Αφού εν τη προηγούμενη ομιλία μας εδείχθη ότι το τελικό αίτιο πρέπει να ενωθεί μετά του ποιητικού αιτίου εν τη εννοία της πραγματικής αρχής της Φύσεως([1]), εάν μέλλει εξ αυτής να παραχθεί άνευ αντιφάσεως και εξηγηθεί αποχρώντας η Φύσις, μένει τώρα να ίδωμεν πως εννοείται η ρηθείσα ένωσις και πια είναι η πραγματική αρχή της Φύσεως.
Δεν μας είναι γνωστό το κείμενο της αναφερομένης ως «προηγουμένης ομιλίας» του ώστε να γνωρίζουμε τι εννοεί λέγων «τελικό αίτιο» και «ποιητικό αίτιο». Στην εργασία του με τίτλο «Αλήθεια Ελευθερία Γνώσις» αναφέρει ως αρχή του Παντός([2]) «την θεία Ουσία και την θεία Ενέργεια οι οποίες διαμορφώνουν τους Κόσμους([3])». Ακολούθως αναφέρει ως ποιητική έννοια της αρχής του Συμπαντός τα εξής: «το Σύμπαν είναι μια προσωπικότης της οποίας η δράσις και εξέλιξις δεν δύνανται να έχει όρια. Ατέρμων Κίνησις και αέναη Ζωή συνεργαζόμενες μετά θειοτάτης ενεργείας διαμορφώνουν τους Κόσμους». Εξ αυτού συνάγεται ότι το ποιητικό αίτιο της αρχής του Σύμπαντος αναφέρεται προφανώς στην διαμόρφωση των Κόσμων μετά την εκπόρευση των εκ του Χάους. Επομένως τελικό αίτιο της αρχής του Σύμπαντος είναι η εκ του Χάους εκπόρευση (όπως θα δούμε κατωτέρω) της Φύσεως. Εκ των ανωτέρω συνάγεται ότι το τελικό αίτιο αν ενωθεί μετά του ποιητικού αιτίου μας δίδει την ολοκληρωμένη εικόνα της αρχής της Φύσεως ήτοι την εκπόρευση των ουσιών της Φύσεως εκ του Χάους (τελικό αίτιο, όπως το χαρακτηρίζει) και την εκ των ουσιών αυτών διαμόρφωση των κόσμων (ποιητικό αίτιο, όπως το χαρακτηρίζει).
2ον ΤΑ ΑΠΛΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ
Πραγματική αρχή του κόσμου δεν δύναται να τεθεί καμιά των γνωστών απλών υλικών ουσιών, πολύ δε ολιγότερον πάσαι. Η θεωρία μας πληροφορεί ότι αι ουσίαι, τας οποίας η χημεία τας ονομάζει απλάς, δεν είναι απόλυτα απλαί δηλαδή τα πρώτα στοιχεία της Φύσεως. Γιατί αν απόλυτα ένα απλούν στοιχείο ήθελε αποχωρισθεί του αντίθετου εαυτού μετά του οποίου ευρίσκεται ενωμένο, τα ομογενή μόρια ήθελον φύγει άλληλα και διασπαρεί εις το άπειρον σύστημα ακαριαία με τέτοια δύναμη, ώστε ήθελε αποβεί αδύνατος η εις τας αισθήσεις μας επίδρασίς τους.
Ως απλές υλικές ουσίες εννοεί αυτά τα οποία η Χημεία χαρακτηρίζει ως «στοιχεία» ή «άτομα» τα οποία, ως γνωστό, αποτελούνται από πυρήνα (ο οποίος συγκροτείται από πρωτόνια και ουδετερόνια) και από φλοιό (ο οποίος αποτελείται από στιβάδες ηλεκτρονίων) δηλαδή έχουν εσωτερική δομή την οποία συγκροτούν τα γνωστά μας στοιχειώδη σωματίδια (ηλεκτρόνια, πρωτόνια κλπ). Επίσης και τα στοιχειώδη σωματίδια έχουν εσωτερική δομή. Συνεπώς πραγματικά απλά στοιχεία που αναφέρει το κείμενο, δεν είναι τα γνωστά μας από την Χημεία στοιχεία ή άτομα (τα οποία δεν είναι άτμητα), ούτε τα στοιχειώδη σωματίδια. Τα πραγματικά απλά (και άτμητα) άτομα θα εξετασθούν στο εδάφιο 7.
2. ΤΟ ΧΑΟΣ
Η προ της εκπορεύσεως της Φύσεως κατάσταση χαρακτηρίζεται από την Ελληνική παράδοση ως Χάος. Η κατάσταση του Χάους είναι απροσπέλαστη στην ανθρώπινη διανόηση γιατί η ανθρώπινη διανόηση είναι μεταγενέστερη εκδήλωση από την εκπόρευση της Φύσεως εκ του Χάους και την συγκρότηση των κόσμων σε μορφικά Είναι. Το πνεύμα με τις αισθήσεις του έχει ως αντικείμενο έρευνάς του την Φύση. Συνεπώς τα αναφερόμενα κατωτέρω δεν είναι αποτέλεσμα αμέσου εποπτείας ούτε από πνεύμα υπέρτατης διανοήσεως και συνεπώς γεννάται το ερώτημα: «πως ο συντάκτης αυτού του κειμένου άντλησε τις πληροφορίες του;». Η μόνη απάντηση που μπορεί να δοθεί είναι εκ του αποτελέσματος δια της αναγωγής της σκέψεως αφαιρετικά. Βεβαίως αυτή η αναγωγή της σκέψεως και μάλιστα αφαιρετικά απαιτεί υψίστη διανοητική λειτουργία και συνεπώς προσόν ολίγων διανοιών!
3ον Η ΕΝΕΡΓΟΣ ΟΥΣΙΑ
Αν τεθεί ως αρχή φυσιολογική ή κοσμογονική μια ενεργός ουσία η οποία ως ενεργός δεν είναι ούτε ψιλή έννοια ούτε προσόν αλλ’ έχει υπόστασιν, δεν είναι ούτε πνεύμα ούτε ύλη, αλλά [είναι] κάτι ουδέτερο, ενώ και πνεύμα και ύλη υπάρχουν δυνάμει. Αυτή η ουσία δύναται να παρασταθεί προσφυώς δια του συμβολικού γράμματος Α°, εις το οποίον ο μηδενικός εκθέτης σημαίνει κάποια δύναμις ηρεμούσα, αρχή της λεγόμενης ψυχής του κόσμου.
Η ρηθείσα δε ουσία ή αυθυπόστατος δύναμις, κατά τις Πανθεϊστικές δοξασίες, δεν λαμβάνεται απόλυτος και ανεξάρτητη, αλλά έχουσα κάποια σχέση προς το απόλυτο όν.
Θεωρεί ως φυσιολογική ή κοσμογονική Αρχή της Φύσεως μια Ενεργό Ουσία([4]) (Ενεργό Ύπαρξη) και αναφέρει αρχικά τι δεν είναι η ενεργός ουσία ώστε να γίνει κατόπιν ευκολότερα κατανοητό τι είναι αυτή η ενεργός ουσία.
ΤΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΕΝΕΡΓΟΣ ΟΥΣΙΑ: Αναφέρει ότι η ενεργός ουσία δεν είναι ούτε «ψιλή έννοια» και ούτε «προσόν» Ως ψιλή έννοια εννοείται η ουσία απογυμνωμένη από όλες της τις ιδιότητές της, μεταξύ των οποίων είναι η ικανότητα δράσης της. Αυτό όμως το αποκλείει διότι τότε δεν θα ήταν ενεργός αλλά ανενεργός. Ως προσόν εννοείται η ιδιότητα κάποιας ουσίας και όχι αυτή η ίδια η ουσία επομένως η ενεργός ουσία αν ήταν προσόν τότε δεν θα είχε υπόσταση. Αναφέρει στην συνέχεια ότι η ενεργός ουσία δεν είναι «πνεύμα» ούτε «ύλη» αλλά το πνεύμα και η ύλη υπάρχουν στην ενεργό ουσία «εν δυνάμει» δηλαδή σε δυναμική (ή άλλως ανεκδήλωτη) κατάσταση. Κατ’ αρχήν ως ύλη εδώ εννοεί την υλική ουσία, αυτήν που ο Πλάτων την χαρακτηρίζει ως Μεριστή Ουσία και ως πνεύμα εννοεί αυτήν που ο Πλάτων την χαρακτηρίζει ως Αμέριστη Ουσία. Συνεπώς η Ενεργός Ουσία στην προ της εκδηλώσεώς της κατάστασή της δεν έχει ούτε υλική ούτε πνευματική υπόσταση, δηλαδή δεν έχει τις ιδιότητες ούτε της αμέριστης ούτε της μεριστής ουσίας, αλλά την μεριστή και την αμέριστη ουσία τις εμπεριέχει σε ανεκδήλωτη κατάσταση. Αλλά τότε τι είναι αυτή η Ενεργός Ουσία;
ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΕΝΕΡΓΟΣ ΟΥΣΙΑ: Είναι η ουσία από την οποία εκπορεύτηκε([5]) η Φύση αλλά σε ανεκδήλωτη κατάσταση και συνεπώς εμπεριέχει εντός της όχι μόνον τις ουσίες από τις οποίες αποτελείται η Φύση αλλά και τις δυνάμεις αυτών των ουσιών που εκδηλώθηκαν και θα εκδηλωθούν στον άπειρο χρόνο είναι δηλαδή η ουσία του Χάους εκ του οποίου εκπορεύτηκε η Φύση και εκ του οποίου η εκπόρευση νέων ουσιών στο εκδηλωμένο Σύμπαν συνεχίζεται και θα συνεχίζεται στο άπειρο χρόνο. Συνεπώς η ΕΝΕΡΓΟΣ ΟΥΣΙΑ (όπως αναφέρει το κείμενο) είναι μια ύπαρξη (ουσία) την οποία δεν την δημιούργησε κανένας (αυθυπόστατη) και η οποία δεν εκδηλώνει δράση (ηρεμούσα) όμως έχει την δυνατότητα (ως δύναμη) να εμφανίσει δράση (αφού ορίζεται ως ενεργός) και να εκδηλώσει κάποιο αποτέλεσμα. Η ενεργός ουσία αποτελεί την αρχή της λεγομένης Ψυχής του Κόσμου δηλαδή την αρχική κατάσταση της λεγομένης Ψυχή του Κόσμου.
Κατά τις Πανθεϊστικές δοξασίες η Ενεργός Ουσία (ή αυθυπόστατη δύναμη) δεν είναι ουσία απόλυτη και ανεξάρτητη αλλά θεωρείται ότι έχει κάποια σχέση με το απόλυτο ον (δηλαδή τον Θεό των βιβλικών θρησκειών). Πανθεϊσμός είναι η δοξασία σύμφωνα με την οποία τα πάντα είναι το απόλυτο ον ή ο Θεός. Αυτό μπορεί να νοηθεί: ή ότι το απόλυτο ον είναι η μόνη πραγματικότητα και η φύση είναι ένα σύνολο εκδηλώσεων ή απορροιών του (π.χ. πανθεϊσμός Spinoza) ή ότι η Φύση είναι η μόνη πραγματικότητα και ως απόλυτο ον πρέπει να θεωρήσουμε το σύνολο όλων όσων υπάρχουν στην Φύση (π.χ. πανθεϊσμός του D’ Holbach, του Diderot και του Χέγγελ). Η ενεργός ουσία ή αυθυπόστατη δύναμη κατά την πρώτη άποψη πρέπει να θεωρηθεί ως απόρροια του απολύτου όντος ενώ κατά την δεύτερη άποψη πρέπει να θεωρηθεί ότι ή δεν υπάρχει απόλυτο ον ή αν υπάρχει αυτό ταυτίζεται με την Φύση. Οι δύο θεωρήσεις ονομάζονται και ως πανθεϊστικός νατουραλισμός ή ως πανθεϊστικός ματεριαλισμός αντίστοιχα.
Οι απόψεις της επιστήμης
Η επικρατέστερη σύγχρονη θεωρία([6]) για την αρχή του Απείρου (δηλαδή της Φύσεως) είναι η θεωρία της αρχικής Μεγάλης Έκρηξης (Big Bang) σύμφωνα με την οποία το Άπειρο ξεκίνησε με την έκρηξη του Αρχικού «Ατόμου» το οποίο ξεκίνησε από μια μαθηματική ανωμαλία (singularity) και όταν η ηλικία του ήταν μικρότερη από τον «χρόνο Plank» (10-43 sec), τότε η ακτίνα του ορατού σήμερα Σύμπαντος ήταν μικρότερη από την ακτίνα ενός πρωτονίου δηλαδή είχε απείρως μικρές διαστάσεις (δηλαδή Μηδέν; ) με άπειρη πυκνότητα και η θερμοκρασία του ήταν 1032 Κ. Αυτό προκύπτει από τη λύση των εξισώσεων του Einstein αν θεωρήσουμε τον παράγοντα κλίμακας R=0 και τον παράγοντα χρόνος t=0. Οι σημερινές ασύλληπτες διαστάσεις του σύμπαντος είναι αποτέλεσμα της συνεχούς διαστολής του.
Επισημαίνεται ότι η φιλοσοφία δεν δέχεται την εκπόρευση της Φύσεως ως αποτέλεσμα εκρήξεως δηλαδή την δι’ απότομης και βιαίας αλλαγής εξόδου εκ του μηδενός της ουσίας του Απείρου([7]). Θεωρεί ότι ο διχασμός και αντιθετισμός έγινε κάποια στιγμή σταδιακά και όχι με τρόπο που θα το ορίζαμε ως έκρηξη.
4ον ΔΙΧΑΣΜΟΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΘΕΤΙΣΜΟΣ
Εν όσω εις αυτήν την ουσίαν η δύναμις θεωρείται ηρεμούσα δεν υπάρχει ούτε Κόσμος ούτε Χώρος αλλά αμετάβλητη αιωνιότητα. Επειδή εκ της αρχικής ουσίας και δυνάμεως δεν δύναται να προέλθει η Φύσις και αι εις αυτήν Κίνησις και Ζωή, υποτίθεται αναγκαίος κάποιος διχασμός, δηλαδή αντιθετισμός, της εν αυτή δυνάμεως(β). Ο διχασμός ή αντιθετισμός αυτός λοιπόν δύναται να παραχθεί δια των σημείων + και –
(β) Οι αρχαιότεροι αστρονόμοι εξηγώντας την κεντρομόλο κίνηση (δύναμη) των πλανητών εκ της έλξεως και βαρύτητας δεν μπορούσαν να εξηγήσουν και την κεντρόφυγα. Όθεν αναγκάσθησαν να την αποδώσουν εις κάποιο άμεσο ωθισμό του Θεού και επομένως να την εξηγήσουν εκ του σκοπού. Αλλά κατά την θεωρία, που εκθέτουμε και αναπτύσουμε η κεντρίφυξ δύναμης εξηγείται και μόνον ο αρχέγονος στοχασμός και η πρώτη κίνησης της κοσμογονικής ουσίας απαιτεί την εκ του σκοπού εξήγησιν.
Δύναμη της ενεργού ουσίας είναι η τάση προς ενεργοποίηση της ενεργού ουσίας. Όσο η Δύναμη αυτή ήταν σε ηρεμία δεν υπήρχε ούτε Χώρος ούτε Κόσμος αλλά επικρατούσε αμετάβλητη αιωνιότητα. Για να εκπορευτούν οι Κόσμοι που συνιστούν την Φύση και οι νόμοι της Κινήσεως και της ζωής που είναι εκδηλωμένοι στην Φύση έπρεπε να γίνει διχασμός και αντιθετισμός της δυνάμεως της ενεργού ουσίας.
Διχασμός της ενεργού ουσίας είναι ο χωρισμός αυτής σε δύο ίσα μέρη τα Α και Α’ (όπως τα αναφέρει στο εδάφιο 7) ώστε αν θεωρήσουμε την αρχική κατάσταση της ενεργού ουσίας με το Α° τότε θα ισχύουν οι εξισώσεις:
Α = Α΄
και Α + Α΄ = Α°
Αντιθετισμός της ενεργού ουσίας είναι η εμφάνιση αυτής σε δύο αντιθέτου δράσεως μερών + και – . Διχασμός με ταυτόχρονο αντιθετισμό σημαίνει τα δύο μέρη να είναι ίσα και αντιθέτου δράσεως δηλαδή Α+ και Α– (όπως τα αναφέρει στο εδάφιο 7) ώστε αν θεωρήσουμε την αρχική κατάσταση της ενεργού ουσίας με το Α° τότε να ισχύουν οι εξισώσεις:
|Α+| = |Α –|
και (Α+) + (Α–) = Α°
Όπως παρατηρούμε, τοποθετεί τα σημεία + και – μετά τον χαρακτήρα γιατί συμβολίζουν ηλεκτρικά φορτία (ιδέ στο εδάφιο 7) και όχι θετική και αρνητική κατάσταση π.χ. θετική και αρνητική ύλη όπως αναφέρουμε στο παράρτημα Β.
Ο λόγος για τον οποίο έπρεπε να γίνει διχασμός και αντιθετισμός της ενεργού ουσίας ώστε να εκδηλωθεί η Φύση είναι διότι θα πρέπει η επανένωση των δύο μερών Α+ και Α– να επαναφέρει τις ουσίες της Φύσεως στην αρχική τους κατάσταση την Α° (το Χάος), ώστε να ισχύουν οι προαναφερθείσες εξισώσεις άλλως δεν θα υπήρχε ισορροπία στις ουσίες της Φύσεως. Μας είναι γνωστό άλλως τε ότι η φύση κυριαρχείται από την ύπαρξη δύο αντιθέτων καταστάσεως π.χ.: Μεριστή και Αμέριστη ουσία, Άρρεν και Θήλυ, Φως και Σκότος (Ημέρα κα Νύκτα) κλπ.
Τέλος στην υποσημείωση (β) αναφέρει ότι όλα τα φυσικά φαινόμενα έχουν εξήγηση η οποία δεν πρέπει να ερμηνεύεται με βάση την ύπαρξη σκοπού (π.χ. στο εδάφιο 10) αλλά μόνον ο αρχέγονος στοχασμός και η πρώτη κίνηση απαιτούν την εκ του σκοπού εξήγηση. Ως αρχέγονο στοχασμό εννοεί την βούληση και θέληση του υπέρτατου όντος για την εκδήλωση της πρώτης κινήσεως στην κοσμογονική (ή ενεργό) ουσία που αναφέρεται κατωτέρω (στο εδάφιο 5).
3. Η ΕΚΠΟΡΕΥΣΗ ΤΗΣ ΦΥΣΕΩΣ
Η εκπόρευση της Φύσεως εκ της απολύτου ηρεμίας της ενεργού ουσίας (του Χάους) είναι αποτέλεσμα του Νόμου της Κινήσεως. Το πρόβλημα όμως εν προκειμένω είναι: ποιο ήταν το αίτιο το οποίο προκάλεσε την πρώτη κίνηση δηλαδή ποίο ήταν το αίτιο το οποίο προκάλεσε την έναρξη της δράσεως της κινήσεως ώστε να εκπορευτεί η Φύση.
5ον Η ΠΡΩΤΗ ΚΙΝΗΣΗ
Η εκ της απολύτου ηρεμίας αυτή εξέλευσις και κίνησις της κοσμογονικής ουσίας, η εξαγόμενη ει μη εκ του σκοπού (διότι δια να δράση έπρεπε να κινηθή κ.λ.π., προϋποθέτει βούλησιν και επομένως ύπαρξη πνεύματος του τινός απόλυτου όντος),
Για να ενεργοποιηθεί και εξέλθει η Κοσμογονική (ή Ενεργός) Ουσία εκ της απολύτου ηρεμίας και να εκπορευτεί η Φύση έπρεπε να υπάρξει μια ΠΡΩΤΗ κίνηση. Σκοπός της ΠΡΩΤΗΣ κινήσεως ήταν η δημιουργία της Φύσεως. Η θεώρηση όμως της υπάρξεως σκοπού για την εκδήλωση αυτής της πρώτης κινήσεως προϋποθέτει βούληση και επομένως την ύπαρξη πνεύματος κάποιου απολύτου όντος. Αυτό σημαίνει ότι η πρώτη κίνηση είναι αποτέλεσμα μιας ώθησης έξωθεν επιβαλλομένης από κάποιο (εξωκοσμικό) απόλυτο ον ή «θεό», όπως πιστεύουν οι οπαδοί των βιβλικών θρησκειών.
Επισημαίνεται ότι η πρώτη αυτή κίνηση στην ενεργό ουσία αρχικά πρέπει να ήταν μια απειροελαχίστη κίνηση η οποία κατόπιν εκδηλώθηκε ως μετατόπιση «εν χώρω».
6ον ΓΕΝΝΗΣΗ ΧΩΡΟΥ ΚΑΙ ΧΡΟΝΟΥ
γεννά δε τον Χώρο και τον Χρόνο και την εν Χώρω και Χρόνω αναπτυσσομένη Φύσιν, ως εξής φαίνεται: Η έκτασις της Κινήσεως της εν τη κοσμογονική ουσία κατά σκοπό εκτεθείσης και εις ενέργεια μετάβασης δυνάμεως παρήγαγε τον ΧΩΡΟ, (Όσον μάλλον εκτεταμένη ήταν η Κίνησις τόσο εκτεταμένος ήθελε είναι και ο Χώρος) η δε παράτασις αυτής [της κινήσεως] τον ΧΡΟΝΟ. Ώστε αμφότερα αυτά (Χώρος και Χρόνος) ήθελον μηδενισθεί αν η κοσμογονική ουσία επέστρεφε εις την προϋποτεθείσαν απόλυτον αυτής ηρεμίαν.
Η γέννηση του χώρου και του χρόνου είναι το άμεσο αποτέλεσμα της έξωθεν επιβληθείσης πρώτης κινήσεως στην κοσμογονική (ή ενεργό) ουσία από κάποιο (εξωκοσμικό) απόλυτο ον με αποτέλεσμα να εκδηλωθεί μια μετατόπιση «εν χώρω»:
Ο χώρος (όπως αναφέρει) είναι αποτέλεσμα της ΕΚΤΑΣΕΩΣ της κινήσεως της δυνάμεως στην κοσμογονική ουσία δηλαδή της επιμηκύνσεως (ή του απλώματος) της ουσίας κατά «χώρω». Συνεπώς όσο μακρύτερη είναι η κίνηση τόσο μεγαλύτερος είναι και ο χώρος ο οποίος παράγεται. Εξ αυτού συνάγεται ότι ο χώρος παράγεται από την έκταση ή επιμήκυνση της κινήσεως της ουσίας και οι σημερινές ασύλληπτες διαστάσεις αυτού του χώρου δείχνουν την αντίστοιχη αύξηση της εκτάσεως αυτής της κινήσεως και,
Ο χρόνος (όπως αναφέρει) είναι αποτέλεσμα της ΠΑΡΑΤΑΣΗΣ της κινήσεως δηλαδή της . Αυτό σημαίνει ότι όσο μεγαλύτερη είναι η παράταση της κινήσεως (δηλαδή όσο πιο παρατεταμένη είναι η διάρκεια της κινήσεως) τόσο μεγαλύτερος είναι και ο χρόνος. Όταν αναφέρει «παράταση» της κινήσεως πρέπει να εννοεί την χρονική διάρκεια του κάθε γεγονότος, η δε διάρκεια της κινήσεως είναι μέτρο της ταχύτητας ροής του χρόνου. Αυτή η ροή του χρόνου βαίνει με αυξανόμενο ρυθμό και αποτελεί μέτρο της εξελίξεως, η οποία επίσης βαίνει με αυξανόμενο ρυθμό. Αύξηση της ταχύτητας ροής του χρόνου σημαίνει μείωση της χρονικής διάρκειας εξελίξεως ενός γεγονότος και αντίστοιχα έχουμε επιτάχυνση της εξελίξεως.
Η εκδήλωση της κινήσεως στην Φύση πρέπει να είναι αδιάκοπη γιατί αν η κίνηση διακόψει την δράση της τότε η κοσμογονική ουσία θα επιστρέψει στη «απόλυτη» ηρεμία και ο χώρος και ο χρόνος θα επιστρέψουν στο μηδέν. Αυτό όμως δεν μπορεί να συμβεί γιατί η κίνηση στην εκδηλωμένη Φύση εμφανίζεται επίσης και ως εσωτερική ώθηση προς αύξηση των δυναμικοτήτων της ουσίας ή άλλως ως εσωτερική ώθηση προς εκδήλωση των νόμων της ουσίας και είναι συνεχώς αυξανομένη με επιταχυνόμενο ρυθμό. Αυτό φαίνεται άλλως τε τόσο από την συνεχώς επιταχυνόμενη διαστολή του Σύμπαντος και την επιταχυνομένη αύξηση της ροής του χρόνου. Όμως από την στιγμή που η ουσία της Φύσεως αυξήσει τις δυναμικότητές της δεν υπάρχει περίπτωση επιστροφής προς τα πίσω με μείωση των δυναμικοτήτων της. Συνεπώς η εξέλιξη της Φύσεως θα ακολουθήσει την προς τα πρόσω πορεία της στον άπειρο χρόνο χωρίς τέλος.
4. Η ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΩΝ ΟΥΣΙΩΝ
Οι ουσίες της Φύσεως είναι δυο. Είναι αυτές που ο Πλάτων τις χαρακτηρίζει ως Μεριστή και ως Αμέριστης ουσία. Σχετικά με τις ουσίες αυτές:
Η ΜΕΡΙΣΤΗ (ή Ατομική) ουσία, στο εκδηλωμένο Σύμπαν, αποτελείται από το άπειρο πλήθος ατόμων. Τα ΆΤΟΜΑ της ατομικής ουσίας νοούνται ως στιγμές (δηλαδή ως μαθηματικά σημεία χωρίς διαστάσεις) και έχουν κέντρο και περιφέρεια. Κέντρο είναι η ΔΥΝΑΜΗ του ατόμου η οποία εκδηλώνεται ως ο Νόμος της Κινήσεως. Περιφέρεια είναι αυτό τούτο το ΕΙΝΑΙ του ατόμου η οποία έχει την έννοια της ΕΜΦΑΝΙΣΕΩΣ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΕΩΣ του ατόμου και εκδηλώνεται ως ο Νόμος της Ζωής([8]). Με την εμφάνιση των ατόμων στην Φύση (δηλαδή στην ενεργητική κατάσταση), ο μεν Νόμος της Κινήσεως ουδέποτε καταπαύει τη δράση του, ενώ ο Νόμος της Ζωής είναι εκείνος που τηρεί την ατομικότητα του κάθε ατόμου διακεκριμένη έναντι των άλλων ατόμων.
Η ΑΜΕΡΙΣΤΗ (ή Συνεχή) ουσία, στο εκδηλωμένο Σύμπαν, αποτελεί με το Είναι της τον ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟ ΧΩΡΟ μέσα στον οποίο ενεργούν τα άτομα της ατομικής ουσίας. Συνεπώς είναι το άπειρο περιέχον του Σύμπαντος εντός του οποίου τα πάντα γίνονται. Η Συνεχής Ουσία ή ΑΙΘΕΡΑΣ είναι η πάντα συνεχής προς τον εαυτό της και το γεγονός αυτό δίνει την έννοια του Χώρου. Η Συνεχής Ουσία έχει σε εκδήλωση τον Νόμο της Ενεργείας και γι’ αυτό η συνεχής ουσία ονομάστηκε Ενέργεια από ορισμένα φιλοσοφικά συστήματα της αρχαιότητας. Ενέργεια είναι εκείνο το οποίο συγκροτεί τις μορφές των κόσμων αλλά και αποσυνθέτει αυτές προκειμένου να διαπλάσει εκ των αποσυντεθεισών μορφών άλλες αρτιότερες.
7ον ΕΚΠΟΡΕΥΣΗ ΑΤΟΜΙΚΗΣ ΟΥΣΙΑΣ
Επειδή δε η εις τα προηγούμενα στοιχεία Α και Α΄, η ενεργούσα δύναμις, ενεργεί εξωτερικώς, δύναται το μεν Α+ να θεωρηθεί εξ απείρων ομογενών ατόμων α+ συγκείμενον, το δε Α– ομοίως εξ απείρων ατόμων α– συγκείμενον, ονομαζομένων ατόμων των ελαχίστων και εις το μηδέν εγγυτάτω εν Χώρω μορίων αυτών.
Επειδή τα κοσμογονικά στοιχεία αυτών Α+ και Α– και τα απειροστημόριά τους άτομα α+ και α– προήλθαν εκ του διχασμού μιας και της αυτής ουσίας, τείνουν εις την πρώτη τους ενότητα. Όθεν προέρχεται η διηνεκής φυγή των ομογενών ατόμων και η έλξις των ετερογενών ως αντίθετα κατά διευθύνσεις δύο φαινόμενα, πράγμα που μας το δεικνύει μεν η Χημεία χωρίς όμως να δύναται και να μας το εξηγήση. (Από αυτό ακριβώς βλέπουμε την χρησιμότητα της φιλοσοφίας, γιατί μόνη η Χημεία κ.λ.π. δεν μπορεί να εξηγήση τα πράγματα).
Η έξοδος της Ενεργού Ουσίας εκ της απολύτου ηρεμίας έγινε με διχασμό και αντιθετισμό της σε δύο ίσα στοιχεία αντιθέτου δράσεως το στοιχείο Α+ και το Α– (όπως εξηγήθηκε ανωτέρω στο εδάφιο 4).
Τα στοιχεία αυτά (Α+ και Α –) αποτελούνται από ένα άπειρο πλήθος ομογενών ατόμων των οποίων οι διαστάσεις είναι κοντά στο μηδέν δηλαδή είναι σημειακά (χωρίς διαστάσεις) ως εξής: το στοιχείο Α+ είναι το σύνολο των ατόμων α+ ενώ το στοιχείο Α– είναι το σύνολο των ατόμων α–. Τα ομογενή άτομα (δηλ. όσα έχουν το ίδιο σημείο π.χ. α+) απωθούνται μεταξύ τους ενώ τα ετερογενή (δηλ. όσα έχουν αντίθετα σημεία π.χ. α+ και α–) έλκονται.
Τα άτομα α+ και α– πρέπει να θεωρηθούν ότι είναι τα Άτομα της Ατομικής (ή Μεριστής) Ουσίας, η οποία αποτελείται από άτομα δύο καταστάσεων (α+ και α–). Το + πρέπει να θεωρηθεί ως το θετικό ηλεκτρικό φορτίο και το – ως το αρνητικό ηλεκτρικό φορτίο. Έτσι, σε μια απλουστευμένη προσέγγιση, ένα π.χ. ηλεκτρόνιο είναι μια πυκνή συσσωμάτωση([9]) από άτομα α+ και α– αλλά τα άτομα α– είναι κατά ένα περισσότερα με αποτέλεσμα το ηλεκτρόνιο να έχει αρνητικό φορτίο ενώ ένα ποζιτρόνιο είναι ομοίως μια πυκνή συσσωμάτωση από άτομα α+ και α– αλλά τα άτομα α+ είναι κατά ένα περισσότερα με αποτέλεσμα το ποζιτρόνιο να έχει θετικό φορτίο. Το αυτό πρέπει να θεωρήσουμε και για τα λοιπά λεπτόνια ενώ τα αδρόνια (π.χ. τα πρωτόνια κλπ) συγκροτούνται κατά την άποψη της επιστήμης από κουάρκς([10]) δηλαδή έχουν σύνθετη εσωτερική δομή γιατί τα κουάρκς είναι λεπτόνια. Κατ’ αυτόν τον τρόπο δύναται να εξηγηθεί το ηλεκτρικό([11]) φορτίο των στοιχειωδών σωματιδίων.
