Όταν υπήρξαμε παιδιά γελούσαμε με πάθος, αγαπούσαμε βαθιά, νιώθαμε έντονα, είχαμε έναν αστείρευτο ενθουσιασμό για μικρά καθημερινά, ή και μη, πράγματα. Μεγαλώνοντας γιατί δεν είμαστε σε επαφή με το παιδί μέσα μας; Υπάρχει πάντα εντός μας, όμως εμείς το πνίγουμε. Γιατί;
Θυμάστε πόσο νόημα είχε η ζωή μας κάθε μέρα; Πόσο χαρούμενοι γινόμασταν από μια σοκολάτα, από το αγαπημένο μας παιδικό, απ την αγαπημένη μας βόλτα;
Τώρα άραγε γινόμαστε πραγματικά χαρούμενοι με κάτι;
Δείχναμε την αγάπη μας, δεν είχαμε άμυνες και φραγμούς. Όλα είχανε περισσότερο νόημα γιατί ήταν ατόφια, αυθόρμητα, αληθινά.
Γιατί κάποιες μη ευχάριστες καταστάσεις στο διάβα της ζωής να παγώσουν τα συναισθήματα μας; Να μας κάνουν συγκρατημένους; Να μην μας αφήνουν να χαρούμε με πάθος, να γελάσουμε απ την καρδιά μας;
Γκρέμισε το τοίχος της άμυνας μέσα σου, η ζωτικότητα είναι στην καλοσύνη και στην αγάπη.
Δίνω καλό, δίνω αγάπη κι έτσι νιώθω όμορφα. Το τοίχος μέσα μου μπλοκάρει τη ροή της ενέργειας μου.. Η πραγματική ωραιότητα είναι στην ενότητα και στο μοίρασμα, στην κατανόηση της στιγμής, σε μικρά δώρα καθημερινά.
Δείξε στους ανθρώπους που είναι κοντά σου τα συναισθήματα σου και όλα θα γίνουν πιο εύκολα, έλα σε επαφή μαζί τους , εκδήλωσε τα, δεν υπάρχει τίποτα να σε φοβίζει και να σε σταματάει, αυτή είναι η αλήθεια σου!
Κι αν έχουμε παράπονο από τα κοινωνικά ψεύδη κάποιος πρέπει να κάνει την αρχή.
Ποιος ευχαριστιέται μια ζωή που είναι στο περίπου; Δεν νομίζω να αναζητάει κανείς κάτι τέτοιο στη στιγμή του, στο παρελθόν του και στο μέλλον του. Τίποτα δεν γυρίζει πίσω, τίποτα δεν ξαναέρχεται γι αυτό φρόντισε να το έχεις ζήσει ως το τέρμα με πάθος και συνέχισε να δημιουργείς τέτοιες στιγμές που ζητάει η καρδιά σου, άφησέ την να αναπνεύσει, να σου μιλήσει, να της μιλήσεις, κι έπειτα να εκδηλωθεί! Έτσι θα νιώσεις πληρότητα αλλά θα την χαρίσεις και απλόχερα, έτσι θα έρθουμε ένα βήμα πιο κοντά στην ενότητα, στην χαρά, στα ωραία μας συναισθήματα και στην πραγματική ανέλιξη και εξέλιξη της ανθρωπότητας.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου