Από την άποψη αυτή - τόσο σημαντική όσο ακούγεται - θα ήταν δύσκολο θα μηδενίσει κάποιος, ακόμη και ο πιο δύσπιστος, τον ρόλο του μαντείου των Δελφών. Αυτός είναι ο κυριότερος από τους λόγους που το αφιέρωμα αυτό στέκεται εμφατικά στο αινιγματικό όσο και αποκαλυπτικό πρόσωπο του Απόλλωνα. H μορφή του, που μοιάζει να κατάγεται απ' το καθένα κι απ' όλα μαζί τα σημεία του λατρευτικού ορίζοντα, καταλαμβάνει θέση κεντρική στο μαντικο-μαγικο-θρησκευτικό σύμπαν των Ελλήνων.
ΑΠΟΛΛΩΝ
Η ΛΑΜΠΕΡΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΤΟΥ ΟΝΤΟΣ
Ατενίζοντας τον ναό του Φοίβου Απόλλωνος στους Δελφούς θα βρεθούμε μπροστά από τα γνωμικά που διακοσμούν την είσοδο του. «ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ» κάτω αριστερά «ΜΗΔΕΝ ΑΓΑΝ» κάτω δεξιά και το γράμμα Ε που έχει τοποθετηθεί τρείς φορές στην κορυφή του αετώματος, την πρώτη από ξύλο μετά χάλκινο και τέλος από χρυσό.
Ενώ κυριαρχεί η χρησμική ρήση « Ξένε να προσέρχεσαι με αγνότητα προς το ιερό ναό, και να πιείς από το παρθενικό νερό διότι για την αγαθή ψυχή λίγες σταγόνες του αρκούν, ενώ τον μιαρό άνθρωπο ολόκληρος ο ωκεανός δεν αρκεί για να τον καθάρει.»
Η Δελφική ιδέα είναι συνυφασμένη με την αναγέννηση του Ελληνικού Πολιτισμού που γαλουχήθηκε με τα ύψιστα ιδεώδη και ο Απολλώνειος Λόγος οδηγεί στην ανάταση ψυχής τον Έλληνα και τον κάθε άνθρωπο, αφού το Δελφικό όραμα στηρίζεται στην φιλοσοφική αντίληψη για τον ίδιο τον άνθρωπο, το σύμπαν, τον μακρόκοσμο και μικρόκοσμο, σε συνδυασμό με την Αρμονία. Η Δελφική αντίληψη της Αρμονίας στηρίζεται στις ενοποιητικές δυνάμεις που αυτή περικλείει, η συνισταμένη των οποίων αγγίζει τα όρια της πληρότητας, ενώ η σύνθεση συμπαντικού στερεώματος ανάγεται σε έναν ανυπέρβλητο αρμονικό διακανονισμό.
Στους Δελφούς λατρεύτηκε το ΦΩΣ και αναγνωρίστηκε η δύναμη της πνευματικής ενέργειας μέσα από τον Ολύμπιο θεό, τον ακτινοβόλο, τον αιώνιο Νομοθέτη, Θεματοφύλακα της Κοσμικής Τάξης και σύμβολο της πνευματικής διαύγειας, του αισθητού Κάλλους και της φυσικής Ρώμης με την αρμονική ψυχική ισορροπία και την καθαρτική του δύναμη.
Η ύπαρξη δύο ισομεγέθως αγαλμάτων, του Δία και του Ομήρου, έξω από το Ιερό του Φοίβου έχει μεγάλη συμβολική αξία. Μας δηλώνει και υπενθυμίζει την αρμονική-ισότιμη σχέση και συνύπαρξη του Θεϊκού Ανθρώπου με τον Γεωμέτρη του Σύμπαντος, τον κοσμικό Δημιουργό.
Ο Μύστης Όμηρος αποθανάτισε τις μεγάλες στιγμές για την ανθρωπότητα και μας διηγείται το κοσμοϊστορικό γεγονός , που είναι η γέννηση του Απόλλωνα. Επιτέλους ήρθε η ώρα να γεννηθεί το ΦΩΣ. Άστραψε ο νούς του ανθρώπου και φωτίστηκε η συνείδηση, φεγγοβόλησαν μέσα του τα πάντα, αντιλήφθηκε τον Ήλιο του μεσονυχτίου και διέλυσε το έρεβος της άγνοιας του.
Ήταν τόση η αγάπη των Ελλήνων για τον Απόλλωνα που δεν υπήρχε πόλη χωρίς το άγαλμα του. Η λατρεία τους ήταν θερμή όπως και το σύμβολό του ο Ήλιος για αυτόν τον νέο θεό που ταίριαζε στον εξελιγμένο Έλληνα.
Απόλλων ο θεός της συνείδησης! Ο γνωστικός αυτός ρυθμιστής των πράξεων του ανθρώπου, σε κάθε ζωή και ύπαρξη που θα αναζητήσει την αλήθεια και το νόημα της.
Όταν η υπερβολή και η έλλειψη γίνει μέτρο και Επίγνωση της Συνείδησης μέσα από το ξετύλιγμα της ζωής και της εμπειρίας τότε ο θεός ανεβαίνει στον Όλυμπο μαζί με την Αρμονία και τις Μούσες, με το τόξο του ακτίνα-βίος-βέλος των δώδεκα ηλιακών-ηλικιακών σταθμών…
Σύμφωνα με τον «Ομηρικό Ύμνο», ο Απόλλωνας ήταν μόνο τεσσάρων ημερών βρέφος, όταν όρμησε για το ταξίδι του προς τις πλαγιές του Παρνασσού, εκεί όπου βρισκόταν ο Πύθωνας και ρίχνει κατά του φριχτού αυτού τέρατος «ένα ακατανίκητο βέλος. Ο Δράκοντας Πύθων έθρεψε τον Τυφωέα, ένα τέρας αποκρουστικό και αηδές που η ίδια η Ήρα γέννησε όταν θύμωσε με τον Δία, και εκπροσωπεί όλη την βίαιη δύναμη και παράλογη που κρύβεται μέσα στον άνθρωπο. Το μεγαλείο της νίκης του Θεού του φωτός πάνω σε αυτό το δράκο, αποτελεί την νίκη του πνεύματος, την νίκη του φωτός πάνω στο σκοτάδι, την νίκη της Δικαιοσύνης πάνω στην αδικία. Είναι η νίκη της Ελευθερίας του Ανθρώπου πάνω στις δεισιδαιμονίες και τον δογματισμό.
Έφυγε ο Απόλλωνας για να εξαγνιστεί, στην κοιλάδα των Τεμπών και όταν ήλθε το πλήρωμα του χρόνου της ποινής του, γύρισε στους Δελφούς, στεφανωμένος με δάφνη και κρατώντας ένα κλαδί της στο χέρι.
Η έλευση και κυριαρχία του Απόλλωνα, επιβίωσε σε εορταστικές αναπαραστάσεις, τα Σεπτήρια, τα Δελφίνια, τα Θαργήλεια, τα Θεοφάνεια που δήλωναν την έλευση του Απόλλωνα από τις Υπερβόρειες χώρες και ο ωδικός Κύκνος σηματοδοτεί τον ερχομό του. Η άφιξη του Απόλλωνα είναι συνυφασμένη με την Αναγέννηση της Ανοιξης και αποτελεί μία γιορτή γεμάτη από ΦΩΣ και έκδηλη ΑΡΜΟΝΙΑ.
Ο Όμηρος στην Οδύσσεια περιγράφει την χώρα του υπερβορρά «Εγγύς γαρ νυκτός τε και η ματός είσι κελευθοι» Είναι τριγυρισμένη από ψηλά βουνά και έχει πάντα γλυκό κλίμα, σαν μία αιώνια Άνοιξη που κανείς δεν έχει δικαίωμα να φτάσει εκτός από τον γιό του Δία , τον φωτεινό Απόλλωνα.
Τα Πύθια, είχαν αμιγώς πνευματική διάσταση, χάρη στην Μουσική και την ποίηση και ένα από τα πασίγνωστα αγάλματα που βρίσκεται στο Μουσείο των Δελφών, ο Ηνίοχος έχει σχέση με τους αγώνες αυτούς. Περιελάμβαναν μουσικούς διαγωνισμούς και γυμνικούς αγώνες. Τους πυθικούς αγώνες λέγεται ότι ίδρυσε και καθιέρωσε ο ίδιος ο θεός Απόλλων και ετελούντο αρχικά κάθε οχτώ χρόνια, ενώ αργότερα κάθε τέσσερα χρόνια. Στην τελική τους φάση τα Πύθια γίνονταν στο Στάδιο των Δελφών, λίγο πιο πάνω από το ιερό του Απόλλωνα. Το έπαθλο για κάθε νικητή ήταν ένα απλό στεφάνι δάφνης.
Στους Δελφούς ως πρώτος Πυθιονίκης αναφέρεται ο Χρυσόθεμις.
Δυστυχώς σταμάτησαν οριστικά το 394 μ.Χ. όταν ο βυζαντινός αυτοκράτορας Θεοδόσιος κατάργησε με διάταγμά του τους αθλητικούς αγώνες της αρχαιότητας.
Τα Σεπτήρια, που τελούνταν κάθε εννιά χρόνια τα θέσπισαν οι κάτοικοι των Δελφών για να γιορτάσουν την επιστροφή του ΦΟΙΒΟΥ. Αναπαράσταινε τις φάσεις του αγώνα του θεού κατά του Πύθωνα. Ο νικητήριος παιάνας αφηγείται τη κοσμογονική θεομαχία κατά του πύθωνα και αποτυπώνει την αγαλλίαση των πιστών για τη νίκη του.
Μια πομπή μ’ επικεφαλής ένα παιδί, βάδιζε προς το βορρά, στην κοιλάδα των Τεμπών, όπου και πρόσφεραν θυσία στο βωμό του θεού Απόλλωνα. Έκοβαν έπειτα όλα τα δάφνινα κλαδιά κι επέστρεφαν στους Δελφούς από την Ιερά Οδό, την Πυθιάδα Οδό, απ’ όπου ο Απόλλωνας είχε περάσει. Κι ονόμαζαν το δεύτερο μέρος της γιορτής των Σεπτηρίων «Δαφνηφόρια»
Στη Δήλο ο αρχαιότερος υμνωδός είναι ο Λύκειος. Υπάρχουν άσματα όπως είναι ο «Ύμνος στον Απόλλωνα τον Δήλειο», ο αρχαιότερος των σωζόμενων Ομηρικών Ύμνων.
Ο Φοίβος καθιερώθηκε και ως θεός της Μουσικής και ο Πλούταρχος στο «περί Μουσικής» (133) γράφει: «Ἡμεῖς δ’ οὐκ ἄνθρωπον τινα παρελάβομεν εὑρετὴν τῆς μουσικῆς ἀγαθῶν, ἀλλὰ τὸν πάσαις ταῖς ἀρεταῖς κεκοσμημένον θεὸν Ἀπόλλωνα»… Στη Δήλο ο αρχαιότερος υμνωδός είναι ο Λύκειος, και ο «Ύμνος στον Απόλλωνα τον Δήλειο» είναι ο αρχαιότερος των σωζόμενων Ομηρικών Ύμνων .
Ο Ομηρικός ύμνος θέλει το θεό της Μουσικής να κρατάει με χάρη στα χέρια τη φόρμιγγα και να ακροπατεί κιθαρίζοντας ανέμελα («Ἀπόλλων φόρμιγγ ἐν χείρεσσιν ἔχων χάριεν κιθάριζε καλὰ καὶ ὕψιβιβάς») και ο Πίνδαρος θεωρεί το θεό: «χορευτή, βασιλιά της χαράς, με πλατιά φαρέτρα» («ὀρχηστ’ ἀγλαΐας ἀνάσσων, εὐρυφάρετρ Ἄπολλον»)…
Ο Απόλλων ονομάζεται και «Μουσαγέτης», δηλαδή αρχηγός του χορού των Μουσών, που η μουσική τους παραλύει κάθε ωμή βία και φέρνει την αρμονία την έμπνευση και την ειρήνη . Διέμεναν μαζί με τον Απόλλωνα και ασχολούνταν με συνθέσεις ύμνων, χορεύοντας ασταμάτητα γύρω από το βωμό του, έψαλλαν με μελωδική αρμονία τα κατορθώματά του , τις ονόμαζαν δε και “Παρνασσίδες”.
«Απόλλωνας ονομάζεται η αναλλοίωτη ύπαρξη και η ροή του γίγνεσθαι,. Τον Απόλλωνα τον συνοδεύουν οι Μούσες και η Μνημοσύνη και τον Πλούτωνα, η Λήθη και η Σιωπή. (Πλούταρχος, Περί του Εί του εν Δελφοίς)».
Οι τρείς χάριτες ,κόρες του Δία και της Ευρυνόμης, με τα ονόματα Αγλαΐα, Ευφροσύνη και Θάλεια, κάθονται συνήθως δίπλα στον Απόλλωνα πολύ συχνά μαζί με τις Μούσες και δοξολογούν τον Δία. Ο Κολοσσιαίος Απόλλων, έργο των Τεκταίου και Αγγελίωνα κρατά με το ένα χέρι τόξο και με το άλλο έφερε τις τρείς Χάριτες.
Αγαπημένα ζώα συνδεδεμένα με τον Απόλλωνα είναι το Γεράκι και ο Κύκνος, ο Λύκος και το Δελφίνι.
Ιερά φυτά του η Δάφνη, ο Ηλίανθος,, η Μυρίκη, το Ηλιοτρόπιο και ο Υάκινθος
Ιερά σύμβολά του ο Τρίπους, η Κιθάρα, το τόξο με το βέλος και λατρευτικό χρώμα του το Χρυσό
Το επτά είναι ο ιερός αριθμός του γιατί γέννησή του ήταν την έβδομη του μήνα, γι΄αυτό και τα επίθετα Εβδομαίος, Εβδομαγής και κάθε εβδόμη μέρα ήταν ιερή. Οι Κύκνοι της Μαιονίας κατά τον Αλεξανδρινό ποιητή Καλλίμαχο έκαναν επτά φορές τον γύρο της Δήλου, άδοντας την γέννηση του, και επτά χορδές έβαλε στην λύρα του.
ΙΕΡΑ ΤΟΥ ΑΠΟΛΛΩΝΑ
Κοντά στο Ηρώο του Πτώου στο Καστράκι , στη θέση Περδικόβρυση, είχε κτισθεί ο ναός του Απόλλωνα και μαζί με αυτό λειτουργούσε και το μαντείο του θεού που χαρακτηριζόταν «αψευδές», δηλαδή, αλάθητο στους χρησμούς.
Το μαντείο αυτό, επειδή έδινε χρησμούς και σε μη Ελληνική γλώσσα, λεγόταν πολύφωνο. Ο Απόλλων στην περιοχή αυτή λεγόταν Πτώος και Ακραίφιος
Το κτιριακό συγκρότημα του ιερού του Πτώου Απόλλωνα περιελάμβανε: Το ναό του Απόλλωνα, το μαντικό σπήλαιο, το ναό της Προναίας Αθηνάς, ένα θέατρο, μια μεγάλη δεξαμενή αποθήκευσης νερού, λουτρά, οικοδομήματα για τους ιερείς, δημοσίους λειτουργούς και επισκέπτες και ένα θόλο. Από επιγραφές μαθαίνουμε ότι το μαντείο αποτελούσε πνευματικό κέντρο προστατευόμενο από την ομοσπονδία των Βοιωτικών Πόλεων «Το κοινό των Βοιωτών».
Τα Πτώϊα ήταν αγωνίσματα πνευματικού ενδιαφέροντος, που τελούνταν κάθε πέντε χρόνια. Υπήρχαν τα αθλήματα του Σαλπιστή, Κήρυκος, Ραψωδού, Ποιητή Επών, Αθλητή, και Κιθαρωδού.
Με την έλευση του χριστιανισμού το Μαντείο σίγησε το 177 και μαζί του διακόπηκαν και οι αγώνες αυτοί.
Στην Θήβα υπήρχε επίσης ένας ναός στον λόφο του Ισμηνίου και έχουν δρομολογηθεί ανασκαφές με έναρξη τον Ιούνιο 2011.
Στη νότια πλευρά της Ιεράς Οδού, στην περιοχή Δαφνί υπήρχε το ιερό του Απόλλωνα και ήταν μία από τις πιο σημαντικές στάσεις της Ελευσινιακής πομπής, όπως μας γνωστοποιεί ο Παυσανίας. Γι΄αυτό χρησίμευε και για την λατρεία προς τιμήν της Δήμητρας και της Περσεφόνης. Ο Απόλλων εδώ είχε την προσωνυμία «Δαφνηφόρος», σύμφωνα με μία επιγραφή σε μαρμάρινη έδρα-θρόνο στο αθηναϊκό θέατρο του Διονύσου, «Ιερέως Απόλλωνος Δαφνηφόρο» .
Ο ναός του Δαφνηφόρου Απόλλωνα που βρίσκεται στην Ερέτρια σαν πρώτος ναός χτίστηκε κατά την Γεωμετρική περίοδο και πρόκειται για εκατόμπεδο αψιδωτό, και είναι ο αρχαιότερος σύμφωνα με τον Όμηρο. Δίπλα του βρίσκεται το Δαφνηφορείο, που αποτελεί το αρχαιότερο αψιδωτό κτίσμα. Στο κέντρο του χώρου διατηρήθηκαν οι πήλινες βάσεις που κρατούσαν τους κορμούς της δάφνης και στήριζαν τη στέγη.
Στις αρχές του 6ου αιώνα π.Χ., ένας άλλος ναός οικοδομήθηκε πάνω στον ήδη υπάρχοντα εκατόμπεδος αφιδωτός και αυτός . Ήταν ο μόνος ναός της Εύβοιας, μαζί με αυτόν της Αρτέμιδας στην Αυλίδα, που ήταν ιωνικής τεχνοτροπίας. Πάνω σε αυτόν ένας νέος ναός οικοδομήθηκε ξανά ο λαμπρότερος όλων. Ήταν ένας δωρικός περίπτερος ναός με 6 κίονες στην στενή πλευρά του και 14 στην μακριά του
Στον ναό του Δαφνηφόρου Απόλλωνα τελούνταν τα Δάφναια ή Δαφνηφόρια. Τελούνταν κάθε οχτώ χρόνια και γινόταν σε ανάμνηση του καθαρμού του Απόλλωνα μετά το φόνο του Πύθωνα. Κατά τη διάρκεια τους γίνονταν θυσίες με χορούς, ενώ τα παιδιά φόραγαν στεφάνια από δάφνη και τραγούδαγαν τα «δαφνηφορικά». Στα Δάφναια έπαιρναν μέρος προσκυνητές από όλη την Ελλάδα.