8ον ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΑΙΘΕΡΟΣ
Επειδή δε η απόλυτος ένωσις των ετερογενών ατόμων α+ και α– ήθελε επαναγάγει την Φύση εις το (0) μηδέν δια το λόγον αυτόν δεν γίνεται απόλυτος ένωσις αλλά κάποια σχετική ένωσις κατά Χώρον αυτών μεν αλλήλων και εις άλληλα είσδυσις παριστάμενη όχι δια του α°, αλλά δια του –α–.
Η πρώτη υπόσταση η οποία προήλθε από τα άτομα α+ και α– ήταν ο Αιθέρας. Ο Αιθέρας (ο οποίος χαρακτηρίζεται και ως Αμέριστη ή Συνεχής ουσία) έχει εσωτερική δομή γιατί συγκροτείται από την σχετική ένωση κατά χώρο των ατόμων α+ και α– με μερική διείσδυση των ατόμων α+ και α– η οποία (μερική διείσδυση) παριστάνεται με το –α–. Συνεπώς ο Αιθέρας έχει υλική υπόσταση.
Σχετική ένωση κατά χώρο των ατόμων α+ και α– με μερική διείσδυση μεταξύ τους σημαίνει ότι σε κάθε ένα εξ αυτών των ατόμων συνδέοντα (με μερική μεταξύ τους διείσδυση) πολλά άτομα αντιθέτου σημείου π.χ. (α+)(α–)(α+) κλπ. Οι λόγοι για τους οποίους έχουμε αυτήν την σχετική κατά χώρο ένωση με μερική διείσδυση και όχι την πλήρη ένωση είναι δύο([12]) α) γιατί με την έξοδό τους εκ της απολύτου ηρεμίας αυξάνεται η δυναμικότητα τους και για να ενωθούν πλήρως πρέπει να έχουν την δυναμικότητα της απόλυτης ηρεμίας που βρισκόντουσαν προ του διχασμού σε Α+ και Α- (δηλαδή θα έπρεπε να γίνει μείωση της δυναμικότητάς τους) και β) γιατί πέριξ κάθε ατόμου π.χ. α– υπάρχει μεγάλο πλήθος ατόμων α+ (και αντιστρόφως) και όταν ένα άτομο α+ επιχειρήσει να ενωθεί με το α– τα άλλα άτομα α+ το απωθούν κλπ. Συνεπώς ο Αιθέρας είναι μια νέα ουσία συνεχής και αμέριστη γιατί η σύνδεση μεταξύ των ατόμων α+ και α– γίνεται με μερική μεταξύ τους διείσδυση με αποτέλεσμα να υπάρχει η τάση να μην αποχωρίζονται και συνεπώς η σύνδεσή τους είναι άρρηκτη. Έτσι δεν υπάρχει μεταξύ τους διάκενο αλλά συνέχεια ώστε να μην είναι δυνατός ο επιμερισμός τους.
9ον ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑ & ΠΕΡΙΔΙΝΗΣΗ
Αυτή η ένωσις αποτελεί την λεπτεπίλεκτον εκείνην ουσία η οποία καλείται Αιθήρ και η οποία υποτίθεται εις διηνεκή σκόπιμη κυκλοφορίαν και περιδίνησιν. Οι δυνάμεις + και – εκ της ενώσεως των οποίων προήλθε το Αιθέριο Ρευστό ή άλλως η υπό την διττήν αυτήν μορφήν παριστάμενη Ψυχή του Κόσμου, δεν έρχεται ενταύθα σε απόλυτη ηρεμία διότι ο διχασμός δεν επανήλθε ούτε και δύναται να επανέλθει εις την απόλυτη ενότητα, η οποία δεν είναι ο σκοπός του.
Από την μερική κατά χώρο ένωση των ατόμων α+ και α– (όπως είδαμε ανωτέρω) παρήχθη μία λεπτεπίλεπτη ουσία που χαρακτηρίσθηκε αιθέρας. Αποτέλεσμα της μερικής κατά χώρο ενώσεως των ατόμων α+ και α– είναι να υπάρχουν εσωτερικές τάσεις τόσο προς πλήρη ένωση όσο και προς πλήρη διχασμό αυτών των ατόμων. Οι εσωτερικές αυτές τάσεις έχουν ως αποτέλεσμα την συνεχή αλλαγή της θέσεως των ατόμων α+ και α– μεταξύ τους. Επομένως δεν υπάρχει απόλυτη ηρεμία στα άτομα α+ και α– που συγκροτούν τον Αιθέρα αλλά να βρίσκονται αυτά σε συνεχή εσωτερική κυκλοφορία και περιδίνηση. Η κυκλοφορία και περιδίνηση των ατόμων α+ και α– του αιθέρα τον εμφανίζει ως ρευστό, γι’ αυτό χαρακτηρίζεται και ως ΑΙΘΕΡΙΟ ΡΕΥΣΤΟ. Στην (εσωτερική) κυκλοφορία των ατόμων α+ και α– οφείλονται τα διάφορα γνωστά μας φυσικά φαινόμενα τα οποία αναφέρονται κατωτέρω (εδάφιο 10) ενώ στη περιδίνηση των ατόμων α+ και α– του αιθέρα οφείλεται η περιστροφική κίνηση όλων των μορφών του Σύμπαντος, η οποία είναι άμεσα εμφανής από την περιστροφική κίνηση των ουρανίων σωμάτων τόσο γύρω από τον εαυτόν τους όσο και πέριξ άλλων ουρανίων σωμάτων μεγαλύτερης μάζας([13]).
Τέλος διευκρινίζει ότι το Αιθέριο Ρευστό ή Αιθέρας (ή Αμέριστη ή Συνεχής Ουσία) είναι η ΨΥΧΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ της οποίας η δράση εκδηλώνεται με την διπλή μορφή των δυνάμεων + και – (δηλαδή των δύο καταστάσεων) οφειλομένη στα άτομα α+ και α– τα οποία συνιστούν τον Αιθέρα.
Η κυκλοφορία και περιδίνηση των ατόμων α+ και α– του Αιθέρα ή Ψυχής του Κόσμου αποτελεί ένα βασικό του χαρακτηριστικό το οποίο έχει πολύ μεγάλη σημασία γιατί στην κυκλοφορία και περιδίνηση του ΑΙΘΕΡΑ οφείλεται η συνεχής του δράση η οποία εκδηλώνεται ως ο ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ αυτού. Αυτή η δράση του Αιθέρος (ή Ψυχής του Κόσμου) επί των μορφών του σύμπαντος που εκδηλώνεται ως συνθετική και αποσυνθετική δράση δηλαδή ως η μεταμορφωτική του δράση.
10ον ΦΥΣΙΚΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ
Αντιθετίζει δε περαιτέρω τον Αιθέρα και δια του αντιθετισμού αυτού σχηματίζει εις αυτόν κινήσεις οι οποίες παρίστανται ως Ηλεκτρισμός, ως Χημισμός, ως Φως. Ως θερμότης υπάρχει και άλλη άποψις. Και ως Ηλεκτρισμός μεν εμφανίζεται η εις ένωση τάσις των στοιχείων του Αιθέρος ή των περαιτέρω αντιθετισθέντων μορίων αυτού. Ως Χημισμός δε η μη διαλυόμενη ένωσις αυτών ή των εξ αυτών αντιθέτων ουσιών, ως Μαγνητισμός η κατά μίαν μόνην διεύθυνση τάσις, ως Φως η ελαχίστη κίνησις των μορίων του Αιθέρος προερχόμενη εκ τίνος ανθετισμού αυτών, ως θερμότης η βραδυτέρα κίνησις αυτών προερχόμενη εκ της αντιστάσεως των ουσιών δια των οποίων κινείται.
Στην συγκρότηση του αιθέρα από άτομα α+ και α- και στην εσωτερική κυκλοφορία αυτών των ατόμων οφείλονται τα διάφορα γνωστά μας φυσικά φαινόμενα, όπως το ηλεκτρικό και το μαγνητικό πεδίο, η χημική δράση, η διάδοση του φωτός αλλά και η θερμότητα. Έτσι:
Ως ηλεκτρισμό εννοεί το ηλεκτρικό πεδίο που εμφανίζεται στο χώρο (ο οποίος πληρούται από αιθέρα). Το ηλεκτρικό πεδίο οφείλεται (στην πλέον απλή του μορφή) σε δύο ηλεκτρικούς πόλους εκ των οποίων ο ένας έχει θετικά φορτία (+) και ο άλλος αρνητικά (–) και, όπως γνωρίζουμε από την φυσική, μεταξύ τους υπάρχει τάση προς ένωση. Προφανώς η ύπαρξη αυτού του πεδίου στον χώρο (δηλαδή στον αιθέρα που παρεμβάλλεται μεταξύ των δυο πόλων) οφείλεται στα στοιχεία α+ και α– του αιθέρος τα οποία (όπως είδαμε κατά την εξέταση του εδαφίου 7) έχουν ηλεκτρικά φορτία + και – αντίστοιχα.
Ως χημισμό εννοεί γενικά την χημική δράση η οποία, όπως γνωρίζουμε, είναι ηλεκτρικής φύσεως, δηλαδή οφείλεται στα θετικά και αρνητικά φορτία των ιόντων. Συνεπώς οι χημικές ενώσεις (με βάση όσα προαναφέραμε για τον ηλεκτρισμό) οφείλονται στα παρεμβαλλόμενα στοιχεία (α+ και α–) του αιθέρος και (όπως είδαμε στο εδάφιο 8 στην μεταξύ τους τάση να μην αποχωρίζονται.
Ως μαγνητισμό εννοεί το μαγνητικό πεδίο που εμφανίζεται στον χώρο (ο οποίος πληρούται από αιθέρα) και οφείλεται (στην πλέον απλή του μορφή) σε δύο μαγνητικούς πόλους. Ο μαγνητισμός όμως, όπως γνωρίζουμε από την φυσική, έχει άμεση σχέση με τον ηλεκτρισμό αφού οφείλεται στην περί τον εαυτόν τους περιστροφική κίνηση των ηλεκτρονίων (το spin των ηλεκτρονίων) και από πλευρά κατευθύνσεως το μαγνητικό πεδίο είναι κάθετο προς το ηλεκτρικό. Γενικά τα μαγνητικά πεδία προέρχονται από ηλεκτρικά πεδία και αντιστρόφως.
Το φως όμως, όπως γνωρίζουμε από την φυσική, είναι ένα ηλεκτρομαγνητικό κύμα δηλαδή ένα ταυτόχρονα κινούμενο ηλεκτρικό και μαγνητικό πεδίο. Η διάδοση του φωτός, δηλαδή του ηλεκτρομαγνητικού κύματος, οφείλεται στα άτομα α+ και α– του αιθέρος τα οποία μεταβιβάζουν την ταλάντωση του ηλεκτρικού και μαγνητικού πεδίου (ηλεκτρομαγνητικό κύμα).
Η θερμότητα (όπως αναφέρει) είναι αποτέλεσμα της επιβράδυνσης της κίνησης των υλικών ουσιών (οι οποίες επίσης συγκροτούνται από άτομα α+ και α–) που κινούνται μέσω του αιθέρα. Η διατύπωση αυτή μας θυμίζει την παραγωγή θερμότητας με την τριβή.
5. Η ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΩΝ ΜΟΡΦΩΝ
Όπως θα δούμε κατωτέρω η εμφάνιση των υλικών μορφών της Φύσεως έγινε σταδιακά από τις ατελεστέρας μορφικές προς στις τελειότερες. Έτσι έχουμε σταδιακά:εμφάνιση των νεφελωμάτων (εδάφιο 11)
εμφάνιση των ηλιακών συστημάτων της ζωικής φύσεως (εδάφιο 12)
εμφάνιση της Κοσμογονικής ζωής (εδάφιο 13)
11ον ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΥΛΙΚΗΣ ΟΥΣΙΑΣ
Μετά την παραγωγή του Αιθέρος του υλικού τούτου ρευστού απητήτο να παραχθούν διάφορα Ουράνια σώματα και τα διάφορα τούτων συστήματα δια να αναπτυχθεί επ’ αυτών βαθμηδόν η Οργανική και Λογική Φύσις. Για το λόγο αυτό τα μέρη του Αιθέρος αντιθετιζόμενα έτειναν εις νέα ένωση εκ της οποίας βαθμηδόν προήλθαν αεριοδέστεραι ουσίαι, σώματα ατμοειδή οποία φαίνονται οι Κομήται (α) έχοντας εξαίσιο όγκο και περιστρεφόμενα.
Δια του αντιθετισμού αυτός ο όγκος κατατέμνεται σε διάφορους μικρότερους όγκους των οποίων ένας, μέγιστος πάντων έμεινε εις το κέντρο του όλου συστήματος. Δια της βαθμηδόν γενομένης συμπυκνώσεως αυτών των όγκων εσχηματίσθη και το ιδικό μας Ηλιακό σύστημα όπως και όσα άλλα Ηλιακά συστήματα που συνιστούν τον Κόσμο, του μεν κεντρικού όγκου συμπαγέντος εις ήλιο περιστρεφόμενον περί το ίδιο αυτού κέντρο, των δε περιφεριακών εις Πλάνητος κυκλοφορούμενος περί τον ήλιο και τα ίδια αυτών κέντρα.
Μετά την παραγωγή του Αιθέρα (εδάφιο 8 έχομε την παραγωγή αεροδεστάτων ουσιών και ατμοειδών σωμάτων δια αντιθετισμού του αιθέρα. Ο αντιθετισμός τμημάτων του αιθέρα έγινε ως εξής υποθέτω([14]): η (εσωτερική) κυκλοφορία των ατόμων α+ και α- εμφανίζει τμήματα του αιθέρα στα οποία να υπερέχουν αριθμητικά τα άτομα α+ και άλλα τμήματα στα οποία να υπερέχουν αριθμητικά τα άτομα α–. Τα τμήματα αυτά ενώνονται και σχηματίζουν ανά ζεύγη συμπαγείς μάζες στις οποίες υπερέχουν αριθμητικά στα μεν πρώτα τα άτομα α+ στα δε άλλα τα άτομα α-. Από αυτές τις ενώσεις δημιουργούνται ζεύγη στοιχειωδών σωματιδίων π.χ. ηλεκτρονίου και ποζιτρονίου.
Από τα στοιχειώδη σωματίδια παράγονται αρχικά τα ελαφρά στοιχεία της Φύσεως: υδρογόνο και ήλιο τα οποία εμφανίζονται σε μεγάλες συγκεντρώσεις και συνιστούν τις αναφερόμενες στο κείμενο αεροδέστατες ουσίες (τα γνωστά από την αστρονομία νεφελώματα).
Από τις αεροδέστατες ουσίες (νεφελώματα) σχηματίζονται ατμοειδή σώματα. Τα ατμοειδή σώματα έχουν κάποιο κεντρικό πυρήνα με μεγαλύτερη συγκέντρωση ύλης ο οποίος περιλαμβάνεις και βαρύτερα στοιχεία και χημικές ενώσεις. Ατμοειδή σώματα, σε μικρογραφία, είναι οι γνωστοί μας κομήτες([15]) οι οποίοι παρατηρούνται κατά καιρούς να περιστρέφονται γύρω από τον Ήλιο.
Από ατμοειδή σώματα πολύ μεγάλης κλίμακας δημιουργούνται οι γαλαξίες με τα ηλιακά συστήματα τα οποία, ως γνωστόν, είναι απαραίτητα για να αναπτυχθεί επ’ αυτών η οργανική και λογική φύση, όπως θα εξηγηθεί κατωτέρω.
12ον ΗΛΙΑΚΑ ΣΥΣΤΗΜΑΤΑ
Ένεκα της αρχικής περιδινήσεως του Αιθέρος έκαστο Ηλιακό Σύστημα συνιστά οργανισμό τινά μέγα του οποίου τα μέρη υπάρχουν και διατηρούνται όπως τα του οργανικού σώματος ένεκα αλλήλων και δι’ άλληλα, αρμονικώς αείποτε κινούμενα και πόρρωθεν εις άλληλα απορρέοντα δια του Αίθέρος ο οποίος πληροί το μεταξύ διάστημα.
Δι’ αυτό η παραγαγούσα και συντηρούσα αυτά δύναμις δεν δύναται να εκληφθεί ως τυφλώς και ασκόπως ενεργούσα, (ας ίδουν την σκοπιμότητα όσοι την αρνούνται) αλλά είναι εκείνη η δύναμις, η οποία ονομαζόμενη Ψυχή του Κόσμου, εφάνη μεν το πρώτον αμυδρώς κατά σκοπόν ενεργούσα “εν τω αντιθετισμώ” της Κοσμογονικής Ουσίας δεικνύει δε την κατά σκοπόν ενέργειάν της προφανέστερη, γιατί γίνονται σώματα και οργανικές υπάρξεις και δεν συγκρούονται.
Αποτέλεσμα της αρχικής περιδινήσεως του Αιθέρος είναι η συγκρότηση Ηλιακών συστημάτων με την γνωστή μορφή δηλαδή ένας κεντρικός αστέρας και γύρω του να περιστρέφονται οι πλανήτες. Η άποψη ότι κάθε Ηλιακό Σύστημα συνιστά μέγα οργανισμό του οποίου τα μέλη βρίσκονται μεν μακριά (πόρρωθεν) αλλά συνδέονται δια του αιθέρος που πληρώνει τον μεταξύ τους χώρο, δεν μπορεί να ελεγχθεί άμεσα. Για το δικό μας Ηλιακό σύστημα οι ασχολούμενοι με την αστρολογία θεωρούν ότι ο Ήλιος και οι πλανήτες του ασκούν μεγάλες επιδράσεις της Γης. Οι επιδράσεις αυτές είναι διαφορετικές από κάθε πλανήτη και ασκούνται, ως γνωστόν, σε κάθε ψυχή που ενσαρκώνεται στην Γη τόσο κατά την γέννησή της όσο και σ’ ολόκληρη την μετέπειτα ζωή της. Έτσι ολόκληρο το πλανητικό σύστημα του Ηλίου ασκεί την επίδρασή του στις ζωικές υπάρξεις της Γης λειτουργών ως ένας ενιαίος οργανισμός.
Η δύναμη εκείνη που παράγει και συντηρεί την προαναφερθείσα δράση του κάθε ηλιακού συστήματος είναι η ονομαζόμενη Ψυχή του Κόσμου, η οποία δεν ενεργεί τυφλά και άσκοπα αλλά ενεργεί κατά ορισμένο σκοπό. Η δράση της Ψυχής του Κόσμου φάνηκε πρώτα κατά σκοπό ενεργούσα στον διχασμό και αντιθετισμό της Κοσμογονικής (ή ενεργού) ουσίας αλλά η δράση της γίνεται εμφανέστερη όταν συγκροτούνται οργανικές υπάρξεις.
13ον Η ΚΟΣΜΟΓΟΝΙΚΗ ΖΩΗ
Η παραγωγή των Ουρανίων σωμάτων και των διαφόρων αυτών συστημάτων όπως και η Κοσμογονική λεγόμενη Ζωή, είναι ο αμέσως όχι όμως και ο τελευταίος σκοπός της πρώτης εκείνης “εν τη Κοσμογονική ουσία Κινήσεως”. Όθεν, η “εν αυτή τη Φύσει” Κοσμογονική δύναμις ή Ψυχή του Κόσμου, τείνει εις τον περαιτέρω αυτής σκοπό, δηλαδή, εις παραγωγή οργανικών όντων και οργανικής ζωής. Η τάσις αυτή είναι κάποια νέα ορμή εγερθείσα ήδη εις αυτήν, ασύγκριτα μεν αμυδρότερη από της εις τα ζώα λεγόμενης έμφυτης ορμής, αλλά ορμή όμως η οποία έχει υποτεθεί εις είδος ονειρώδους αισθήσεως και η οποία την ωθεί προς περαιτέρω σκόπιμο ενέργεια.
Η Κοσμογονική Δύναμη (ή Ψυχή του Κόσμου) εμφανίζει την πρώτη της δράση μετά την πρώτη κίνηση στην κοσμογονική (ή Ενεργό) ουσία που είναι η παραγωγή των ουρανίων σωμάτων και της Κοσμογονικής λεγομένης Ζωής.
ΚΟΣΜΟΓΟΝΙΚΗ ΖΩΗ([16]) αποτελούν τα εμφανιζόμενα στην Φύση Ουράνια σώματα και ειδικότερα τα Ηλιακά Συστήματα τα οποία θεωρούνται ως μέγιστοι οργανισμοί, όπως είδαμε ανωτέρω (εδάφιο 12). Η παραγωγή των Ουρανίων σωμάτων είναι απαραίτητη για την εν συνεχεία παραγωγή οργανικών όντων και οργανικής ζωής με πρώτο στάδιο την παραγωγή της φυτικής ζωής όπως θα δούμε κατωτέρω (εδάφιο 14). Η εμφάνιση της λεγόμενης Κοσμογονικής Ζωής (δηλαδή των ουρανίων σωμάτων) ήταν ο πρώτος σκοπός (αλλά όχι ο τελευταίος) της πρώτης κινήσεως η οποία (πρώτη κίνηση) είχε ως αποτέλεσμα την έναρξη της εκπορεύσεως της Φύσεως.
Ο επόμενος σκοπός της Ψυχής του Κόσμου ή Κοσμογονικής Δύναμης είναι η παραγωγή (εμφάνιση και εκδήλωση) οργανικών όντων και οργανικής ζωής. Η τάση αυτή της Ψυχής του Κόσμου προς εμφάνιση των οργανικών όντων και οργανικής ζωής είναι ασύγκριτα αμυδρότερη από την έμφυτη ορμή που εμφανίζεται στα ζώα και είναι ένα είδος ονειρώδους αισθήσεως η οποία την ωθεί προς περαιτέρω ενέργειες για την εμφάνιση ακολούθως της φυτικής κλπ ζωής.
6. ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΕΝΟΡΓΑΝΗΣ ΖΩΗΣ
Όπως θα δούμε κατωτέρω η εκπόρευση της ενόργανης ζωής έγινε σταδιακά από τις ατελεστέρας μορφικές υπάρξεις ενόργανης ζωής στις τελειότερες. Έτσι έχουμε σταδιακά:εμφάνιση της φυτικής ζωής (εδάφιο 14)
εμφάνιση της ζωικής φύσεως (εδάφιο 15)
εμφάνιση του πνεύματος (εδάφιο 16)
14ον Η ΕΜΦΑΝΙΣΙΣ ΦΥΤΙΚΗΣ ΖΩΗΣ
Η νέα αυτή κατάστασις της Φυσιογονικής δυνάμεως έχει προς την αμέσως προηγουμένη ως ύπνος προς λήθαργο ή θεωρείται σαν κάποια μεταμόρφωσίς της η οποία μεταβαίνει εις κάποια τελειώτερη μορφή και ελευθερώτερη ενέργεια. Ονομάζεται δε η Φυσιογονική δύναμις εις την νέαν αυτής κατάσταση ή μεταμόρφωση δύναμις οργανική ή κυριώτερον Φυτική ενεργούσα [δύναμη] κατά σκοπόν του οποίου δεν έχει παρά μόνον κάποια ονειρώδη αίσθηση, υποτάσσει εις εαυτήν τις κατώτερες φυσικές δυνάμεις, αυτές που ενεργούν εις την ανόργανο Φύση, συνάπτει κατ’ άλλους νόμους συνθετώτερους την Ύλη εκείνη που σχηματίσθηκε από τα πρώτα στοιχεία της Φύσεως και γενομένη αρχή της φυτικής ζωής παράγει τα διάφορα φυτά όπως χρησιμεύσουν εις σκοπόν περαιτέρο της Δημιουργίας. Επειδή δε η Φυτική ζωή όπως ανωτέρω η Κοσμογονική [ζωή] δεν είναι ολοτελώς ο τελευταίος σκοπός της Δημιουργίας, δεν ενεργεί εις τον βαθμόν της μεταμορφώσεως εις τον οποίο μέχρι τούδε προέβη, αλλά βαίνει πάλιν προς τον περαιτέρο εκείνο σκοπό, όθεν εγείρεται νέα ορμή εις αυτήν συνοδευόμενη με αίσθηση κινούσα αυτήν εις περαιτέραν ενέργεια σκόπιμον προς παραγωγή όντων αισθητικών και αυτοκινήτων και φύσεως Ζωικής.
Η Κοσμογονική Δύναμη (ή Ψυχή του Κόσμου) που αναφέραμε προηγουμένως όταν δρα περαιτέρω προς παραγωγή οργανικών όντων και οργανικής ζωής χαρακτηρίζεται ως και ως Φυσιογονική Δύναμη και έχει σχέση προς την προηγουμένη κατάστασή της (την κοσμογονική δύναμη) όπως ο ύπνος προς τον λήθαργο. Η Φυσιογονική Δύναμη στην νέα της κατάσταση ή νέα της μεταμόρφωση ονομάζεται Οργανική δύναμη ή Φυτική ενεργούσα δύναμη. Συνεπώς Φυσιογονική Δύναμη είναι αυτή η οποία μεταμορφώνει την ανόργανη ύλη σε οργανική με πρώτη([17]) της εκδήλωση την Φυτική Ζωή η οποία παράγει τα διάφορα φυτά που είναι απαραίτητα για τον περαιτέρω σκοπό της δημιουργίας. Η Φυτική Ζωή έχει κάποια ονειρώδη αίσθηση και υποτάσσει τις κατώτερες φυσικές δυνάμεις, αυτές που ενεργούν στην ανόργανη φύση.
Η ΦΥΤΙΚΗ ΖΩΗ είναι αποτέλεσμα της δράσεως της Φυσιογονικής Δυνάμεως, εκδηλώνεται αμέσως μετά την εμφάνιση της Κοσμογονικής Ζωής και αποτέλεσε τον πρώτο([18]) σταθμό στην εμφάνιση αυτοαναπαραγομένης ζωής. Οι φυτικοί οργανισμοί σε σχέση με τους οργανισμούς των ουρανίων σωμάτων θεωρούνται ότι έχουν σχέση ύπνου προς λήθαργο. Την σχέση αυτή (ύπνου προς λήθαργο) αν την θεωρήσουμε αναφορικά με την αισθητικότητα τότε το θέμα αυτό προφανώς δεν μπορεί να ελεγχθεί με βάση τα σημερινά επιστημονικά δεδομένα. Θεωρεί τους φυτικούς οργανισμούς ότι έχουν κάποια ονειρώδη αίσθηση και υποτάσσουν τις κατώτερες φυσικές δυνάμεις δηλαδή τις δυνάμεις οι οποίες ενεργούν στην ανόργανη ύλη που σχηματίσθηκε από τα πρώτα στοιχεία της Φύσεως. Επίσης το θέμα της ονειρώδους αισθήσεως δεν μπορεί να ελεγχθεί με βάση τα σημερινά επιστημονικά δεδομένα γιατί στα φυτά δεν έχει βρεθεί κεντρικό νευρικό([19]) σύστημα. Παρά ταύτα από ορισμένα πειράματα([20]) που έχουν γίνει κατά καιρούς με υπερευαίσθητα όργανα έχει βρεθεί ότι τα φυτά αντιδρούν όχι μόνον στους ήχους (π.χ. την μουσική) αλλά και στις διαθέσεις των ανθρώπων απέναντί τους.
Η φυτική ζωή δεν είναι ο τελευταίος σκοπός της δημιουργίας, αλλά εγείρεται νέα ορμή προς περαιτέρω εξέλιξη η οποία έχει ως αποτέλεσμα την εμφάνιση οντοτήτων Ζωικής φύσεως με αίσθηση και δυνατότητα αυτοκίνησης (δηλαδή την κατά βούληση κίνησή τους).
15ον Η ΕΜΦΑΝΙΣΙΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ
Η Φυσιολογική Δύναμις δια της εις αυτά διεγέρσεως της ρηθείσης νέας ορμής και της προσγινομένης αισθήσεως εξυπνίζεται, μεταμορφούται επί το τελειότερο και λαμβάνουσα ελευθεροτέραν ενέργειαν προσεγγίζει βαθμηδόν εις το πνεύμα. Ονομάζεται δε, κατ’ αυτή την τελειότερη μεταμόρφωση της και την εις ελευθερώτερη ενέργεια μετάβαση, Ψυχή.
Αυτή γενομένη αρχή υψηλότερος ζωής υποτάσσει εις εαυτήν την οργανική δύναμη, αυτή ήτις διαπλάσσει τα διάφορα όργανα της ενεργείας της η οποία έχει παραγάγει οργανικό τι ζώο και εμφανίζεται ως ενεργούσα ως δύναμις Αισθητική, Ορεκτική, Αυτοκινητική, των ενεργειών της τούτων έχουσα συνείδηση και ως Ψυχή διέρχεται διάφορους βαθμούς ενεργείας και δια της φαντασίας και του ειρμού των φαντασμάτων, αισθημάτων και ορέξεων ανυψούμενη εις είδος τι κριτικής ενεργείας αυτόματης συνδιαλύει χωρίς να απαλλάσσεται όμως των επιδράσεων της Ύλης αλλά προσδεδεμένη εις αυτήν συνδυαλύεται μετ’ αυτής (ζώα πλην του ανθρώπου);
Η Φυσιογονική Δύναμη, αφού διέλθει τις προαναφερθείσες μεταμορφώσεις της στην φυτική ζωή μεταμορφώνεται σε μια δύναμη τελειότερη που ονομαζόμενη Ψυχή. Τότε εμφανίζονται τα Ζώα όλων των σταδίων στην εξελικτική τους κλίμακας που είναι αποτέλεσμα της νέας ορμής της προς τελειότερη μεταμόρφωση της ήδη εμφανισθείσης Φυτικής Ζωής.
Η ΨΥΧΗ([21]) (ή ψυχική ατομικότητα) είναι ο επόμενος και τελειότερος σταθμός στην εμφάνιση αυτοαναπαραγομένης ζωής γιατί έχει αίσθηση και μεγαλύτερη ελευθερία ενεργείας. Αποτελεί την πρώτη εμφάνιση της ψυχικής ατομικότητας και την αρχή υψηλότερης ζωής γιατί έχει την δυνατότητα να υποτάσσει την οργανική δύναμη η οποία διαπλάσσει τα διάφορα όργανα της ενεργείας της. Επίσης εμφανίζεται (όπως αναφέρει ανωτέρω το κείμενο) ως έχουσα όχι μόνον δύναμη Αισθητική, Ορεκτική και Αυτοκινητική αλλά και συνείδηση αυτών των ενεργειών της. Ως έχουσα όμως συνείδηση αυτών των ενεργειών της προσεγγίζει βαθμιαία το πνεύμα.
