με μικρό παρελθόν στην οφιολατρεία, ολόφρεσκια πολιτική δυναμική και αμόλυντη φυλετική σφριγηλότητα. Ο Εθνικοσοσιαλισμός εξέφρασε με εκπληκτική ευφράδεια τόσο τον παραγκωνισμό του πατριαρχικού ιερατείου, όσο και την υποβόσκουσα ισχυρή αντίθεση στις ιουδαιοχριστιανικές «αξίες». 

Ατυχώς γι' όλους μας παρασύρθηκε σε μια χρονοπαγίδα από την ψυχοπαθή βεγκανική ηγεσία του. Αν το καθεστώς το ’34 αντί να γίνει πιο απολυταρχικό είχε φιλελευθεροποιηθεί και είχε διαρκέσει μερικά χρόνια ακόμα εκπαιδεύοντας κάμποσες γενιές σε παγανιστικά σχολεία, η τρύπα που θα είχε ανοίξει στην κυλότα του οφεο-χριστιανισμού θα ήταν τεράστια. Ίσως η μορφή του κόσμου να ήταν διαφορετική. Πιθανόν ως συνέπεια, το κομμουνιστικό καθεστώς θα αναγκαζόταν κι αυτό να χαλαρώσει τις αλυσίδες των δούλων του. Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, παρά τις όποιες διαφορές τους και τα δύο μαζί αθεϊστικά μπλοκ θα ασκούσαν απίστευτη πίεση στον δυτικό αποικιακό συνασπισμό και στην ερπετική θεοκρατία του. Αντί γι αυτό, σήμερα ζούμε μια βαρετή επανάληψη των σταυροφοριών και της ισλαμικής αντίδρασης σε αυτές. Από μια τέτοια σύγκρουση αυτός που θα χάσει είναι ο άνθρωπος και αυτός που θα κερδίσει είναι ο θεός.

Στο μεταξύ ο παλιόπουστας ετοιμάζει μια καινούργια υπερκομπίνα. Η αλματώδης ανάπτυξη των ψηφιακών και επικοινωνιακών τεχνολογιών οδηγεί σε μια ολοένα επιταχυνόμενη συλλογική αφύπνιση και σε μια εντεινόμενη συνειδητότητα. Η ανταλλαγή πληροφοριών είναι πλέον ακαριαία. Το γένος των μεταλλαγμένων πιθήκων βρίσκεται σε μια αναπόφευκτα κρίσιμη καμπή της εξέλιξής του.

Δύο επιλογές υπάρχουν και είναι προκαθορισμένες από τον Αποδώ:

1) Τέλος κόσμου και επανεκκίνηση
2) Κυψελοποίηση και μετάλλαξη

Απόλυτα τεκμηριωμένο συμπέρασμα 5.500 χρόνων ιστορικών μνημείων και γραπτών παραδόσεων είναι ότι οι φυλές και τα είδη που δημιούργησαν οι Μηχανικοί ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΖΗΣΟΥΝ ΜΑΖΙ. Είναι καταδικασμένες να αλληλοεξοντώνονται ώσπου να επικρατεί η κάθε φορά ισχυρότερη. Ο νικημένος θα γίνεται πάντα δούλος και κτήμα του νικητή.

Αν παρόλ’ αυτά κάποιοι νομίζουν ότι η Πανθρησκεία (και η Παγκόσμια Διακυβέρνηση) θα είναι κάτι ωραίο που θα αγκαλιάσει όλο το ανθρώπινο είδος και θα καταργήσει τους πολέμους μια κι έξω, εύχομαι καλά ξυπνητούρια! Η νέα φάση του Κρόνου θα συνοδευτεί από ατελείωτες σφαγές και ωκεανούς αίματος. Η δε μετάλλαξη του ανθρώπου σε έντομο της κυψέλης θα είναι οδυνηρή. Μια βιαστική ματιά στα χρόνια της πρώτης επικράτησης του χριστιανισμού και του ισλάμ και θα πειστείτε για το τι σας περιμένει.

Από τις ζούγκλες της Νιγηρίας ως την παγωμένη Σουηδία και από τις παραγκουπόλεις της Ινδίας ως τους ουρανοξύστες του Μανχάτταν, ο παγκόσμιος πληθυσμός έχει μπει στην μπρίζα για πόλεμο. Τίποτα δεν μπορεί να αποτρέψει την σφαγή που έρχεται. Τα ερπετά πιέζουν και τα ελεγχόμενα από αυτούς μυαλά υπακούουν μηχανικά. Ο ψυχοκούκου μπάτσος-σωματοφύλακας είχε την επιλογή να σκοτώσει το ίδιο του το μωρό ή τον Σημίτη και διάλεξε να σκοτώσει το αγγελούδι αντί για την κατσαρίδα. Αυτό θεωρώ ότι τα λέει όλα και κλείνει το θέμα.

Ο αγώνας δεν είναι πια εθνικός, είναι πλανητικός. Ο πατέρας μας ο Προμηθέας, μας έδωσε τα όπλα. Η μόνη λύση είναι η κατά τόπους επανασύσταση του πατριαρχικού φυλετικού ιερατείου από γενετικά καθαρούς και ιδεολογικά αυτόφωτους νόες. Οποιαδήποτε άλλη κίνηση είναι καταδικασμένη σε αποτυχία γιατί σαμποτάρεται εκ των έσω. Το εν λόγω ιερατείο -αν καταφέρει να ανασυγκροτηθεί- οφείλει να διακηρύξει μια νέα φυλετική ηθική των γηγενών η οποία να έρχεται σε καθαρή ρήξη με τις εξωπλανητικής προέλευσης εμετοσπορές ανιχνεύοντας και εξαλείφοντας τις προσθήκες σε όσο ιστορικό βάθος κριθεί αναγκαίο.

Όποιος σκοπεύει να καθαιρέσει την τυραννική εξουσία δεν πρέπει να ξοδεύει τον χρόνο και τις δυνάμεις του στα σαυροειδή που θα αμοληθούν εναντίον του κατά δισεκατομμύρια. Οφείλει να χτυπήσει απευθείας την κορυφή της πυραμίδας. Εκεί που φωλιάζει το γαμιολόφιδο.  

Φωτιά στη φάτνη.

Θάνατος σε όλους τους θεούς.

Ας ξεκινήσει στις μέρες μας η ιστορία του ελεύθερου μετα-Ανθρώπου. 

ΠΗΓΗ: ΜΑΥΡΗ ΦΑΤΡΙΑ