Τόσα έχουν ειπωθεί γι’ αυτό το ποτήρι, ίσως όμως όχι τόσα, για το πώς αλλά και το γιατί έχει σημασία ο τρόπος που το κοιτάς. Ανάλογα με τα βιώματα και τον χαρακτήρα σου, βλέπεις θετικά, αρνητικά ή ουδέτερα αυτό που έχεις μπροστά σου. Τελικά αυτό το ποτήρι είναι άδειο ή γεμάτο; Και γιατί;
Ένας άνθρωπος βλέπει το ποτήρι και λέει είναι μισό άδειο. Αυτός ο άνθρωπος δεν εστιάζει στο τι έχει, αλλά στο τι δεν έχει. Αυτός είναι ο «ναι μεν αλλά» άνθρωπος. Είναι εκείνος που ό,τι καλό και να του πεις, δώσεις ή δείξεις, πάντα θα εστιάζει στο κάτι παραπάνω ή περισσότερο που θα μπορούσε, ή θα μπορούσες.
Είτε μιλάμε για τον εργασιακό χώρο, για μια σχέση με ένα άλλο άνθρωπο, για την κοινωνία ή για τη σχέση με τον εαυτό μας, πάντα κάτι θα λείπει ή δε θα είναι αρκετό. Αυτός ο άνθρωπος, δεν μπορεί να είναι ευτυχισμένος. Αλλά και κανένας κοντινός του, γιατί τίποτα δεν θα είναι ποτέ αρκετό. Η πληρότητα είναι μια λέξη που δεν υπάρχει στο λεξιλόγιό του.
Κάποιος άλλος, απλά σκέφτεται πως έχει ένα ποτήρι με νερό. Ουδέτερα. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Αυτός ο άνθρωπος είναι οκ. Μακροπρόθεσμα βέβαια, μέσω της παρατεταμένης ανηδονίας, ίσως κάπου χάσει το νόημα και σταδιακά κινηθεί προς την μελαγχολία.
Ένας άλλος άνθρωπος βλέπει το ίδιο ποτήρι και λέει είναι μισό γεμάτο. Αυτός ο άνθρωπος δεν εστιάζει στο τι δεν έχει, αλλά στο τι έχει. Αυτός είναι ο άνθρωπος «ευγνωμοσύνης». Είναι εκείνος που ό,τι αρνητικό κι αν συμβαίνει, είναι επίσης ο «ναι μεν αλλά», αλλά από την αντίθετη όψη. «Ναι μεν συνέβη αυτό το αρνητικό, αλλά έχω την υγειά μου».
«Ναι μεν δεν συμφωνήσαμε με τον σύντροφό μου, αλλά συμφωνούμε στο να είμαστε μαζί». «Ναι μεν έχασα τη δουλειά μου, αλλά έχω μια καλή εμπειρία και επειδή ξέρω ότι αξίζω, θα βρω κάτι καλύτερο ή μια προσωρινή λύση». Τυχαία παραδείγματα. Αυτός ο άνθρωπος, είναι ευτυχισμένος. Ξέρει τι είναι η πληρότητα.
Υπάρχει ένας νόμος που λέει πως η ζωή ό,τι δεν εκτιμάς, σου το παίρνει πίσω για να το εκτιμήσεις. Όταν κάτι το κάνεις δεδομένο και του αφαιρέσεις την αξία του, δηλαδή από ένα σημείο και μετά δεν το εκτιμάς τόσο αλλά σκέφτεσαι το τι άλλο σου λείπει, τότε αργά ή γρήγορα, συνήθως, γίνεται ζητούμενο. Και τότε, εκτιμάς κι αυτό που έχασες και ξεχνάς κι εκείνο που τάχα σου έλειπε. Η «βαλίτσα» ανάλογα με τα επίπεδα συνείδησης μπορεί να πάει ακόμα πιο μακριά.
Ένας άλλος άνθρωπος εκτιμάει απλά το γεγονός ότι έχει ποτήρι, άδειο ή γεμάτο, γιατί μπορεί να βρει κάπου να βάλει νερό. Άλλος εκτιμάει που υπάρχει νερό, ακόμα κι αν δεν υπάρχει ποτήρι. Έχει δυο χέρια με τα οποία μπορεί να πιει νερό. Ένας άλλος, εκτιμάει που υπάρχει μια πηγή, που χωρίς ποτήρι και δίχως χέρι, μπορεί να ξεδιψάσει με το στόμα του και να γευτεί τη δροσιά και τη ζωτικότητά του. Και κάποιος άλλος, εκτιμάει το ότι είναι ζωντανός και μπορεί να αναζητήσει πηγή, ταξιδεύοντας σε μέρη κοντινά ή μακρινά, ακόμα και να δημιουργήσει την δική του, ή ακόμα και να μαζέψει νερό από τους υδρατμούς της ατμόσφαιρας ή την υγρασία της δροσιάς πάνω στα φύλλα πριν την ανατολή.
