Η απάντηση δεν κρύβεται πιο μακριά από όσο φτάνει η αναπνοή μας αφού το άλλο μισό που αναζητάει ο εαυτός μας βρίσκεται μέσα μας... Εκείνο, που περιμένει να το γνωρίσουμε και να το αποδεχτούμε. Ο εραστής που έχει να μας προσφέρει τα περισσότερα και δεν έχουμε, ακόμα γνωρίσει! Οι όποιες ποιότητες του ήταν – εν μέρει – στις ποιότητες που αναζητούσαμε στους άλλους καθώς τα εσωτερικά μας κομμάτια ήταν καλά κρυμμένα προϊόντα των πρώτων συναναστροφών της παιδικής μας ηλικίας. Το θάρρος που θαυμάσαμε σε κάποιον, το ελεύθερο πνεύμα που ζηλέψαμε σε κάποιον άλλο ή ο δυναμισμός σε κάποιον τρίτο ήταν κομμάτια που νιώσαμε πως μας συμπλήρωναν ή – καλύτερα – μας ολοκλήρωναν.
Για να το κάνουμε πιο απλό προσπαθήστε να φανταστείτε την πορεία της ζωής σαν το κολύμπι σε μία λίμνη. Ο εσωτερικός – μη ανακαλυφθείς – εαυτός σας αποτελεί τον πυθμένα, αυτής, της λίμνης. Τα νερά δεν είναι τόσο διαυγή και δεν μπορείτε να τον δείτε οπότε αν θέλετε, πραγματικά, να τον γνωρίσετε πρέπει να πατήσετε με δύναμη το πόδι σας, να σηκωθεί η άμμος και να γίνει ένα με το νερό! Το άλλο μας μισό, λοιπόν, ο εσωτερικός μας εαυτός, μοιάζει να έχει ανάγκη το βίωμα για να τον αισθανθούμε. Όμως, τι μας κάνει να μην μπορούμε να το ανακαλύψουμε, εν τέλει; Γιατί προτιμούμε να παίρνουμε το δρόμο της ανακάλυψης του εαυτού μέσα από την εμπειρία της συσχέτισης με κάποιον άλλο και όχι της συσχέτισης με τον ίδιο;
Εδώ είναι που κατοικεί η λαχτάρα μας για επανένωση με την φιγούρα που μας γαλούχησε όταν ήμασταν βρέφη. Τότε που εμείς αποτελούσαμε, απλά, τα θέλω μας και ο φυσικός εκφραστής τους ήταν εκείνη. Η όλη αναζήτηση, λοιπόν, της μοναδικότητας του εαυτού προσανατολίζεται στην επιστροφή του σε αυτήν την συμβιωτική κατάσταση... Στην επανένωσή του με τη φιγούρα της μητέρας! Ας το σκεφτούμε με αυτό τον τρόπο για να το φέρουμε πιο κοντά σε εμάς...
Η ίδια η διαδρομή του ανθρώπου στον έρωτα είχε πολύ συχνά ένα κοινό. Ακόμα και στα παραμύθια έμοιαζε να απαιτεί την απόδειξή της ύπαρξής του μέσα από άθλους που παραγκώνιζαν τη λογική. Η απόδειξη του έρωτος μοιάζει πιο σημαντική και από την ύπαρξή του κι αυτό γιατί οι αποδείξεις στον έρωτα είναι υψίστης σημασίας για μας από τα βρεφικά, ακόμη, χρόνια. Είναι αυτές που επιβεβαιώνουν την καλοσύνη του άλλου αλλά περισσότερο – μέσα από αυτό – επιβεβαιώνουν την μονιμότητά του· την εγγύηση ότι θα είναι εκεί και θα μας αγαπά.
Μέσα στη διαδικασία, συχνά, η λογική παραμερίζεται (πράγμα που δεν είναι, εντελώς, κατακριτέο) αλλά τη μεγαλύτερη σημασία την έχει ο τρόπος που γίνεται αυτό. Υπάρχει μεγάλη διαφορά στο να προσπεραστεί η λογική, αδιαπραγμάτευτα, και το συναίσθημα να γίνει ένα στεγανό που προφυλάσσει το θέλω μας αλλά μας κρύβει το δρόμο.
Ένα ωραίο παράδειγμα που χρησιμοποιεί – παραδόξως – το συναίσθημα ως ασπίδα και όχι ως φανό που φωτίζει είναι το παρακάτω παράδοξο...
- Γιατί νιώθεις τόσο ζωντανός μαζί της;
- Γιατί είναι το άλλο μου μισό!
- Πως ξέρεις ότι είναι το άλλο σου μισό;
- Γιατί νιώθω τόσο ζωντανός μαζί της.
Στην προκειμένη περίπτωση το συναίσθημα δικαιολογεί την πράξη και βγάζει από τη νευραλγική θέση κάποιον να ανακαλύψει τα κρυμμένα κομμάτια μέσα του αφού του τα προσφέρει, έτοιμα, κάποιος άλλος. Όμως, το άλλο μας μισό, ο εσωτερικός μας εαυτός και άγνωστος εραστής μας παραμένει άπραγος βλέποντάς μας να ξεστρατίζουμε έτσι; Όχι και τόσο... Αφού, όταν τον γνωρίσουμε ολόκληρο θα δούμε ότι βρίσκαμε κομμάτια του σε αρκετές εκφάνσεις της ζωής μας. Στις καθημερινές μας κινήσεις, σε φιλοδοξίες μας, σε εκρήξεις θυμού ακόμα και στον τρόπο που αγαπούσαμε κατά καιρούς.
Μέχρι να τον γνωρίσουμε, λοιπόν, θα επιδιδόμαστε σε ένα είδος ερωτικού τριγώνου μεταξύ των πρέπει, των θέλω μας και των θέλω του άλλου. Το πιο επίπονο, όμως, είναι ότι θα προσπαθούμε να εξιδανικεύουμε κάθε μας σχέση, κάθε μας δεσμό, κάθε μας γνωριμία αφού θα αναζητούμε σε αυτήν τις μοναδικές ποιότητες που είναι μέσα μας.
Σκεφτείτε την ερωτική πτυχή σας σαν ένα κλειδί. Μοναδικό στην κατασκευή και προορισμένο για μία, επίσης, μοναδική κλειδαριά. Όταν, όμως, προσπαθούμε να αλλάξουμε τον εαυτό μας για να εισχωρήσουμε σε άλλες τότε τρώμε τα "δόντια" του κλειδιού. Επιμένουμε, αγνοώντας τη φθορά που μας προκαλούμε μα – ίσως – εν τέλει καταφέρουμε και να μπούμε. Όμως, με φαγωμένα "δόντια" ένα κλειδί δε γυρίζει, η κλειδαριά δεν ξεκλειδώνει και η πόρτα δεν ανοίγει ποτέ... Το πιο σημαντικό, όμως, είναι πως όταν τελικά βρούμε την πόρτα που είναι για μας θα είμαστε τόσο φθαρμένοι που δεν θα καταφέρουμε να την ανοίξουμε.
Οι συνέπειες της άγνοιάς μας για τον εσωτερικό μας εαυτό, όμως, δεν σταματούν εκεί αφού περιοριζόμαστε σε συμπεριφορές που έχουν τις ρίζες τους όχι πιο βαθιά από την επιφάνεια. Καθώς, λοιπόν, δεν έχουμε γνωρίσει τη διαλλαχτικότητα και την ποικιλία των διαδρομών μέσα μας γνωρίζουμε μονάχα ένα τρόπο να επικοινωνήσουμε το συναίσθημά μας και θαρρούμε πως αυτός ο τρόπος εφαρμόζει και σε όλες τις γνωριμίες της ζωής μας. Αυτό, όμως, είναι κάτι που διαψεύδεται στην πορεία καθώς πόσες φορές προσπαθήσαμε να δείξουμε ή να πούμε κάτι με το δικό μας τρόπο, σε κάποιον που μας ένοιαζε, και δεν το καταφέραμε;
Αγνοήσαμε την ποικιλία των εσωτερικών του διαδρομών και καταλήξαμε να έχουμε ακολουθήσει ένα δρόμο που δεν συνενώνεται με το δρόμο εκείνου οπλισμένοι με μία υποκειμενική σιγουριά. Ας θυμόμαστε αυτό... Μήνυμα που εστάλη δεν είναι απαραίτητα μήνυμα που ελήφθη! Ο κάθε άνθρωπος δέχεται σε διαφορετικές "συχνότητες" και γνωρίζοντας το πλήθος των δικών μας μπορούμε να προσαρμόσουμε τους πομπούς μας και να εκπέμψουμε σε αυτόν χωρίς να πιστεύουμε ότι, απλά, δεν μας καταλαβαίνει.
Η λαχτάρα μας για την εύρεση του άλλου μας μισού ίσως, τελικά, είναι μία καθαρά εσωτερική διαδικασία. Οι ποιότητες που δεν έχουμε ακόμα ανακαλύψει και κρύβονται μέσα μας μπορούν να μας οδηγήσουν να δούμε πιο καθαρά τα πράγματα αφού η εύρεσή τους θα ολοκληρώσει τα θέλω μας. Ο εσωτερικός μας εαυτός περιμένει να τον ανακαλύψουμε, να τον ερωτευτούμε και να δώσουμε την ερμηνεία της ζωής μας εκπληρώνοντας, εκείνη, την πρώιμη ανάγκη της συνένωσης. Το πιο σημαντικό, όμως, είναι ότι η αίσθηση πληρότητας θα μας οδηγήσει στον να αναζητούμε πλήρη πράγματα και στη ζωή μας.
Την επόμενη φορά που θα αναζητήσουμε την απάντηση για το που κρύβεται το άλλο μας μισό, λοιπόν, ας θυμηθούμε ότι βρίσκεται εκεί που βρίσκονται και οι απαντήσεις όλων των ερωτημάτων... Στο εσωτερικό μας σύμπαν!
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου