Με πληγές μπορείς να ζήσεις, με τα απωθημένα όμως μπορείς;

Η ζωή έκτος από ωραίο ταξίδι, είναι και ένας αδιάκοπος αγώνας. Αγώνας με μάχες. Με νίκες πανηγυρικές και ήττες καταστροφικές. Τις μεγαλύτερες μάχες, όμως, τις δώσαμε με τον εαυτό μας. Συνήθως δεν τις έμαθε κανείς. Τις πνίξαμε μέσα μας, δεν μιλήσαμε για αυτές ποτέ και πουθενά, ειδικά όταν νιώσαμε νικημένοι και προδομένοι από τον εαυτό μας πρώτα.

Γιατί καλή η λογική, αλλά ο άνθρωπος δεν φτιάχτηκε να υπακούει πιστά σε αυτή. Έχει και συναισθήματα. Και αυτά γεννούν αδυναμίες, που πολλές φορές οδηγούν στην συντριβή. Εκεί να δεις μάχες και ξενύχτια. Όταν έχεις να αντιμετωπίσεις όχι αντιπάλους, αλλά τον ίδιο σου τον εαυτό, που έχει διχαστεί και χωριστεί στα δύο. Που δεν ξέρεις πως να τον βάλεις σε τάξη.

Από τη μία ξέρεις τι συμβαίνει. Το μυαλό σου λειτουργεί σαν λεπίδα κοφτερή και αναλύει τα πάντα.
Ξέρεις τι συμβαίνει, ξέρεις τι θες και πως πρέπει να προχωρήσεις. Και εκεί που κάπου, κάπως, το κοντρολάρεις το πράγμα, ξάφνου ξυπνά η καρδιά. Και αρχίζουν τα προβλήματα. Και αρχίζει το συναίσθημα να σε τραβά πίσω, στην αντίθετη τροχιά και να γεννά αμφιβολίες.

Και εσύ στη μέση ανήμπορος να διαλέξεις πια. Γιατί ξέρεις πως σε τέτοια διλήμματα δεν θα βγεις ποτέ κερδισμένος. Το θέμα είναι πια πόσα αντέχεις να χάσεις. Από σένα τον ίδιο. Αν επιλέξεις τη λογική, θα χάσεις λιγότερα υλικά, όμως θα σου μείνει το απωθημένο και “τι θα γινόταν άραγε αν…”. Αν διαλέξεις την καρδιά, απωθημένα και αν δε θα υπάρχουν, ωστόσο υπάρχει ο κίνδυνος να συντριβείς τόσο πολύ συναισθηματικά και υλικά, που θα ευχόσουν να σε είχε σταματήσει η λογική σου.

Χαμένη η μάχη, σου λέω. Ότι κι αν κάνεις, λαβωμένος θα βγεις. Τώρα πόσο βαθιά και πολλά θα ‘ναι τα τραύματα, από σένα εξαρτάται. Όλα είναι μέσα στο μυαλό μας πάντα. Εκεί κουβαλάμε επιλογές, πόνο και γιατρειά ακόμα. Και η γιατρειά είναι η αποδοχή. Διάλεξε πάντα αυτό που θες πραγματικά. Με πληγές μπορείς να ζήσεις, με τα απωθημένα όμως αντέχεις;