Ἕτοιμοι νὰ φαγωθοῦμε ἀναμεταξύ μας τὴν ὥρα ποὺ δεχόμαστε κατραπακιές ἀπὸ παντοῦ

Ἕνα ρῖγος παραφροσύνης διαπερνᾶ τὸ λαὸ μας. Ὁ ἕνας ἔγινε ἐχθρὸς γιὰ τὸν ἄλλο. Τὰ μάτια δὲν σὲ βλέπουν, σὲ σουβλίζουν. Λογχίζουμε μὲ τὸ βλέμμα ὁ ἕνας τὸν ἄλλο. Ἕτοιμοι νὰ φαγωθοῦμε ἀναμεταξύ μας τὴν ὥρα ποὺ δεχόμαστε κατραπακιές ἀπὸ παντοῦ.

Μόλις χάσαμε τὴ «δανειακὴ» καλοπέραση, χάσαμε τὰ μυαλά μας.

«Non compos mentis» ἔλεγαν οἱ παλαιοὶ γιατροὶ γιὰ νὰ δηλώσουν τὸν ἄφρονα, τὸν ἀκρατῆ. Ἴσως ἡ ἀφροσύνη μᾶς πάει. Εἶχα διαβάσει παλιὰ μιὰ ξένη φράση. Τὴν ἀντιγράφω: «Σίγουρα θὰ ὑπάρχει μιὰ ἡδονὴ στὴν τρέλα ποὺ τὴν ξέρουν μόνον οἱ τρελοὶ». Θαρρῶ ὅτι ἡ τρέλα μᾶς πάει καὶ γι’ αὐτὸ τὸ παίζουμε τρελοὶ. Στὴ χώρα μας ποὺ πάντα «ὁ κλέφτης ξεσπαθώνει», ὅπως λέει τὸ ἐμβατήριο τοῦ Ραγκαβῆ, ξεσπαθώνει καὶ ἡ τρέλα καὶ ὁ λαὸς ἀλλοπαρμένος ξεσαλώνει.

«Ὕβριν καὶ ἀναρχίαν καὶ ἀσωτίαν καὶ ἀναίδειαν λαμπράς μετὰ πολλοῦ χοροῦ κατάγουσι ἐστεφανωμένας», ὅπως λέει καὶ ὁ Πλάτων ποὺ λὲς καὶ εἶχε κρυστάλλινη σφαῖρα καὶ ἔβλεπε ἐμᾶς.