Έτσι ο ύψιστος θεός έκρυψε τη θεϊκή υπόσταση των ανθρώπων στον ασφαλέστερο τόπο

Ο Νόρμαν Κάζινς είχε πει κάποτε: «Η τραγωδία της ζωής δεν είναι ο θάνατος, αλλά αυτά που αφήνουμε να πεθάνουν μέσα μας όσο είμαστε ακόμη ζωντανοί». Υπάρχει διαφορά ανάμεσα στο «απλώς υπάρχω» και το «ζω πραγματικά». Υπάρχει διαφορά ανάμεσα στην απλή επιβίωση και την ουσιαστική, πλήρη ζωή. Το λυπηρό είναι πως οι περισσότεροι άνθρωποι δεν βλέπουν πια τα ανθρώπινα δώρα που κρύβονται μέσα τους κι έχουν παραδοθεί στη συνήθεια να παρακολουθούν παθητικά τηλεόραση.

Στις διαλέξεις μου χρησιμοποιώ συχνά την ακόλουθη ιστορία, που προέρχεται από την αρχαία ινδική μυθολογία, για να θυμίσω στο ακροατήριό μου ότι υπάρχει μέσα μας ένα πλούσιο απόθεμα δυνατοτήτων και ικανοτήτων που περιμένουν να αφυπνιστούν, φτάνει μόνο να τους επιτρέψουμε να δουν το φως της μέρας. 

Πριν από χιλιάδες χρόνια, σύμφωνα με αυτή την ιστορία, όποιος βάδιζε πάνω στη Γη ήταν θεός. Αλλά οι άνθρωποι δεν χρησιμοποίησαν σωστά αυτές τις απεριόριστες δυνάμεις, κι έτσι ο ύψιστος θεός αποφάσισε να κρύψει τη θεϊκή υπόσταση, την πηγή όλης εκείνης της δύναμης ώστε να μην μπορεί να τη βρει πλέον κανείς. 

Το ερώτημα που προέκυψε τότε ήταν: 

Πού Θα μπορούσε να κρύψει κάτι τέτοιο;

Ο πρώτος σύμβουλός του πρότεινε να κρύψουν τη θεϊκή υπόσταση βαθιά κάτω από το χώμα, αλλά ο ύψιστος θεός του αποκρίθηκε: «Όχι, κάποιος τελικά θα σκάψει αρκετά βαθιά και θα τη βρει». 

Ο δεύτερος σύμβουλός του είπε: «Γιατί να μην την κρύψουμε στο βυθό του βαθύτερου ωκεανού;» Αλλά ο ύψιστος θεός αποκρίθηκε: «Όχι, κάποιος τελικά θα βουτήξει αρκετά βαθιά και θα τη βρει». 

Τότε, παρενέβη ο τρίτος σύμβουλος και είπε: «Ας την κρύψουμε στην κορυφή του ψηλότερου βουνού». Αλλά είπε ο ύψιστος θεός: «Όχι, είμαι σίγουρος ότι κάποιος τελικά θα σκαρφαλώσει ως την ψηλότερη κορυφή και θα τη βρει». 

Αφού συλλογίστηκε γι’ αρκετή ώρα, ο ύψιστος θεός βρήκε τη λύση: «Θα κρύψω αυτή την πηγή κάθε ανθρώπινης δύναμης και δυνατότητας, κάθε ανθρώπινου σκοπού, μέσα στην καρδιά του κάθε άντρα, της κάθε γυναίκας και του κάθε παιδιού που ζει στον πλανήτη, καθώς είναι σίγουρο ότι κανείς ποτέ δεν θα σκεφτεί να ψάξει εκεί».

Βλέπω πάντα το ίδιο πράγμα: οι περισσότεροι άνθρωποι εστιάζουν στις αδυναμίες τους αντί να καλλιεργούν τις ιδιαίτερες δυνάμεις τους. Και επειδή επικεντρώνονται σε ό,τι δεν έχουν, παραμελούν τα ταλέντα που πράγματι έχουν. Οι πιο σπουδαίοι από τους ανθρώπους που έζησαν πριν από εμάς ακολουθούσαν μια απλή στρατηγική που εξασφάλιζε την επιτυχία τους: γνώριζαν τον εαυτό τους. Έβρισκαν το χρόνο να σκεφτούν ποιες ήταν οι σημαντικότερες ικανότητές τους εκείνες οι ιδιαίτερες ικανότητες που τους καθιστούσαν μοναδικούς- και περνούσαν την υπόλοιπη ζωή τους προσπαθώντας να τις καλλιεργήσουν και να τις τελειοποιήσουν. Γιατί, να ξέρεις, είμαστε όλοι προικισμένοι με την ικανότητα να μεγαλουργήσουμε. Ίσως απλώς να μην έδωσες στον εαυτό σου το χρόνο να ανακαλύψει ποια είναι τα προσωπικά του χαρίσματα και να τα καλλιεργήσει σε τέτοιο βαθμό ώστε να διαπρέψει.