Αισθητική δύναμη είναι δύναμη της Ψυχής η οποία εκδηλώνεται δια του οργανισμού τον οποίο αυτή διαθέτει. Η δυνατότητα αυτή, ως ψυχική δύναμη, εκδηλώνεται ενσυνείδητα δια των πέντε αισθήσεων που της εξασφαλίζει ο οργανισμός της και της επιτρέπει να αντιλαμβάνεται και αισθάνεται κατά ενσυνείδητο τρόπο ότι συμβαίνει στο περιβάλλον της.
Ορεκτική δύναμη είναι η δυνατότητα να λαμβάνει ενσυνείδητα την τροφή που είναι απαραίτητη για την διατήρηση του οργανισμού της σε καλή λειτουργία ώστε να έχει (ο οργανισμός της) όλες τις απαραίτητες δυνάμεις για να δράση.
Αυτοκινητική δύναμη είναι η δυνατότητα να μετακινείται ενσυνείδητα με την βοήθεια του οργανισμού που διαθέτει είτε προς αναζήτηση τροφής, είτε για να προφυλαχθεί από κινδύνους είτε, τέλος, για την ικανοποίηση οποιωνδήποτε άλλων αναγκών της.
Θα μπορούσε να προστεθεί και η Αναπαραγωγική δύναμη (δηλαδή η δύναμη αναπαραγωγής ομοίων οντοτήτων) η οποία εκδηλώνεται κατά το πλείστον ενστικτωδώς.
Τέλος η ψυχή αυτή διέρχεται διαφόρους βαθμούς δράσεως και δια της φαντασίας και του συνειρμού των εικόνων της φαντασίας της, δια των αισθημάτων και των ορέξεών της ανυψώνεται σε ένα είδος αυτόματης κριτικής ενεργείας όπου προσπαθεί να διαχωρίσει τον εαυτόν της από την ύλη χωρίς όμως να απαλλάσσεται από τις επιδράσεις της ύλης. Έτσι μένει προσδεδεμένη στην ύλη και πορεύεται μετ’ αυτής (αυτό αφορά τις ψυχές των ζώων και όχι του ανθρώπου).
7: Η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΨΥΧΗ.
16ον Η ΛΟΓΙΚΗ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΨΥΧΗ
Αφού η Φυσιογονική δύναμις η εμπνευσθείσα άπαξ εις την κοσμογονική εκείνη ουσία υπό Δημιουργικού τινός πνεύματος διέλθει τις μέχρι διακριθείσες διάφορες μεταμορφώσεις, μεταμορφούται τέλος πάντων εις δύναμιν υψηλοτέραν, τιμιωτέραν και ελευθερωτέραν, την καλουμένην Ψυχήν (ανθρώπινον συνείδησιν) η οποία αναφαίνεται ενεργούσα εν τω τελειότατα) των ζώων, τω λογικό. (Ενταύθα βλέπομεν ότι δεν ακολουθείται η θεωρίο είπε και εγένετο. Έχουμε την πραγματική βαθμιαία εξέλιξη όπως και τη θεωρία ότι δεν κατέπαυσε η Δημιουργία. Μέγιστες αυτές αλήθειες επιστημονικές και οι οποίες δεν είναι καθόλου διαδεδομένες παρά τω λαώ, ένεκα της πλημελούς διδασκαλίας και δια της Παλαιάς Γραφής μορφώσεως γνώσεων παρά τω λαώ).
Η λογική λοιπόν Ψυχή υποτάσσει εις εαυτήν όλες τις κατώτερες δυνάμεις και υψούμενη εις Αυτοσυνειδησία και Αυτενέργεια, αυτενεργεί όχι μόνον σαν δύναμις Αισθητική, Ορεκτική και Αυτοκινητική, αλλά και ως Νοητική του Αληθούς του Καλού και του Αγαθού, Βουλητική αυτού και Πρακτική.
Έτσι το εις εμάς γνωστό λογικό ζώο, ο άνθρωπος, παρίσταται ως το άνθος του μεγάλου οργανισμού της Φύσεως, το δε εν αυτώ πνεύμα ως ο καρπός του, ένεκα του οποίου δημιουργήθηκε. (Σκοπός λοιπόν της Φύσεως είναι η Δημιουργία πνεύματος), ο οποίος και περιέχει “εν εαυτώ” και σπέρμα ανωτέρας ζωής (διαβάθμησις πνευμάτων, της καθαρός πνευματικής ζωής αποχωριζόμενο της υλικής Φύσεως όπως μεταφυτευθεί.
Η Φυσιογονική Δύναμη, αφού διέλθει όλες τις προαναφερθείσες μεταμορφώσεις της (δηλαδή την φυτική ζωή και την ζωική φύση) μεταμορφώνεται σε μια δύναμη υψηλότερη, τιμιότερη και περισσότερο ελεύθερη την οποία ονομάζουμε λογική ψυχή ή ανθρώπινη ψυχή ή συνείδηση, η οποία λειτουργεί στο τελειότερο των ζώων το λογικό ζώο δηλαδή τον άνθρωπο.
Αυτή η εξελικτική πορεία της Φυσιογονικής δυνάμεως η οποία εμφάνισε σταδιακά να εμφανίσει την ανθρώπινη ψυχή δείχνει ότι η άποψη της «παλαιάς διαθήκης» βάσει της οποίας τα πάντα έγιναν από τον Γιαχβέ με την γνωστή φράση «είπε και εγένετο» δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Αντίθετα έχουμε αφενός μεν μια συνεχή εξελικτική πορεία αφετέρου η εκπόρευση νέων ουσιών εκ του Χάους συνεχίζεται ή άλλως η «δημιουργία» δεν περατώθηκε αλλά συνεχίζεται και θα συνεχίζεται στον άπειρο χρόνο. Οι αλήθειες αυτές είναι άγνωστες σε όσους μένουν μόνον με τις γνώσεις που έχουν αποκτήσει από την «παλαιά διαθήκη» και δεν έχουν επιστημονική κατάρτιση ή τουλάχιστον έλλειψη φανατισμού ώστε να δουν την αλήθεια όπως αυτή διατυπώνεται στην ελεύθερη από φανατισμούς βιβλιογραφία.
Η ΛΟΓΙΚΗ ΨΥΧΗ, υποτάσσει όλες τις κατώτερες δυνάμεις. Ανυψώνεται σε αυτενέργεια και σε αυτοσυνείδηση δηλαδή έχει την δυνατότητα να αποκτήσει την αυτογνωσία, το «γνώθι σ’ αυτόν». Η Λογική Ψυχή αυτενεργεί όχι μόνον ως Αισθητική, Ορεκτική και Αυτοκινητική δύναμη (που όπως είδαμε στο εδάφιο 14 αυτενεργούν οι ψυχές των ζώων) αλλά επιπροσθέτως και ως Νοητική δύναμη του Αληθούς, του Καλού και του Αγαθού, ως επίσης και ως Βουλητική δύναμη αυτού και ως Πρακτική δύναμη αυτού. Συνεπώς η Λογική Ψυχή του ανθρώπου έχει τις εξής επιπλέον δυνάμεις (τις οποίες δεν έχει η ψυχή των ζώων): Νοητική δύναμη, Βουλητική δύναμη, Πρακτική δύναμη. Σ’ αυτές μπορεί να προστεθεί και η Δύναμη της Θελήσεως την οποία διαθέτει μια λογική ψυχή στην ανώτερη, για το ανθρώπινο επίπεδο, εξέλιξή της.
Νόηση είναι το σύνολο των ενεργειών της Λογικής Ψυχής η οποία επεξεργάζεται τις πληροφορίες που λαμβάνει μέσω των αισθήσεων και οδηγείται στην ανακάλυψη γνώσεων. Συνεπώς η Νόηση διαφέρει από την αίσθηση. Γενικά νόηση είναι η ικανότητα της σκέψεως με την οποία αντιλαμβανόμαστε και κατανοούμε τα γεγονότα που εξελίσσονται γύρω μας. Δια της νοήσεως η Λογική Ψυχή οδηγείται στην γνώση και αφηρημένων εννοιών όπως το καλό, το αγαθό κλπ. ΝΟΗΤΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ είναι η δυνατότητα της Λογικής Ψυχής να διακρίνει ενσυνείδητα τι είναι εννοιολογικά το Καλό([22]), το Αγαθό και το Αληθές. Η γνώση αυτή είναι το πρώτο βήμα που θα οδηγήσει την Λογική Ψυχή στην εξάλειψη των παθών και στην αποβολή των ψευδών δοξασιών είτε αυτές είναι κοινωνικές είτε θρησκευτικές, ώστε να αποκαθαρθεί και να οδηγηθεί τελικά στην αποθέωση.
Βούληση είναι γενικά είναι μια νοητική λειτουργία της Λογικής Ψυχής και τελείται σε τέσσερα στάδια: πρώτον στάδιο η επιλογή θεμάτων ανταγωνιζομένων (δηλαδή αντιθέτων μεταξύ τους) τα οποία θα μας οδηγήσουν σε μία πράξη, δεύτερον στάδιο η απόφασης με την οποία επιλέγετε ένα εκ των ανταγωνιζομένων θεμάτων, τρίτον στάδιο καταρτισμός σχεδίου δια του οποίου θα εφαρμοσθεί στην πράξη το επιλεγέν θέμα και τέταρτον στάδιο η εκτέλεση της απόφασης. ΒΟΥΛΗΤΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ είναι η νοητική ενέργεια εκείνη δια της οποίας η Λογική Ψυχή εξάγει δικά της συμπεράσματα, αποφασίζει ελευθέρως για τις πράξεις της και εκτελεί τις πράξεις της.
ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ είναι το σύνολο των ενεργειών της Λογικής Ψυχής με τις οποίες εφαρμόζει και εκτελεί τις επιθυμίες της για την ικανοποίηση αναγκών της.
Η θέληση είναι ο αρτιότερος νόμος της Λογικής Ψυχής, εις τον οποίον καταλήγουν όλοι οι άλλοι νόμοι. Ο νόμος αυτός εκδηλώνεται ως άρτια νοητική λειτουργία έναντι της οποίας υποχωρούν όλα τα εμπόδια. Όταν εκδηλωθεί ο Νόμος της Θελήσεως στην Λογική Ψυχή της δημιουργείται αυστηρή προσήλωση στους Νόμους της Φύσεως. ΔΥΝΑΜΗ ΘΕΛΗΣΕΩΣ έχει μια Λογική Ψυχή όταν η Βουλητική της Δύναμη είναι σταθερά εναρμονισμένη με τους Φυσικούς Νόμους και η Πρακτική της Δύναμη δεν υποχωρεί στην εκτέλεση των πράξεών της προ ουδενός εμποδίου.
8. ΕΠΙΛΟΓΟΣ
17ον ΟΡΓΑΝΙΚΗ ΘΕΩΡΙΑ
Αυτή είναι η θεωρία (περί της πραγματικής αρχής της Φύσεως) η καλούμενη Οργανική κατ’ αντίθεση προς τις λεγόμενες νεκροδυναμικές, συμφωνούσα δε με τα γιγνόμενα της Φύσεως καθίσταται πασών των άλλων πιθανωτάτη.
Χαρακτηρίζει την θεωρία του αυτή ως Οργανική γιατί σε όλα τα σημεία της θεωρεί τις οργανικές μορφές ως τις βάσεις των διαφόρων βαθμίδων εξελίξεως της Φύσεως. Έτσι θεωρεί ακόμα ότι και τα Ηλιακά Συστήματα συνιστούν οργανισμούς (ιδέ στο εδάφιο 12), οι οποίοι είναι αποτέλεσμα της τάσεως της Κοσμογονικής Δύναμης ή Ψυχής του Κόσμου (π.χ. εδάφια 12 και 13). Δεν μας είναι γνωστό τι εννοεί με τον όρο νεκροδυναμικές θεωρίες. Πιθανόν να εννοεί τις επιστημονικές θεωρίες οι οποίες δέχονται ως αρχή της Φύσεως το λεγόμενο αρχικό «άτομο» το οποίο ξεκίνησε από μια μαθηματική ανωμαλία (singularity) που είχε απείρως μικρές διαστάσεις, μικρότερες από τις διαστάσεις ενός πρωτονίου (δηλαδή μηδέν;) με άπειρη πυκνότητα και θερμοκρασία και ότι η Φύση προέκυψε εξ αυτού ως αποτέλεσμα της αρχικής Μεγάλης Έκρηξης (Big Bang).
Όπως είδαμε, ότι η πρώτη κίνηση επιβλήθηκε έξωθεν από κάποιο απόλυτο ον και ότι έκτοτε η όλη εξέλιξη του Σύμπαντος οφείλεται στην εκ του σκοπού δράση της Ψυχής του Κόσμου. Γι’ αυτό είναι ενδιαφέρον να δούμε πως εννοείται η Ψυχή του Κόσμου, τόσο στο εν λόγω κείμενό του όσο και στην εσωτερική φιλοσοφία γενικότερα.
ΨΥΧΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ: Είναι ο Αιθέρας ή το Αιθέριο Ρευστό (εδάφιο 9) ή Αμέριστη ουσία ή Συνεχής ουσία. Είναι ο πανταχού παρών και τα πάντα πληρών γιατί ο Αιθέρας πληροί ολόκληρο τον χώρο του σύμπαντος και ταυτίζεται με τον χώρο. Είναι ο Συνθετικός και Αποσυνθετικός Λόγος([23]) των μορφών του απείρου και συνεπώς ο ατελεύτητα Μεταμορφωτικός Λόγος αυτών δηλαδή είναι ο χορηγός και συντηρητής κάθε ζωής που σημαίνει ότι είναι ο κύριος του Νόμου της Ζωής και ο ατελεύτητα μεταμορφωτής που σημαίνει ότι είναι ο κύριος του Νόμου του Θανάτου. Είναι, τέλος, ο άνευ διακοπής συνεχίζων το όλον των δημιουργηθέντων κόσμων στις ατελευτητες μεταμορφώσεις των πλάσμάτων τους. Στο σημείο αυτό πρέπει να διευκρινισθεί ότι θάνατος στη φύση (με τη βέβηλη έννοια του εξαφανισμού) δεν υπάρχει και οι γνώστες αυτών των θεμάτων με τη λέξη θάνατος νοούν τη μεταμόρφωση κάθε ύπαρξης. Αυτή η δράση του Αιθέρος, παρερμηνεύθηκε από όσους γνώριζαν ελλιπώς αυτό το θέμα, με αποτέλεσμα να θεωρήσουν τον Αιθέρα ως το Δημιουργικό Αίτιο του Σύμπαντος([24]) και να του αποδώσουν λατρεία.
Σκοπός των παραρτημάτων είναι να δοθούν λεπτομερέστερες αλλά και ευρύτερες επεξηγήσεις για ορισμένα θέματα σχετικά με την ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΦΥΣΕΩΣ.
Α. Η ΠΡΩΤΗ ΚΙΝΗΣΗ
Για να εξέλθει εκ της απολύτου ηρεμίας (δηλαδή εκ της καταστάσεως του Χάους) η Κοσμογονική (ή Ενεργός) Ουσία έπρεπε να υπάρξει μια πρώτη ΚΙΝΗΣΗ. Για την εκδήλωση αυτής της πρώτης ΚΙΝΗΣΕΩΣ στην κοσμογονική ουσία υπάρχουν δυο απόψεις:
ΕΚ ΤΟΥ ΣΚΟΠΟΥ
Η πρώτη κίνηση έγινε με ΣΚΟΠΟ την δημιουργία της Φύσεως και η Φύση έγινε μα σκοπό της εμφάνιση του πνεύματος . Η θεώρηση όμως της υπάρξεως σκοπού για την εκδήλωση αυτής της πρώτης κινήσεως προϋποθέτει βούληση και επομένως την ύπαρξη πνεύματος κάποιου απολύτου όντος (π.χ. του «Θεού» των βιβλικών θρησκειών). Στην περίπτωση όμως αυτήν η πρώτη κίνηση δεν είναι μια [αυθόρμητη] τάση προς μεταβολή αλλά αποτέλεσμα μιας ώθησης έξωθεν επιβαλλομένης από κάποιο (εξωκοσμικό) απόλυτο ον, όπως π.χ. το θεωρούν οι οπαδοί των βιβλικών θρησκειών.
Εκ των ανωτέρω προκύπτει το εξής ερώτημα: το απόλυτο αυτό ον που βρισκότανε για να επιβάλλει την πρώτη κίνηση στην ενεργό ουσία πριν εκπορευτεί ο χώρος και ο χρόνος από την ενεργό ουσία, αφού ούτε χώρος ούτε χρόνος υπήρχε έξωθεν της ενεργού ουσίας; Αν πάλι το ον αυτό ήταν εκτός χρόνου και χώρου (άποψη που είναι ακατανόητη στα όντα της Φύσεως) τότε η ουσία του θα ήταν διαφορετική από την ουσία της εκπορευθείσης από την επέμβασή του Φύσεως ώστε να μπορεί να υπάρχει εκτός χώρου και χρόνου γιατί η ουσία της Φύσεως εκδηλώνεται μόνον σε χώρο και χρόνο. Συνεπώς μετά την εκπόρευση της φύσεως το ον αυτό θα παραμένει εκτός της Φύσεως δηλαδή ήταν και παραμένει εξωκοσμικό και θα πρέπει να είναι αδύνατος ο εντοπισμός του από τα όντα της Φύσεως που είναι συγκροτημένα από τις ουσίες της Φύσεως. Αλλά και πάλι γεννάται το ερώτημα: ποίος δημιούργησε την κοσμογονική (ή ενεργό) ουσία; Και αν την Ουσία αυτήν την δημιούργησε το απόλυτο Ον τότε το απόλυτο ον ποίος το δημιούργησε;
ΕΚ ΤΗΣ ΤΑΣΗΣ ΠΡΟΣ ΜΕΤΑΒΟΛΗ
Η πρώτη κίνηση οφείλεται στην ΤΑΣΗ ΠΡΟΣ ΜΕΤΑΒΟΛΗ της ενεργού ουσίας και έγινε αυθόρμητα χωρίς καμία έξωθεν επέμβαση και το αίτιο ήταν ενδογενές. Η εκπόρευση της Φύσεως με την μορφή με την οποία το γνωρίζουμε σήμερα, είναι μια από τις πολλές πιθανότητες που είχε να εξελιχθεί η ενεργός ουσία. Για να γίνει όμως κατανοητό πως η τάση προς μεταβολή έγινε κίνηση και πως η κίνηση προκάλεσε την εκπόρευση του Σύμπαντος πρέπει να εξετάσουμε βαθύτερα την έννοια της κινήσεως.
Η κίνηση (σύμφωνα με την μυσταγωγική φιλοσοφία) είναι μια γενική ιδιότητα της Ουσίας και εκδηλώνεται αυθόρμητα ως μία τάση προς μεταβολή της Ουσίας. Η ύπαρξη όμως μιας τάσεως προς μεταβολή δεν αρκεί για να εξηγήσει την αρχή της πρώτης κινήσεως αν θεωρήσουμε ότι η Ενεργός ουσία βρισκότανε σε απόλυτη ηρεμία. Συνεπώς πρέπει να δεχθούμε επιπροσθέτως ότι δεν υπήρχε απόλυτη ηρεμία και η τάση προς μεταβολή ήταν μια απείρως μικρή κίνηση η οποία κάποια στιγμή προκάλεσε τον διχασμό και αντιθετισμό της Ουσία με αποτέλεσμα να εκδηλωθεί η Φύση. Αυτό σημαίνει ότι η Ενεργός Ουσία δεν βρισκότανε σε «απόλυτη» ηρεμία και συνεπώς δεν υπήρχε ανάγκη μιας «πρώτης» κινήσεως της Ουσίας ώστε να εκπορευτεί η Φύση εξ αυτής.
Μετά τον διχασμό και αντιθετισμό της Ενεργού Ουσίας η τάση προς μεταβολή εκδηλώνεται ως ΜΕΤΑΤΟΠΙΣΗ «ΕΝ ΧΩΡΩ» ([25]) η οποία είχε ως αποτέλεσμα την γέννηση του Χώρου και του Χρόνου και την «εν χώρω και χρόνω» ανάπτυξη και εξέλιξη της Φύσεως.
Στην εκδηλωμένη Φύση, η τάση προς μεταβολή εκδηλώνεται ως ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΏΘΗΣΗ ΠΡΟΣ ΑΥΞΗΣΗ ΤΩΝ ΔΥΝΑΜΙΚΟΤΗΤΩΝ ΤΩΝ ΟΥΣΙΩΝ ΤΗΣ και εκδηλώνεται ως ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΟΤΗΤΑΣ([26]). Ο Νόμος της Παραγωγικότητας ωθεί τις ουσίες της Φύσεως σε ατελεύτητη εκδήλωση των Νόμων τους οποίους έχουν σε ανεκδήλωτη κατάσταση με αποτέλεσμα την ατελεύτητη αύξηση των δυναμικοτήτων τους στον άπειρο χρόνο και μάλιστα με επιταχυνόμενο ρυθμό.
Εκ των ανωτέρω προκύπτει το εξής ερώτημα: την ενεργό ουσία, εξοπλισμένη μάλιστα με την ιδιότητα της τάσεως προς μεταβολή, ποίος την δημιούργησε; Μήπως υπάρχει κάποιο απόλυτο ον εκτός χώρου και χρόνου (άποψη ακατανόητη όπως αναφέρθηκε και ανωτέρω) το οποίο δημιούργησε την κοσμογονική ουσία και κατόπιν τα πάντα οδεύουν σύμφωνα με τις ιδιότητες που έδωσε στην Ενεργός Ουσία; Αλλά τότε το απόλυτο αυτό ον ποίος το δημιούργησε;
Η ΑΔΗΜΙΟΥΡΓΗΤΗ ΑΡΧΗ
Εκ των ανωτέρω προκύπτει ότι πρέπει να δεχθούμε την ύπαρξη μιας ΑΔΗΜΙΟΥΡΓΗΤΗΣ ΑΡΧΗΣ των πάντων στην οποία να βασίζεται η εκπόρευση της Φύσεως είτε αυτή η αρχή λέγεται απόλυτο ον είτε κοσμογονική ουσία, είτε κάτι άλλο. Η αποδοχή μιας αδημιούργητης αρχής μπορεί μεν να δίνει τέλος στην γνωστή ερώτηση «το αυγό έκανε την κότα ή η κότα το αυγό» πλην όμως δεν θα παύει να αποτελεί αυθαιρεσία η οποία θα ορίζεται ανάλογα με τα θρησκευτικά ή πολιτικά πιστεύω αυτού που την ορίζει. Πέραν αυτού θα πρέπει ο ορισμός της αδημιούργητης αρχής να είναι άποψη λογικοφανής και όχι αυθαίρετος (όπως συμβαίνει με τα θρησκευτικά δόγματα) ώστε να μπορεί να γίνει αποδεκτή από την επιστημονική κοινότητα.
Β΄ ΕΚ ΤΟΥ ΜΗΔΕΝΟΣ ΑΡΧΗ
Το πρόβλημα αυτό της ΑΔΗΜΙΟΥΡΓΗΤΗΣ ΑΡΧΗΣ από την οποία προήλθαν τα πάντα λύεται (;) αν θεωρήσουμε ως την Αδημιούργητη Αρχή το ΜΗΔΕΝ, το οποίο (ως μηδέν) δεν χρειάζεται «δημιουργό».Η θεώρηση όμως του μηδενός ως της αδημιούργητης αρχής γεννά το ερώτημα: πως από το ΜΗΔΕΝ (την μη ύπαρξη) προέκυψε η ΟΥΣΙΑ([27]) (δηλαδή η ύπαρξη) εκ της οποίας εκπορεύτηκε το ΆΠΕΙΡΟ (η Φύση); Την απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα μας το δίδει μια νέα θεωρία της Φυσικής η οποία ομιλεί για την εκ του μηδενός προέλευση των πάντων. Η θεωρία αυτή απορρίπτει την κλασικά φιλοσοφική θεώρηση ότι «μηδέν εκ του μηδενός γίνεται» και δέχεται την αντιστροφή αυτής φιλοσοφική θεώρηση ότι «εκ του μηδενός προέρχονται τα πάντα και εις το μηδέν επιστρέφουν».
Διχασμός και αντιθετισμός ΜΗΔΕΝΟΣ.
Κατά την άποψη αυτήν τα πάντα ξεκίνησαν εκ του μηδενός το οποίο το θεωρούν ότι κρύβει μέσα του άπειρες ποσότητες δυνάμεων (ύλη και ενέργεια), οι οποίες μπορούν να εμφανισθούν και να αποκτήσουν υπόσταση και ύπαρξη. Η ερμηνεία της Αρχής της Φύσεως με βάση της αποδοχή της νέας φιλοσοφικής θεώρησης μας οδηγεί στα εξής συμπεράσματα τα οποία αποτελούν προσωπικές μου απόψεις οι οποίες προκύπτουν από την μελέτη τόσο της αρχής της φύσεως κατά τον Νάγο όσο και της νέας φιλοσοφικής θεώρησης:
Η εκπόρευση των πάντων εκ του μηδενός φαίνεται, εκ πρώτης όψεως, ακατανόητη. Αν όμως δεχθούμε την άποψη των Πυθαγορείων ότι «τα πάντα κατ’ αριθμό γίγνωνται» τότε την εξίσωση
(+Α) + (– Α) = 0
πρέπει να την δεχθούμε και κατά την αντίστροφη φορά της δηλαδή
0 = (+Α) + (–Α)
Αυτό σημαίνει ότι όσο λογικό είναι να δεχθούμε ότι δυο υπάρξεις αντιθέτου καταστάσεως όταν ενωθούν μηδενίζονται δηλαδή μας δίνουν ανυπαρξία τόσο λογικό είναι να δεχθούμε ότι και από το μηδέν δηλαδή την ανυπαρξία μπορεί με διχασμό και αντιθετισμό να εκπορευτούν δύο υπάρξεις αντιθέτου καταστάσεως. Συνεπώς:
Με τον διχασμό και αντιθετισμό του ΜΗΔΕΝΟΣ προέκυψε τόσο η Θετική Ενεργός Ουσία την οποία συμβολίζουμε με το +Α° όσο και η Αρνητική Ενεργός Ουσία την οποία συμβολίζουμε αντίστοιχα με το –Α° δηλαδή
0 = (+Α°) + (–Α°)
και οι οποίες αν ενωθούν μεταξύ τους τότε τα πάντα επανέρχονται στο μηδέν σύμφωνα με την εξίσωση.
(+Α°) + (–Α°) = 0
Από την Θετική Ενεργό Ουσία με νέο διχασμό και αντιθετισμό εκδηλώθηκαν τα στοιχεία +Α+ και +Α– με τα απειροστημόριά τους +α+ και +α– αντίστοιχα τα οποία είναι άτομα της θετικής ύλης:
+Α° = (+Α+) + (+Α–)
ενώ από την Αρνητική Ενεργό Ουσία –Α° εκδηλώθηκαν τα στοιχεία –Α+ και –Α– και τα απειροστημόριά τους –α+ και –α– αντίστοιχα τα οποία είναι άτομα της αρνητικής ύλης:
–Α° = (–Α+) + (–Α–)
ΕΞ ΟΡΙΣΜΟΥ: Η ένωση Θετικής Ύλης και Αρνητικής Ύλης έχει ως αποτέλεσμα την επιστροφή τους στο μηδέν (δηλαδή την πλήρη αμοιβαία εξαφάνισή τους χωρίς εμφάνιση ενέργειας ή κάτι άλλου στην θέση τους) ενώ η ένωση Ύλης και Αντιύλης έχει ως αποτέλεσμα την εξαΰλωση δηλαδή την εξαφάνισή τους (ύλης και αντιύλη) και την εμφάνιση στην θέση τους ενεργείας. Επίσης, η Αρνητική Ύλη ΑΠΩΘΕΙ τόσο την αρνητική όσο και την θετική ύλη ενώ η Θετική Ύλη (στην οποία ανήκει και η αντιύλη) ΈΛΚΕΙ τόσο την θετική όσο και την αρνητική ύλη.
Από την ΘΕΤΙΚΗ ΕΝΕΡΓΟ ΟΥΣΙΑ (την Α°) προέκυψαν ο Αιθέρας και οι μορφές της Φύσεως σύμφωνα με όσα αναφέρονται κατά την εξέταση αυτού του θέματος της αρχής της Φύσεως (γιατί, όπως είδαμε, η Αρνητική Ύλη ΑΠΩΘΕΙ τόσο την αρνητική όσο και την θετική ύλη ενώ η Θετική Ύλη ΈΛΚΕΙ τόσο την θετική όσο και την αρνητική ύλη) ενώ
Από την ΑΡΝΗΤΙΚΗ ΕΝΕΡΓΟ ΟΥΣΙΑ (την –Α°) προέκυψαν μόνον άτομα αρνητικής ύλης τα οποία συμμετέχουν στις διεργασίες της Φύσεως προκαλώντας την γνωστή μας διαστολή του Σύμπαντος!
Διευκρινίζεται σχετικά ότι: α) τα σημεία + και – όταν τίθενται προ του αντιστοίχου χαρακτήρα υπονοούν αντίστοιχα θετική και αρνητική κατάσταση (ύλη στην προκειμένη περίπτωση) ενώ όταν τίθενται μετά τον αντίστοιχο χαρακτήρα υπονοούν θετικό και αρνητικό ηλεκτρικό φορτίο, όπως αναφέρθηκε στο εδάφιο 4 και β) ότι η αναφερόμενη ενταύθα ως αρνητική ύλη είναι μια υποθετική προς το παρόν μορφή ύλης και δεν έχει καμιά σχέση με την γνωστή μας από την φυσική αντιύλη η οποία ανήκει στην θετική ύλη.
Οι επιστήμονες (οι αποδεχόμενοι την νέα φιλοσοφική θεώρηση) αναρωτιούνται: Μήπως το μηδέν δεν είναι το τίποτα αλλά το όλον σε ανεκδήλωτη κατάσταση ώστε με τον διχασμό και αντιθετισμό του προέκυψαν τα πάντα; Μήπως στην γένεση της Θετικής και της Αρνητικής Ύλης εκ του μηδενός κρύβεται το μυστικό της δημιουργίας του Σύμπαντος εκ του μηδενός;
Η παραγωγή του Αιθέρος
Ο Αιθέρας προέκυψε από τα άτομα της θετικής ύλης +α+ και +α– με την σχετική ένωση κατά χώρο και με μερική διείσδυση αυτών των ατόμων +α+ και +α– ενώ τα μεταξύ αυτών άτομα της αρνητικής ύλης –α+ και –α– δεν μετέχουν μεν στην σχετική ένωση γιατί ασκούν άπωση αλλά είναι αυτά που προκαλούν (λόγω της απώσεως που ασκούν) την συνεχή διαστολή του αιθέρος και συνεπώς ολοκλήρου του Σύμπαντος. Αν δεν υπήρχαν μεταξύ των ατόμων που συγκροτούν τον Αιθέρα τα άτομα της αρνητικής ύλης τότε ο Αιθέρας θα αποτελούσε μια συμπαγή μάζα τεραστίας πυκνότητας, ενώ τώρα ο Αιθέρας είναι μια λεπτεπίλεπτη ουσία, μέσα στην οποία υπάρχουν και κινούνται όλες οι υλικές μορφές χωρίς να παρεμποδίζεται η κίνησή τους από τον Αιθέρα. Επίσης η ύπαρξη των ατόμων της αρνητικής ύλης ανάμεσα στα άτομα που συγκροτούν τον αιθέρα είναι μια από τις αιτίες που τα άτομα αυτά δεν ενώνονται πλήρως οπότε θα είχαμε επιστροφή στην προ του διχασμού και αντιθετισμού της θετικής ενεργού ουσίας κατάσταση. Επίσης τα άτομα της αρνητικής ύλης δεν ενώνονται μεταξύ τους αφενός μεν λόγω της μεταξύ τους απώσεως η οποία παρεμποδίζει την ελκτική δύναμη των αντιθέτου σημείου ατόμων –α+ και –α– και αφετέρου γιατί τα μεταξύ αυτών άτομα της θετικής ύλης που αποτελούν τον αιθέρα παρεμποδίζουν αυτήν την ένωση.
Η κυκλοφορία και περιδίνηση του Αιθέρα
Αποτέλεσμα της μερικής κατά χώρο ενώσεως των ατόμων της θετικής ύλης +α+ και +α– είναι να υπάρχουν εσωτερικές τάσεις τόσο προς πλήρη ένωση όσο και προς πλήρη διχασμό αυτών των ατόμων. Οι εσωτερικές αυτές τάσεις έχουν ως αποτέλεσμα την συνεχή αλλαγή της θέσεως των ατόμων αυτών μεταξύ τους. Επομένως δεν υπάρχει απόλυτη ηρεμία στα άτομα της θετικής ύλης που συγκροτούν τον Αιθέρα και να δημιουργείται μια συνεχής εσωτερική κυκλοφορία και περιδίνηση. Παράλληλα τα άτομα της αρνητικής ύλης με την άπωση που ασκούν στα άτομα της θετικής ύλης του αιθέρα προκαλούν (όπως είδαμε) την συνεχή διαστολή του αιθέρα τον οποίο καθιστούν μια λεπτεπίλεπτη ουσία με αποτέλεσμα η εσωτερική κυκλοφορία και περιδίνηση των ατόμων της θετικής ύλης να γίνεται εντονότερη. Η κυκλοφορία και η περιδίνηση των ατόμων του αιθέρα τον εμφανίζει ως ρευστό, γι’ αυτό χαρακτηρίζεται και ως Αιθέριο ρευστό.
Η κυκλοφορία και περιδίνηση των ατόμων +α+ και +α– του ΑΙΘΕΡΑ αποτελεί ένα βασικό του χαρακτηριστικό το οποίο έχει πολύ μεγάλη σημασία στη εξέλιξη των ουσιών της Φύσεως γιατί σ’ αυτήν οφείλεται η συνεχής του δράση της συνεχούς ουσίας επί των υλικών μορφών κλπ η οποία εκδηλώνεται ως ο Νόμος της Ενεργείας αυτού. Στην εσωτερική κυκλοφορία των ατόμων +α+ και +α– οφείλονται τα διάφορα γνωστά μας φυσικά φαινόμενα τα οποία αναφέρονται κατωτέρω στο εδάφιο 10 ενώ στη περιδίνηση του αιθέρα οφείλεται η περιστροφική κίνηση όλων των μορφών του Σύμπαντος, η οποία είναι άμεσα εμφανής από την περιστροφική κίνηση των ουρανίων σωμάτων τόσο γύρω από τον εαυτόν τους όσο και πέριξ άλλων ουρανίων σωμάτων μεγαλύτερης μάζας αλλά και στην περιστροφή των ηλεκτρονίων γύρω από τον πυρήνα των ατόμων αλλά και γύρω από τον εαυτόν τους (spin των ηλεκτρονίων στο οποίο οφείλεται ο μαγνητισμός).
Επίσης στην (εσωτερική) κυκλοφορία και περιδίνηση του αιθέρα οφείλεται η διαπλαστική του ικανότητα δια της οποίας συνθέτει και αποσυνθέτει τις μορφές του απείρου δηλαδή αποτελεί τον συνθετικό και αποσυνθετικό λόγο([28]) των μορφών του απείρου και συνεπώς τον μεταμορφωτικό λόγο αυτών. Αυτή η δράση του Αιθέρος, παρερμηνεύθηκε από όσους γνώριζαν ελλιπώς αυτό το θέμα, με αποτέλεσμα να θεωρήσουν τον Αιθέρα ως τον Δημιουργό Θεό([29]) και να του αποδώσουν λατρεία. Είναι σ’ όλους μας γνωστή η φράση «ο πανταχού παρών και τα πάντα πλήρων» (Θεός των βιβλικών θρησκειών) επειδή ο Αιθέρας πληρώνει τον χώρο σε ολόκληρο το Σύμπαν ως επίσης και η φράση του κατά Ιωάννη ευαγγελίου που αναφέρει ότι «Εν αρχή ην ο Λόγος και ο Λόγος ην προς Θεώ και Θεός είναι ο Λόγος…» γιατί ως Λόγος, με την έννοια του αιτίου της δημιουργίας, χαρακτηρίζεται ο Δημιουργός [των βιβλικών θρησκειών] ο οποίος δημιούργησε τα πάντα εκ του μηδενός.
Η παραγωγή της υλικής ουσίας
Η ΥΛΙΚΗ ΟΥΣΙΑ παράγεται δια του αντιθετισμού τμημάτων του αιθέρα και της εκ νέου ενώσεως των τμημάτων αυτών. Ο αντιθετισμός τμημάτων του αιθέρα θα πρέπει να έγινε ως εξής: Η (εσωτερική) κυκλοφορία των ατόμων +α+ και +α– είχε ως αποτέλεσμα σε τμήμα του αιθέρα να εμφανισθεί αντιθετισμός ώστε να διαχωριστεί σε δύο τμήματα: Στο ένα τμήμα να έχουμε υπεροχή των ατόμων +α+ έναντι των ατόμων +α– με αποτέλεσμα το τμήμα αυτό του αιθέρα να εμφανίσει θετικό ηλεκτρικό φορτίο + ενώ στο άλλο τμήμα να έχουμε υπεροχή των ατόμων +α– έναντι των ατόμων +α+ με αποτέλεσμα το τμήμα αυτό του αιθέρα να εμφανίσει ηλεκτρικό αρνητικό φορτίο –. Τα δύο αυτά τμήματα του αιθέρα συμπυκνώνονται και αποτελούν δυο συζυγή στοιχειώδη σωματίδια π.χ. ηλεκτρόνιο και ποζιτρόνιο δηλαδή σωματίδια ΎΛΗΣ και ΑΝΤΙΥΛΗΣ([30]). Ορισμένα από τα κατ’ αυτόν τον τρόπο παραγόμενα στοιχειώδη σωματίδια έχουν σταθερότητα άλλα όμως είναι βραχύβια δηλαδή διαλύονται και ενσωματώνονται στο κυρίως «σώμα» του αιθέρα. Τα έχοντα σταθερότητα σχημάτισαν τα γνωστά μας από την χημεία στοιχεία ή άτομα π.χ. υδρογόνο, ήλιο, οξυγόνο κλπ. Στην αρχή θα πρέπει να σχηματίσθηκαν τα «ελαφρότερα» από αυτά τα στοιχεία και κυρίως το υδρογόνο. Τα στοιχεία αυτά σχημάτισαν αρχικά μεγάλες συγκεντρώσεις οι οποίες εμφανίσθηκαν ως αεριοδεστάτες ουσίες δηλαδή τα γνωστά μας από την αστρονομία ως νεφελώματα.
Από τις αεροδέστατες ουσίες (νεφελώματα) σχηματίζονται ατμοειδή σώματα. Τα ατμοειδή σώματα έχουν κάποιο κεντρικό πυρήνα με μεγαλύτερη συγκέντρωση ύλης ο οποίος περιλαμβάνεις και βαρύτερα στοιχεία και χημικές ενώσεις. Τα ατμοειδή σώματα, σε μικρογραφία, είναι οι γνωστοί μας κομήτες οι οποίοι παρατηρούνται κατά καιρούς να περιστρέφονται γύρω από τον Ήλιο. Από τα ατμοειδή σώματα (πολύ μεγάλης κλίμακας) δημιουργούνται οι γαλαξίες με τα ηλιακά συστήματα.
Επαναφορά του Απείρου στο Μηδέν;
Η νέα φιλοσοφική θεώρηση, όπως είδαμε, αναφέρει ότι εκ του μηδενός μεν προέρχονται τα πάντα αλλά στο μηδέν επιστρέφουν. Με τα όσα αναφέρθηκαν ανωτέρω εξετάσαμε το πρώτο σκέλος αυτής την νέας φιλοσοφικής θεώρησης «εκ του μηδενός προέρχονται τα πάντα». Το δεύτερο σκέλος ότι «στο μηδέν επιστρέφουν» θα πρέπει να το εξετάσουμε για να έχουμε την ολοκληρωμένη εικόνα αυτής της θεώρησης.
Σύμφωνα με όσα αναφέραμε το Σύμπαν διαστέλλεται και το μόνο αίτιο το οποίο θα μπορούσε να ανακόψει αυτήν την διαστολή του είναι η βαρύτητα των υλικών μορφών του. Σχετικά υπάρχουν τρία μοντέλα([31]) του συνεχώς διαστελλόμενου Σύμπαντος: 1ον μοντέλο το Σύμπαν διαστέλλεται αρκετά αργά και έτσι η βαρυτική έλξη μεταξύ των γαλαξιών αναγκάζει τη διαστολή να επιβραδύνεται συνεχώς με αποτέλεσμα κάποτε να μηδενιστεί και κατόπιν να αρχίσει η συστολή του μέχρις ότου καταλήξει πάλι στο μηδέν από το οποίο ξεκίνησε. 2ον μοντέλο το Σύμπαν διαστέλλεται αρκετά γρήγορα και έτσι η βαρυτική έλξη μεταξύ των γαλαξιών μειώνει μεν συνεχώς την ταχύτητα διαστολής και την οδηγεί ασυμπτωτικά στο μηδέν αλλά το Σύμπαν εξακολουθεί να διαστέλλεται με σταθερή ταχύτητα επ’ άπειρον. 3ον μοντέλο το Σύμπαν διαστέλλεται τόσο γρήγορα που η βαρυτική έλξη μεταξύ των γαλαξιών δεν μπορεί να μειώσει την ταχύτητα διαστολής και έτσι το Σύμπαν θα εξακολουθεί να διαστέλλεται με αυξανόμενη ταχύτητα επ’ άπειρον. Για βρούμε ποίο από τα τρία μοντέλα περιγράφει το Σύμπαν πρέπει να γνωρίζουμε τον σημερινό ρυθμό διαστολής και την μέση πυκνότητά του. Αν η μέση πυκνότητα είναι μεγαλύτερη μιας κρίσιμης τιμής τότε το Σύμπαν θα το περιγράφει το πρώτο μοντέλο άλλως το δεύτερο ή το τρίτο. Από μετρήσεις που έγιναν διαπιστώθηκε ότι οι μάζες των γαλαξιών είναι μικρές και έτσι η μέση πυκνότητα είναι μικρότερη της κρίσιμης τιμής και συνεπώς ισχύει το τρίτο μοντέλο.
Όμως στις μάζες αυτές δεν έχει υπολογιστεί η «σκοτεινή ύλη» που υπάρχει τόσο ανάμεσα στους γαλαξίες όσο και εκτός των γαλαξιών. Επίσης η επιστήμη σήμερα αγνοεί α) την αρνητική ύλη (τουλάχιστον επίσημα) η οποία είναι η κύρια αιτία αυτής της διαστολής του Σύμπαντος και β) ότι ο χώρος δεν είναι κενός, όπως τον θεωρεί η θεωρία της σχετικότητας, αλλά πληρούται από αιθέρα ο οποίος έχει μάζα γιατί, σύμφωνα με τις προαναφερθείσες απόψεις του Σπ. Νάγου, συγκροτείται από άτομα της ατομικής ουσίας (εδάφιο 8).
Πριν λοιπόν γίνουν νέες μετρήσεις της κρίσιμης τιμής της μέσης πυκνότητας του Σύμπαντος δεν είναι δυνατόν να γνωρίζουμε αν τα πάντα θα επιστρέψουν στο μηδέν. Πάντως εμείς οι άνθρωποι δεν πρέπει να ανησυχούμε γιατί το θέμα αυτό αφορά σε πολύ απώτατο μέλλον (μετά μερικά δισεκατομμύρια χρόνια) και μάλιστα πολύ μετά την εξαφάνιση του Ηλίου μας λόγω εξαντλήσεως των πυρηνικών αποθεμάτων του.
Γ΄ ο χώρος και ο χρόνος
Ο Χώρος και ο Χρόνος (εδάφιο 6 ανωτέρω) είναι αποτέλεσμα της πρώτης κινήσεως και εκδηλώθηκαν ως εξής: ο μεν χώρος είναι αποτέλεσμα της εκτάσεως της κινήσεως ενώ ο χρόνος είναι αποτέλεσμα της διάρκειας της κινήσεως.
Ο χώρος
Η «έκταση» της κινήσεως, εκ της οποίας προέκυψε ο χώρος, θα γίνει περισσότερο κατανοητή αν θεωρήσουμε ότι το πρώτο αποτέλεσμα της κινήσεως ήταν ο διχασμός και αντιθετισμός της ενεργού ουσίας και η εκπόρευση των ατόμων α+ και α–. Τα άτομα αυτά βρισκόντουσαν σε διαρκή κίνηση, της οποίας η έκταση συνεχώς αυξανότανε, με αποτέλεσμα να προκύψει, όπως είδαμε ανωτέρω, μετατόπιση «εν χώρω» αυτών των ατόμων και η εκδήλωση του χώρου του οποίου η έκταση ήταν ανάλογη με την έκταση της κινήσεως. Ο χώρος όμως αυτός πληρώθηκε αμέσως με τον αιθέρα (ή Συνεχή ή Αμέριστη ουσία) με αποτέλεσμα να ταυτίζεται η έννοια του χώρου με την έννοια του Αιθέρα (ή της Συνεχούς ή της Αμέριστης ουσίας). Κατά την μυσταγωγική φιλοσοφία, ο χώρος θεωρείται ως Ουσία η οποία έχει τις ιδιότητες της Συνεχούς ουσίας με την οποία πληρούται και επειδή ιδιότητα της Συνεχούς Ουσίας είναι η Ενέργεια θεωρείται ότι και ο χώρος έχει Ενέργεια.
Ο χρόνος
Η έννοια του χρόνου γίνεται αντιληπτή από την συνεχή και αδιάκοπη πορεία της μεταβολή αυτών που υπάρχουν γύρω μας, την μεταβολή αυτή όπου το παρόν κατόπιν γίνεται παρελθόν. Ο παρατηρητής βρίσκεται διαρκώς στο παρόν και παρακολουθεί τα γεγονότα που οδεύουν προς το παρελθόν, χωρίς να μπορεί ούτε να διακόψει αυτήν την πορεία αλλά και ούτε να μεταβάλει την ταχύτητα αυτής της πορείας της μεταβολής. Τα πάντα μεταβάλλονται και μάλιστα σταθερά προς μια κατεύθυνση ή πορεία: την συνεχή φθορά μέχρι αποσυνθέσεως για όλες τις υπάρχουσες υλικές μορφές αφενός και αφετέρου την εμφάνιση νέων πιο εξελιγμένων υλικών μορφών οι οποίες δομούνται από τα υλικά των μορφών που αποσυντέθηκαν. Η πορεία όμως αυτή είναι η πορεία εξελίξεως των πάντων στην Φύση όπου όλες οι μορφικές υπάρξεις αποσυντίθενται για να δώσουν την θέση τους σε άλλες πιο εξελιγμένες. Όσο ταχύτερη είναι αυτή η πορεία εξελίξεως τόσο ταχύτερη είναι η πορεία του χρόνου που σημαίνει ότι η χρονική διάρκεια της πορείας μεταβολής μικραίνει. Επομένως οι έννοιες εξέλιξη και χρόνος είναι έννοιες παράλληλες και αντιστρόφως ανάλογες. Γενικά θα μπορούσαμε να πούμε ότι χρόνος είναι το μέτρο της εξελίξεως όλων στην Φύση και μάλιστα επειδή η εξέλιξη βαίνει με επιταχυνόμενο ρυθμό το μέτρο της (ο χρόνος) μικραίνει. Επίσης στην διάρκεια εξελίξεως ενός γεγονότος σχετίζεται άμεσα μια αντίστοιχη χρονική διάρκεια αυτού του γεγονότος. Αυτό το τελευταίο μας δίνει μια εικόνα γιατί η διάρκεια της κινήσεως (που σχετίζεται με την εξέλιξη) συνδέεται με τον χρόνο.
Η χωροχρονική Ύπαρξη
Ως προς τον χώρο και τον χρόνο υπάρχει επίσης διάσταση απόψεων μεταξύ μυσταγωγικής φιλοσοφίας και επιστήμης αφού η μεν μυσταγωγική φιλοσοφία θεωρεί τον χώρο ως ουσία (Συνεχή Ουσία) ενώ η επιστήμη θεωρεί τον χώρο ως κενό και άρρηκτα συνδεδεμένο με τον Χρόνο (ο οποίος λαμβάνει νόημα με την έννοια της κινήσεως) όπου ο Χώρος και ο Χρόνος συναποτελούν το λεγόμενο χωροχρονικό συνεχές. Στο σημείο αυτό πρέπει να σημειωθεί ότι η διάσταση απόψεων είναι στην πραγματικότητα λεκτική γιατί η μυσταγωγική φιλοσοφία δέχεται την έννοια του χωροχρόνου με διαφορετική διατύπωση αφού θεωρεί ότι δεν είναι δυνατή η ύπαρξη α) της Συνεχούς ουσίας της οποίας εκδήλωση είναι ο ΧΩΡΟΣ χωρίς την παρουσία της Ατομικής ουσίας της οποίας εκδήλωση είναι η Κίνηση (νόμος της κινήσεως) και η εκ της κινήσεως προκύπτουσα έννοια του ΧΡΟΝΟΥ και β) η εκδήλωση της ΎΠΑΡΞΗΣ της (νόμος της ζωής). Συνεπώς αυτήν η συνύπαρξη και συλλειτουργία των δύο ουσιών, της Συνεχούς ουσίας η οποία εμπεριέχει την έννοια του ΧΩΡΟΥ και της Ατομικής ουσίας η οποία εμπεριέχει τις έννοιες του ΧΡΟΝΟΥ και της ΥΠΑΡΞΗΣ, περιγράφει με άλλο τρόπο το χωροχρονικό συνεχές της θεωρίας της σχετικότητας, το οποίο (για να είμαστε ακριβέστεροι) θα το χαρακτηρίζαμε ως Χωροχρονική Ύπαρξη.
-----------------------------------
[1] Η λέξη ΦΥΣΙΣ προέρχεται εκ του ρήματος φύομαι (φυτρώνω) που σημαίνει εμφανίζομαι και αναπτύσσομαι από έναν σπόρο που στην προκειμένη περίπτωση είναι η ενεργός ουσία.
[2] ΠΡΟΣΟΧΗ: Οι όροι ΑΠΕΙΡΟ, ΠΑΝ, ΣΥΜΠΑΝ και ΦΥΣΙΣ είναι ταυτόσημοι.
[3] Ο όρος ΚΟΣΜΟΣ και ΚΟΣΜΟΙ είναι μέρη του Σύμπαντος τα οποία έχουν μεγάλες διαφορές μεταξύ τους που οφείλονται στην διαφορά του εξελικτικού τους σταδίου.
[4] η λέξη «ουσία» σημαίνει ύπαρξη.
[5] Σχετικά με τον χρησιμοποιούμενο όρο «εκπόρευση» επισημαίνεται ότι άλλοι χρησιμοποιούν αντίστοιχα τον όρο «δημιουργία».
[6] Ιδέ ΚΟΣΜΟΛΟΓΙΑ Κοντόπουλου & Κωτσάκη, β’ έκδοση 1984 σελ. 13, 204, 245
[7] Και λίγη φαντασία για το Μηδέν και το Άπειρο. Το ΜΗΔΕΝ συμβολίζεται με χαρακτήρα που ομοιάζει με το γράμμα Όμικρον. Αυτός ο συμβολισμός του μηδενός με σύμβολο που μοιάζει με το όμικρον οφείλεται σε σύμπτωση. Η σύμπτωση όμως αυτή μας οδηγεί στις εξής σκέψεις αν θεωρήσουμε ότι το 0 ή Ο ως το πρώτο γράμμα της λέξεως Όλο ή Ολοκλήρωση: Έτσι αν στην μονάδα (1) τοποθετήσουμε δίπλα το μηδέν (0) έχουμε τον αριθμό 10. Ο αριθμός 10 στην Πυθαγόρειο Αριθμολογία χαρακτηρίζεται ως η Ιερή Δεκάδα([7]) η οποία (για τους Πυθαγορείους) συμβολίζει την Ολοκλήρωση του 1ου εξελικτικού κύκλου. Το ΑΠΕΙΡΟ, ως γνωστόν, έχει ως σύμβολο δύο μηδέν ενωμένα 00. Αυτός ο συμβολισμός του απείρου με τα δύο μηδέν ή όμικρον ενωμένα οφείλεται σε σύμπτωση. Η σύμπτωση όμως αυτή, μας οδηγεί επίσης στις εξής σκέψεις, αν συσχετίσουμε το σύμβολο της Ιερής Δεκάδας (10) με το σύμβολο του απείρου (00) όπου στην θέση του 1 υπάρχει το 0: Έτσι το Άπειρο (που είναι μια άλλη ονομασία της Φύσεως) θα μπορούσαμε να το θεωρήσουμε αντίστοιχα ως την Ολοκλήρωση του 0 (μηδενός) εκ του οποίου εκπορεύτηκε η Φύση (σύμφωνα με την νέα φιλοσοφική θεώρηση της φυσικής).
Επίσης γνωρίζουμε ότι κάθε αριθμός διαιρούμενος δια του 0 μας δίδει το άπειρο ενώ κάθε αριθμός διαιρούμενος δια του απείρου δίνει το μηδέν. Αυτό δείχνει ότι το μηδέν οδηγεί στο άπειρο και τα άπειρο οδηγεί στο μηδέν (όπως αναφέρει η νέα φιλοσοφική θεώρηση περί της εκ του μηδενός εκπορεύσεως της Φύσεως).
[8] Ως ΖΩΗ νοείται η εμφάνιση της υπάρξεως των ατόμων ως αυτοτελών υπάρξεων ώστε να μην συγχέονται με τα άλλα άτομα και όχι την ζωή των όντων
[9] Κατά τον θεοσοφιστή Leadbeater το ηλεκτρόνιο θεωρείται ότι συγκροτείται από εννέα (9) υποσωματίδια, συνεπώς, αν δεχθούμε αυτήν την άποψη, τότε το ηλεκτρόνιο συγκροτείται από 4 άτομα α+ και 5 άτομα α – (συνολικά 9 άτομα) με αποτέλεσμα να υπερισχύει το αρνητικό ηλεκτρικό φορτία.
[10] ιδέ σχετικά στο βιβλίο του Παν. Τσιλιμίγκρα ΦΥΣΙΚΗ ΣΤΟΙΧΕΙΩΔΩΝ ΣΩΜΑΤΙΩΝ
[11] Η επιστήμη σήμερα θεωρεί ότι το ηλεκτρικό φορτίο οφείλεται σε ασυμμετρία των στοιχειωδών σωματιδίων.
[12] Στο παράρτημα Β αναφέρεται και τρίτος λόγος
[13] Π.χ. οι πλανήτες περιστρέφονται γύρω από τον εαυτό τους και γύρω από τον ήλιο, ο Ήλιος περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό του και πέριξ του Κέντρου του Γαλαξία κλπ
[14] στο κείμενό του δυστυχώς δεν αναφέρει πως εννοεί τον αντιθετισμό του αιθέρα.
[15] Οι ΚΟΜΗΤΕΣ θεωρούνται ως ουράνια σώματα τα οποία αποτελούνται από σχετικά συμπαγή πυρήνα και περιβάλλονται από ένα πολύ αεριώδες περίβλημα. Οι κομήτες που υπάρχουν στο ηλιακό μας σύστημα διαγράφουν πολύ ελλειπτική τροχιά με αποτέλεσμα η εμφάνισή τους να γίνεται σε πολύ αραιά χρονικά διαστήματα και γίνονται ορατοί όταν προσεγγίσουν τον Ήλιο από το φως του Ηλίου. Επίσης η έντονη Ηλιακή ακτινοβολία ωθεί το πολύ αεριώδες περίβλημα αυτών προς την αντίθετη προς τον Ήλιο κατεύθυνση (η γνωστή μας «ουρά» των κομητών). Οι κομήτες δεν είναι σώματα που εμφανίστηκαν κατά την διαμόρφωση του ηλιακού μας συστήματος άλλα δεσμεύτηκαν από το πεδίο βαρύτητας του ηλίου όταν προσέγγισαν το ηλιακό σύστημα και γι’ αυτό διαγράφουν την πολύ ελλειπτική τροχιά. Ως φαίνεται ( κατά τον Νάγο) οι κομήτες αποτελούν το πρώτο στάδια συμπυκνώσεως της ύλης εκ της οποίας προήλθαν αρχικά οι γαλαξίες, και κατόπιν τα ηλιακά συστήματα κλπ.
[16] Όπως π.χ. την φυτική ζωή αποτελούν τα εμφανιζόμενα στην Φύση φυτά
[17] η πραγματικά πρώτη εκδήλωση ζωής ήταν οι ιοί, κατόπιν οι μονοκύτταροι οργανισμοί κλπ τους οποίους δεν αναφέρει ίσως για λόγους συντομίας στην εξέταση αυτού του θέματος
[18] πολλοί θεωρούν ως πρώτο σταθμό τους κρυστάλλους οι οποίοι έχουν την δυνατότητα αναπαραγωγής ομοίων ακριβώς με αυτούς μορφών
[19] Οι εσωτεριστές πιστεύουν ότι στα φυτά υπάρχει ένα υποτυπώδες νευρικό σύστημα μη υλικής φύσεως π.χ. αποτελούμενο από συνεχή ουσία (αιθέρα).
[20] σχετικά έχουν γίνει διάφορα δημοσιεύματα.
[21] Ιδέ σχετικά στο περιοδικό ΙΧΩΡ τεύχος 38 το δημοσίευμά μου «Οι ανώτεροι κόσμοι και η πορεία της ψυχής»
[22] Η Νοητική αυτή δύναμη η οποία οδηγεί την Λογική Ψυχή να διακρίνει το Καλό από το Κακό είναι απαγορευμένος καρπός σύμφωνα με την «παλαιά διαθήκη» που είναι το ιερό βιβλίο των βιβλικών θρησκειών. Κατά την «παλαιά διαθήκη» ο Γιαχβέ απαγόρευσε στους πρωτόπλαστους (Αδάμ και Εύα) να φάγουν από το ξύλο της ΓΝΩΣΕΩΣ του καλού και του κακού (γένεσις Β16) δηλαδή τους απαγόρευσε την νοητική λειτουργία η οποία θα τους οδηγούσε στην γνώση του καλού κλπ. Επειδή οι πρωτόπλαστοι παραβίασαν αυτήν την απαγόρευση καταδικάστηκαν αφενός μεν να εργάζονται ώστε στο εξής μόνον με την ΕΡΓΑΣΙΑ τους (γένεσις Β19) θα εξασφάλιζαν τα μέσα της διαβίωσής τους αφετέρου δε να χάσουν τον «παράδεισο» (γένεσις Β 24) ο οποίος θεωρείται ως χώρος στον οποίο ζούσαν οι «πρωτόπλαστοι» σε κατάσταση αδράνειας δηλαδή αποβλάκωσης (γένεσις Β 15). Έτσι η εργασία για τους οπαδούς της παλαιάς διαθήκης θεωρείται καταδίκη, ενώ η εργασία είναι ΔΙΚΑΙΩΜΑ του έμφρωνος ανθρώπου και ΕΥΛΟΓΙΑ.
[23] Η λέξη λόγος εδώ έχει την έννοια του αιτίου.
[24] Για το περί του Δημιουργού θέμα σας παραπέμπω στο άρθρο μου «Περί Θεού και Θεών» που δημοσιεύθηκε στο τεύχος 20 του περιοδικού ΙΔΕΟΘΕΑΤΡΟ.
[25] Η έκφραση «εν χώρω» σημαίνει την προς εκδήλωση του χώρου μετατόπιση.
[26] ιδέ σχετικά στο βιβλίο μου ΦΥΣΙΚΟΙ ΝΟΜΟΙ, έκδοση ΙΔΕΟΘΕΑΤΡΟΥ.
[27] Η λέξη ουσία σημαίνει ύπαρξη.
[28] Η λέξη λόγος εδώ έχει την έννοια του αιτίου.
[29] Για το περί του Δημιουργού θέμα σας παραπέμπω στο άρθρο μου «Περί Θεού και Θεών» που δημοσιεύθηκε στο τεύχος 20 του περιοδικού ΙΔΕΟΘΕΑΤΡΟ.
[30] Επειδή οι ιδιότητες της ΑΝΤΙΥΛΗΣ είναι ίδιες με αυτές της ύλης, εκτός από την αντιστροφή των ηλεκτρικών φορτίων, δεν είναι δυνατή η αναζήτηση στον Γαλαξία μας ηλιακών συστημάτων από αντιύλη ούτε η αναζήτηση Γαλαξιών από Αντιύλη και συνεπώς δεν μας είναι γνωστό αν υπάρχουν κόσμοι που συγκροτούνται μόνο από αντιύλη. Πολλοί εκ των επιστημόνων πιστεύουν ότι θα πρέπει να υπάρχει ίση ποσότητα ύλης και αντιύλης στο Σύμπαν για λόγους συμμετρίας. Άλλοι όμως πιστεύουν ότι αυτή η συμμετρία δεν είναι απαραίτητη και μπορεί το Σύμπαν να αποτελείται μόνο από ύλη. Στο γήινο περιβάλλον, περιβάλλον συγκροτούμενο μόνο από ύλη, η αντιύλη, αποτελούμενη από ποζιτρόνια και αντιπρωτόνια, μόνον στα εργαστήρια μπορεί να παραχθεί και η διάρκειά ζωής της είναι πολύ μικρή.
[31] Γίνεται μια πολύ συνοπτική περιγραφή για λόγους οικονομίας χώρου.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου