Άνευ των εσωτερικών αποριών, ο θνητός ήτο και παραμένει ακινητοποιημένος. Τιμωρία της ψυχής είναι η ακινησία, διότι, ως είπεν ο Πλάτων εις τον διάλογον Φαίδρος, "ψυχή πάσα αυτοκίνητος." Καθηλομένη η ψυχή εντός του σώματος, του οποίου το βάρος και την πυκνότητα αισθάνεται, δυσανασχετεί και αδημονεί.
Η παραμονή της εις το διττόν εσωτερικόν σκότος είναι η πρώτη διαπίστωσις της παντελούς ελλείψεως αυτογνωσίας της. Εσωτερικόν σκότος σημαίνει η άγνοια του εαυτού, εις αντίθεσις του γνώθι σαυτόν, το οποίο σημαίνει εσωτερικό φως.
Σκότος, ημίφως, φως είναι οι τρεις στάσεις/σταθμοί οι οποίοι αντιστοιχούν εις το:
Σκότος/Λητώ, ημίφως/Άρτεμις, φως/Απόλλων.
Την Μνήμη, την οποίαν χρησιμοποιεί ο άνθρωπος εις την καθημερινόν του βίον, ουδεμίαν σχέσιν έχει μετά της εννοίας της Λητούς/Λήθης, Μητρός των Διδύμων του Φωτός. Ο Σωκράτης λέει ότι η Λητώ ή Ληθώ, σημαίνει το "λείον του ήθους". Η ερμηνεία της Λητούς, υπό του Σωκράτους, υποδεικνύει ότι είναι αναγκαία η καλοπροαίρετος φύση και διάθεση του όντος, το οποίο διακρίνεται εις την ομαλότητα και την γλυκήτητα του χαρακτήρος.
Η ψυχή, ομοία με την Λητώ, εκ του σκότους, το οποίο μόλις με αγαλλίαση εσυνειδητοποίησε, καθίσταται ικανή να συλλάβει κάτι νέο δια αυτήν. Εκ της συνειδητής αναγνωρίσεως του σκότους/λήθης/ Λητούς, η ψυχή συναντάται δια πρώτη φορά μετά της νοήσεως του κεραυνίου Διός/νου, αιτίαν της αστραπής.
Η συνάντησις των είναι μοιραία και οδηγεί εις γάμον. Ο γάμος, εκρηκτικός, οδηγεί εις την σύλληψη εκ του χάους τέκνων.
Μετά την αναγνώριση της αγνοίας της, η Λητώ/ληθώ καθίσταται ικανή να γεννήσει την Άρτεμιν, δηλαδή να αρχίσει να ενθυμείται.
"Λήθη έναντι μνήμης επαναφέρει την μάθησιν η οποία είναι μνήμη," είπεν ο Σωκράτης.
Εις το νοητόν πεδίον τα τέκνα/ιδέες είναι συνήθως δίδυμα.
Με τον γάμον, αι προκύψασαι αντιθέσεις αγνοίας/γνώσεως, γενούν το ημίφως/ Άρτεμιν.
Αμέσως μετά την γέννησίν της, η Άρτεμις Ειλειθυία θα βοηθήσει την μητέρα της Λητώ/λήθη/σκότος να γεννήσει τον Απόλλωνα/φως εις την νήσο Δήλον.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου