Από παλιά το λένε πως οι άνθρωποι φοβούνται αυτό που δεν καταλαβαίνουν. Η ιστορία το επιβεβαιώνει: από το κυνήγι μαγισσών, στους ιερομάρτυρες, στην άρνηση ακόμα και επιστημονικών αποκαλύψεων. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να πιστέψει κάτι που ο ίδιος δεν κατανοεί. Και συνεπώς φοβάται την ίδια την εξέλιξη γιατί θα τον ξεβολέψει, θα τον αναστατώσει, θα τον βγάλει από τη βολεμένη του ρουτίνα – από αυτό που ξέρει καλά – και θα τον αναγκάσει να μάθει κάτι καινούργιο.
Αυτό το νέο όλους τους τρομάζει. Γιατί ποιος μας εγγυάται στο κάτω κάτω πως το νέο θα είναι και βέλτιστο; Περισσότερο όμως ίσως μας πανικοβάλλει η προσπάθεια που αυτό απαιτεί από πλευρά μας. Κάθε εξέλιξη απαιτεί μια αλλαγή πρωτίστως από εμάς τους ίδιους. Και αυτό συνεπάγεται με περισσότερη ατομική δουλειά, κάτι που όλοι με κάποιον τρόπο προσπαθούμε να αποφύγουμε.
Ψάχνουμε συνεχώς την εύκολη λύση. Και μερικές φορές το εύκολο είναι να μην κάνουμε τίποτα. Στα αγγλικά υπάρχει μια ρήση «αν δεν είναι σπασμένο, μην το φτιάξεις». Μα ο κόσμος δεν λειτουργεί ακριβώς έτσι. Αν απλά αφήνουμε τα πράγματα ως έχουν τότε τίποτα δε θα γίνεται καλύτερο και δε θα φτάσουμε ποτέ τις δυνατότητες που μπορούμε να αποκτήσουμε. Αν εφησυχάζουμε με το μέτριο δε θα μπορέσουμε ποτέ να αγγίξουμε το άριστο. Πρέπει να θέλουμε να προχωράμε μπροστά αντί να μένουμε στάσιμοι. Μα κάθε βήμα απαιτεί μια προσπάθεια εκ μέρους μας.
Η εξέλιξη φοράει παπούτσια παλιά. Γιατί θέλει θάρρος να βρεις να τα αλλάξεις και να βάλεις καινούργια. Μα χωρίς αγώνα, χωρίς συνειδητοποίηση πως υπάρχει και πιο ψηλά, πιο καλά, πιο όμορφα, καμία αλλαγή δεν θα επέλθει.
Το είχε πει και ο Καζαντζάκης, «φτάσε όπου δεν μπορείς», γιατί απλησίαστο είναι μόνο αυτό για το οποίο δεν προσπαθείς. Κι όσο δεν θες να αλλάξεις, τόσο απλά θα παλιώνουν τα παπούτσια που φοράς σε έναν κόσμο που κάθε μέρα διαφοροποιείται
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου