Ο καθένας μας δίνει τον δικό του αγώνα να σταθεί όρθιος μέσα του

Έχοντας μια ρεαλιστική αποτίμηση της καθημερινότητας των περισσότερων, είναι ξεκάθαρο ότι δύσκολα μπορεί κανείς να την αλλάξει.

Τα βάσανα είναι εδώ, τα οικονομικά αδιέξοδα είναι εδώ, πολλά από τα όνειρά μας στο χρονοντούλαπο και η ελπίδα ελαφρώς παρατημένη.

Η μόνη μας διέξοδος από το τούνελ που βρισκόμαστε είναι ο άνθρωπος. Κι αυτό που ξεχνάμε συστηματικά και προσπερνάμε επιδεικτικά, είναι ότι ο καθένας από μας είναι ο άνθρωπος.

Σ’ αυτόν θα πρέπει να αναζητήσουμε το χαμόγελο, την παρηγοριά, το γέλιο, τη χαμένη ελπίδα. Ας του φερθούμε έτσι όπως του αξίζει. Έτσι όπως περιμένουμε να μας φερθούν. Ανθρώπινα.

Με σεβασμό στα αισθήματά του, με κατανόηση στα ζόρια του και με ντομπροσύνη. Γιατί βλέπεις, τους ανθρώπους πολλές φορές τους αντικρίζουμε με τη διάθεσή μας κι όχι με τα μάτια μας.

Όταν η διάθεσή μας είναι καλή, όλοι και όλα μοιάζουν ένα κομμάτι ομορφότερα.

Όταν αυτή είναι άσχημη, θολώνει τη δική μας αύρα και δεν την αφήνει ν’ ακουμπήσει στην αύρα των άλλων.

Συνήθως ξυπνάμε με τη διάθεσή μας. Κι αυτήν την καθορίζουν οι σκέψεις που μας συντρόφεψαν το προηγούμενο βράδυ, η κούραση ή οι υποχρεώσεις που μας περιμένουν.

Κι ενώ περιμένουμε από τους άλλους να κατανοήσουν το πόσο δύσκολη είναι η δική μας καθημερινότητα, εμείς δεν τους αναγνωρίζουμε τη δική τους αντίστοιχη ανάγκη.

Όταν, όμως, δικαιολογούμε τον εαυτό μας γιατί ξύπνησε στραβά, ας μπούμε λιγάκι στον κόπο να δικαιολογήσουμε και τα «ξινισμένα» μούτρα που βλέπουμε στους άλλους. Ίσως να είχαν κι εκείνοι ένα δύσκολο βράδυ. Ίσως να τους περιμένει μια δύσκολη μέρα.

Γιατί είμαστε όλοι άνθρωποι που παλεύουμε καθημερινά να ισορροπήσουμε ανάμεσα στη ζωή που επιλέξαμε και στη ζωή που ονειρευτήκαμε. Είμαστε όλοι άνθρωποι που προσπαθούμε να αντισταθούμε στο χρόνο, να υποτάξουμε τη μέρα και να βρούμε το νόημα της δικής μας στιγμής.

Να βρούμε τη χρυσή τομή ανάμεσα στις υποχρεώσεις μας που είναι πλέον βεβαρημένες και στα δικαιώματά μας που είναι λεηλατημένα.

Γι’ αυτό, ας αφήσουμε τα μαχαίρια στην άκρη, ας μαζέψουμε τις «διχαλωτές γλώσσες» κι ας σηκώσουμε τα κατεβασμένα μούτρα για να κοιτάξουμε τον άνθρωπο στα μάτια. Αυτή είναι μια υποχρέωση κοινή σε όλους μας κι ένα δικαίωμα που μόνο εμείς οι ίδιοι μπορούμε να μας το αφαιρέσουμε.

Ας μην επιτρέψουμε να λεηλατηθεί και η ανθρώπινη υπόστασή μας. Ας μην αφήνουμε τα απωθημένα και την απογοήτευσή μας να βρίσκουν διέξοδο πάνω σ’ έναν άλλον άνθρωπο. Αρκετή σκοτεινιά κουβαλά μόνος του, ας μην του φορτώνουμε και τη δική μας.

Δίνει κι αυτός τον δικό του αγώνα να σταθεί όρθιος μέσα του.