Σώζονται τμήματα της ανάγλυφης παράστασης που κοσμούσε το δυτικό αέτωμα, και εικονίζεται η Αμαζονομαχία, όπου κεντρική θέση είχε η Αθηνά, της οποίας σώζεται ο κορμός με το γοργόνειο στο στήθος και το σύμπλεγμα του Θησέα με την Αντιόπη.
Στην Μίλητο ο Απόλλωνας λατρευόταν με το όνομα Διδυμαίος. Λέγεται ότι κτίστηκε από τον Βράγχο ιδιαίτερα αγαπητό από τον θεό. . Αναφέρεται πρώτη φορά στον Ομηρικό ύμνο του Απόλλωνα, γεγονός που αποδεικνύει πως το μαντείο υπήρχε πριν τον 7ο αιώνα Π.Ε ως δεύτερος μεγαλύτερος ιερός χώρος στην αρχαία Ελλάδα μετά τους Δελφούς και ενισχύθηκε ακόμη με τις περιγραφές του Ηρόδοτου του Αλικαρνασσέα για τις ιωνικές πόλεις. Υπήρχαν ιερά αγάλματα ζώων, όπως ένα Λιοντάρι αφιερωμένο στον θεό Απόλλωνα.
Οι Πέρσες εκδίωξαν τους Βραγχίδες και έκαψαν τον ναό μεταφέροντας το χάλκινο άγαλμα του Απόλλωνα, έργο του Κάναχου του Σικυώνιου.
Όταν ο Μέγας Αλέξανδρος απελευθέρωσε τις Ιωνικές πόλεις, οι Μιλήσιοι ξαναέκτισαν τον ναό, δίπτερο και εντυπωσιακά μεγάλων διαστάσεων ο δε Σέλευκος επανέφερε το μπρούτζινο άγαλμα του Απόλλωνα πίσω στο ιερό. Από τον 2ο αιώνα Π.Ε εορταζόταν τα Διδύμεια, μία πανελλήνια γιορτή. Το μαντείο συνέχισε να λειτουργεί μέχρι τα τέλη του 4ου αιώνα οπότε και τερματίστηκε η λειτουργία του από τον αυτοκράτορα Θεοδόσιο. Πολλά από τα αγάλματα του ναού βρίσκονται, που αλλού, στο Βρετανικό Μουσείο.
Στα παράλια της Μικράς Ασίας βρισκόταν το Μαντείο της Κλάρου, που το ίδρυσε η κόρη του Τειρεσία Μαντώ. Στην δε Λυκία υπήρχε το Μαντείο τα Πάταρα.
Στην Πελοπόννησο έχουμε το Μαντείο του Άργους και στο χωριό Αμύκλες, πάνω σε έναν λόφο δέσποζε κάποτε ο θρόνος του Απόλλωνα Αμυκλαίου, ένας περίτεχνος και περίλαμπρος ναός αρκετών χιλιάδων χρόνων μαζί με το 13 Μέτρων άγαλμα του θεού. Δεν πρόκειται για έναν ακόμη αρχαίο ναό, αλλά ίσως για το σημαντικότερο ιερό τόπο της αρχαίας Πελοποννήσου. Πρόκειται για ένα μνημείο μοναδικό στην ιστορία της αρχαίας ελληνικής αρχιτεκτονικής, ήταν γεμάτος με μυθολογικές παραστάσεις που περιγράφονται λεπτομερώς από τον Παυσανία. Βρισκόταν ακριβώς επάνω από τον τάφο του Υακίνθου -τον οποίο λάτρευαν οι Σπαρτιάτες έχοντας χτίσει στο ίδιο σημείο παλαιότερα ένα ιερό.
Το σχεδιασμό του πραγματοποίησε ο Ίωανας Βαθυκλής, διάσημος αρχιτέκτονας από τη Μαγνησία της Μ. Ασίας.
Με την κυριαρχία του Χριστιανισμού όμως μαζί με το πολυετές κύμα βανδαλισμών και καταστροφής των αρχαίων ιερών καταστράφηκε και το Αμυκλαίο εξαφανίζοντας από προσώπου γης το θαύμα με το θρόνο του Απόλλωνα…
Ο ναός του Επικούριου Απόλλωνα στις Βάσσες της Φιγάλειας είναι ένας από τους σπουδαιότερους και επιβλητικότερους της αρχαιότητας ,πάνω στα βουνά στα 1.130 μέτρα μεταξύ Ηλείας, Αρκαδίας και Μεσσηνίας.
Το μνημείο αυτό με την πανανθρώπινη σημασία είναι ένα από τα καλύτερα σωζόμενα της κλασικής αρχαιότητας περιλήφθηκε στα Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς ανεγέρθηκε το δεύτερο μισό του 5ου αιώνα π.Χ μετά από υπόδειξη των ιερέων του Απόλλωνα από τους Δελφούς αποδίδεται στον Ικτίνο. Τμήμα της ζωφόρου του ναού αποσπάστηκε το 1814 και εκτίθεται στο Βρετανικό Μουσείο.
Η ζωφόρος που φιλοτέχνησε ο γλύπτης Παιώνιος, δημιουργός της Νίκης αναπαριστά δύο θέματα: τη μάχη ανάμεσα στους Έλληνες, με αρχηγό τον Ηρακλή ο οποίος διακρίνεται από τη λεοντή του και τις Αμαζόνες και τη μάχη Λαπιθών και Κενταύρων. Οι γυναίκες των Λαπιθών απεικονίζονται να κρατούν σφιχτά τα μικρά παιδιά τους καθώς προσπαθούν να αντισταθούν.
Ο Παυσανίας, θαμπώθηκε από την ομορφιά του και τον κατέταξε δεύτερο μετά της Τεγέας σε κάλλος και αρμονία. Ο ναός ξεχωρίζει γιατί δεν εμφανίζει ανατολικομεσημβρινό προσανατολισμό αλλά είναι κατασκευασμένος με διεύθυνση από βορρά προς νότο.
Η πλαγιά που είναι χτισμένος ο ναός έχει διαμορφωθεί τεχνητά σε οριζόντιο επίπεδο και ο ναός τοποθετήθηκε κεντρικά πάνω σε αυτή η είσοδος του ναού είναι στην βόρεια πλευρά του με προσανατολισμό τους Δελφούς.
Στον ναό του Δαφνηφόρου Απόλλωνα τελούνταν τα Δάφναια ή Δαφνηφόρια. Τελούνταν κάθε οχτώ χρόνια και γινόταν σε ανάμνηση του καθαρμού του Απόλλωνα μετά το φόνο του Πύθωνα. Κατά τη διάρκεια τους γίνονταν θυσίες με χορούς, ενώ τα παιδιά φόραγαν στεφάνια από δάφνη και τραγούδαγαν τα «δαφνηφορικά». Στα Δάφναια έπαιρναν μέρος προσκυνητές από όλη την Ελλάδα.
Σώζονται τμήματα της ανάγλυφης παράστασης που κοσμούσε το δυτικό αέτωμα, και εικονίζεται η Αμαζονομαχία, όπου κεντρική θέση είχε η Αθηνά, της οποίας σώζεται ο κορμός με το γοργόνειο στο στήθος και το σύμπλεγμα του Θησέα με την Αντιόπη.
Στην Μίλητο ο Απόλλωνας λατρευόταν με το όνομα Διδυμαίος. Λέγεται ότι κτίστηκε από τον Βράγχο ιδιαίτερα αγαπητό από τον θεό. . Αναφέρεται πρώτη φορά στον Ομηρικό ύμνο του Απόλλωνα, γεγονός που αποδεικνύει πως το μαντείο υπήρχε πριν τον 7ο αιώνα Π.Ε ως δεύτερος μεγαλύτερος ιερός χώρος στην αρχαία Ελλάδα μετά τους Δελφούς και ενισχύθηκε ακόμη με τις περιγραφές του Ηρόδοτου του Αλικαρνασσέα για τις ιωνικές πόλεις. Υπήρχαν ιερά αγάλματα ζώων, όπως ένα Λιοντάρι αφιερωμένο στον θεό Απόλλωνα.
Οι Πέρσες εκδίωξαν τους Βραγχίδες και έκαψαν τον ναό μεταφέροντας το χάλκινο άγαλμα του Απόλλωνα, έργο του Κάναχου του Σικυώνιου.
Όταν ο Μέγας Αλέξανδρος απελευθέρωσε τις Ιωνικές πόλεις, οι Μιλήσιοι ξαναέκτισαν τον ναό, δίπτερο και εντυπωσιακά μεγάλων διαστάσεων ο δε Σέλευκος επανέφερε το μπρούτζινο άγαλμα του Απόλλωνα πίσω στο ιερό. Από τον 2ο αιώνα Π.Ε εορταζόταν τα Διδύμεια, μία πανελλήνια γιορτή. Το μαντείο συνέχισε να λειτουργεί μέχρι τα τέλη του 4ου αιώνα οπότε και τερματίστηκε η λειτουργία του από τον αυτοκράτορα Θεοδόσιο. Πολλά από τα αγάλματα του ναού βρίσκονται, που αλλού, στο Βρετανικό Μουσείο.
Στα παράλια της Μικράς Ασίας βρισκόταν το Μαντείο της Κλάρου, που το ίδρυσε η κόρη του Τειρεσία Μαντώ. Στην δε Λυκία υπήρχε το Μαντείο τα Πάταρα.
Στην Πελοπόννησο έχουμε το Μαντείο του Άργους και στο χωριό Αμύκλες, πάνω σε έναν λόφο δέσποζε κάποτε ο θρόνος του Απόλλωνα Αμυκλαίου, ένας περίτεχνος και περίλαμπρος ναός αρκετών χιλιάδων χρόνων μαζί με το 13 Μέτρων άγαλμα του θεού. Δεν πρόκειται για έναν ακόμη αρχαίο ναό, αλλά ίσως για το σημαντικότερο ιερό τόπο της αρχαίας Πελοποννήσου. Πρόκειται για ένα μνημείο μοναδικό στην ιστορία της αρχαίας ελληνικής αρχιτεκτονικής, ήταν γεμάτος με μυθολογικές παραστάσεις που περιγράφονται λεπτομερώς από τον Παυσανία. Βρισκόταν ακριβώς επάνω από τον τάφο του Υακίνθου -τον οποίο λάτρευαν οι Σπαρτιάτες έχοντας χτίσει στο ίδιο σημείο παλαιότερα ένα ιερό.
Το σχεδιασμό του πραγματοποίησε ο Ίωανας Βαθυκλής, διάσημος αρχιτέκτονας από τη Μαγνησία της Μ. Ασίας.
Με την κυριαρχία του Χριστιανισμού όμως μαζί με το πολυετές κύμα βανδαλισμών και καταστροφής των αρχαίων ιερών καταστράφηκε και το Αμυκλαίο εξαφανίζοντας από προσώπου γης το θαύμα με το θρόνο του Απόλλωνα…
Ο ναός του Επικούριου Απόλλωνα στις Βάσσες της Φιγάλειας είναι ένας από τους σπουδαιότερους και επιβλητικότερους της αρχαιότητας ,πάνω στα βουνά στα 1.130 μέτρα μεταξύ Ηλείας, Αρκαδίας και Μεσσηνίας.
Το μνημείο αυτό με την πανανθρώπινη σημασία είναι ένα από τα καλύτερα σωζόμενα της κλασικής αρχαιότητας περιλήφθηκε στα Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς ανεγέρθηκε το δεύτερο μισό του 5ου αιώνα π.Χ μετά από υπόδειξη των ιερέων του Απόλλωνα από τους Δελφούς αποδίδεται στον Ικτίνο. Τμήμα της ζωφόρου του ναού αποσπάστηκε το 1814 και εκτίθεται στο Βρετανικό Μουσείο.
Η ζωφόρος που φιλοτέχνησε ο γλύπτης Παιώνιος, δημιουργός της Νίκης αναπαριστά δύο θέματα: τη μάχη ανάμεσα στους Έλληνες, με αρχηγό τον Ηρακλή ο οποίος διακρίνεται από τη λεοντή του και τις Αμαζόνες και τη μάχη Λαπιθών και Κενταύρων. Οι γυναίκες των Λαπιθών απεικονίζονται να κρατούν σφιχτά τα μικρά παιδιά τους καθώς προσπαθούν να αντισταθούν.
Ο Παυσανίας, θαμπώθηκε από την ομορφιά του και τον κατέταξε δεύτερο μετά της Τεγέας σε κάλλος και αρμονία. Ο ναός ξεχωρίζει γιατί δεν εμφανίζει ανατολικομεσημβρινό προσανατολισμό αλλά είναι κατασκευασμένος με διεύθυνση από βορρά προς νότο.
Η πλαγιά που είναι χτισμένος ο ναός έχει διαμορφωθεί τεχνητά σε οριζόντιο επίπεδο και ο ναός τοποθετήθηκε κεντρικά πάνω σε αυτή η είσοδος του ναού είναι στην βόρεια πλευρά του με προσανατολισμό τους Δελφούς.
Μία πέτρινη “ειδική” βάση που πάνω σε αυτή τοποθετήθηκε ο ναός. Η βάση αυτή είναι ειδική, και μοναδική στον κόσμο, διότι λόγω της μελετημένης κλίσης της, επιτρέπει στον ναό να ολισθαίνει πάνω σε αυτή κατά 50.2 δευτερόλεπτα της μοίρας κάθε χρόνο με σκοπό να στοχεύει διαρκώς στον ίδιο αστρικό σημείο, που είναι ο Σείριος ακολουθώντας την μετάπτωση των ισημεριών. Ο δεύτερος ναός στην κορυφή του βουνού Κωτύλιο έπαιζε τον ρόλο του δείκτη. Δηλαδή αν κάποιος στεκόταν στην είσοδο του μεγάλου ναού σε πλήρη στοίχιση με τον μικρό ναό της κορυφής, τότε έβλεπε το σημείο 0 του βορρά! Μία τεράστια πυξίδα δηλαδή κατασκευασμένη από γρανίτη και μάρμαρο!
Αρχιτεκτονικά ο ναός συνδυάζει και τους τρεις βασικούς αρχιτεκτονικούς ρυθμούς και είναι το μοναδικό αρχαίο οικοδόμημα που παρατηρείται αυτό το φαινόμενο. Έτσι εξωτερικά είναι Δωρικού ρυθμού, στο εσωτερικό του είναι καθαρά Ιωνικού ρυθμού αλλά οι κίονες του κοσμούνται με Κορινθιακού ρυθμού κιονόκρανα.
ΛΥΚΕΙΟΣ ΑΠΟΛΛΩΝ
ΣΘΕΝΟΣ ΣΥΜΜΕΤΡΙΑ ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ
Το Λευκό Φώς είναι το Λύκειον Φώς του Απόλλωνα, από την λύκη του λυκαυγούς και του λυκό φωτός, προερχόμενο, απαιτεί προϋποθέσεις γνώσεων του πρωταρχικού απρόσωπου θείου Νόμου, που με μυστικό τρόπο μας παραδόθηκε διαμέσου της μυθολογίας μας . Αυτή η λαμπρή κληρονομιά μας που αποτελεί αρωγό στο μεγάλο έργο της Ηλιακής μετάλλαξης της ψυχής.
Το θείον δεν εκδηλώνεται στον θνητό δια της απευθείας επαφής, δεν πληγώνει, δεν τραυματίζει την ψυχή αλλά μόνο την θωπεύει δια των σημείων.
«Ο άναξ ο οποίος είναι ο κύριος του μαντείου των Δελφών, ούτε λέγει ούτε κρύπτει, αλλά σημαίνει»
ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ
Ποία η σύνδεση του νοητού φωτός, της καθαρότητας της Νόησης του Απόλλωνα με την Δικαιοσύνη.
Το Μαντείο ήταν αρχικά αφιερωμένο στην Γαία και στην συνέχεια στην κόρη της την Θέμιδα, επόπτρια των θεσμών. Η παράδοση του Μαντείου από την θέμιδα στον Απόλλωνα μεταφέρει την αρμοδιότητα απονομής της Δικαιοσύνης στον νέο θεό. Έτσι ο Απόλλωνας αναλαμβάνει την εφαρμογή του Νόμου και της Δικαιοσύνης, αφού διδάσκεται του θεσμούς από την ίδια την Θέμιδα.
«Οὐρανόπαιδ᾽ ἁγνὴν καλέω Θέμιν εὐπατέρειαν, Γαίης τὸ βλάστημα, νέην καλυκώπιδα κούρην, ἣ πρώτη κατέδειξε βροτοῖς μαντήιον ἁγνὸν Δελφικῶι ἐν κευθμῶνι θεμιστεύουσα θεοῖσ<ι> Πυθίωι ἐν δαπέδωι, ὅθι Πύθων ἐμβασίλευεν· ἣ καὶ Φοῖβον ἄνακτα θεμιστοσύνας ἐδίδαξε·»
«Την κόρην του Ουρανού την αγνήν προσκαλώ, την θέμιν με τον καλόν πατέρα, το νέον βλαστάρι της Γης την κόρην πού έχει πρόσωπον σαν άνθος,
πού πρώτη έδειξε εις τους ανθρώπους το ιερόν μαντείον
εις τον κρυψώνα των Δελφών και απέδιδε το δίκαιον εις τους θεούς εις τον ναόν του Απόλλωνος, ότε έβασίλευεν εις τους Δελφούς αυτή πού και τον Φοίβον τον άνακτα εδίδαξε τα δίκαια»
ΟΡΦΙΚΟΣ ΥΜΝΟΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΘΕΜΙΔΑ
Επίσης ο Απόλλων μόλις γεννήθηκε η Θέμις του πρόσφερε νέκταρ και αμβροσία, που επικυρώνει την ύψιστη λειτουργία την οποία αναλαμβάνει. Έτσι ο Απόλλων καθίσταται κάτοχος της σφραγίδας, η οποία επικυρώνει την ισχύ του επί του παντός και αφετέρου την χρυσή Λύρα, ως Χρυσολύρης, δια των δονήσεων του ήχου απλώνεται στο νοήμον σύμπαν, επικράτεια του Διός την Νοόσφαιρα του παντός, γιατί ο Νους είναι ο Ους.
Ο Απόλλων κατέχει την Ουράνια Σφραγίδα διότι είναι το Νοητόν Σώμα του Σύμπαντος κόσμου και έχει το « πανδερκές φαεσίμβροτον όμμα»
«Ούνεκα παντός έχεις κόσμου σφρηγίδα τυπώτιν..’’
Ορφικός Ύμνος Απόλλωνα
Από τα Μνημεία και τους Ναούς του Απόλλωνα εκπέμπονται τα Φαεινά Σήματα που έχουν την δυνατότητα να θεραπεύσουν τον θνητό από τα τέρατα της ψυχής του, φωτίζοντας της τα πιο απόκρυφα σημεία της.
ΤΟ ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ είναι το ισχυρότερο Απολλώνιο όπλο, αλλά και φάρμακο για την ψυχή, το οποίο ο ήρωας οφείλει να κατακτήσει.
Τα βέλη του εκατηβελέτου Απόλλωνα αποκαθαίρουν για πάντα την ψυχή από την αταξία, δυσαρμονία, αρρυθμία, ασχήμια, της άνευ σχήματος όψης των πραγμάτων και των όντων και την αδικία, η οποία έτοιμη πια θα ανασύρει από την λήθη (Λητώ) τις Απολλώνιες Αποτυπώσεις.
Αποτυπώσεις είναι τα γιγάντια όπλα, τα ψυχικά μας αντισώματα, η Απολλώνιος Σφραγίδα, η οποία καθεύδει, κοιμάται στο Διονυσιακό Λίκνο της ψυχής. Τα ουράνια αυτά αποτυπώματα θα καταπολεμήσουν τους ιούς της μαζικοποίησης, ηλιθιοποίησης και εξαφάνισης κάθε ατομικότητας από το θνητό όν και θα απαλλάξει τον εγκέφαλο από κάθε μορφής πλύσης, η οποία έντεχνα και δόλια παρεισφρέει στο υποσυνείδητο μέσω απατηλών εικόνων.
Η κάθαρση θα επανδρώσει εκ των έσω την ψυχή με σθένος και ανδρεία ώστε να αντισταθεί σε όλον αυτόν τον ορυμαγδό, να συγκρατήσει την αυτοτέλεια της να παραμείνει στην ενσυνείδητο επιλογή των δικαίων αποφάσεων της.
Ο Απόλλων, δια του φωτισμού της διάνοιας, είναι ο κατ΄εξοχήν θεός, ο κατέχων το σκήπτρο του συμβολισμού. Σε αυτόν ανήκει το λεξιλόγιο, το προκύπτον από τα πιο ισχυρά σύμβολα, το ΤΟΞΟ και ΤΑ ΒΕΛΗ ΤΟΥ.
Η Ελληνική γλώσσα δια της Μυθολογίας αφιέρωσε στον θεό του Φωτός, το σύμ-βολον, το βάλλον δια τον βολών/βελών του τόξου την διάνοια, ενώ ταυτόχρονα την φωτίζει με αυτά. Και οι δύο επιδιώξεις, του φωτισμού, που χωρίς αυτό ο στόχος είναι δυσδιάκριτος και η αποτυχία αναπόφευκτος, και της επίτευξης του στόχου είναι της δικαιοδοσίας του θεού.
Η τοξευτική τέχνη αποτελείται από τέσσερις σύνθετους συλλογισμούς, τέσσερις ιδιότητες του Θεού Απόλλωνα και αναφέρονται από τον Σωκράτη στον διάλογο «ΚΡΑΤΥΛΟΣ» του Πλάτωνα, και είναι Η ΤΟΞΕΥΤΙΚΗ, Η ΜΟΥΣΙΚΗ, Η ΜΑΝΤΙΚΗ, Η ΙΑΤΡΙΚΗ.
Η πεμπτουσία της Απολλώνειας λατρείας που αποτελείται απο τρεις θεϊκές ιδιότητές του τη Μουσική, τη Μαντική και την Αυτοκριτική στοχεύει τον «εσωτερικό άνθρωπο» και οδηγούν και οι τρείς τους (μέσω «συν-κίνησης») στην Έμπνευση και την Έκσταση και την κάθαρση για να επιτευχθεί η Υπέρβαση
Ο Σωκράτης αναλύει τις Απολλώνιες ιδιότητες που συνοδεύουν την ψυχή του ικέτη με την κάθαρση, την εναρμόνιση, την πρόληψη και την υγεία.
ΚΑΘΑΡΣΗ—— ΔΙΑ ΤΗΣ ΤΟΞΕΥΤΙΚΗΣ ΤΕΧΝΗΣ
ΕΝΑΡΜΟΝΙΣΗ——-ΔΙΑ ΤΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ
ΠΡΟΓΝΩΣΗ——- ΔΙΑ ΤΗΣ ΜΑΝΤΙΚΗΣ.
Η Ιατρική, η τέταρτη ιδιότητα του θεού απαιτεί την άσκηση και των τριών πρώτων ενσυνείδητων ενεργειών και που συμβολίζονται αντίστοιχα με το ΤΟΞΟ, ΛΥΡΑ και τον ΤΡΙΠΟΔΑ. Το αποτέλεσμα είναι η Υγεία, φυσική συνέπεια αυτών των τριών. Αθέατος και άνευ συμβόλου η Υγεία δεσπόζει υπέροχος, και παρούσα.
Η ΑΠΟΛΛΩΝΙΟΣ ΤΕΤΡΑΚΤΥΣ
ΤΟΞΟ
Σαν αντικείμενο στο υλικό πεδίο το τόξο όταν βάλλει δια των βελών του επιτυχώς τον στόχο τραυματίζει ή σκοτώνει. Ως σύμβολο, το ημερήσιο τόξο της διαδρομής του Ήλιου στον ουρανό, βάλλον δια των βελών του/ακτίνων του φωτίζει την Γή. Έτσι η νοητή εικόνα του τόξου μεταλλάσσεται σε Ιδέα και το τόξο από φονικό όπλο γίνεται το Φώς του Ζωοδότη Ήλιου, το σύμβολο του.
Σαν αρχέτυπο, το τόξο μετουσιώνεται, όταν ο υπερφορτισμένος από συν-κινήσεις νους το χρησιμοποιεί σαν όπλο εξόντωσης της άγνοιας/δοκησισοφίας.
ΛΥΡΑ
Σαν αντικείμενο είναι το επτάχορδο μουσικό όργανο που συνοδεύει τα έπη και τις ωδές.
Σαν σύμβολο, με τις επτά χορδές της αγγίζει το συναίσθημα και συγκινεί, συν-κινεί τους επτά ομοίους αιθερικούς χιτώνες του ανθρώπου. Παλμοδονεί στις ίδιες συχνότητες τον άνθρωπο με την μελωδία, την αρμονία και τον ρυθμό. Έχουμε λοιπόν την σύνδεση της αοράτου Μουσικής με τον ορατό άνθρωπο.
Σαν αρχέτυπο, οι μελωδίες της Λύρας, σχηματίζουν αόρατους κύκλους στον αέρα δια των επτά τόνων και με αυτά μεταδίδονται κυκλικώς. Πρώτος ο Πυθαγόρας τους ανακάλυψε με το μονόχορδο. Μεταλλασσόμενοι νοητικώς οι κύκλοι της Λύρας στο αιθερικό διάστημα, εντός του οποίου όλα κινούνται κυκλικά, συν-κινούνται , και ο Απόλλων συντονίζει τις επτά τροχιές των πλανητών με τους επτά χιτώνες των αφυπνισθέντων θνητών. Η Λύρα κινείται και στο ορατό δια των χορδών της και στο αόρατο δια του ήχου, και ο Απόλλων συντονίζει.
Τόξον και Λύρα και η χορδή συμμετέχει και στα δύο, χαρακτηρίζουσα δύο αντιθετικές έννοιες. Την έννοια του τόξου/πολέμου , με την έννοια της λύρας/αρμονίας/ζωή. Μία η χορδή του τόξου, στο νοητικό φορέα, επτά οι χορδές της λύρας, στο συναισθηματικό φορέα, εναρμονίζουν δια της φαντασίας τον ψυχονοητικό ορίζοντα του ανθρώπου.
Στον Χ-ωροχρόνο, οι 7 χορδές της λύρας έχουν αποκρύψει την ροή της ωδής, ενώ η μία χορδή του τόξου έχει φονεύσει την ορδή των σκέψεων.
Χ Ο Ρ Δ Η= Χ+ ΡΟΗ+ ΩΔΗ Χ Ο Ρ Δ Η= Χ+ ΟΡΔΗ
Η ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΤΡΙΠΟΔΟΣ
Ο Τρίποδας σαν σκεύος χρησιμοποιείτο σε πολλές εργασίες, κατεργασμένοι με πολλή τέχνη τηρούντο σαν κόσμημα στον οίκο και προσφέρετο σαν τιμητικό δώρο.
Σαν σύμβολο, αλλάζοντας επίπεδο από ένα απλό σκεύος σε ιερό Τρίποδα, αλληγορείται δια του σχήματος του ισόπλευρου τριγώνου, που έχει τις τρείς πλευρές και τις γωνίες ίσες. Η ισότης συμβολίζει την ίση σημασία που πρέπει να δίνουμε στα τρία σώματα/φορείς του ανθρώπινου όντος. Το Ενστικτώδες/Επιθυμητικό, το Συναισθηματικών/θυμοειδές, και το Νοητικόν/Λογιστικόν, σύμφωνα με την Πλατωνική ορολογία στον «Φαίδρο».
Παράλληλα ο τρίποδας ανάγει στις τρείς θείες ιδιότητες, ΤΟ ΚΑΛΛΟΣ, ΤΗΝ ΣΟΦΙΑ, και ΤΗΝ ΑΓΑΘΟΤΗΤΑ.
Σαν αρχέτυπο, ο ιερός Τρίποδας μετουσιώνεται, όταν εκπροσωπεί τον χρόνο. ΠΑΡΕΛΘΟΝ, ΠΑΡΟΝ , ΜΕΛΛΟΝ. Η συνολική θέαση της αιωνιότητας, προνόμιο του θεού Απόλλωνα, θεού του Νοητού Φωτός, επιτρέπει δια της καθολικής γνώσης εις τον αεί χρόνο την πρόβλεψη δια της αμφισημίας.
Ουδέν το προδιαγεγραμμένο. Τα πάντα εν τω γίγνεσθαι με την δυνατότητα της διπλής κατευθύνσεως, ΑΝΟΔΙΚΗΣ/ΚΑΘΟΔΙΚΗΣ, ΔΕΞΙΑΣ/ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ, ΘΕΤΙΚΗΣ/ΑΡΝΗΤΙΚΗΣ. Ανάλογα του εξελικτικού επιπέδου του όντος, το οποίο υπέβαλλε την ικεσία στον θεό, θα πραγματοποιηθεί δια της ελεύθερης βούλησης του και η επιλογή των αποφάσεων του. Το συγκινησιακό επίπεδο του ικέτου, ο οποίος παραλαμβάνει τον χρησμό, έχει μετατρέψει τον Ιερό Τρίποδα σε Μέγιστο των Αρχετύπων της ψυχής, εφόσον ο ίδιος ο θεός του εξασφαλίζει την ελεύθερη επιλογή δια τις αποφάσεις του βίου του. ΔΕΝ ΤΟΥ ΤΙΣ ΠΡΟΚΑΘΟΡΙΖΕΙ. Γι΄αυτό και ο θεός είναι αμφίσημος στις προβλέψεις του.
Ο Τρίποδας, δια της Μαντικής, αποσαφηνίζει ότι η πρόβλεψη προηγείται του αιτίου (Τόξο) και της θεραπείας (Λύρα), αφού ο ικέτης του Απόλλωνα γνωρίζει την χρήση των δύο αυτών συμβόλων του θεού. Με την συνειδητοποίηση του συνολικού χρόνου δια του μαντικού τρίποδα δεν θα ασθενήσει ποτέ στο μέλλον, αφού αναγνωρίζει εκ των προτέρων το αίτιον, το οποίον οδηγεί στο ορατό σύμπτωμα της ασθένειας. Οι κακές βλαβερές εν-τυπ-ώσεις εκδηλώνονται εξερχόμενες σαν εκ-τυπ-ώσεις πρώτον στην ψυχή και στην συνέχεια στο σώμα.
Ο ΠΥΘΙΟΣ Απόλλων, αυτός που φωτίζει σαν προβολέας την ανθρώπινη διάνοια , είναι αυτός που παρέχει την δυνατότητα της ανέλιξης της μαντικής τέχνης στους θνητούς που επέλεξαν σαν σκοπό της ζωής τους την πραγμάτωση της εντολής του, «ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΌΝ».
ΠΥΘΙΟΣ το πρώτο χαρακτηριστικό του γνώρισμα, που μπορεί να επικαλεστεί ο θνητός. Έχει δύο ρίζες εκ του ΠΥΝΘΑΝΟΜΑΙ που σημαίνει μαθαίνω κάτι, πληροφορούμαι αφού ρωτήσω και η δεύτερη εκ του ΠΥΘΩ που σημαίνει επιφέρω την σήψη.
Ο Πύθιος Απόλλων εκ του ρήματος πυνθάνομαι φονεύει την δράκαινα ΠΥΘΩ, δηλ. φονεύει την σήψη/άγνοια με την τοξευτική τέχνη, όταν δίνει τις απαντήσεις στις απορίες των ικετών του προβαίνοντας στην κάθαρση της ψυχής τους.
Ο δράκων Πύθων τέκνο της Γαίας στην οποία ανήκε η δικαιοδοσία του μαντείου των Δελφών και εφρουρείτο από αυτόν. Στην συνέχεια μοιράστηκε με τον Ποσειδώνα, ακολούθως με την Θέμιδα, Φοίβη, Μούσες και κατέληξε με τους άνακτες εκ περιτροπής κατά την διάρκεια του Ηλιακού έτους τον Απόλλωνα και τον ετεροθαλή αδελφό του Διόνυσο. Η διαδοχή αυτή σημειολογεί και την πορεία του ανθρώπινου ψυχισμού, αφού η αρχή γίνεται με την Γαία /ένστικτα και τον Ποσειδώνα/συναισθήματα και καταλήγει με τους γιούς του Διός/Νου, τον Απόλλωνα/Γνώση/Μέτρο και τον Διόνυσο/απελευθερωτή των ψυχών/ ενθουσιασμός.
Η ΕΞΕΛΙΚΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΜΑΝΤΙΚΗΣ ΤΕΧΝΗΣ ΤΟΥ ΑΠΟΛΛΩΝΑ
Πρώτον προμαντεύει το ενστικτώδες μέρος της ψυχής (ΓΑΙΑ). Είναι τα προμηνύματα της αρχέγονης μας φύσης, αφού δύσκολη η επιβίωση του ανθρώπινου είδους στην άγρια κατάσταση.
Στην συνέχεια τα ένστικτα αποδέχονται την συγκυριαρχία με το συναίσθημα (ΠΟΣΕΙΔΩΝ). Τότε εκδηλώνονται οι τάσεις φιλίας συμπάθειας αγάπης, μίσους, μέσα από την ανάγκη για επαφές και σχέσεις με τους άλλους. Έτσι προκύπτουν τα πρώτα άλογα συναισθήματα που προέρχονται από τη μείξη των εξωτερικών υποκειμενικών εντυπώσεων και το συμφέρον για την επιβίωση.
Προς όφελος τώρα των ομάδων που δημιουργούνται καθίστανται θεσμοί και νόμου που τελειοποιούνται σταδιακά με την Θέμιδα που με τον Δία αποκτούν τις ΩΡΕΣ, που ορίζουν την ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ, αιτία της ΕΥΝΟΜΙΑΣ με έπαθλο της ΕΙΡΗΝΗ, και τις ΜΟΙΡΕΣ που τις στηρίζουν στο διηνεκές του χρόνου.
Ακολουθεί η προάγγελος του φωτισμού της διάνοιας μας, η Τιτανίς ΦΟΙΒΗ, κόρη της Γαίας και του Ουρανού, που αναλαμβάνει το μαντείο των Δελφών μαζί με τον Τιτάνα αδελφός της Κοίο, και που είναι οι γονείς της Αστερίας και της Λητούς.
Ο ΚΟΙΟΣ είναι ο ΟΙΚΟΣ της Νόησης μας που φωτίζεται από την σύζυγό του ΦΟΙΒΗ/ΦΩΣ, γιαγιά του Απόλλωνα που του παρέχει το όνομά της, ενώνοντας το γένος των Τιτάνων με το γένος των Ολυμπίων. Κοινή μήτρα/μητέρα όλων μας η ΓΑΙΑ.Το Μαντείο συνδέεται με τις Μούσες, επέρχεται δηλ. η ανύψωση της ψυχή στο Όρος Ελικών. Θυγατέρες της Τιτανιδος Μνημοσύνης οι εννέα Μούσες/Μυήσεις είναι οι σταδιακές αποκαλύψεις των δυνατοτήτων της ψυχής μας που θα καταστούν εν ενεργεία, δια της Μνημοσύνης/ ΕΝΘΥΜΗΣΗΣ Η ΕΝΘΕΟΣ ΜΥΗΣΙΣ. Οι ετεροθαλείς αδελφές του Μουσαγέτη Απόλλωνα καθοδηγούν την διάνοια μας προς την κατανόηση των θείων οραμάτων και εξασκούν την ψυχή μας στην ενορατική σύλληψη του Σύμπαντος και των προτύπων Ιδεών.
Κατά τον Ομηρικό Ύμνο, ήρθε το ΦΩΣ/ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ και σκότωσε το σκότος, αποκαθαίροντας την ψυχή από την δοκησισοφία, με όπλο ο Εκατηβελέτης το Τόξο του με τα εκατό βέλη.
Και ήρθε και ο Διόνυσος, ο θεός μέσα μας, ο ενθουσιασμός που μοιράζεται το εν τέταρτο του χρόνου, δηλ. τους τρείς Χειμερινούς μήνες την κυριαρχία του Ιερού χώρου των Δελφών, αφού γεννήθηκε στις 21 Δεκεμβρίου, την πιο σκοτεινή νύχτα. Τέσσερις μέρες μετά έρχεται το Φως, και όπως μας γνωστοποιεί ο Όμηρος τέσσερις μέρες μετά την γέννησή του 7ην Θαργηλίωνος (21 Μαΐου), ο Απόλλων αποχωρεί από την Δήλο και φθάνει στους Δελφούς, όπου εξοντώνει την Δράκαινα. Το τέσσερα εκπροσωπεί την ΓΕΝΝΗΣΗ, ΑΝΑΠΤΥΞΗ, ΩΡΙΜΑΝΣΗ και ΑΦΟΜΟΙΩΣΗ, καθώς επίσης συμβολίζει και τα τέσσερα στοιχεία ΓΗ, ΥΔΩΡ, ΑΗΡ, ΠΥΡ, στον χώρο, τα οποία η ψυχή πρέπει να εξερευνήσει, γνωρίσει και κατανοήσει προτού προχωρήσει στην εξόντωση της εσωτερικής Δράκαινας. Η Πυθώ είναι συμβολική εικόνα της χρόνιας αοριστίας, αδράνειας, αδιαφορίας και άγνοιας, η οποία ενεδρεύει στην ψυχή μας, που αγνοεί την ύπαρξη των τεσσάρων στοιχείων αυτών καθώς και την ανάμειξή τους, και δεν είναι σε θέση, «καθεύδουσα γαρ» να εκφράσει ερωτήματα επί της ουσίας των όντων. Και χωρίς απορίες και ερωτήσεις δεν υπάρχουν και απαντήσεις και συνεπώς η άνοδος στα ΑΠΟΛΛΩΝΙΑ ΠΕΔΙΑ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ είναι ανέφικτος.
ΧΡΟΝΟΣ, Ο ΑΡΙΘΜΟΣ ΤΩΝ ΤΕΣΣΑΡΩΝ ΗΜΕΡΩΝ ΚΑΙ ΧΩΡΟΣ, Ο ΑΡΙΘΜΟΣ ΤΩΝ ΤΕΣΣΑΡΩΝ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝ, ΣΕ ΣΥΝΔΥΑΣΜΟ,ΦΕΡΟΥΝ ΤΗΝ ΑΔΙΑΣΠΑΣΤΗ ΕΝΟΤΗΤΑ, ΟΤΑΝ Η ΑΠΟΛΛΩΝΙΟΣ ΨΥΧΗ ΕΞΟΝΤΩΣΕΙ ΤΟΥΣ ΦΟΒΟΥΣ ΤΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΚΑΤΑΠΟΝΤΙΣΕΙ ΣΤΗΝ ΑΒΥΣΣΟ ΤΗΣ ΑΓΝΩΣΙΑΣ.
«Ο φίλος λοιπόν Απόλλων φαίνεται ότι τις απορίες της ζωής τις θεραπεύει και τις διαλύει, παρέχοντες χρησμούς προς εκείνους οι οποίοι τον συμβουλεύονται, τις απορίες όμως που αφορούν στο λογικό τις βάζει μέσα μας ο ίδιος και τις θέτει εμπρός στον εκ φύσεως ερευνητή της ψυχής, εμπνέοντας σε αυτόν διάθεση που οδηγεί στην αλήθεια, όπως αυτό είναι φανερό και σε άλλα πολλά, αλλά και στην καθιέρωση του ΕΙ. Διότι αυτό δηλ. το ΕΙ βέβαια δεν έγινε τυχαία ούτε με την εκτίναξη γραμμάτων μέσα από κληρωτίδα βρέθηκε σε πρώτη σειρά κοντά στον θεό, ώστε να λάβει την θέση ιερού αφιερώματος και θεάματος. Αντιθέτως, όσοι πρώτοι εξέτασαν την φύση του θεού το αποδέχθηκαν, όσοι πρώτοι εξέτασαν την φύση του θεού το αποδέχθηκαν αυτό, είτε επειδή ανεγνώρισαν σ΄αυτό ιδιαίτερη και έκτακτη δύναμη είτε επειδή το χρησιμοποίησαν ως σύμβολο προς κάτι άλλο άξιο μελέτης…» Πλούταρχος «Το περί του ΕΙ του εν Δελφοίς»
«ΕΙ ΕΝ» ΕΙΣΑΙ ΕΝΑ
Ήρθε ο καιρός για την Ελληνική συνειδητοποίηση ότι η αρχαία ψυχή ζει μέσα μας μαζί με όλα αυτά τα μεγάλα ιδεώδη. Ο Ανθρωπισμός υψώθηκε στο απόγειο της αναγνώρισής του με την ανύψωση της Δελφικής Ιδέας και την επικράτηση του ακτινοβόλου Απολλώνιου πνεύματος. Ο ανθρωπισμός ως μέγιστη ηθική αξία στοχεύει στη σύλληψη και κατανόηση που κατέχει η έννοια «Ανθρωπος» τόσο στην πνευματική του όσο και στην υλική του υπόσταση. Οι Έλληνες, σε αναζήτηση της θεϊκής τους υπόστασης μέσα από μία φιλοσοφική εμβάθυνση εισήλθαν στα άδυτα της Γνώσης και την αξιοποίησαν, την διαφύλαξαν και την ενσωμάτωσαν στους Μύθους τους.
Είθε οι αξίες του Ελληνικού πολιτισμού σαν αείζωες πηγές του πνευματικού φωτός να αναζωπυρωθούν και να φωτίσουν ξανά τον κόσμο, που τόσο το περιμένει και το εύχεται, να ζωντανέψει το όραμα του μεγάλου μας ποιητή Άγγελου Σικελιανού θεματοφύλακα των υψιπετών Δελφικών ιδεωδών και να γίνει ένα κάλεσμα για εξύψωση όλων των δυνάμεων του Ελληνισμού. ΝΑ ΣΤΟΧΑΣΤΟΥΜΕ ΔΕΛΦΙΚΑ ΚΑΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ!
ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΑΤΕΙΛΕΙ ΞΑΝΑ Ο ΑΠΟΛΛΩΝΙΟΣ ΗΛΙΟΣ ΚΑΙ ΝΑ ΑΠΟΚΤΗΣΕΙ ΤΟ ΑΛΗΘΙΝΟ ΤΗΣ ΝΟΗΜΑ Η ΖΩΗ ΜΑΣ!!!
«Η ΔΕΛΦΙΚΗ ΙΔΕΑ έχει δικαίωμα επιστροφής της σήμερα όσο ποτέ άλλοτε μέσα στον κόσμο, σαν απόρροια Κοσμικού προαιώνιου Λόγου, σαν εμπνεύστρια σκέψεων και πράξεων υπεράνω δογμάτων καιροσκοπικών θρησκειών και καθεστώτων. Η Ανθρώπινη Ψυχή ταλανίστηκε επί αιώνες μέσα σε μία πνευματική ένδεια, στο έρεβος της αμάθειας και του φόβου, δεσμεύτηκε οικτρά σε απολυταρχισμούς, δεισιδαιμονίες, παράλογους νόμους, απάνθρωπες και άδικες κοινωνίες.»
Ο τελευταίος χρησμός της Πυθίας: «ἔστ’ ἦμαρ ὅτε Φοίβος πάλιν ελεύσεται καὶ ες αεί ἔσσεται» Θα έρθει μέρα που ο Απόλλωνας θα επιστρέψει και θα μείνει για πάντα.
Για τον Απόλλωνα υπάρχουν γύρω στις 350 επικλήσεις, προσωνύμια και τοπικές λατρείες του, θεραπευτής, μάντις και ηλιακός θεός. Ας δούμε μερικά από αυτά.
Λύκειος, Αιγλήτης, δηλ. λάμπων, Με αυτό το επίθετο λατρευόταν στην Ανάφη, γιατί εκεί εμφανίστηκε με όλη του την αίγλη και έσωσε τους Αργοναύτες. Προς τιμήν του (Στράβων, Απολλώνιος ο Ρόδιος) διοργανώνονταν οι λαμπρές γιορτές Θευδαίσια και Θευξένια (Θεοξένια;).
Ξανθός, Ξανθοκάρηνος και Χρυσοκόμη, Δειγενέτης, αναγεννόμενος αδιάκοπα και Ακερσεκόμης, προσωνυμία αναφερόμενη στην πλούσια κόμη του, αυτός που τα μαλλιά του δεν κόπηκαν ποτέ, Εκηβόλος, αυτός που τα χαρακτηριστικά του πλήττουν από μακρυά. Ονομαζόταν και Νουμήνιος και κανόνιζε τους μήνες και την πορεία τους. Έτσι η αρχή κάθε μήνα ήταν αφιερωμένη στον θεό. Παιάν και Ιήιος, αφού θεωρείται θεραπευτής.
Αγήτωρ: Επίκληση πολεμικού χαρακτήρα (από επιγραφή της Λακωνικής).
Aγραίος: σημαίνει «κυνηγός». Υπήρχε ναός του στα Μέγαρα (Παυσανίας ).
Αγρευτής («κυνηγετικός»): Επειδή νίκησε τον Πύθωνα. «Και τον αγρευτάν Απόλλω » («Οιδίπους επί Κολωνώ»,1091).
Άγριος: Επίκληση των Ορφικών («Ορφικοί ύμνοι») ως προστάτη των αγρών και της φύσης. Λατρευόταν στην Αιτωλία.
Αγυιεύς («ο εποπτεύων δρόμους και λεωφόρους»). Κατά τον Παυσανία, με αυτή την ονομασία τιμούσαν το θεό σε Αχαρνές, Άργος και Αρκαδία (Τεγέα).
Ακέστωρ: Αναφέρεται στην ιδιότητα του θεού ως θεραπευτού και ιατρού.
Ακρίτας: Επίκληση στη Σπάρτη (Παυσανίας).