Μπορείς να ξεδιψάσεις με ζωή, γνώση, εμπειρίες, οτιδήποτε. Αυτό συμβολίζει το νερό. Αυτό το ζωντανό στοιχείο που προγραμματίζεται και αποτελεί το μεγαλύτερο μέρος σου. Που επηρεάζεται από τις σκέψεις και τα συναισθήματά σου, ή τα συστατικά που του ρίχνεις μέσα, ακόμα κι απ’ την Σελήνη και τις δυνάμεις των πλανητών. Τα επίπεδα ευγνωμοσύνης αν μπεις σε αυτό τον κόσμο δεν έχουν όρια. Η ίδια πραγματικότητα, ο ίδιος κόσμος, μα τόσο διαφορετική αντίληψη.
Στον ωκεανό της ζωής, ακόμα και σε μια τρικυμία, ο ασφαλέστερος τρόπος να επιβιώσεις αν εξαιρέσουμε την θερμοκρασία, είναι να αφεθείς πάνω στο κύμα. Ειδικά σε περιπτώσεις που είναι πέραν από τον έλεγχό σου, μπορείς να προσπαθήσεις να πας κόντρα, ή να αφεθείς. Αν διατηρείς μια ήσυχη και βαθιά αναπνοή, κυριολεκτικά δεν μπορείς να βουλιάξεις. Στη θάλασσα μπορείς να κάνεις αυτό το πείραμα, με γεμάτη βαθιά αναπνοή λόγω άνωσης, δεν μπορείς να βουλιάξεις.
Έτσι ακριβώς είναι και στη ζωή. Ο ένας άνθρωπος αγχώνεται, στεναχωριέται, δυσανασχετεί. Ανασαίνει ακανόνιστα ή γρήγορα οπότε η αναπνοή δεν παρέχει το οξυγόνο που χρειάζεται το μυαλό και το σώμα. Ταυτόχρονα, το σώμα ανταποκρίνεται στα αρνητικά συναισθήματα και εκκρίνει τις ανάλογες ορμόνες που από τη μία το ετοιμάζουν για μάχη, από την άλλη το βλάπτουν. Πόσο μάλλον στις περιπτώσεις που δεν πρόκειται να γίνει καμία μάχη παρά μόνο στο μυαλό του, κι αυτές οι ορμόνες το κατακλύζουν χωρίς να μπορούν να εκτονωθούν.
Από την άλλη, ένας άνθρωπος που ασκεί την ευγνωμοσύνη και εκτιμάει το κάθε τι που έχει, ό,τι και να συμβαίνει διατηρεί την ήσυχη και βαθιά αναπνοή του. Ταυτόχρονα, το σώμα υπακούει και ανταποκρίνεται στα όμορφα συναισθήματα, εκκρίνοντας τις ανάλογες ορμόνες, οι οποίες τροφοδοτούν περισσότερο τα όμορφα συναισθήματα, ανεβάζουν το ανοσοποιητικό αλλά και την ανάπλαση και διατήρηση της νεότητάς του.
Είναι προς όφελός σου λοιπόν αλλά και για αυτό που εκπέμπεις στους γύρω σου, να είσαι σε κατάσταση θετικότητας και ευγνωμοσύνης. Θα μου πεις ότι είναι δύσκολο συνέχεια. Ναι, εκεί είναι το μυστικό. Με την εξάσκηση και την συνειδητή προσπάθεια, να γίνει ένας νέος σου αυτοματισμός. Προφανώς και ο καθένας μας θέλει να βελτιώνεται και να προσπαθεί για κάτι περισσότερο, αλλά είναι τελείως διαφορετικό να το κάνεις δίνοντας αξία σε ό,τι έχεις και είσαι, και να χτίζεις από εκεί και πέρα, από το να τα παίρνεις για δεδομένα και να σκέφτεσαι τι σου λείπει.
Όλα είναι θέμα οπτικής. Φρόντισε να έχεις την οπτική που σε εξυπηρετεί καλύτερα, και μη ξεχνάς, πως αργά ή γρήγορα, έλκεις στη ζωή σου αυτό που εκπέμπεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου