*Το σκότωμα της ψυχής ή ο θάνατος της ψυχής ξεκινά κάθε φορά που κάνετε κάτι ενάντια στην συνείδησή σας, ή που κάνετε κάτι ενάντια στο νόμο της αγάπης και της σύνθεσης, είτε αυτό σας πληγώνει ή σας κάνει χαρούμενους. Όταν η ψυχή σας γίνει πολύ άρρωστη και πεθάνει, ζείτε σαν πτώματα σε αυτή την ζωή, διασπείροντας τις πιο μολυσμένες εκπορεύσεις γύρω σας γιατί είστε νεκροί, άσχετα αν ζείτε. Γι’ αυτό ο φιλόσοφος είπε, “Αφήστε τους νεκρούς να θάψουν τους νεκρούς τους.” Όταν ο φιλόσοφος είπε “νεκρούς” έλεγε ότι τα σώματά τους ήταν ζωντανά αλλά εκείνοι ήταν νεκροί.
*Το να ζείτε μόνο για το σώμα, τις απολαύσεις, τα μίση, τις εκδικήσεις, τα κεκτημένα και την κοινωνική θέση σας, (εγώ) σκοτώνει την ψυχή σας. Σάς τυφλώνουν έτσι ώστε δεν υπάρχει τίποτε άλλο στο Σύμπαν. Όταν βγαίνετε έξω τα βράδια, να κοιτάτε τα αστέρια. Χάνουμε το όραμά μας γιατί είμαστε τόσο απορροφημένοι εδώ με το εγώ, με το να σκοτώνουμε και να μισούμε ο ένας τον άλλον ή με το να δρούμε ενάντια στην συνείδησή μας. Κάθε φορά που που είστε απολύτως απορροφημένοι με τα σώματα, τις απολαύσεις, τα κεκτημένα και την θέση σας, χάνετε την ψυχή σας γιατί δεν την τρέφετε. Χρειάζεται τροφή. Πώς τρέφεται η ψυχή; Την τρέφετε με Ομορφιά, Καλοσύνη, Αρετή, Χαρά, Ελευθερία, Μόχθο, Αρμονία, Αισθητική, Ποιότητα… για την ανθρώπινη εξύψωση.
*Μπορείτε να σκοτώσετε την ψυχή σας με το να ξοδεύετε τον χρόνο, το σώμα και την ενέργειά σας σε επουσιώδη. Σύμφωνα με τους αρχαίους Έλληνες φιλόσοφους, όλοι μας είμαστε επιμελητές. Τίποτα δεν μας ανήκει. (εγώ) Είστε επιστάτες. Εάν επιστατείτε λάθος, δεν θα αποφοιτήσετε. Το σώμα σας δόθηκε για να χρησιμοποιηθεί για τον Άκαμπτο Σκοπό. Η καρδιά σας δόθηκε για να χρησιμοποιηθεί για τον Άκαμπτο Σκοπό. Τα επουσιώδη ξοδεύουν τον χρόνο, την ενέργεια, το χρήμα και την ψυχή σας. Αυτή είναι μια πολύ βαριά ιδέα. Ποιος μπορεί να ζει πάντα στο πιο ουσιώδες; (Είναι) Αυτή είναι η πρόκλησή μας, χρόνο με το χρόνο να ελαχιστοποιούμε τα επουσιώδη και να αυξήσουμε τον μόχθο μας για το πιο ουσιώδες.
Κάθε φορά που χάνετε τον εαυτό σας σε επουσιώδη, γίνεστε επουσιώδεις. Η εξάσκηση στην επιζήτηση του πιο ουσιώδους, τελικά δημιουργεί μέσα σας μια κατάσταση συνειδητότητας που είναι σαν ένας πύργος σταθερότητας. Πρέπει να προσπαθείτε να είστε σταθεροί νοητικά, αλλά αν δεν είστε σταθεροί νοητικά, ό,τι κάνετε δημιουργεί αστάθεια.