Ακτιακός: Από τον ναό του στο Άκτιον.
Αλαίος: Επίκληση στην Κάτω Ιταλία, όπου ο Φιλοκτήτης ίδρυσε ιερό «Απόλλωνος Αλαίου» («[εν ω και το τόξον απέθετο»).
Αλεξίκακος «αυτός που αποδιώχνει το κακό». Επίκληση του θεού στην Αθήνα.
Αμυκλαίος: Γνωστό επίθετο από τις Αμύκλες Λακωνίας (Θουκυδίδης Ε’ 18,9-23,5), όπου προς τιμήν του γιορτάζονταν με μεγαλοπρέπεια τα Υακίνθια.
Αφήτωρ: Ομηρικό επίθετο του θεού (Θ’ 404), είναι ο «τοξότης» από το «άφεσις των βελών»` υπάρχει και η ερμηνεία ως «χρησμοδότης».
Βοηδρόμιος («σύμμαχος στον πόλεμο»): Κατά τον Καλλίμαχο («Ύμνος Απόλλωνος», 69).
Γενέτωρ: Επίκληση στη Δήλο. Εκεί υπήρχε βωμός του που δεν επιτρεποταν θυσία ζώου, μόνο «πυρους και κριθας και πόπανα μόνα τίθεσθαι [επ’ αυτου ανευ πυρός».
Γορτύνιος: Επίκληση για τον «Πύθιο Απόλλωνα» όπως λατρευόταν στη Γόρτυνα.
Δάλος (δηλαδή «Δήλιος»): Ποιητικός τύπος του Πινδάρου («Ολυμπιόνικος» ΣΤ’, 100). Δήλιος: Ήδη από τον Όμηρο (Ζ, 162) αναφέρεται βωμός του θεού στη Δήλο («Αίας» 707, «Νεφέλες» 596, κ.λπ.). Η επίκλησή του “Δήλιος” σημαίνει όχι μόνον τον γεννηθέντα στη νήσο Δήλο, αλλά και τον Θεό που κάνει δήλα και ορατά τα πάντα, αλλά και τα πάντα ορά (“πανδερκές έχων φαεσίμβροτον όμμα” σύμφωνα με τον 34ο Ορφικό Ύμνο, δηλαδή ως ο θεός που η ματιά του φωτίζει τους θνητούς και παρατηρεί τα πάντα).
Δαφναίος Δάφνιος Δαφνηφόρος: Ιδιαίτερη επίκληση σε Αθήνα, Φλύα, Ερέτρια, Χαιρώνεια, κ.λπ.
Δαφνίτης: Επίκληση στις Συρακούσες (Ησύχιος).
Δελφίνιος: Γνωστή επίκληση ως προστάτη της θαλασσοπλοΐας. Σε πολλές παραθαλάσσιες πόλεις διοργανώνονταν γιορτές προς τιμήν του.
Δήραινος: Έτσι λατρευόταν στα Άβδηρα.
Διδυμαίος: Από την πόλη Δίδυμα στην Μίλητο όπου λατρευόταν με μεγαλοπρέπεια
Εκάεργος: Από τα πιο συνηθισμένα επίθετα που εμφανίζεται στην «Ιλιάδα» «αυτός που σπέρνει με τα βέλη του τον όλεθρο. Όπως επίσης και Εκατηβόλος και Εκατηβελέτης. Σημαίνει τον «μακρόθεν βάλλοντα» Εκηβόλος και Εκατηβόλος: Σημαίνει «αυτόν που προξενεί με τα βέλη του το θάνατο
Ελικώνιος: Επίθετο ως θεού των Ελικωνιάδων Μουσών
Εώος και Εώιος: Σημαίνει «θεός της αυγής»
Ζηνόφρων: Δηλαδή, «γνώστης των σκέψεων-θελήσεων του Δία»
Θαργήλιος: Επίκληση στην Αθήνα, όπου γινόταν ονομαστή γιορτή (την 7η Θαργηλιώνος
Θεάριος: Σημαίνει ίσως «θεός των χρησμών». Επίκληση σε Τροιζήνα, όπου υπήρχε και ιερό του (Παυσανίας).
Θεοξένιος: Επίκληση στην Αχαΐα, όπου και ιερό του (Παυσανίας, Ζ’ 27).
Ισμήνιος και Ισμηνίας: Επίκληση στη Θήβα προερχόμενη από το λαμπρό ιερό και μαντείο του θεού κοντα στον ποταμό Ισμηνό. Θυμίζουμε ότι σ’ αυτό το μαντείο είχε αφιερώσει χρυσό τρίποδα και ο Κροίσος.
Καθάρσιος: Επίθετο που απαντά στον Αισχύλο («Ευμενίδες'», 63).
Λεσχηνόριος: Επίκληση του θεού ως «προστάτη των λεσχών» (Αρποκρατίων).
Λευκάτας και Λευκάτιος: Επίκληση, από το ιερό του θεού στο ομώνυμο ακρωτήριο της Λευκάδας
Μαλεάτας: Επίκληση στην Επίδαυρο, όπου και το παλαιότερο ιερό του (Παυσανίας)
Μοιραγέτης: Επίκληση του θεού στους Δελφούς, ως «χρησμοδότη».
Μουσηγέτης ή Μουσαγέτης ή Μουσαγέτας: «αρχηγός των Μουσών» επίθετο από την εποχή του Πινδάρου.
Ορχηστής: επίθετο του Απόλλωνα, ως θεού της όρχησης: «ορχήστ’ αγλαϊας ανάσσων ευρυφάρετρ΄ Απολλον» (Πίνδαρος).
Πριάπειος: Επωνυμία του Απόλλωνα ως ποιμενικού θεού. Αναφέρεται ότι παρεχώρησε μια αγελάδα του στον Ίλο και εκεί όπου εκείνη στάθηκε, χτίστηκε το Ίλιο.
Χρυσάωρ: Επίκληση του θεού, είτε από το χρυσό του ξίφος είτε από τις χρυσές ακτίνες που εξέπεμπε (Απολλώνιος ο Ρόδιος 3, 1283).
Ο Πρόκλος έχει γράψει έναν ωραιότατο ύμνο προς τον Απόλλωνα. Ας τον διαβάσουμε δυνατά σήμερα που είναι η μέρα του η Κυριακή.
«Επάκουσόν μου, βασιλεύ του Νοερού Πυρός, ώ χρυσήμινε Τιτάν! Επάκουσόν, ταμία του φωτός, ώ Άναξ, ο κρατών την κλείδα της πηγής της Ζωής. Συ, ο οποίος εις τους κόσμους της Ύλης υψόθεν ποταμούς αρμονίας εκχύνεις! Επάκουσον Συ, ο κατέχων την μεσαίαν υπέρ τον αιθέρα έδραν, και τον καρδιαίον παμφαή του Κόσμου κύκλον, πάντα επλήρωσας της αγρύπνου προνοίας σου. Οι δε πλανήτες, έχοντες εζωσμένους τους αειθαλείς σου Πυρσούς, αιωνίως πέμπουσι, κατά τους ακαμάτους και άνευ λήξεως χορούς των, προς τους επιχθονίους, σταγόνας ζωογόνους και ραντίσματα. Υπό τους παλινοστούντας δίφρους σου, κατά τους θεσμούς και νόμους των Ωρών, η φύσις όλη ζωογονείται και αναθάλλει. Κατέπαυσε δε ο θόρυβος των αντιμαχομένων στοιχείων, Σου φανέντος εκ του αρρήτου πατρός. Ο άκαμπτος χορός των Μουσών, υποχωρεί προ Σου. Όταν Συ θέλης, μεταστρέφουσι προς άλλην κατεύθυνσιν της αναποφεύκτου τύχης το νήμα. Διότι είσαι παντοδύναμος και παντοκράτωρ… Σε υμνούσι ως τον πατέρα τον ξακουστόν του Διονύσου. Εις Σε τα βάθη τα πυκνότατα της ύλης σε επευφημούν ως τον ενθουσιώντα Άττιν, άλλο δι’ αοιδοί ως τον αβρόν Άδωνιν… Αλλά θεών πανάριστε, πυροστεφές, όλβιε δαίμον, εικών του παγγενέτου θεού, ψυχών αναγωγεύ, επάκουσόν μου και κάθηρόν με πάντοτε πάσης αμαρτάδος… άν τότε υπό την αναγωγόν σου καθοδήγησιν, την αποδιώκουσαν τα κακά, εις μεν την ψυχήν μου πρόσφερε φώς αγνόν και πολύολβον, απομακρύνων την αχλύν το σκότος το δηλητηριώδες και ολέθριον. Εις δε το σώμα μου δίδε την ισχύν και αγλαόδωρον υγείαν. Εισάγαγέ με εις την εύκλειαν και πιστός εις την προγονικήν παράδοσιν, ας φροντίζω δια τα δώρα των μουσών. Την δ’ αδιάσειστον ευδαιμονίαν, την πηγάζουσαν από της ερατεινής ευσεβείας, αν θέλης δός μοι, ώ Άναξ. Διότι δύνασαι πάντα να εκτελέσης ευκόλως, εφ’ όσον έχης την παντοκρατορίαν. Εάν δε δυστυχία τις υπό των αστεροδινήτων ατράκτων των μοιρών επέρχηται επ’ εμού, προφύλαξόν με ταύτης δια της μεγάλης σου ριπής.»
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου