Τελικά, πού πάει η λογική όταν εμφανίζεται ο έρωτας;

Τελικά βρέθηκε απάντηση στο πού πάει η λογική όταν εμφανίζεται ο έρωτας;

Συνειδητά επιλέγεις τον έρωτα και εκείνη σαν βαθιά πληγωμένη καρδιά μαζεύει την αξιοπρέπεια, την αυτοεκτίμηση, τον αυτοσεβασμό, τα βάζει τσαλακωμένα σε μια επίκαιρη βαλίτσα και κατευθύνετε προς την έξοδο.

Ίσως όχι τόσο μακριά γιατί εκείνη σ’αγαπάει, γιατί εκείνη ξέρει πως μια μέρα θα την ζητήσεις πίσω και εάν δεν είναι πολύ αργά θα γυρίσει, θα σου ρίξει μια σφαλιάρα, θα σε αγκαλιάσει και θα συνεχίσει από εκεί που το άφησε, ακριβώς από εκεί που δεν δικαιολογούσε καμία πράξη σου. Μα τι σημασία είχε αφού εγώ επέλεγα εσένα.

Η λογική μου μοιάζει λίγο, και εγώ σαν εκείνη ποτέ δεν έφευγα μακριά, και εγώ σαν εκείνη δεν έκλεινα ποτέ την Πόρτα φεύγοντας. Κάθε “φεύγω” έκρυβε ένα έρχομαι, κάθε ευκαιρία μια καινούργια πληγή και κάθε αλήθεια σου ένα ψέμα.

Μάλλον με πονάει η αλήθεια, εξάλλου το είχε πει και η Παπαρίζου « πιο πολύ από το ψέμα πονάει μάτια μου η αλήθεια γιατί η αλήθεια σου ψέμα ήταν τελικά». Μάλλον έπρεπε να με αγαπήσω λίγο περισσότερο η απλά από επιλογή μου την χάρισα όλη σε σένα.

Μου είπε η λογική να κλείσω την πόρτα δυνατά όχι για να σε Πληγώσω αλλά για να με προστατέψω και εγω εν άγνοια της την ράγισα ίσα-ίσα να γυρνάω τα βραδιά να σε σκεπάζω, να σε φιλάω, να σου πω πως Σ’ αγαπώ, να σε κοιτάξω λίγο ακόμα όσο κοιμάσαι ήρεμα με το μπλε μας παιδί αγκαλιά και ύστερα με απαλά βήματα να γυρίσω πίσω.

Η λογική μου είπε πως η αγάπη που έδωσα σε σένα έκανε τον κόσμο σου λίγο πιο όμορφο. Εύχομαι να έχει δίκιο, συνήθως έχει δίκιο.

Μιλώντας για αγάπη λοιπόν, πόνταρα την ζωή μου, την ευτυχία μου και τα όνειρα μου στο μωβ. Η λογική με ρώτησε αν άξιζε και εγώ της ζήτησα να είναι μαζί μου άλλο ένα γύρο. Ίσως τελικά, την είπα, εάν γνωρίσεις τον έρωτα να γίνετε η καλύτεροι φίλοι. Και εκείνη έμεινε σιωπηλή γιατί μια φορά και ένα καιρό η αγάπη που έδωσε δεν ακούστηκε, και αφού η αγάπη της δεν ήταν αρκετή για να ακουστεί τότε πια λόγια θα νικούσαν αυτήν την δύναμη;