Πώς μπορείτε να δημιουργήσετε σταθερότητα μέσα στον νου, στην ψυχή και στο είναι σας; Μπορείτε να το κάνετε με το να ταυτίζεστε με τις πιο ουσιώδεις σκέψεις, αισθήματα, νοοτροπίες, δράσεις. Τότε δημιουργείτε σταθερότητα μέσα σας. Αλλά αν είστε σήμερα εδώ, αύριο εκεί με τα συναισθήματα, το νου και τις ενασχολήσεις σας, αυτό το διαμάντι της σταθερότητας δεν μπορεί να δημιουργηθεί στην συνειδητότητά σας.
Είναι σαν να λέμε ότι εάν βγαίνετε με διακόσιους ανθρώπους, χάνετε την σταθερότητά σας. Σταθερότητα σημαίνει να τους περιορίσετε στον έναν. Έχετε εκατομμύρια ιδέες. Συμπιέστε τις, συνθέστε τις σε μία, στην πιο ουσιαστική. Πως θα αντιμετωπίσετε την ζωή, την σύζυγο, τον σύζυγό σας; Θα φέρνετε κάθε μέρα επουσιώδη σκουπίδια να συζητάτε και να αντιπαρατίθεστε μ’ εκείνη ή μ’ εκείνον, ή θα μείνετε στην βάση του πιο ουσιώδους;
*Σκοτώνετε την ψυχή σας με το να πέφτετε σε παγίδες. Υπάρχουν παγίδες προδοσίας, εξαπάτησης, παραπλάνησης και υποκρισίας. Αυτές είναι παγίδες. Απ’ την στιγμή που λέτε ένα ψέμα, παγιδεύεστε, γιατί θέλετε να πείτε κι άλλα δέκα ψέματα για να απελευθερώσετε τον εαυτό σας. Όταν δεν μπορείτε να απελευθερώσετε τον εαυτό σας μιλάτε περισσότερο, και τότε παγιδεύεστε μέσα στο δικό σας δίκτυο.
Πώς επιτρέπετε στην ψυχή σας να επιβιώσει; Όσο είναι δυνατόν, μην παγιδεύετε τον εαυτό σας γιατί κάθε παγίδα βρίσκεται εκεί για να σας σκοτώσει. Οι παγίδες μέσα μας είναι η υποκρισία, η εξαπάτηση ανθρώπων για εγωιστικό όφελος, το να τους χειρίζεστε και να τους εκμεταλλεύεστε με όμορφες, ιδεαλιστικές εκφράσεις. Μην εξαπατάτε τους ανθρώπους. Μην είστε υποκριτές με πολλά πρόσωπα ώστε κανένας να μην μπορεί να δει το πραγματικό σας πρόσωπο. Είναι καλύτερα να ζείτε απλά και ανυπόκριτα και ανοιχτά ώστε να απολαμβάνετε τη ζωή που σας δόθηκε. Γιατί θέλετε να την περιπλέκετε; Το ευθύ μονοπάτι είναι το μονοπάτι τις ειλικρίνειας.
*Σκοτώνετε την ψυχή σας με το να υπηρετείτε την χωρητικότητα σας, το εγώ σας, την απληστία, την ματαιοδοξία και τις ψευδαισθήσεις σας. Απ’ την στιγμή που υπηρετείτε τις αυταπάτες σας, η ψυχή σας πεθαίνει. Πώς να πούμε αυτά τα πράγματα στην ανθρωπότητα; Δεν καταλαβαίνουμε πραγματικά τους νόμους του Σύμπαντος. Οι νόμοι του Σύμπαντος είναι το να ζει κανείς ζωή αφίλαυτη, χωρίς ματαιοδοξίες, χωρίς εξαπάτηση του εαυτού. Το να εξαπατά τον εαυτό του κανείς σημαίνει ότι έχει εγωισμό μέσα του. Μην εξαπατάτε τον εαυτό σας.
Υπάρχει μια αμαρτία που δεν μπορείτε ποτέ να σβήσετε και αυτή είναι το το να εξαπατάτε τον εαυτό σας. Γνωρίζετε την αλήθεια και εξαπατάτε τον εαυτό σας. Σταθείτε στο φως, μείνετε εκεί. Μην μένετε στο φως και υπηρετείτε το σκοτάδι. Εάν είστε στο σκοτάδι, μείνετε στο σκοτάδι ώστε να σας βλέπουμε. Εάν είστε στο φως, μείνετε στο φως και πεθάνετε για το φως.
Η απληστία ρημάζει τον κόσμο. Η απληστία ρημάζει την προσωπική σας ζωή. Ογδόντα τοις εκατό των φυλακισμένων βρίσκονται στις φυλακές λόγω της απληστίας τους. Οι άνθρωποι νομίζουν ότι η απληστία είναι ένδειξη της φτώχειας. Δεν είναι έτσι. Η απληστία είναι ασθένεια. Είναι καρκίνος του νου. Ο καρκίνος του νου εκφράζεται σαν απληστία. Εάν εξετάσετε τους ανθρώπους που έχουν όγκους στον εγκέφαλο, θα δείτε ότι έζησαν άπληστη ζωή. Είναι νοητική ασθένεια.
*Με το να μην είστε υπεύθυνα ανθρώπινα όντα, σκοτώνετε την ψυχή σας. Τι σημαίνει αυτό; Με το να χάνετε τον σκοπό της ζωής σας, χάνετε την ψυχή σας. Φυσικά άλλοι μπορεί να σκοτώσουν την ψυχή σας με το να σας αποπροσανατολίσουν σε εκείνες τις δραστηριότητες που ξοδεύουν τον χρόνο, την ενέργεια και την ζωή σας. Σας κάνουν να ξοδεύετε την ζωή σας σε ανουσιότητες και χάνετε τον σκοπό της ζωής σας. Ασχολείστε με τα ασήμαντα (χρήμα, σεξ, συσσώρευση χρημάτων κι αντικειμένων πέραν του δέοντος) και χάνετε ή υποβαθμίζετε τα σημαντικά (αρμονία, αισθητική, ποιότητα, ευγένεια, στοργή, ευτυχία…)
*Μην υποθέτετε γιατί κάθε υπόθεση που κάνετε είναι ψεύτικη, είναι υπόθεση. Μάλιστα δεν ξέρετε καν αν είναι δική σας ή απλά μια ακόμη εμφύτευση. Κάθε φορά που υποθέτετε κάτι έρχεστε σε κόντρα με την συνείδησή σας γιατί την τροφοδοτείτε με ψεύτικα δεδομένα. Αυτό αν γίνετε ((και γίνεται) πολλά χρόνια, σκοτώνει την ψυχή σας, αργά και σταθερά.
Ας αναλάβουμε Ελληνική υπευθυνότητα.
Εμείς είμαστε τα πιο ισχυρά σύμβολα στο σύμπαν. Συνδημιουργοί και συνυπεύθυνοι: Το συμπέρασμα από τα παραπάνω είναι πολύ απλό. Είμαστε ζωντανά σύμβολα-πρότυπα. Την στιγμή που έχουν αποδειχθεί επανειλημμένα αυτές οι επιρροές και ακολουθούμε τις επιταγές άυλων προγραμμάτων- προτύπων δημιουργημένων από άλλους, είναι προφανές πως τα πρότυπα είναι επισκέψιμα από όλους και ακόμη πιο έντονα από αυτούς που έχουν κάποια σχέση με μας.
Επίσης είναι προφανές πως η επιρροή των δικών μας σκέψεων στην δική μας υγεία θα πρέπει να είναι ακόμη εντονότερη. Το νερό καταγράφει τις πληροφορίες (σκέψεις, συναισθήματα) και γνωρίζουμε πως αποτελούμαστε από νερό κατά 75%. Κάθε κύτταρό μας αντιλαμβάνεται έτσι τα πάντα στιγμιαία και βγάζει συμπεράσματα.
Οι σκέψεις λοιπόν έχουν κεφαλαιώδη σημασία, αλλά ακόμη μεγαλύτερη έχουν οι ανείπωτες, υποσυνείδητες προθέσεις-ανησυχίες-φόβοι-ελπίδες μας. Αυτά μας κυβερνούν σε τελική ανάλυση και αυτά επίσης φέρουν και την υπευθυνότητά μας για όλους όσους συντονισθούν με τα δυναμικά-πρότυπα που δημιουργήσαμε.
Επομένως το να φέρουμε όλα αυτά στην επιφάνεια της συνείδησης και να τα αντικαταστήσουμε είναι και ο μόνος αυθεντικός δρόμος προς την ελευθερία μας, την αρμονία μας κι άρα την υγεία μας. Σύμφωνα μ’ αυτήν την προσέγγιση, η συμπεριφορά μας καθρεφτίζεται ακαριαία παντού, μέσω του προτύπου που εκδηλώνει. Εάν πετάξω το πακέτο τσιγάρων στον δρόμο, ακόμη και εάν δεν με δει κανείς, ενισχύω στον χώρο-χρόνο των δυναμικών το πρότυπο της αδιαφορίας για το καλό και δεν πρέπει να ξαφνιαστώ όταν συναντήσω την ίδια συμπεριφορά γύρω μου.
Εάν τα λόγια μου δεν συμφωνούν με τις σκέψεις μου, ενισχύω το σύμβολο της υποκρισίας, και επειδή συντονίζομαι μ’ αυτό, θα βρω με βεβαιότητα στον δρόμο μου αυτούς που συντονίζονται με το ίδιο σύμβολο και που θα με αποδείξουν έτσι ότι είχα δίκιο. Αυτό θα ενισχύσει την πεποίθησή μου ότι σε ένα κόσμο υποκριτών που συναντώ, θα έπρεπε κι’ εγώ να κάνω το ίδιο. Δηλαδή ένας φαύλος κύκλος που συν-δημιούργησα.
Χρειάζεται ν’ αναλάβουμε την υπευθυνότητα μας, ατομικά και συλλογικά, γι’ αυτήν την δύναμη μας. Έχει ειπωθεί ότι ο μεγαλύτερος, υποσυνείδητος, φόβος του ανθρώπου είναι ο φόβος του να συνειδητοποιήσει την μεγαλοσύνη του και να αναλάβει την ελευθερία του, διότι αυτό θα συνεπάγεται και την υπευθυνότητά του, κάτι που φαίνεται να τον παραλύει. Η παρατήρηση της καθημερινής συμπεριφοράς των ανθρώπων, μας οδηγεί σε ένα συμπέρασμα. Κάνουμε ότι μπορούμε για να αποφύγουμε την συνειδητοποίηση «τα δύσκολα».
Πράγματι. Εστιάζουμε την προσοχή μας, και άρα την ενέργειά μας, στην φθορά της ανάλυσης, της ενασχόλησης με λεπτομέρειες, και αυτό είναι προφανές παντού: π.χ. η διδασκαλία – εκπαίδευση συγκεντρώνεται συχνότατα μόνο προς ότι είναι άμεσα ωφελιμιστικό, στην αποστήθιση, στα θέματα που «θα πέσουν» και όχι στην πλήρη κατανόηση, στην ευκολία, στις πληροφορίες και όχι στην γνώση, και ακόμη λιγότερο στην σοφία. Μιλάμε ώρες στα κινητά τηλέφωνα χωρίς να λέμε κάτι το ουσιαστικό. (εγώ, εγώ, εγώ…)
Το διαδίκτυο μπορεί να μας προσφέρει πληθώρα γνώσεων αλλά δεν έχουμε πια τα κριτήρια να δια-κρίνουμε, να ξεχωρίζουμε τα σημαντικά κι έτσι χανόμαστε. Οι εφημερίδες και οι τηλεοράσεις μας βομβαρδίζουν με άχρηστες λεπτομέρειες, και μάλιστα ανησυχητικές, χωρίς να αναφέρουν το παραμικρό αισιόδοξο νέο ανά τον πλανήτη, οδηγώντας μας στο υποσυνείδητο συμπέρασμα ότι μόνο καταστροφές, τωρινές και μελλοντικές, μας περιστοιχίζουν. Την ώρα των συζητήσεων στην τηλεόραση, έχουμε συχνά μια σειρά μονολόγων χωρίς συνοχή, δομή, η συμπεράσματα. Μια βαθιά ανία και κατάθλιψη πλημμυρίζει τον κόσμο, που έχασε κάθε σταθερή αναφορά για το ποιος είναι και πού βαδίζει.
Εμείς όμως γνωρίζουμε τώρα πως η λύση για οτιδήποτε μας απασχολεί βρίσκεται στην απόφασή μας να ξοδεύουμε ένα μέρος του χρόνου μας με προσοχή στην σύνθεση, στο ουσιώδες, στο πρότυπο, στο αληθινό, άρα στην αποκωδικοποίηση, στην ανακάλυψη του νοήματος γι’ αυτά που συμβαίνουν, στην μεγαλύτερη συνειδητοποίηση. Την στιγμή που οι σκέψεις και οι υποσυνείδητες ανησυχίες μας δημιουργούν πρότυπα προσβάσιμα από τα άλλα μέλη του συνόλου, καμία αλλαγή δεν είναι δυνατή εάν δεν ξεκινήσει από την συνειδητοποίηση των μελών του συνόλου.
Το σύνολο συσσωρεύει τα δυναμικά, δεν τα δημιουργεί αφ’ εαυτού του, σαν ξεχωριστή ύπαρξη. Στην συνέχεια, το συσσωρευμένο αυτό δυναμικό παρόμοιας χροιάς, (εγωκεντρισμός, αλληλεγγύη, κτλ.) αποκτά τεράστια δύναμη και μπορεί να παρασύρει τους πολλούς η, αντίθετα, να ανατρέψει μια αφαινομενικά απελπιστική κατάσταση.
Οι διαμαρτυρίες αντίδρασης δεν μπορούν να είναι δημιουργικές διότι εμπεριέχουν τον φόβο γι’ αυτό που δεν θέλουμε να συμβεί και επομένως συντονίζονται με τα δυναμικά φόβου και χειροτερεύουν την κατάσταση. Προκαλούμε αυτό που φοβόμαστε. Ακόμη και η ελπίδα εμπεριέχει τον φόβο ότι υπάρχουν πιθανότητες να μην συμβεί αυτό που επιθυμούμε. Τα άσχημα δυναμικά «τρίβουν τα χέρια τους» με την άγνοιά μας, διότι αποκτούν μεγαλύτερη δύναμη.
Η λύση, σύμφωνα με τους νόμους του περιγράψαμε, είναι η απόλυτη βεβαιότητα στις δημιουργικές μας προτάσεις. Δεν είμαστε εναντίον κάτι, αλλά προτείνουμε κάτι διαφορετικό, δημιουργούμε ένα πρότυπο με το οποίο οι πολλοί θα μπορέσουν να συντονισθούν, ακόμη κι εν αγνοία τους, μεγαλώνοντας έτσι την πιθανότητα υλοποίησής του.
Μια απαραίτητη συνθήκη για την έξοδο από τα συλλογικά αδιέξοδα, δηλαδή σαν πρώτη και βασική συνειδητοποίηση μας, είναι το εμφανές και το πιο λογικό συμπέρασμα: είμαστε μέλη ενός κοινωνικού οργανισμού και καμία πράξη, ούτε σκέψη δεν θα έπρεπε να τείνει προς το κοινό κακό!
Είναι αδιανόητο για τα κύτταρα να μην συνεργασθούν στενά για την επιβίωση του όλου, από την οποία εξαρτάται άμεσα η δική τους. Ακόμη κα οι καρκινικοί όγκοι δεν αποτελούνται από χαοτικό συνονθύλευμα κυττάρων, όπου το καθένα κάνει ότι θέλει. Έχουν συγκεκριμένη δομή αρτηριών, φλεβών, νεύρων κτλ. διότι έχουν ένα νόημα τείνουν προς ένα σκοπό, όπως απέδειξε περίτρανα ο Δρ. Χάμερ. Η στενότητα αντίληψης των ανθρώπων για την εμφανή πραγματικότητα, πως οτιδήποτε επιβλαβές για το σύνολο είναι ακόμη περισσότερο για τα μέλη του, μας τοποθετεί σε ένα επίπεδο συνειδητότητας υποδεέστερο και αυτού των καρκινικών κυττάρων. Διότι οι άνθρωποι σαν νοήμονα όντα θα έπρεπε τουλάχιστον να ενδιαφέρονται και για την επόμενη γενιά.
Τα συλλογικά πρότυπα για τον Ελληνικό χώρο είναι γνωστά και η κατανόηση τους μας φωτίζει:
«…Η ελκυστικότητα της φιλοσοφίας των Ελλήνων οφείλεται στο ότι ποτέ, σε κανένα άλλο τόπο στον πλανήτη, δεν δομήθηκε ένα τέτοιο σύστημα γνώσεων και καινοτομιών χωρίς να χρειαστεί να προστρέξει στο κομμάτιασμα των επιστημών που έγινε ανυπόφορο στις μέρες μας Δεν υπήρχε κανένα όριο στα θέματα σπουδής, καμία προκατάληψη, και ήταν παραδεκτό ότι η πρόοδος στο ένα θα είχε αντίκτυπους σε όλα τα άλλα. Η επιστροφή σήμερα στην αρχαία σκέψη είναι για να ξανακερδίσουμε, χάρη σε αυτήν, την ελευθερία της σκέψης μας. Η επιστήμη είναι ο Ελληνικός τρόπος να σκεφτεί ο άνθρωπος τον κόσμο. Για τον λόγο αυτόν, η επιστήμη ποτέ δεν υπήρξε παρά μόνο σε λαούς με Ελληνική επιρροή…» E. Schrodiger «Η Φύση και οι Έλληνες», 1948 Βραβείο Νόμπελ, Από τους πρωτεργάτες της Κβαντικής Φυσικής, Φιλόσοφος.
Έχουμε λοιπόν δημιουργήσει, σ αυτόν τον χώρο που ζούμε και αγαπάμε, τις απαραίτητες προϋποθέσεις μ- δυναμικά-προσόντα για δημιουργικότητα και καινοτομία χωρίς όρια. Ας παρατηρήσουμε όμως πώς το ελληνικό αυτό προτέρημα έχει την τάση να εφαρμόζεται στην πράξη, μέσα από τα κείμενα των Οξύρρυγχων παπύρων.
Τα κείμενα αυτά είναι κατατοπιστικά διότι μας κάνουν να σκεφθούμε σοβαρά, εκφράζοντας μία αρκετά πιστή ραδιογραφία της πραγματικότητας των Ελλήνων, όπως την παρατηρούμε και σήμερα. Γράφτηκε από ένα Ρωμαίο διοικητή στον τελευταίο αιώνα π.κ.ε. για να συμβουλεύσει ένα συνάδελφό του που μόλις είχε αφιχθεί στην Ελλάδα.
«Ο Έλληνας είναι πιο εγωιστής από εμάς και επομένως από όλα τα έθνη. Το άτομό του είναι « πάντων χρημάτων μέτρον» κατά τον Πρωταγόρα. Αδέσμευτο, αυθαίρετο και ατίθασο, αλλά και αληθινά ελεύθερο ορθώνεται το Είναι των Ελλήνων. Χάρη και σ’ αυτό σκεφτήκανε πηγαία πρώτοι αυτοί, όσα εμείς αναγκαζόμαστε να σκεφτούμε σύμφωνα με την σκέψη τους. Χάρη σ’ αυτό βλέπουν με τα μάτια τους και όχι με τα μάτια αυτών που είδαν πριν απ’ αυτούς. Κι επίσης, η μοίρα μας έταξε (εμάς τους Ρωμαίους) νομοθέτες του κόσμου και το Ελληνικό άτομο περιφρονεί το νόμο. Δεν παραδέχεται άλλη κρίση δικαίου παρά την ατομική του, που δυστυχώς στηρίζεται σε ατομικά κριτήρια.
Απορείς πώς η πατρίδα των πιο μεγάλων νομοθετών έχει τόση λίγη πίστη στον νόμο. Και όμως από τέτοιες αντιθέσεις πλέκεται η ψυχή των ανθρώπων και η πορεία της ζωής των. Σπάνια οι Έλληνες πείθονται «τούς κείνων ρήμασι». Πείθονται μόνο στα ρήματα τα δικά τους και ή αλλάζουν τους νόμους κάθε λίγο, ανάλογα με τα κέφια της στιγμής, ή όταν δεν μπορούν να τους αλλάξουν, τους αντιμετωπίζουν σαν εχθρικές δυνάμεις και τότε μεταχειρίζονται εναντίον τους ή τη βία ή το δόλο. A! τόσο την χαίρεται ο Έλληνας την εύστροφη καταδολίευσή τους, τους σοφιστικούς διαλογισμούς που μεταβάλλουν τους νόμους σε ράκη!….
O Έλληνας έχει πιο αδύνατη μνήμη από μας, έχει λιγότερη συνέχεια στον πολιτικό του βίο. Είναι ανυπόμονος και κάθε λίγο, μόλις δυσκολέψουν κάπως τα πράγματα, αποφασίζει ριζικές μεταρρυθμίσεις. Θες να σαγηνέψεις την εκκλησία του δήμου σε μια πόλη Ελληνική; Πες τους: «Σας υπόσχομαι αλλαγή». Πες τους: «Θα θεσπίσω νέους νόμους». Αυτό αρκεί. Με αυτό χορταίνει η ανυπομονησία του, το αψίκορο πάθος τους. Τι φαεινές συλλήψεις θα βρεις μέσα σε αυτά τα Ελληνικά δημιουργήματα της ιδιοτροπίας της στιγμής!
Οι Έλληνες λίγα πράγματα σέβονται και σπάνια όλοι τους τα ίδια. Και προς καλού και προς κακού στέκουν απάνω από τα πράγματα. Για να κρίνουν αν ένας νόμος είναι δίκαιος, θα τον μετρήσουν με το μέτρο της προσωπικής των περίπτωσης, ακόμα και όταν υπεύθυνα τον κρίνουν στην εκκλησία ή στο δικαστήριο. O Έλληνας ζητεί από το νόμο δικαιοσύνη για την δική του προσωπική περίπτωση. Αν τύχη και ο νόμος, δίκαιος στην ολότητά του, δεν ταιριάζει σε λίγες περιπτώσεις, όπως η δική του, δεν μπορεί αυτό να το παραδεχτεί.
Κι εν τούτος τετρακόσια χρόνια τώρα το διακήρυξε ο μεγάλος τους Πλάτων, πως τέτοια είναι η μοίρα και η φύση των νόμων. Πως άλλο νόμος και άλλο δικαιοσύνη. Το διακήρυξε και ο Σταγειρίτης, χωρίζοντας το δίκαιο από το επιεικές. Αλλά δεν τ’ ακούει αυτά ο Έλληνας! Δεν δέχεται να θυσιάσει την δική του περίπτωση, το δικό του εγώ σ’ ένα νόμο σκόπιμο, και δίκαιο στην γενικότητά του, από την έλλειψη τούτη της αλληλεγγύης ματαιώνονται στις Ελληνικές κοινωνίες οι κοινές προσπάθειες. H δράση του Έλληνα κατακερματίζεται σε ατομικές ενέργειες, που συχνά αλληλοεξουδετερώνονται και συγκρούονται…»
Έχουμε λοιπόν δημιουργήσει τέτοια δυναμικά εξυπνάδας, καινοτομίας αλλά συγχρόνως και καταστροφικής συμπεριφοράς. Ένα μεγάλο ποτάμι που κυλά ήρεμα έχει ένα τεράστιο δυναμικό που υλοποιείται όταν ελευθερωθεί πέφτοντας από ένα μεγάλο υψόμετρο. Είναι βέβαιο πως αυτό το δυναμικό υπάρχει στον Ελληνικό χώρο και μπορεί να ελευθερωθεί.
Το σημαντικό είναι πως να οδηγήσουμε αυτήν την συλλογική ψυχική-κοσμική ενέργεια σε παραγωγή ελεγχόμενης ενέργειας (π.χ. τουρμπίνα ηλεκτρισμού), αντί να την αφήνουμε να εξαφανίζεται άναρχα στο βάθος της κοιλάδας. Πώς θα μπορέσουμε να συντονιστούμε με τα δημιουργικά μας δυναμικά και πως να αντικαταστήσουμε αυτά που μας οδηγούν στην απώλεια την στιγμή που έχουμε μπει σε άσχημη τροχιά;
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου